βραδύκαυστο φιτίλι, κοινό στικ (επιβραδυντικό), κοινά σπίρτα
Οι μηχανές δημιουργήθηκαν από παλιά για την άνεση μερικών που αποκαλούνται «Άνθρωποι» και αυτο-κατατάσσονται στην κορυφή μιας παράλογης πυραμίδας, κάτω απ’ την οποία λένε πως βρίσκονται τα υπόλοιπα έμβια όντα που, επειδή δεν επικοινωνούν και δεν εκφράζονται σαν εκείνους, περνιούνται για ζώα, σαν να ’ναι υποδεέστερα – ή απλά παίζει η αντιμετώπιση του τύπου «σιγά το πράγμα, δέντρα είναι», «ένας λόφος είναι, μην τρελαίνεστε». Πόσες μηχανές έχουνε φτιαχτεί; Δεν μας χρησιμεύει σε κάτι να το γνωρίζουμε, κι ούτε μας νοιάζει να τις αναλύσουμε, αφού οι πολυτέλειες κι οι ανέσεις τους δημιουργήθηκαν μονάχα για να χρησιμοποιηθούν και να προγραμματιστούν, ακριβώς όπως πολλοί πολίτες τη σήμερον ημέρα… Τους προγραμματίζουν να ξυπνάνε κι έπειτα να οδηγούν μ’ αυτόν τον τρόπο τις ζωές τους. Πιστεύουμε ακράδαντα πως το τεχνοβιομηχανικό σύστημα επενδύει τα μάλα στην ύπαρξη αυτών των μηχανών. Γι’ αυτό, μία απ’ αυτές τις μηχανές δεν θα μπορούσε να μην μπει στο στόχαστρό μας.
Πρώτα δάμασαν άλογα και τα καβαλίκεψαν για να τα χρησιμοποιήσουνε σαν μεταφορικά τους μέσα, ύστερα κατασκεύασαν άμαξες κι άλλες με κινητήρα, μετά εκσυγχρόνισαν τα πολυτελή τους μεταφορικά, κι αυτό με τη σειρά του συνεπαγόταν την καταστροφή αυτοχθονικών τόπων όπου εκτεινόταν το άγριο και το φυσικό. Εποίκισαν και ισοπέδωσαν γαίες που τις βάφτισαν «Ιδιοκτησίες» και, πίσω απ’ όλο αυτό, μόνο κυλούσε αίμα, ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΚΟΚΚΙΝΟ (χωρίς, βέβαια, αυτά να τ’ αναφέρουμε σαν γεγονότα λυπηρά, αφού δεν υπάρχει τίποτα προς λύπηση· το μόνο που ’χουμε να κάνουμε είναι ν’ αντισταθούμε και να πάρουμε εκδίκηση).
Μετά από τόσα και τόσα χρόνια που περάσανε, χτίσανε πόλεις από μπετό και θάψανε κάθε ρίζα οποιουδήποτε σπόρου μπορούσε να φυτρώσει.
Κι όλα αυτά γιατί συνέβησαν; Για να μπορούνε οι λουσάτοι να μετακινούνται «άνετα» με τα μέσα συγκοινωνίας τους, για μια αναγνωρίσιμη επωνυμία στην υπηρεσία της φιλαργυρίας που λέγεται «πρόοδος», για την καθιέρωση ενός στάτους εμετικών κοινωνιών και συστημάτων τεχνοβιομηχανικής κοπής.
Απέναντι σε όλα τα παραπάνω: Την ώρα που το φεγγάρι λαμπύριζε φωτίζοντας τη νύχτα, χωθήκαμε σ’ ένα από τα μέσα μεταφοράς τους, ένα λεωφορείο της εταιρείας Alsacia, για να αφήσουμε έναν εμπρηστικό μηχανισμό(1) με βραδύκαυστο φιτίλι, που μετά από 3 λεπτά περίπου (σύμφωνα με τις δοκιμές που γίνανε πρωτύτερα) θα πρέπει να ήρθε σε επαφή με τη βενζίνα, ώστε να δώσει μια μεγάλη φλόγα και να κάνει το λεωφορείο αποκαΐδια.(2)
Απαντάμε στο κάλεσμα που έγινε πριν από κάποιες μέρες για έναν Μαύρο Δεκέμβρη γεμάτο με εμπρηστική αγκιτάτσια και τους πολλούς τρόπους με τους οποίους ο νους κι η φαντασία μπορούνε να πραγματωθούν με τη βοήθεια της δράσης.
Έναν χαιρετισμό σε κάθε άτομο που αφιερώνει χρόνο για να συνωμοτήσει και να επιτεθεί. Σε όσων το μυαλό και τα χέρια είναι μονίμως ανήσυχα για τη διαρκή επίθεση, και σε εκείνες/ους που αγκαλιάζουν την αλληλεγγύη, με όποιον τρόπο κι αν το κάνουν.
(1) Έχοντας ήδη απομακρυνθεί, είδαμε καπνό να βγαίνει από τη βρομομηχανή, και πιστεύουμε πως ο μηχανισμός ενεργοποιήθηκε χωρίς προβλήματα και μπορεί να έκαψε το πίσω μέρος του λεωφορείου. Δεν γνωρίζουμε γιατί ο Τύπος δεν ανέφερε την επίθεση, αλλά θα επιστρέψουμε και γι’ άλλα και ΠΙΟ ΕΥΣΤΟΧΑ…
(2) Η επίθεση δεν στόχευε τ’ άτομα που ίσως θα μπορούσαν αργότερα να επιβιβαστούν στο λεωφορείο. Στόχος μας ήταν να πυρπολήσουμε το όχημα, κι αν ο οδηγός δει μια πρώτη φλόγα ν’ αναγκαστεί να εγκαταλείψει στη στιγμή το λεωφορείο. Ξεκαθαρίζουμε ωστόσο πως δεν μας νοιάζουν οι περίεργοι ή οι «κυνηγοί ειδήσεων» που, σε περίπτωση που παρατήρησαν μια φλόγα, μπορεί και να πλησίασαν να δούνε τι συμβαίνει – αν και αμφιβάλλουμε πως έγινε κάτι τέτοιο. Εμείς το μόνο που αποζητάμε είναι να φωτίσουμε τη νύχτα με ένα από τα λεωφορεία τους τυλιγμένο στις φλόγες για να απευθύνουμε μια μικρή προειδοποίηση στις εταιρείες μηχανών συγκοινωνίας πως έχουν μπει στο στόχαστρό μας.
Πυρήνας Καρρ-κάι