Μαρτυρία του διαδηλωτή που υπέστη μία από τις επιθέσεις των ΜΑΤ στη γενική απεργία της 11ης Μάη

«Συστήνομαι στα γρήγορα. Είμαι 25 χρονών, Γάλλος και βρίσκομαι στην Ελλάδα σε ταξίδι, για κάποιους μήνες.

Στις 11 Μάη πήγα στη διαδήλωση με τη φίλη μου για να δείξω τη στήριξή μου στους Έλληνες συντρόφους. Εκεί βρήκα και Ισπανούς φίλους. Δεν ήμουν προετοιμασμένος, δεν είχα ούτε μάσκες ούτε Maalox. Ήμουν μέσα στη διαδήλωση όταν τα πρώτα δακρυγόνα ρίχτηκαν στο σώμα της πορείας. Ακολούθησαν κινήσεις πανικού· τυφλωμένος και με αίσθημα ναυτίας, βρέθηκα μπροστά σε μια γραμμή των ΜΑΤ. Ένας από αυτούς με χτύπησε βίαια στο πόδι, γεγονός που μ’ έκανε να σκοντάψω. Προσπάθησα να σηκωθώ όταν αντιλήφθηκα πολλούς αστυνομικούς να τρέχουν προς το μέρος  μου. Αυτοί με χτύπησαν βίαια στο κεφάλι, στην πλάτη και στα πλευρά, επανειλημμένα, με γκλομπ και με κλοτσιές. Ο πόνος και η έκπληξη μ’ έκαναν να φωνάξω. Είχα την εντύπωση ότι η βροχή από χτυπήματα δε θα τελείωνε ποτέ, είχα πανικοβληθεί· φοβόμουν ότι θα με σκοτώσουν. Όταν αυτοί έφυγαν, έμεινα καταγής για κάποια λεπτά, σε κατάσταση σοκ. Ύστερα παρέμεινα κάτω και βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο μ’ έναν άλλον αστυνομικό, που μου έριξε μια κλοτσιά κι έφυγε.

Εκείνη τη στιγμή μια δημοσιογράφος με βοήθησε να σηκωθώ και με οδήγησε στην άκρη του δρόμου, πίσω από τις γραμμές των ΜΑΤ, όπου κάθισα μπροστά στη βιτρίνα ενός καταστήματος. Μαζί μου βρίσκονταν και κάμποσα άλλα άτομα, όλων των ηλικιών, ορισμένοι πολλοί νέοι (περίπου 16 χρονών), που είχαν εμφανή πολλά σημάδια βιαιοπραγίας εις βάρος τους. Πού και πού ένας ΜΑΤατζής γυρνούσε και χτυπούσε έναν από εμάς στο κεφάλι ουρλιάζοντας. Με είχε πιάσει πανικός και δεν είχα παρά μόνο μία επιθυμία: να φύγω από εκεί, αλλά κανείς δεν ήξερε πώς. Αισθανόμασταν παγιδευμένοι. Η δημοσιογράφος γύρισε για να μας βρει και μας είπε να σηκωθούμε και να την ακολουθήσουμε. Περπατήσαμε πίσω από την πορεία συνοδεύοντας τους δημοσιογράφους. Είχα ναυτία, πιθανότατα λόγω των χημικών αερίων, που προκαλούν εμετό· έτρεμα από θυμό και από την αίσθηση ανικανότητας.

Ζητούν τη μαρτυρία μου, ορίστε λοιπόν. Σε καμία περίπτωση δε νιώθω ως ένα μεμονωμένο θύμα της κρατικής βίας. Τυγχάνει απλώς μια κάμερα να βρισκόταν στο σημείο τη στιγμή εκείνη, και να βιντεοσκόπησε τη σκηνή. Ζώντας σε μια κοινωνία της εικόνας, αυτή έχει δυστυχώς περισσότερο αντίκτυπο από άλλα μέσα έκφρασης. Επίσης, αυτό που ένιωσα, και ένιωσαν δεκάδες γυναίκες και άντρες, είναι ένα αίσθημα ότι βρίσκεσαι μεταξύ ζωής και θανάτου και δε θα ξεφύγεις ποτέ απ’ αυτό.

Οι διαθεσιμότητες των 4 αστυνομικών δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση νίκη. Είναι μονάχα ένας ακόμη τρόπος για το κράτος να μην αναλάβει τις ευθύνες του, να μην αναγνωρίσει ότι η μόνη απάντηση που δίνει σε ένα λαό που υψώνει τη φωνή του εκφράζοντας το μίσος και την αποστροφή του, είναι το να ξαμολάει τα σκυλιά του και να επιδεικνύει την έκταση της δύναμής του, την οποία δυστυχώς γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά.

ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΠΕΧΘΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΣ»

[πρωτότυπο]