Aνακοίνωση του Αναρχικού Μπλοκ για την διαδήλωση ” Για μία γεωργία και διατροφή χωρίς μεταλλαγμένα” , στις 17 Απριλίου στη Μαδρίτη.
Το γεγονός ότι η καταστροφή και η υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος είναι σοβαρή και συνεχώς αυξανόμενη, είναι κάτι το οποίο όλους μας βρίσκει σύμφωνους. Το ότι χιλιάδες νέα χημικά συστατικά, νέες τεχνολογίες, μεταλλαγμένα,…βρίσκονται σε στάδιο πειραματισμού χωρίς κανέναν έλεγχο και ότι οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες καί σοβαρές, επίσης μας βρίσκει σύμφωνους.
Η ασταμάτητη λεηλασία που δέχονται τα οικοσυστήματα, η καταστροφή τους -σε αρκετές περιπτώσεις καθολική και μή αντιστρέψιμη- είναι έμφυτο συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού. Αυτού της, χωρίς όρια, ανάγκης για οικονομική ανάπτυξη και του κυρίαρχου δυτικού τρόπου ζωής, αυτού της καταναγκαστικής κατανάλωσης και της διαρκής δημιουργίας πλαστών αναγκών που πρέπει να ικανοποιηθούν. Αυτή είναι η βάση της διεστραμμένης ιδέας περί “ποιότητας ζωής”, βασιζόμενης στον πολλαπλασιασμό προιόντων χαμηλής ποιότητας, καταναλωτικών αγαθών κάθε φορά με όλο και πιο περιορισμένο χρόνο ζωής, παρασκευή σχεδόν άμεση από απόβλητα περιορισμένης ή και μηδενικής χρησιμότητας…
Η τροφή μας, κάθε φορά όλο και πιο μολυσμένη και λιγότερο υγιεινή, διασχίζει ολόκληρο τον κόσμο για να φτάσει στο πιάτο μας. Τώρα, εκτός των άλλων, επιδιώκουν να είναι και μεταλλαγμένη.
Η αντίληψη περί των κακών αυτού του τρόπου ζωής, που μας ανταμοίβει με αρρώστιες, με ασθένειες (καρκίνοι, αλλεργίες,…) και η ψυχική ταλαιπωρία μιας ζωής η οποία δε μας ικανοποιεί, όπου έχουμε χάσει εντελώς τον έλεγχο και η οποία εκφράζεται μέσω κάθε είδους διαταραχών (κατάθλιψη, άγχος, …) κάθε φορά όλο και περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται ότι παίρνει όλο και μεγαλύτερες διστάσεις και με κάποιο τρόπο πρέπει να αντιμετωπιστεί, αλλά…πώς;
Η προώθηση και η κατανάλωση οικολογικά καλλιεργημένων προϊόντων, η αντίσταση στα μεταλλαγμένα και στα τεράστια αναπτυξιακά έργα,…σίγουρα είναι ένας τρόπος αντίδρασης, ωστόσο, τί ειναι αυτό το οποίο θέλουμε; Η ατομική στάση σίγουρα θα προστατέψει, χωρίς καμία αμφιβολία, την προσωπική μας υγεία, αλλά δε θα μας επιτρέψει κάτι παραπάνω απο το μετατραπούμε αποκλειστικά σε πράσινους καταναλωτές, μία καινούργια αγορά για το σύστημα. Η οικολογική καλλιέργεια θα υιοθετηθεί ως κάτι το αναγκαίο, κάτω απο τον κίνδυνο εξάντλησης της παραγωγικής γης. Οι ίδιες πολυεθνικές που προσφέρουν συμβατικά φυτά, θα πουλούν τα αναγκαία πρωταρχικά υλικά για την οικολογική καλλιέργεια, η οποία, όπως στην περίπτωση της εκτατικής καλλιέργειας ελιών, φτωχαίνει αδυσώπητα το έδαφος.
Η αγορά των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, μονοπωλείται από τις ίδιες μεγάλες πολυεθνικές, με την εγκατάσταση τεράστιων ηλιακών και αιολικών μονάδων και με την διαχείριση της παραγωγής βιοκαύσιμων ( χιλιάδες εκτάρια χημικών μονοκαλλιεργειών, καινούργιες φυτείες ευκάλυπτων για την παρασκευή συσσωματωμάτων βιομάζας για τις νέες οικολογικές αλυσίδες…)
Ο πράσινος καπιταλισμός στοχεύει στο να μας πείσει ότι μπορούμε να συνεχίσουμε στον ίδιο ρυθμό κατανάλωσης, σεβόμενοι παράλληλα το φυσικό περιβάλλον. «Πράσινα» αυτοκίνητα, συνεργατικές τράπεζες, δίκαιο εμπόριο, η παράδοξη έκφραση «βιώσιμη ανάπτυξη»…
Προσπαθούν να μας πείσουν οτι είναι δυνατόν κάποιος να είναι οικολόγος και καπιταλιστής, ωστόσο η άμυνα τόσο της ίδιας της φύσης όσο και του ίδιου του ανθρώπου, που αποτελεί μέρος της, απαιτεί το αποτελείωμα του καπιταλισμού. Στο εσωτερικό του είναι επιτρεπτές και δυνατές μονάχα «αισθητικές» παρεμβάσεις, μακιγιάρισμα, προπαγάνδα, κοροϊδία. Η ύπαρξή του είναι ασύμβατη με αυτή ενός ζωντανού κόσμου, υγιούς, δίκαιου και ελεύθερου, ασύμβατη με την βιοποικιλότητα και τις συνεργατικές κοινωνίες.
Για να είναι δυντή η πραγματοποίηση ενός σχεδίου ριζικής κοινωνικής αλλαγής, αναγκαία εναρμονισμένου στις ανάγκες τόσο του φυσικού περιβάλλοντος όσο και του ανθρώπου, πρέπει αυτό να είναι συνεπές. Για να είναι συνεπές, οφείλει να είναι αντικαπιταλιστικό. Για να είναι αντικαπιταλιστικό πρέπει να είναι επαναστατικό.
“Στον καπιταλισμό ( κόκκινο, μπλε, ροζ,…) ένας άλλος κόσμος δεν είναι εφικτός”
Η ανάκτηση αυτού το οποίο ονομάζουμε διαταραγμένο φυσικό περιβάλλον, απο τη μεριά της καπιταλιστικήςδημοκρατίας, είναι έργο που έχει ανατεθεί στην αριστερά (αν και ένα μέρος αυτής υπερασπίζεται την πυρηνική ενέργεια, τις στρατιωτικές παρεμβάσεις, το TAV – Τρένο Υψηλής Ταχύτητας), η οποία εξημερώνει και κρατά σε απραξία συνειδητοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας. Πως; Πράσινα κόμματα, συντηρητικές ενώσεις, ΜΚΟ, δίκαιο εμπόριο…Αυτοί οι οποίοι επιλέγουν να ξεφύγουν απο τα προκαθορισμένα όρια, αυτά της ελεγχόμενης διαμαρτυρίας, εγκληματικοποιούνται και δαιμονοποιούνται ως τρομοκράτες (παράδειγμα οι Αλληλέγγυοι με το ITOIZ, η τωρινή αυτόνομη αντίσταση ενάντια στο TAV…).
Αυτοί οι οποίοι ικανοποιούνται με το να είναι απλά πολίτες με κριτική σκέψη, πράσινοι καταναλωτές, δεν είναι παρά ικανοποιημένοι με αυτό το σύστημα και με αυτές τις επιλογές κατανάλωσης και διαμαρτυρίας που τους προσφέρει.
Αυτοί οι οποίοι θεωρούμε ότι δεν αρκεί να οικολογικοποιήσουμε και να εξανθρωπίσουμε τον καπιταλισμό, πρέπει να δημιουργήσουμε το δικό μας μέτωπο, το οποίο δεν διαπραγματεύεται τίποτα, δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω απο την ικανοποίηση ενός δίκαιου αγώνα και έχει μπροστά του ένα τεράστιο πεδίο μαχών.
Tελειώνοντας, μπροστά σε μία οικολογία που συνεργάζεται με το κεφάλαιο, ρεφορμιστική και «δημοκρατική», πρέπει να αντιτάξουμε μια οικολογία ρήξης και ριζικής επαναστατικής αλλαγής. Η πρώτη δέχεται και έιναι ευπρόσδεκτη απο την καπιταλιστική δημοκρατία, η δεύτερη όχι.
Ο μόνος ο οποίος έχει φιλοδοξίες και πραγματική θέληση να σταματήσει αύτη την κατάσταση είναι ο επαναστάτης, που μιλά ξεκάθαρα για αποαστικοποίηση, καταστροφή συγκεκριμένων επιβλαβών υποδομών, ενάντια στη χρήση του προσωπικού αυτοκινήτου, ενάντια στην μπλε ή πράσινη κατανάλωση, ενάντια στην πολιτική της αντιπροσώπευσης,…Οφείλει να προωθεί αξίες ενάντιες σε κάθε είδους επικυριαρχία: αλληλοβοήθεια, αλληλεγγύη, το κοινό καλό, απλότητα, αυθεντικότητα,…Και οφείλει να ξεπεράσει με απόλυτη φυσικότητα, όταν το κρίνει στρατηγικά αναγκαίο, τα επιβεβλημένα απο τον εχθρό όρια της κάθε διαμαρτυρίας.
Συνοχή και φιλοπόλεμη διάθεση είναι το μονοπάτι, στην πορεία του οποίου θα πρέπει να τροφοδοτηθούμε με τα απαραίτητα εργαλεία που ο σκοπός μας απαιτεί.
Το να επιχειρούμε μας κάνει να νικάμε.
Ξεκαθαρίζουμε ότι δεν δυσφημούμε ούτε μειώνουμε την αξία του έργου που πραγματοποίουν πολλά άτομα σε διάφορες οργανώσεις και ομάδες. Ωστόσο είναι ανγκαίο αυτή η δουλειά να νοείται και να αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου επαναστατικού σχεδίου ριζικής αλλαγής, έτσι ώστε να τεθεί στην υπηρεσία του κοινού καλού.
Σχετικός σύνδεσμος: http://ecologismo-vs-capitalismo.blogspot.com
Το κείμενο στα ισπανικά