Χιλή, Μαύρος Σεπτέμβρης: Στις 13 Σεπτέμβρη 2015 στο πλαίσιο της πορείας στο Γενικό Νεκροταφείο του Σαντιάγο, στα 42 χρόνια από την εγκαθίδρυση της χούντας του Πινοτσέτ, συνελήφθησαν μαζί με 20 ακόμη άτομα ο αναρχικός σύντροφος Κλάουντιο Βαλενσουέλα [Claudio Valenzuela] και ο φοιτητής Φαμπιάν Ντουράν [Fabián Durán]. Και οι δυο τους προφυλακίστηκαν για την περίοδο των 45 ημερών που διαρκεί η έρευνα, με την κατηγορία της κατοχής αυτοσχέδιων βομβών «τύπου μολότοφ», θεωρούμενοι «επικίνδυνοι για την κοινωνία», αλλά και «ύποπτοι φυγής», σύμφωνα με τον αναβαθμισμένο νόμο περί όπλων. Ο Κλάουντιο και ο Φαμπιάν βρίσκονται επί της παρούσης στην πτέρυγα 34 της φυλακής Σαντιάγο 1.
Ακολουθεί η μετάφραση γράμματος του συντρόφου Κλάουντιο Βαλενσουέλα που λάβαμε στις 26 Σεπτέμβρη.
«είναι ακόμα πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν…»
Γράφω από τον εγκλεισμό της φυλακής Σαντιάγο 1. Μόλις έφτασα σε μια πτέρυγα που όλοι την αποκαλούν «παραλία», και συγκρίνοντάς την με άλλες είναι πιο κάλμα, ωστόσο εμένα μου φαίνεται εξίσου εμετική, όπως κι ολάκερη η φυλακή. Εδώ πέρα στα σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα καλό, οποιοδήποτε ίχνος συμπόνιας ή αλληλεγγύης διαλύεται με τη μία απ’ την κυριαρχία και την ισχύ που κατέχει σε αυτό το μέρος η εξουσία. Είναι σχεδόν αδύνατο να μη φάει κανείς στη μάπα όλη τη μιζέρια που παίζει εδώ μέσα. Κι όλα αυτά λαμβάνοντας υπόψη πως βρίσκομαι σε πτέρυγα «παραλία».
Ήθελα να πω ότι οι πεποιθήσεις μου παραμένουν ακέραιες, παρά το πόσο περίπλοκο είναι το να μένει κανείς συνεπής σε τούτο το μέρος. Εδώ όπου, δυστυχώς, κρατούμενοι και δεσμοφύλακες έχουνε πολύ λίγες διαφορές. Επίσης, στη σύντομη παραμονή μου εδώ, κατέληξα στο συμπέρασμα πως για τους αναρχικούς, αντεξουσιαστές κι οποιονδήποτε αγωνίζεται ενάντια στην κυριαρχία η φυλακή είναι ένα πεδίο στο οποίο δεν έχουμε και πολλά να θερίσουμε, αφού δεν έχουμε κάτι στοιχειωδώς σπαρμένο. Αντίθετα με ό,τι μπορεί να σκέφτονται μερικοί/ές, οι αναρχικοί στη φυλακή δε γίνονται σεβαστοί επειδή είναι αναρχικοί, αλλά για το πώς κινούνται σε επίπεδο προσωπικό. Εδώ μέσα δεν είναι και πολύ σαφές τι σημαίνει να είσαι ενάντια σε κάθε εξουσία και τι ακριβώς συνεπάγεται αυτό. Οι κρατούμενοι μας βλέπουνε σαν πιτσιρικάδες που κάνανε το χαβαλέ τους σε διαδηλώσεις, σαν τρομοκράτες, σαν ναζί, και γενικά σαν «τρελιάρηδες», που πάει να πει πως δε μας σέβονται επειδή έχουμε τις ιδέες και τις πρακτικές μας. Αυτό με κάνει ν’ αναλογίζομαι το πώς πραγματώνουμε τη ζωή μας ως εξεγερμένοι/ες, τα προτάγματα που μπορούμε να ’χουμε, κι αν θέλουμε να χτυπάμε κάθε φορά πιο δυνατά και καλύτερα, ή αν απλά θέλουμε να κάνουμε κάτι για να μην αισθανόμαστε άχρηστοι/ες.
Είναι γεγονός πως η φυλακή μάς περιμένει, και πρέπει να ξέρουμε να την αντιμετωπίζουμε ή να βλέπουμε πως ελλοχεύει μια τέτοια πιθανότητα, έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα να μη μας συντρίψει με όλο της το βάρος από τσιμέντο, σίδερο και καριόλια που ’ναι διατεθειμένα να την κάνουν κάθε φορά χειρότερη.
Μακάρι κάποια στιγμή να μπορέσω ν’ αναπτύξω ακόμα καλύτερα τις ιδέες αυτές κι ίσως να τις κουβεντιάσω και με κάποιο συντρόφι για να βγει κάτι καλύτερο. Για την ώρα αυτά ήταν όσα ήθελα να γράψω, μιας και πάντοτε θεωρούσα σημαντική την επικοινωνία με συντρόφια σε πείσμα του εγκλεισμού και των περιορισμών.
Ευχαριστώ τα συντρόφια μου που με στηρίζουν σ’ αυτήν τη συγκυρία, και να ξέρετε πως είστε αδέρφια μου και πως τα δίνω όλα για σας. Σας αγαπώ πολύ, αλάνια.
Πάντα ενάντια σε κάθε εξουσία, ποτέ μετανιωμένοι, ποτέ νικημένοι.
Για μένα, ο πόλεμος συνεχίζεται.
Κλάουντιο Βαλενσουέλα, αναρχικ* κρατούμεν*