Μετά την ολοκλήρωση της 2ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα, η οποία διεξήχθη με τη μέθοδο του κατεπείγοντος, το υπουργείο Δικαιοσύνης παρά το ότι βρίσκεται σε εξέλιξη το εφετείο της 1ης δίκης της οργάνωσης, σχεδιάζει να με μεταγάγει σε άλλη φυλακή και να με μεταφέρει στο ειδικό δικαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού κάθε φορά που έχει οριστεί συνεδρίαση του εφετείου, χωρίς να αποκλείεται η κράτησή μου στο Μεταγωγών ή στη ΓΑΔΑ για τις μέρες των συνεδριάσεων. Αυτό έχει ήδη εφαρμοστεί επιλεκτικά σε κάποιες περιπτώσεις κρατουμένων. Από τη σύλληψή μου τον Ιούλιο του 2014 μετά από συμπλοκή με αστυνομικούς στο Μοναστηράκι, το κράτος εφάρμοσε ειδικά μέτρα απομόνωσης εναντίον μου. Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μου γνωστοποιήθηκε ότι θα ήμουν ο πρώτος κρατούμενος που θα μεταφερόταν στις φυλακές τύπου Γ, για τις οποίες είχε ήδη ψηφιστεί νομοσχέδιο το καλοκαίρι του 2014 και οι οποίες προορίζονταν ειδικά για τους πολιτικούς κρατούμενους καταδικασμένους για υποθέσεις αντάρτικου. Παρά το γεγονός ότι ήμουν τραυματισμένος με πολλαπλά συντριπτικά κατάγματα στο δεξί χέρι, μετά μια βδομάδα πλήρους απομόνωσης στο νοσοκομείο κρατουμένων του Κορυδαλλού, μεταφέρθηκα στις φυλακές Διαβατών και στα τέλη Δεκεμβρίου 2014 ήμουν ο πρώτος κρατούμενος που μεταφέρθηκε στις φυλακές τύπου Γ στο Δομοκό.
Σε όλο αυτό το διάστημα όσον αφορά τον τραυματισμό μου, η περίθαλψή μου ήτανε ανεπαρκής και παρέμεινα έναν ολόκληρο χρόνο με σπασμένο χέρι με εξωτερική συσκευή οστεοσύνθεσης ενώ έπρεπε ήδη από τις αρχές του 2015 να έχω κάνει εγχείρηση για να μπει λάμα για αποκατάσταση. Μετά ενάμιση μήνα από την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων την άνοιξη του 2015, που κατήργησε τις φυλακές τύπου Γ στο Δομοκό, μεταφέρθηκα στο ειδικό παράρτημα των φυλακών Κορυδαλλού λόγω του ότι ξεκινούσε το εφετείο της 1ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα στις 22 Μαΐου 2015. Την επόμενη μέρα λόγω διακοπής του δικαστηρίου επιχειρήθηκε η μεταγωγή μου πίσω στο Δομοκό έτσι ώστε να μετάγομαι κάθε φορά που υπάρχει συνεδρίαση, πράγμα που απέτρεψα τότε. Μέσα στο καλοκαίρι του 2015, τον Αύγουστο, χειρουργήθηκα για δεύτερη φορά στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός και τοποθετήθηκε λάμα για την αποκατάσταση του βραχιονίου οστού. Στην πραγματικότητα αν δεν υπήρχε το εφετείο της 1ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα και αν δεν μεταγόμουν στις φυλακές Κορυδαλλού δεν θα είχε γίνει χειρουργείο – το οποίο ούτως ή άλλως έγινε με καθυστέρηση πολλών μηνών – και θα παρέμενα ανάπηρος από το ένα χέρι. Σε όλο αυτό το διάστημα το κράτος μού φέρθηκε κτηνωδώς, αδιαφορούσε για την περίθαλψή μου και αν έμενα ανάπηρος, φροντίζοντας αποκλειστικά για την πλήρη απομόνωσή μου.
Τώρα που ολοκληρώνεται η 2η δίκη του Επαναστατικού Αγώνα, το κράτος σχεδιάζει ξανά την εφαρμογή ειδικών μέτρων εναντίον μου, την μεταγωγή μου κάθε φορά που θα υπάρχει συνεδρίαση του εφετείου ή ακόμα και την παραμονή μου σε Μεταγωγών και ΓΑΔΑ τις ημέρες των συνεδριάσεων, διαδικασία που στην πραγματικότητα υπονομεύει τα υπερασπιστικά δικαιώματά μου και υποβαθμίζουν τον πολιτικό χαρακτήρα της δίκης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Παρά την κατάργηση της φυλακής τύπου Γ, στην πτέρυγα Ε1 του Δομοκού εξακολουθεί να υπάρχει ένα άτυπο καθεστώς που προσομοιάζει με αυτές των φυλακών τύπου Γ ειδικά για τους πολιτικούς κρατούμενους που είναι καταδικασμένοι για υποθέσεις ένοπλης επαναστατικής δράσης. Δεν αποκλείεται στο μέλλον να επιλεγεί να επανεφαρμοστεί επίσημα από την κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά».
Άλλωστε η κυβέρνηση Σύριζα έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ σε σχέση με προηγούμενες κυβερνήσεις στο ότι μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έκανε τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υποσχόταν, αποδοχή του χρέους και των υποχρεώσεων στους δανειστές, ψήφιση του Γ Μνημονίου, συνέχιση των προγραμμάτων λιτότητας και κοινωνικής ληστείας. Στο επίπεδο της καταστολής χρησιμοποιεί τα ΜΑΤ ενάντια στις κινητοποιήσεις, θωρακίζει το Μαξίμου ώστε να μην πλησιάζουν διαδηλωτές, έχει επιβάλει σε μια περίπτωση απαγόρευση συγκεντρώσεων, επαναδημιούργησε την αντιαναρχική ομάδα Δέλτα την οποία μετονόμασε σε Όμικρον, συνεχίζει να εφαρμόζει τη βίαιη λήψη DNA σε κρατούμενους, αρνείται να χορηγήσει εκπαιδευτικές και τακτικές άδειες, ενώ συντηρεί άθλια περιοριστικά μέτρα εναντίον συγγενών πολιτικών κρατουμένων που έχουν αποφυλακιστεί, οι οποίοι δεν επιτρέπεται να τους δουν ούτε στο επισκεπτήριο. Δεν αποκλείεται η τόσο ευαίσθητη σε θέματα «τρομοκρατίας» αριστερή κυβέρνηση να θέσει έστω και έμμεσα ζήτημα δηλώσεων μετανοίας.
Η υποβάθμιση και απονοηματοδότηση των πολιτικών δικών και υποθέσεων είναι πάγια στόχος της εξουσίας. Με δεδομένο τις αυθαιρεσίες των δικαστών της 2ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα, την ταχεία διαδικασία με την οποία διεξήχθη εις βάρος των υπερασπιστικών δικαιωμάτων των κατηγορουμένων, την πίεση από την πλευρά των δικαστών να σπάσει η απεργία των δικηγόρων για να συνεχιστεί η διαδικασία, με αποκορύφωμα την άρνηση της έδρας να έχω συνήγορο, και με το σχεδιασμό να γίνονται οι δίκες υπό τέτοιες συνθήκες όπου ο κρατούμενος να μετάγεται επανειλημμένα από φυλακή της επαρχίας στο ειδικό δικαστήριο του Κορυδαλλού κάθε φορά που έχει οριστεί συνεδρίαση ή να κρατείται σε συνθήκες όπως αυτές που υπάρχουν στο Μεταγωγών ή στη ΓΑΔΑ, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η πλήρης υποβάθμιση και απονοηματοδότηση των πολιτικών δικών παίρνει σάρκα και οστά.
Το μέλλον μπορούμε να το διακρίνουμε έτσι όπως έχει ήδη εφαρμοστεί στην Ευρώπη σε χώρες όπως την Ιταλία, που απ’ την περασμένη δεκαετία υπάρχει το σύστημα των τηλεδικών που έχει εφαρμοστεί σε συντρόφους, όπου ο κρατούμενος παραμένει στη φυλακή κατά τη διάρκεια της διαδικασίας και παρακολουθεί ή μπορεί να παρέμβει κατόπιν άδειας μέσω της τηλεδιάσκεψης. Ήταν κάτι που το είχε αναφέρει ως πρόταση ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Αθανασίου, ο οποίος έφτιαξε τον νόμο για τις φυλακές τύπου Γ. Ο ολοκληρωτισμός του κράτους είναι σε πλήρη εξέλιξη. Είναι κάτι που μπορεί να το δούμε και εδώ. Ο αγώνας όμως για λευτεριά δεν σταματάει ποτέ. Η φυλακή είναι για τον αγωνιστή ένα άλλο πεδίο αγώνα.
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα