Ο Jean-Marc Rouillan είναι μέλος της Ε.Ο. Action Directe, κρατούμενος στις γαλλικές φυλακές από το 1987 που είχε συλληφθεί μαζί με τους/τις συντρόφους του. Το 2005 εκτίει την ποινή ασφαλείας 18 χρόνων που προβλεπόταν, αποφυλακίζεται το 2008 και βρίσκεται σε καθεστώς ημιελευθερίας για 10 μήνες, έως ότου η αντιτρομοκρατική εκμεταλλευτεί κάποιες προφορικές διατυπώσεις κατά τη διάρκεια συνέντευξής του για να επανεξετάσει την “επικινδυνότητά” του και να αναστείλει το παραπάνω καθεστώς. Τον Νοέμβρη του 2009, ο JM Rouillan καταθέτει νέα αίτηση αποφυλάκισης. Ακολουθεί μεταφρασμένο το πρόσφατο γράμμα του.
«Δυο χρόνια φυλάκισης για κάποιες λέξεις… Εγώ που, βγαίνοντας από το Μάη του 68, έκανα την επιλογή των όπλων και της επαναστατικής πράξης, νά’ μαι εδώ, στα πενήντα οκτώ μου χρόνια, φυλακισμένος, σαν από ύστατη ειρωνεία, «για προφορικές διατυπώσεις».
Οι δικαστές της αντιτρομοκρατίας δικαιώνουν έτσι τον έφηβο που ήμουν και που, όπως χιλιάδες άλλοι στην Ευρώπη, είχε κάνει αυτήν την επιλογή εκτιμώντας ότι ήταν αδύνατο να δρας σαν επαναστάτης μέσα στα πλαίσια της αστικής πολιτικής. Για εμάς, μέσα σε αυτό το σύστημα, η προϋπόθεση για να μιλήσει κανείς ελεύθερα είναι να τραυλίζει τις εντολές των κυρίαρχων.
Τυφλωμένοι από τις αντιδραστικές τους βεβαιότητες, οι δικαστές στοιχηματίζουν στην οριστική εξαφάνιση μιας ουσιαστικής αντιπαράθεσης της άκρας αριστεράς μέσα στις χώρες μας, που είναι χορτασμένες από τη δυστυχία που οι ίδιες προκαλούν αλλού. Μιας ταξικής αντιπαράθεσης, ικανής να συντρίψει τις ορέξεις των αρπακτικών που απομυζούν τους καρπούς του μόχθου της εργατικής τάξης. Μιας αντιπαράθεσης συνεπούς και σε θέση να επανασυντάξει τον πολιτικό πόλο των εκμεταλλευόμενων.
Είτε το θέλουν είτε όχι, η κράτησή μου αποκαλύπτει τους φόβους που στοιχειώνουν πάντα τις κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστικών χωρών. Τους φόβους τους απέναντι στο φάντασμα της αντίστασης. Η κράτησή μου απορρέει από τη θέληση να εξαλειφθεί κάθε ίχνος ριζικής εναλλακτικής λύσης, πέρα από τις συνήθεις τελετουργίες των υπογραφών και των πορειών-περιπάτων, την ημιπληγική πολυλογία του «πιό αριστερά, πεθαίνεις», τις δράσεις χωρίς αύριο και τις σκηνοθεσίες ψεύτικης ρήξης με το σύστημα και της εφεδρείες του.
Παρόλα αυτά, ο αγώνας συνεχίζεται: κάθε μια μάχη, κάθε μια μικρότερη σύγκρουση, κάθε άρνηση φέρει μέσα της το σπόρο μιας επαναστατικής εναλλακτικής. Έμαθα από τις ήττες μας, αλλά ποτέ δεν είπα στον εαυτό μου ότι είναι πιο ισχυροί, ότι δεν υπάρχει πια τίποτα να γίνει. Δε σταμάτησα ποτέ να δημοσιοποιώ τις εμπειρίες μου ως αντάρτη. Και αναλαμβάνω όλη την πολιτική ευθύνη των περασμένων ενεργειών μας.
Δυο χρόνια φυλάκισης για μερικές λέξεις… Η κράτησή μου στηρίζεται σε αυθαίρετες κατηγορίες. Που είναι επίσης ο «φυσικός» καρπός του πολλαπλασιασμού των ελευθεροκτόνων νόμων και διαταγμάτων. Ενώ οι κυβερνήτες οργανώνουν την ατιμωρησία για τους αλήτες τα αφεντικά και τους κλέφτες τους δισεκατομμυριούχους, πολλαπλασιάζουν τους νόμους που δυσχεραίνουν τον συσχετισμό δύναμης σε βάρος των εκμεταλλευόμενων. Ούτε μια χρονιά δεν περνά χωρίς να ψηφίσουν όλο βιασύνη (και συχνά στα μουλωχτά) έναν νόμο ή μια τροπολογία που σφίγγει ακόμη περισσότερο τον κλοιό.
Τα δικαστήρια εξαίρεσης και οι αντιτρομοκρατικές στρατιωτικές μονάδες πλαισιώνουν τον απολυταρχισμό του αστυνομικού Κράτους.
Είναι η παντοδύναμη έκφρασή του. Και σήμερα τα «κανονικά» δικαστήρια – αυτά που απελαύνουν τους Ρομά και τους ξένους εργάτες, που αθωώνουν τους δολοφόνους αστυνομικούς, που φυλακίζουν σωρηδόν το φτωχό λαό των συνοικιών -, μαζί με τον εσμό των ειδικών μονάδων – αυτών που κάνουν ελέγχους στοιχείων και σωματικές έρευνες με βάση τα χαρακτηριστικά του προσώπου, που ξυλοκοπούν και χειρίζονται όπλα taser και flash ball-, εισάγουν την αυθαιρεσία μέσα στις πιο καθημερινές επαφές των φτωχών με το Κράτος. Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε την «καθημερινή» δικτατορία της άκρας δεξιάς; Αυτό το Κράτος έψαχνε να δώσει ένα πρόσθετο νόημα στη στρατευμένη μου ζωή και δεν θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα! Το ευχαριστώ δανειζόμενος τις λέξεις του ποιητή Heinrich Heine: «Το μίσος των εχθρών μου είναι η απόδειξη ότι έχω φέρει μέχρι σήμερα εις πέρας το καθήκον μου με πίστη και υπερηφάνια. Θα φανώ για πάντα αντάξιος αυτού του μίσους.»
Κλείνοντας το επετειακό αυτό γράμμα, ευχαριστώ, από τα βάθη του κελιού μου, όλους τους συντρόφους, τους φίλους μου και αγνώστους που κάναν το ζήτημα της απελευθέρωσής μου μέρος του προγράμματός τους για την επαναστατική χειραφέτηση. »
Jean-Marc Rouillan, Σεπτέμβρης 2010, Κέντρο Κράτησης Muret
στα γαλλικά: http://marginales.free.fr/spip.php?article93&id_document=78#documents_portfolio , http://nlpf.samizdat.net/