Του Michel Chossudovsky
«Το WikiLeaks κάλεσε τους αρχιτέκτονες της μιντιακής παραπληροφόρησης να αγωνιστούν ενάντια στην μιντιακή παραπληροφόρηση: πρόκειται για μια ασυμβίβαστη και αυτοκαταστροφική διαδικασία».
«Οι μεγάλοι τραπεζίτες, μετακινώντας απλά μερικούς μοχλούς που ελέγχουν τη ροή του χρήματος, μπορούν να καθορίσουν την επιτυχία ή την αποτυχία της οικονομίας μιας χώρας. Με τον έλεγχο τις ανακοινώσεις του Τύπου πάνω τις στρατηγικές της οικονομίας που διαμορφώνουν εθνικές τάσεις, η ελίτ είναι σε θέση να όχι μόνο για να πάρει στα χέρια της τα ηνία της εξουσίας της οικονομικής δομής αυτού του έθνους, αλλά και να επεκτείνει τον έλεγχο σε όλο τον κόσμο. Όσοι διαθέτουν τέτοια εξουσία θέλουν λογικά να παραμείνουν στο παρασκήνιο, να είναι αόρατοι στους απλούς πολίτες». (Aldous Huxley)
Το Wikileaks έχει αναγνωριστεί ως μια σφήνα στη μάχη ενάντια στη μιντιακή παραπληροφόρηση και τα ψέματα της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Τα ανακοινωθέντα έγγραφα αποτελούν αναμφίβολα μια σημαντική και πολύτιμη βάση δεδομένων. Τα έγγραφα χρησιμοποιήθηκαν από σημαντικούς ερευνητές από την έναρξη του σχεδίου Wikileaks. Οι πρώτες αποκαλύψεις επικεντρώθηκαν τόσο στα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν από τις ΗΠΑ στο Αφγανιστάν (Ιούλιος 2010) όσο και σε θέματα που σχετίζονται με τα ατομικά δικαιώματα και την “στρατιωτικοποίηση της πατρίδας” (βλ. και Στρατιωτικοποιώντας την “Πατρίδα” ως απάντηση στην οικονομική και πολιτική κρίση, του Tom Burghardt, Global Research, 11 Οκτωβρίου, 2008).
Τον Οκτώβριο του 2010, αναφέρθηκε ότι το Wikileaks είχε αποκαλύψει περίπου 400.000 απόρρητα έγγραφα από τον πόλεμο στο Ιράκ, τα οποία κάλυπταν τα γεγονότα από το 2004 ως το 2009 (Τοm Burghardt, H κυκλοφορία του Wikileaks : Η συνενοχή των ΗΠΑ και η συγκάλυψη της αποκάλυψης των βασανιστηρίων στο Ιράκ, Global Research, 24 Οκτωβρίου 2010). Οι αποκαλύψεις που περιέχονταν στις αναφορές του Wikileaks σχετικά με τον πόλεμο στο Ιράκ απέφεραν «περαιτέρω αποδείξεις για το ρόλο του Πενταγώνου στα συστηματικά βασανιστήρια Ιρακινών πολιτών από το καθεστώς της μετά-Σαντάμ εποχής, το οποίο εγκαταστάθηκε από τις ΗΠΑ” (απόσπασμα από την ίδια πηγή).
Οι προοδευτικές οργανώσεις έχουν εξάρει το έργο του Wikileaks. Η ιστοσελίδα μας, Global Research, παρείχε εκτεταμένη κάλυψη του έργου του Wikileaks. Οι διαρροές έχουν περιγραφεί ως μια αξιοσημείωτη νίκη ενάντια στη λογοκρισία των μίντια. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Ακόμη και πριν την προώθηση του σχεδίου, τα μίντια είχαν έρθει σε επαφή με το Wikileaks.
Υπάρχουν επίσης αναφορές για μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μεταξύ του Wikileaks και του Freedom House. Το Wikileaks ξεκίνησε την επαφή, όταν ξεκίνησε το σχέδιο τον Ιανουάριο του 2007, ζητώντας του συμβουλές, συμπεριλαμβανομένης και μιας πρόσκλησης για να πάρουν μέρος από κοινού στην ομάδα συμβούλων του Wikileaks. Το Freedom House, με έδρα στην Ουάσιγκτον, είναι ένας “οργανισμός ελέγχου των κυβερνήσεων, που προωθεί την ελευθερία σε όλο τον κόσμο”. Σε μία αγγελία του αναφέρεται: «Ψάχνουμε για ένα ή δύο μέλη για (να στελεχώσουν) την ομάδα των συμβούλων μας, που να προέρχονται από το Freedom House και να μας παρέχουν συμβουλές σχετικά με:
1. τις ανάγκες του Freedom House ως ένα δοχείο που θα δέχεται διαρροές που θα καταγγέλλουν την πολιτική και εμπορική διαφθορά
2. τις ανάγκες των πηγών των διαρροών , σύμφωνα με την εμπειρία του Freedom House
3. τις προτάσεις(υποδείξεις) του Freedom House για άλλα άτομα που θα μπορούσαν να γίνουν μέλη της ομάδας συμβούλων
4. γενικές προτάσεις σχετικά με τη χρηματοδότηση, την ανάπτυξη συμμαχιών, τις αποκεντρωμένες δράσεις και το πολιτικό πλαίσιο “(Wikileaks, διαρροές, Ιανουάριος 2007).
Το Wikileaks άρχισε επίσης διαπραγματεύσεις με διάφορα επιχειρηματικά ιδρύματα προς εύρεση χρηματοδότησης (Wikileaks, διαρροές, Ιανουάριος 2007):
Ο άξονας του δικτύου χρηματοδότησης του Wikileaks είναι η γερμανική οργάνωση Wau Holland Foundation: “Είμαστε καταγεγραμμένοι όπως μια βιβλιοθήκη στην Αυστραλία, όπως ένα ίδρυμα στη Γαλλία, όπως μια εφημερίδα στη Σουηδία”, λέει ο Assange. Το Wikileaks έχει εταιρικές σχέσεις στις ΗΠΑ με δύο φιλανθρωπικές οργανώσεις που απολαμβάνουν φορολογικών απαλλαγών, γνωστές ως 501C3, και που «λειτουργούν σαν βιτρίνα» για την ιστοσελίδα, προσθέτει ο Assange. Δεν δίνει τα ονόματα τους, λέγοντας ότι «θα μπορούσαν να χάσουν κάποια πηγή χρηματοδότησης λόγω πολιτικών ευαισθησιών».
Ο Assange λέει ότι το Wikileaks παίρνει περίπου τα μισά από τα χρήματά του από τη μικρές δωρεές που συλλέγονται από την ιστοσελίδα, και τα άλλα μισά από «προσωπικές επαφές», συμπεριλαμβανομένων και «εκατομμυριούχων που έρχονται σε επαφή μαζί μας με δική τους πρωτοβουλία …» (Το Wikileaks κρατά μυστική τη χρηματοδότηση του, WSJ.com, 23 Αυγούστου 2010)
Αρχικά, στις αρχές του 2007, το Wikileaks αναγνώρισε ότι το όλο πρότζεκτ είχε στηθεί “από τους κινέζους αντιφρονούντες μαθηματικούς και τεχνικούς που εργάζονταν σε καινούργιες εταιρείες στις ΗΠΑ, Ταϊβάν, Ευρώπη, Αυστραλία και Νότιο Αφρική … (ο κατάλογος των συμβούλων του), συμπεριλαμβανομένων και απελαθέντων από τη Ρωσία και προσφύγων από το Θιβέτ, δημοσιογράφων, πρώην αναλυτών της Ασφάλειας και Αμερικανών κρυπτογράφων “(μήνυμα του Wikileaks Leaks(διαρροές), Ιανουάριος 2007).
Το Wikileaks σκιαγράφησε τους σκοπούς του στην ιστοσελίδα του ως εξής: “[Το Wikileaks θα γίνει] μια έκδοση της Wikipedia χωρίς λογοκρισία για το φιλτράρισμα και την ανάλυση εγγράφων, απόρρητης προέλευσης. Θα επικεντρωθούμε κυρίως στα καταπιεστικά καθεστώτα στην Ασία, του πρώην σοβιετικού μπλοκ, της υποσαχάριας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Επίσης ελπίζουμε να παρέχουμε ένα χώρο για όσους στη Δύση επιθυμούν να αποκαλύψουν ανήθικες συμπεριφορές των κυβερνήσεων και επιχειρήσεων των δικών τους χωρών»(CBS News – Ιστοσελίδα σκοπεύει να κάνει καταγγελίες δυσλειτουργιών σε απευθείας σύνδεση, 11 Ιανουαρίου 2007).
Οι στόχοι αυτοί επιβεβαιώθηκαν από τον Aσάνζ στη συνέντευξη που δόθηκε στο The New Yorker, τον Ιούνιο του 2010:
«Οι βασικοί μας στόχοι είναι τα άκρως καταπιεστικά καθεστώτα στην Κίνα, τη Ρωσία και την Κεντρική Ευρασία, αν και ελπίζουμε να δώσουμε χώρο για όσους στη Δύση επιθυμούν να αποκαλύψουν παράνομες ή ανήθικες συμπεριφορές των κυβερνήσεων και των εταιρειών τους».
Στην ίδια συνέντευξη, ο Assange προειδοποίησε ότι “η έκθεση των κρατικών μυστικών” θα μπορούσε να ρίξει κυβερνήσεις που αποκρύπτουν την πραγματικότητα, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Από την αρχή, η γεωπολιτική εστίαση του Wikileaks στα «καταπιεστικά καθεστώτα στην περιοχή της Ευρασίας και της Μέσης Ανατολής» ήταν «ελκυστική» για τις αμερικανικές ελίτ, δεδομένου ότι φαινόταν να συμπίπτει με τους στόχους της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Επιπλέον, η σύνθεση της ομάδας του Wikileaks (η οποία περιλάμβανε και Κινέζους διαφωνούντες με το καθεστώς της Κίνας), για να μην αναφέρουμε τη μεθοδολογία της “έκθεσης κρατικών μυστικών” ξένων κυβερνήσεων, βρίσκεται σε αντιστοιχία με τις πρακτικές των μυστικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ (και με την υποστήριξη του Freedom House) με σκοπό την πρόκληση “αλλαγών καθεστώτων” και την προώθηση “πολύχρωμων επαναστάσεων” σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Ο ρόλος των θεσμικών ΜΜ«Ε»: Ο κεντρικός ρόλος των The New York Times
Το Wikileaks δεν είναι ένα τυπικό έργο των εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης. Οι εφημερίδες The New York Times, The Guardian και το περιοδικό Der Spiegel εμπλέκονται άμεσα στην σύνταξη και την επιλογή των ντοκουμέντων που διέρρευσαν. Ο Economist έχει παίξει επίσης σημαντικό ρόλο.
Ενώ το πρότζεκτ και ο συντάκτης του Assange δείχνουν μία δέσμευση και μία φροντίδα για το σεβασμό της αλήθειας των πληροφοριών, οι πρόσφατες διαρροές της πρεσβείας έχουν προσεκτικά “συνταχθεί” μαζί με τα θεσμικά μίντια, σε διαβούλευση με την αμερικάνικη κυβέρνηση (Βλ. Συνέντευξη με τον Ντέιβιντ Σάνγκερ, Fresh Air, PBS, 8 Δεκεμβρίου 2010). Η συνεργασία μεταξύ του Wikileaks και των επιλεγμένων μίντια δεν είναι τυχαία, ήταν μέρος μιας διευθέτησης μεταξύ των μεγάλων αμερικανικών και ευρωπαϊκών εφημερίδων και του συντάκτης του Wikileaks, Ασάνζ.
Το ουσιώδες ερώτημα είναι: Ποιος ελέγχει και εποπτεύει την επιλογή, διανομή και σύνταξη των εγγράφων που απευθύνονται σ το ευρύ κοινό; Ποιοι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ ωφελούνται από αυτή τη διαδικασία σύνταξης; Έχει το Wikileaks κάποια συμμετοχή στην αφύπνιση της κοινής γνώμης, σε μια μάχη εναντίον των ψεμάτων και των κατασκευασμένων μυθευμάτων που δημοσιεύονται καθημερινά στα έντυπα μέσα και στην τηλεόραση; Εάν ναι, πώς είναι δυνατόν η μάχη κατά των μέσων παραπληροφόρησης να γίνεται με τη συμμετοχή και τη συνεργασία των αρχιτεκτόνων της θεσμικής παραπληροφόρησης;
Το WiliLeaks ζήτησε από τους αρχιτέκτονες της μιντιακής παραπληροφόρησης να αγωνιστούν ενάντια στην μιντιακή παραπληροφόρηση: πρόκειται για μια ασυμβίβαστη και αυτοκαταστροφική διαδικασία
Τα θεσμικά (καθεστωτικά) μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ και συγκεκριμένα οι New York Times αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του οικονομικού κατεστημένου, που συνδέεται με τη Wall Street, τις “δεξαμενές σκέψης” της Ουάσινγκτον και του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR, σύμφωνα με το ακρωνύμιο στα αγγλικά).
Επιπλέον, τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ έχουν αναπτύξει μια μακροχρόνια σχέση με τους μηχανισμούς των υπηρεσιών πληροφοριών της χώρας, από την επιχείρηση «Mocking Bird» (Επιχείρηση Sinsonte), ένα σχέδιο της Υπηρεσίας Ειδικών Προγραμμάτων της CIA που λειτουργεί από τις αρχές της δεκαετίας του ΄50.
Ακόμη και πριν από το Wikileaks, τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης είχαν εμπλακεί. Ο ρόλος του ορίσθηκε και συμφωνήθηκε από τα καθεστωτικά μίντια, όχι μόνο στη δημοσίευση των διαρροών, αλλά επίσης και στην επιλογή και την σύνταξή τους. Ως μια πικρή ειρωνεία, τα «επαγγελματικά μέσα μαζικής ενημέρωσης»- χρησιμοποιώντας τη φράση του Aσάνζ σε συνέντευξή του στο περιοδικό The Economist- υπήρξαν εταίροι του Wikileaks από την αρχή. Μερικοί δημοσιογράφοι με ρόλο κλειδί, που συνδέονται με αξιωματούχους της ασφάλειας και εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, εργάστηκαν στενά συνδεδεμένοι με το Wikileaks στη διανομή και τη διάδοση των ντοκουμέντων που διέρρευσαν.
Είναι παράδοξο ότι ο εταίρος του Wikileaks, η εφημερίδα The New York Times, η οποία έχει σταθερά προωθήσει τη παραπληροφόρηση, έχει κατηγορηθεί για συνωμοσία. Γιατί; Γιατί να αποκαλύψουν την αλήθεια; Για να την χειραγωγήσουν; Σύμφωνα με τον γερουσιαστή Γιόζεφ Λίμπερμαν:
“Νομίζω ότι το Wikileaks έχει παραβιάσει το νόμο περί κατασκοπείας, αλλά τι γίνεται με τους δημοσιογραφικούς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων των The New York Times, οι οποίοι συμφώνησαν να διασπείρουν τις διαρροές; Για μένα, οι New York Times έχουν διαπράξει τουλάχιστον μία αντικοινωνική πράξη και το αν έχουν διαπράξει έγκλημα ή όχι, νομίζω ότι άξιζε να διερευνηθεί πλήρως από το Υπουργείο Δικαιοσύνης.”(Wikileaks Μελετημένη Δίωξη από το Τμήμα Δικαιοσύνης – NYTimes.com, 7 Δεκεμβρίου του 2010). Ο ρόλος των ΝYT στη σύνταξη των διαρροών αναγνωρίστηκε με ειλικρινή τρόπο από τον Ντέιβιντ Σάνγκερ, κύριο ανταποκριτή του γραφείου της Ουάσιγκτον:
«Ελέγξαμε τις διαρροές με προσοχή για να προσπαθήσουμε να ξαναγράψουμε το υλικό που θεωρήσαμε ότι θα μπορούσε να βλάψει άτομα ή να επηρεάσει τις τρέχουσες δραστηριότητες. Μέχρι που λάβαμε το ασυνήθιστο μέτρο να δείξουμε περίπου 100 διαρροές στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και να τη ρωτήσουμε αν είχε να κάνει κάποιες προτάσεις για τη σύνταξη των διαρροών “(Βλ. Τhe Redacting and Selection of Wikileaks documents by the Corporate Media, PBS Συνέντευξη “στον αέρα” με τον Terry Gross: 8 Δεκεμβρίου 2010).
Όμως ο Σάνγκερ δήλωσε επίσης στη συνέντευξη:
“Είναι ευθύνη της δημοσιογραφίας στις ΗΠΑ, από την ίδρυση της χώρας, να αντιμετωπίσει τα πιο δύσκολα ζητήματα της επικαιρότητας, προσπαθώντας να αναμιχθεί σε αυτά και να το κάνει ανεξάρτητα από την κυβέρνηση”. Πώς μπορούν να το κάνουν ανεξάρτητα από την κυβέρνηση και ταυτόχρονα να ζητούν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να κάνει προτάσεις για τη σύνταξη των ειδήσεων;”
Δεν θα μπορούσε να περιγράψει κανείς τον Ντέιβιντ Σάνγκερ ως πρότυπο ανεξάρτητου δημοσιογράφου. Είναι μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR) και της στρατηγικής σημασίας Ομάδας του Ιδρύματος Άσπεν, μέλη της οποίας είναι μεταξύ άλλων η Μαντλίν Ολμπράιτ, η Κοντολίζα Ράις, ο πρώην υπουργός Άμυνας Ουίλιαμ Πέρι, ο πρώην διευθυντής της CIA Τζον Ντόιτς, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ. Β. Zοελικ και ο Φίλιπ Ζέλικοφ, πρώην εκτελεστικός διευθυντής της Επιτροπής 9 / 11 (βλ. F. William Engdahl, Wikileaks: A Big Dangerous US Government Con Job, Global Research, 10 Δεκεμβρίου 2010). Αξίζει να σημειωθεί ότι αρκετοί αμερικανοί δημοσιογράφοι, μέλη του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων έχουν πάρει συνέντευξη από Wikileaks ,όπως ο Ρίτσαρντ Στένγκελ, το περιοδικό Time (30 Νοεμβρίου, 2010), ο Ράφι Κατσαντούριαν και το The New Yorker (11 Ιουνίου 2007).
Οι New York Times ιστορικά είναι στην υπηρεσία της οικογένειας Ροκφέλερ, στο πλαίσιο μιας μακροχρόνιας σχέσης. Ο νυν πρόεδρος Άρθουρ Σουλτζμπεργκερ o νεώτερος, είναι μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, του οποίου ο παππούς που ήταν ένας διαχειριστής (trustee) του Ιδρύματος Ροκφέλερ. Ο Έθαν Μπρόνερ, Υφυπουργός Εξωτερικών, Εκδότης της εφημερίδας, όπως και ο Tόμας Φρίντμαν και άλλοι, είναι μέλη του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR). Οι Ροκφέλερ, με τη σειρά τους, έχουν ένα σημαντικό μερίδιο μετοχών σε διάφορες επιχειρήσεις μέσων μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ.
Διαρροές από την πρεσβεία και το Υπουργείο Εξωτερικών
Κανέναν δεν πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός ότι ο Ντέιβιντ Σάνγκερ και οι συνεργάτες του στο NYT εστιάζουν την προσοχή τους σε μια εξαιρετικά επιλεκτική διανομή των διαρροών του Wikileaks, με έμφαση σε τομείς που υποστηρίζουν τα συμφέροντα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής: το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, την Βόρεια Κορέα, τη Σαουδική Αραβία και τη στήριξη του Πακιστάν στην Αλ Κάιντα, στις σχέσεις Κίνας-Βόρειας Κορέας, κλπ. Οι διαρροές αυτές χρησιμοποιήθηκαν ως υλικό για άρθρα και σχόλια των ΝΥΤ. Οι διαρροές από την πρεσβεία και το Υπουργείο Εξωτερικών που δόθηκαν στη δημοσιότητα από το Wikileaks είχαν επεξεργαστεί και φιλτραριστεί. Χρησιμοποιήθηκαν για σκοπούς προπαγάνδας. Δεν αποτελούν ένα πλήρες σύνολο υπομνημάτων, ούτε έχουν συνοχή.
Από ένα επιλεκτικό κατάλογο, οι διαρροές χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν ατζέντα εξωτερικής πολιτικής. Ένα διαφωτιστικό παράδειγμα είναι το υποτιθέμενο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, το οποίο αναφέρεται σε πολλές διαρροές του Υπουργείου Εξωτερικών, όπως και η υποστήριξη της Σαουδική Αραβία στην ισλαμική τρομοκρατία.
Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν
Οι φιλτραρισμένες διαρροές χρησιμοποιούνται από τα καθεστωτικά μέσα για να τροφοδοτήσουν την εκστρατεία παραπληροφόρησης για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράν. Ενώ οι διαρροές χρησιμοποιούνται ως «απόδειξη» ότι το Ιράν συνιστά απειλή, τα ψέματα και κατασκευάσματα των καθεστωτικών ΜΜ«Ε» σχετικά με το υποτιθέμενο ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα δεν έχουν κανένα στήριγμα στις διαρροές, αφού σ’ αυτές δεν υπάρχει καμία αναφορά σε αυτό .
Μόλις οι διαρροές διοχετευτούν από τα καθεστωτικά μέσα, συνταχθούν και δημοσιευτούν από τους Times, θα χρησιμεύσουν αναπόφευκτα στα συμφέροντα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης της προετοιμασίας για τον πόλεμο ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ισραήλ εναντίον του Ιράν. Σχετικά με την «διαρροή απόρρητων πληροφοριών» και την κάλυψη των υποτιθέμενου πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, ο Ντέιβιντ Σάνγκερ έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο. Τον Νοέμβριο του 2005, η NYT δημοσίευσε μια κοινή έκθεση από τον Ντέιβιντ Σάνγκερ και τον Γουίλιαμ Μπρόουντ με τίτλο “Στηριζόμενες στους Υπολογιστές, οι ΗΠΑ επιδιώκουν να αποδείξουν ότι το Ιράν έχει στόχο την κατασκευή πυρηνικών όπλων”. Το άρθρο αυτό αναφέρεται σε μυστηριώδη έγγραφα που έχουν κλαπεί από ένα ιρανικό υπολογιστή και περιλάμβαναν “μια σειρά από σχέδια ενός οχήματος για τη μεταφορά πυραύλων, που υποτίθεται ότι αντιστοιχεί σε ένα ιρανικό πυρηνικό όπλο”.
Στα μέσα Ιουλίου, αξιωματούχοι των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών κάλεσαν τους ηγέτες της Διεθνούς Υπηρεσίας Επιθεώρησης Ατομικών ‘Όπλων. Η συνάντηση έγινε στο ρετιρέ ενός ουρανοξύστη στη Βιέννη από το οποίο φαινόταν ο Δούναβης, και τους έδειξαν το υλικό που υποθετικά είχε κλαπεί από έναν φορητό υπολογιστή.
Οι αμερικανοί προέβαλλαν σε μια οθόνη και ξεδίπλωσαν πάνω στο τραπέζι των συνεδριάσεων υλικό με πάνω από χίλιες σελίδες προσομοιώσεων σε υπολογιστή και μαρτυρίες πειραμάτων, λέγοντας ότι αποδείκνυαν μια μεγάλη προσπάθεια για τη σχεδίαση μιας πυρηνικής κεφαλής, σύμφωνα πάντα με μισή ντουζίνα ευρωπαίων και αμερικάνων που συμμετείχαν στη συνεδρίαση.
Τα έγγραφα, όπως αναγνώρισαν οι αμερικάνοι από την αρχή, δεν περιείχαν αποδείξεις ότι το Ιράν είχε την ατομική βόμβα. Ήταν μια παρουσίαση των υλικών ως η ισχυρότερη απόδειξη μέχρι σήμερα, ότι παρά τις δηλώσεις του Ιράν ότι το πυρηνικό του πρόγραμμα έχει ειρηνικούς σκοπούς, η χώρα προσπαθεί να “χτίσει μία συμπαγή πυρηνική κεφαλή που να μπαίνει στους πυραύλους Shahab, οι οποίοι θα μπορούσαν να φθάσουν μέχρι το Ισραήλ και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής” (Ντέιβιντ Σάνγκερ και Γουίλιαμ Μπρόουντ , “Στηριζόμενες στους Υπολογιστές, οι ΗΠΑ επιδιώκουν να αποδείξουν ότι το Ιράν έχει στόχο την κατασκευή πυρηνικών όπλων”, NYT, 13 Νοεμβρίου 2005).
Αυτά τα «απόρρητα έγγραφα» παραδόθηκαν από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ στην Διεθνή Υπηρεσία Επιθεώρησης Ατομικής Ενέργειας για να αποδειχθεί ότι το Ιράν ανέπτυσσε ένα πρόγραμμα πυρηνικών όπλων. Ήταν επίσης ένα πρόσχημα για να ενισχυθούν οι οικονομικές κυρώσεις κατά του Ιράν, που πραγματοποιούνται από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Η αυθεντικότητα του υλικού τέθηκε υπό αμφισβήτηση και, τέλος, ένα άρθρο από ερευνητής δημοσιογράφος Γκάρεθ Πόρτερ επιβεβαίωσε οριστικά ότι τα έγγραφα του μυστηριώδους φορητού υπολογιστή είναι ψευδή (βλ. Γκάρεθ Πόρτερ , Αποκλειστική Έκθεση: Αποδεικτικά στοιχεία για το ιρανικό πρόγραμμα κατασκευής πυρηνικών όπλων μπορεί να είναι ψευδή, Global Research, 18 Νοεμβρίου 2010).
Τα σχέδια των εγγράφων που διέρρευσαν από τους Ντέιβιντ Σάνγκερ και Γουίλιαμ Μπρόουντ δεν αναπαριστούν τις πυραύλους Shahab, αλλά τους παρωχημένης τεχνολογίας πυραύλους της Βόρειας Κορέας που κατασχέθηκαν από το Ιράν στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Τα σχέδια αντιστοιχούν σε “λάθος πυρηνικές κεφαλές”:
Τον Ιούλιο του 2005, Ρόμπερτ Τζόζεφ, Υφυπουργός για τον Εξοπλιστικό Έλεγχο και τη Διεθνή Ασφάλεια των ΗΠΑ, προέβη σε επίσημη παρουσίαση προς τους ηγέτες του Οργανισμού στη Βιέννη, των υποτιθέμενων εγγράφων που σχετίζονται με το ιρανικό πρόγραμμα κατασκευής πυρηνικών όπλων. Ο Γιόζεφ εμφάνισε τμήματα των εγγράφων στην οθόνη ενός υπολογιστή, με έμφαση στις σειρές τεχνικών σχεδίων για τους 18 διαφορετικούς τρόπους που μπορεί να χωρέσει ένα φορτίο εκρηκτικών σε μία πυρηνική κεφαλή ενός πυραύλου μεσαίου βεληνεκούς του Ιράν, του Shahab-3. Όταν οι αναλυτές του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας εξέτασαν τα έγγραφα διαπιστώθηκε ότι τα συστήματα αντιστοιχούσαν σε πυρηνικές κεφαλές που οι ιρανοί στρατιωτικοί είχαν απορρίψει, προκειμένου να δουλέψουν με ένα νέο σχέδιο. Οι πυρηνικές κεφαλές αντιστοιχούσαν στο σχέδιο των πυραύλων της Βόρειας Κορέας Νο Dong, που το Ιράν είχε αποκτήσει στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας … Τα έγγραφα του φορητού υπολογιστή αναφέρονταν σε ένα προηγούμενο μοντέλο σε σχέση με τις πυρηνικές κεφαλές, το οποίο είχε ήδη επανασχεδιαστεί … (Γκάρεθ Πόρτερ).
Ο Ντέιβιντ Σάνγκερ, ο οποίος εργάστηκε επιμελώς για το Wikileaks, με το λάβαρο της αλήθειας και της διαφάνειας, είχε επίσης έναν βασικό ρόλο στη “διαρροή” που ο Γκάρεθ Πόρτερ περιγράφει ως ψευδείς πληροφορίες.
No Comments “Ποιοι είναι πίσω από το WikiLeaks; μέρος Ι”