Ξυπνάς νωρίς το πρωί, θες δε θες. Τσιμπάς κάτι για πρωινό, ετοιμάζεις την τσάντα και πας στο σχολείο. 8.10 – 8.15 υποχρεωτικά εκεί, αλλιώς, απουσία…
1η ώρα, 2η ώρα, σχεδόν όλες τις ώρες το πρόγραμμα είναι το ίδιο: εξέταση (τρέμεις μη σε “σηκώσει”), παράδοση (πάνω κάτω αυτά που λέει το βιβλίο, βαριέσει κάργα), ύλη και ασκήσεις για το επόμενο μάθημα, διάλειμμα λίγων λεπτών, ξανά στην τάξη.
Το αγαπημένο μότο των καθηγητών είναι το “SOS για τις εξετάσεις”, το μεγάλο στόχο της χρονιάς και της ζωής! Στις μικρότερες τάξεις είναι το “πάρτε καλές βάσεις από τώρα, γιατί μετά ζορίζουν τα πράγματα” – λες και δεν το ξέρεις ήδη το ζόρι, λες και δεν το ζεις…
Παίζει να γουστάρεις κάποιον καθηγητή/-τρια και το μάθημά του/της, αλλά ακόμα κι αυτός/-ή βάζει βαθμούς. Κι αυτοί “αξιολογούνται” πλέον, το μόνο που κάνουν πια είναι να τρέχουν να προλάβουν την ύλη της χρονιάς. Οι περισσότεροι απλά σου κολλάνε την ετικέτα, καλός/μέτριος/κακός μαθητής, και φέρονται ανάλογα.
Γυρνάς στο σπίτι. Φαΐ και διάβασμα. Το απόγευμα, αν στην οικογένεια παίζουν εργαζόμενοι γονείς (άρα φράγκα), φροντιστήριο. Ιδιωτικό σχολείο για τον υποτιθέμενο ελεύθερο χρόνο σου, η μάθηση γίνεται προϊόν, σαν κι αυτά στα ράφια του super market.
Και οι φίλοι σου; Το παιχνίδι; Χρόνος και διάθεση να διαβάσεις κάτι που σ’ ενδιαφέρει; Κανά χόμπυ έχεις, ή τό ‘φαγε κι αυτό η μαρμάγκα;
Στη δομή παιδείας ΑλεΓρηΑ βλέπουμε τη μάθηση και τη γνώση αλλιώς. Όχι σαν κάτι υποχρεωτικό, αλλά σαν μια δημιουργική διαδικασία. Θέλουμε να μιλάμε για όλα, να λύνουμε μαζί τα προβλήματα, να είμαστε όλοι ίσοι, να μαθαίνουμε όλοι απ’ όλους, χωρίς βαθμούς, “ύλη” και άγχος.
ΥΓ: το όνομα του σχολείου είναι “Αλε.Γρη.Α”, από τις αρχικές συλλαβές του ονόματος του Αλέξη Γρηγορόπουλου. (‘Alegria’ στα ισπανικά σημαίνει χαρά.)