Ίσως είναι επειδή έπρεπε στη ζωή μου να δουλέψω τόσες πολλές Κυριακές που δεν θα μπορούσα να τις μετρήσω: σε ταμείο σουπερμάρκετ, στο αεροδρόμιο, στο 166, στον κινηματογράφο … στην πραγματικότητα ο κατάλογος είναι μάλλον μικρότερος αν μετρήσω τις δουλειές στις οποίες ΔΕΝ δούλεψα τις Κυριακές. Δεν μπορώ να αντιληφθώ την Κυριακή με τα καταστήματα ανοικτά. Μου φαίνεται διεστραμμένο. Δεν πηγαίνω σινεμά, ούτε ταξιδεύω, αν μπορώ να μην το κάνω. Και θα πρέπει να έχω απόλυτη ανάγκη κάτι για να πάω να το αγοράσω την Κυριακή. Και ακόμα και τότε, αν δεν έχω άλλη επιλογή, χαμογελώ με αίσθημα ενοχής στον κακόμοιρο που δεν θα έπρεπε να δουλεύει αυτή τη μέρα. Η Κυριακή είναι μια ημέρα για ξεκούραση, καλύτερα, είναι μια μέρα για τεμπέλιασμα: σηκώνεσαι αργά, σου παίρνει μισή ώρα για να πάρεις πρωινό και άλλη μία για να κάνεις ντους. Χαλαρά αφήνεις τη μέρα να περάσει αραγμένος στον καναπέ, κάνοντας ζάπινγκ ( νιώθεις τόσο ωραία που έχεις ξεχάσει να γκρινιάξεις για τα σκουπίδια που βάζουν στην τηλεόραση) και στο τέλος, όταν νυχτώσει ήδη έχεις αρχίσει να μανουριάζεις επειδή αύριο θα πρέπει να ξυπνήσεις από τα χαράματα. Καταραμένη Δευτέρα! Η Κυριακή είναι η ημέρα που να τα κάνεις όλα χαλαρά: δεν πρέπει να κανονίσεις να βγεις, κι αν βγήκες το Σάββατο, μπορείς να αρχίζεις να διαπραγματεύεσαι με την κραιπάλη να την κάνει και να σε αφήσει ήσυχο.
Τι απόλαυση που είναι οι Κυριακές!
Δεν θα έπρεπε να γίνουμε πιο αλληλέγγυοι προς τους άλλους και να θέλουμε να μοιραστούμε αυτήν την θαυμάσια μέρα; Και όχι μόνο τις Κυριακές, γενικά κάθε αργία που μας αγαλλιάζει την ψυχή. Τι ωραίο που είναι να βλέπεις αυτό το κόκκινο νούμερο να σου κλείνει το μάτι από το ημερολόγιο. Αργία, αργία! Γιατί τότε να μας φαίνεται άσχημο που αυτές τις μέρες κλείνουν πολλά μαγαζιά;
Μόλις διάβασα σε ένα μπλογκ το σχόλιο ενός τύπου που παραπονιόταν ότι την Πρωτομαγιά τα καταστήματα παραμένουν κλειστά. Ήθελε να πάει σε ένα βιβλιοπωλείο για να αγοράσει ένα βιβλίο, αλλά ήταν κλειστό και απ’ ότι είπε: “Δεν καταλαβαίνω την κοινωνική πρόοδο αν δεν μπορούμε να αγοράσουμε τίποτα ένα Σάββατο πρωί” . (Αγαπητέ, ίσως δεν εσύ βλέπεις την κοινωνική πρόοδο, αλλά τη βλέπουν όσοι μπόρεσαν να πάρουν ένα ρεπό για να ξεκουραστούν).
Αυτό μου θυμίζει μία παραμονή Χριστουγέννων που καθόμουν απέναντι από ένα ένα ταμείο ενός σουπερμάρκετ στις επτά το απόγευμα, όταν μια γυναίκα, η οποία δεν είχε προλάβει να αγοράσει τα απαραίτητα για το Χριστουγεννιάτικο δείπνο από πριν, με ρώτησε γιατί το κατάστημα έπρεπε να κλείσει στις οκτώ εκείνη την ημέρα .
– Κι αν ξεχάσω κάτι, δεν θα μπορέσω να έρθω για να το αγοράσω!
– Κυρία, εγώ σας καταλαβαίνω. Έχετε το δικαίωμα να γιορτάσετε τα Χριστούγεννα όπως θέλετε.
– Φυσικά!
– Λοιπόν, κι εγώ το ίδιο. Και γι ‘αυτό τώρα θα πάω στο σπίτι μου για το δείπνο … αν δεν έχετε αντίρρηση.
Kείμενο από το μπλογκ http://trabajosinfuturo.blogspot.com/
To κείμενο στα ισπανικά.