Η πανελλαδική απεργία της 5ης Μάη, ενάντια στην επιβολή των σκληρότερων οικονομικών αντικοινωνικών μέτρων των τελευταίων δεκαετιών, αποτέλεσε σημείο εκδήλωσης μιας μαχητικής κοινωνικής και ταξικής αμφισβήτησης ολόκληρου του χρεοκοπημένου πολιτικοοικονομικού συστήματος. 
Ήταν μια ημέρα μαζικής εκδήλωσης της συσσωρευμένης λαϊκής οργής κι αγανάκτησης, που όλο και περισσότερο απειλεί να εκραγεί, συγκλονίζοντας όχι μόνον αυτήν τη χώρα, αλλά ακόμη και την Ευρώπη ολόκληρη, περνώντας πάνω από τα σύνορα των κυρίαρχων.
Ειδικότερα στην Αθήνα, η πορεία εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών της 5ης Μάη, προχωρώντας μέσα από τους ανοιχτούς δρόμους του αγώνα και τα ρήγματα που προκάλεσε στο –φαινομενικά παντοδύναμο– καθεστώς η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, κινήθηκε προς το κοινοβούλιο και συγκρούστηκε επανειλημμένα με τα σώματα των πραιτοριανών, απειλώντας να εισβάλει σε αυτό κατά κύματα.
Εμείς, ως αναρχικοί, εργαζόμενοι, άνεργοι και νεολαίοι, επιλέξαμε, σε συνέχεια των προηγούμενων κινήσεών μας και των μακρόχρονων αγώνων μας, να συμμετέχουμε στη μεγάλη απεργιακή πορεία της 5ης Μάη μέσα από τα δικά μας διακριτά πολιτικά μπλοκ, συνεισφέροντας από την πλευρά μας στον ευρύτερο κοινωνικό και ταξικό αγώνα.
Κανείς δεν γνωρίζει πόσο περισσότερα θα μπορούσαμε να καταφέρουμε οι χιλιάδες των διαδηλωτών εκείνη τη μέρα στους δρόμους της Αθήνας αν ένα τραγικό γεγονός δεν λειτουργούσε διαλυτικά και καταστροφικά για τον αγώνα, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα απρόσμενο δώρο για τα επιτελεία της κρατικής καταστολής και τα φερέφωνά τους. Έτσι ώστε να κατασυκοφαντήσουν τον αγώνα και να επιτείνουν την κατασταλτική επίθεση στους δρόμους, ανασυγκροτώντας τις δυνάμεις τους και την επίπλαστη συναίνεση γύρω τους.
Ήταν το γεγονός της δολοφονίας τριών τραπεζοϋπαλλήλων, εξαιτίας του εμπρησμού της τράπεζας Marfin στην οδό Σταδίου. Ένα φρικαλέο γεγονός, που ήρθε σαν κατάληξη μιας κούρσας εμπρηστικών επιθέσεων που έγιναν από άγνωστα άτομα, που κινούνταν αποξενωμένα, εχθρικά και χρηστικά προς την πορεία, και χτυπούσαν στο πλάι της αδιαφορώντας για το αν από τις πράξεις τους κινδύνευαν άδικα ανθρώπινες ζωές.
Σίγουρα, ο πρώτος και κύριος υπεύθυνος για το γεγονός αυτό, όπως και για πλήθος καθημερινά εγκλήματα, είναι το ίδιο το κράτος, το οποίο με την επίθεσή του στην κοινωνία διαμορφώνει όλο και περισσότερο τις συνθήκες ενός είδους κανιβαλικού πολέμου όλων εναντίον όλων, μέσα στις οποίες μπορεί τελικά να συμβεί οτιδήποτε, ακόμη και το αδιανόητο.
Και ασφαλώς, η τραγική κατάληξη του εμπρησμού στο κτήριο της Marfin, στο οποίο εγκλωβίστηκαν τα τρία θύματα και άλλοι άνθρωποι, έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το ότι την ημέρα της πανελλαδικής απεργίας ο ιδιοκτήτης της τράπεζας εξανάγκασε τους υπαλλήλους του να εργάζονται μέσα σε αυτό, με κλειδωμένη την πόρτα, και με το ότι δεν υπήρχαν τα απαραίτητα μέσα πυρασφάλειας και διαφυγής σε περίπτωση κινδύνου. Ωστόσο, είναι δεδομένο ότι ο Βγενόπουλος ανήκει στην τάξη των καπιταλιστών, εξ ορισμού στυγνών εκμεταλλευτών και δολοφόνων, και οι δικές του δεδομένες ευθύνες δεν αποτελούν δικαιολογία για εκείνους που οι πράξεις τους οδήγησαν στο θάνατο των τριών εργαζομένων. Ούτε και ο ισχυρισμός ότι εργάζονταν την ημέρα της απεργίας αποτελεί κανενός είδους δικαιολογία για τον άδικο χαμό τους, μιας και αυτό δεν ήταν υπόθεση οποιουδήποτε αυτόκλητου, αλλά των ίδιων των συναδέλφων τους και των τυχόν απεργιακών φρουρών, κι οπωσδήποτε η απάντηση σε κάθε περίπτωση ακούσιας ή εκούσιας απεργοσπασίας δεν θα μπορούσε να είναι αυτό που συνέβη.
Η ευθύνη, βέβαια, για την τριπλή δολοφονία στη Marfin δεν ανήκει στο πλήθος των αγωνιζόμενων ανθρώπων, κι ανάμεσά τους στους αναρχικούς/αντιεξουσιαστές αγωνιστές, που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας στις 5 Μάη κι αντιμετώπισαν με εκδηλώσεις μαζικής ανυπακοής και κοινωνικής αντιβίας την κρατική καταστολή.
Η δολοφονία στη Marfin ήρθε σαν έσχατο αποτέλεσμα μιας άλογης, άσκοπης κι άχρηστης βίας, που προτάσσεται από μία αυτιστική, απολιτική και αντικοινωνική αντίληψη που παρασιτεί στο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα απομυζώντας το και διασύροντάς το, οδηγώντας το στη διάλυση, στην εγκληματοποίηση και στην κοινωνική απομόνωση. Μία αντίληψη ελιτίστικη, εχθρική κι ανταγωνιστική τόσο προς την κοινωνία που αντιστέκεται, όσο και προς τους αναρχικούς αγωνιστές, της οποίας η κενότητα καλύπτεται με τα ιδεολογικά ράκη ενός ατομικίστικου χαοτικο-μηδενιστικού κομφούζιου, που σε τελευταία ανάλυση έχει εσωτερικεύσει «αξίες» και νοοτροπίες του κόσμου της κυριαρχίας.
Ασφαλώς, το αποτρόπαιο γεγονός πάγωσε το πλήθος των διαδηλωτών κι άδειασε τους δρόμους του αγώνα στην πιο κρίσιμη στιγμή εκδήλωσης της αντιστεκόμενης κοινωνίας, και το λαβωμένο καθεστώς πήρε παράταση χρόνου για να αναλάβει και να ανασυγκροτήσει όσο μπορεί τις δυνάμεις του. Ταυτόχρονα, δόθηκε στα φερέφωνα του καθεστώτος το έναυσμα για μια φρενήρη νεκροσυλία και μια καπηλεία του γεγονότος, μέσω των ΜΜΕ, ενώ εκδηλώθηκε μια γενικευμένη ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση του κράτους στους αγωνιζόμενους ανθρώπους, και ειδικά στους αναρχικούς, που επιχειρείται να χρεωθούν καταστάσεις οι οποίες δεν τους αντιστοιχούν.
Οι αναρχικοί προφανώς και δεν έχουν σχέση μ’ αυτό που έγινε στη Marfin και δεν θα μπορούσαν να κάνουν μια τέτοια ενέργεια αδιαφορώντας για ανθρώπινες ζωές. Και είναι γεγονός ότι αναρχικοί σύντροφοι κι άλλοι διαδηλωτές, παρ’ ότι δέχτηκαν απειλές, ακόμα και χτυπήματα, προσπάθησαν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους να παρεμποδίσουν άστοχες επιθέσεις, όπως και να σβήσουν φωτιές εκεί όπου απειλούνταν ζωές.
Όσο και να το επιδιώκουν ορισμένοι, δεν θα επωμιστούμε συλλογικές ευθύνες για καταστάσεις ξένες προς εμάς, που υπονομεύουν και διαβρώνουν τον αγώνα μας και μας ακυρώνουν ως αναρχικούς, ούτε θα σιωπήσουμε αποκρύβοντας την κάθετη αντίθεσή μας σε αυτές. Η δική μας πολιτική ευθύνη βρίσκεται στο ότι, παρ’ όλη την αντίθεσή μας, δεν μπορέσαμε να τις αντιμετωπίσουμε και να τις απομονώσουμε πολιτικά όσο αποτελεσματικά θα έπρεπε, και στο ότι πρέπει να διαμορφώσουμε τους όρους για να το κάνουμε στο εξής. Και γι’ αυτό ο καθένας και η καθεμιά μας καλείται σήμερα να πάρει μια καθαρή θέση, δεδομένου ότι το τραγικό γεγονός στη Marfin σηματοδοτεί μια οριακή στιγμή και μια καμπή στον αγώνα μας.
Είναι, τέλος, ευθύνη μας να αποκρούσουμε συλλογικά κι αλληλέγγυα τη συκοφαντική επίθεση που δεχόμαστε από το κράτος και τα φερέφωνά του, και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με όρους πολιτικούς και κινηματικούς μέσα στην κοινωνία, μαζί με τα αντιστεκόμενα κομμάτια της.
Ως αναρχικοί, έχουμε μια μακρόχρονη αλληλέγγυα και πολύμορφη δράση μέσα στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, πάντα στο πλευρό των εργαζόμενων, των νεολαίων, των μεταναστών και προσφύγων, και άλλων καταπιεζόμενων κι αντιστεκόμενων ανθρώπων, και σε καμιά περίπτωση δεν θα σταματήσουμε να το κάνουμε.
Δεν θα ανεχθούμε τη σπίλωση του αγώνα μας, που είναι αγώνας για τη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, ενάντια στο θάνατο, στην υποδούλωση και στον εξευτελισμό του ανθρώπου και της κοινωνίας. Αγώνας ενάντια στην ανισότητα, στην ιεραρχία και στην αδικία, ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Δεν ξεχνάμε τους 3 νεκρούς εργαζόμενους
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Καμιά ειρήνη με τα αφεντικά – Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά
Ο αγώνας συνεχίζεται… για την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον κομμουνισμό
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους αγωνιστές και στις αγωνίστριες που χτυπήθηκαν και συνελήφθησαν από την αστυνομία στις 5 Μάη, και στεκόμαστε στο πλευρό της Κατάληψης Ζαΐμη 11 στα Εξάρχεια, που εκκενώθηκε βίαια μετά από αστυνομική επίθεση, κατά την οποία συνελήφθησαν έντεκα σύντροφοι και συντρόφισσες.
Αναρχική συλλογικότητα Κύκλος της Φωτιάς
Αναρχικό δελτίο ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ
10/5/2010