Αναγγέλουμε ότι στις 25 και 26 του περασμένου Δεκέμβρη, μέσω ενός Ιδρυτικού Συνεδρίου, ενώθηκαν οριστικά οι διάφορες αναρχοκομμουνιστικές ομαδοποιήσεις του Σαντιάγκο. Με αυτό τον τρόπο, προχωρήσαμε στην ίδρυση της Ελευθεριακής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας (FCL).
Είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας βαθιών και συστηματικών συζητήσεων, ανάμεσα σε διάφορες οργανώσεις στις οποίες βλέπαμε να δημιουργείται μία στενή σχέση τον τελευταίο χρόνο, και όπου τους τελευταίους 2 μήνες ισχυροποιούταν ολοένα και περισσότερο, με αποκορύφωμα την ίδρυση της Ομοσπονδίας.
Το Συνέδριο δέχτηκε τους χαιρετισμούς διαφόρων αδελφικών οργανώσεων, τόσο απο το εξωτερικό όσο και απο διάφορες πόλεις της Χιλής. Η συζήτηση εξελίχθηκε αγγίζοντας ένα προς ένα τα προγραμματικά θέματα που είχαμε εξαγγείλει, ξεκινώντας απο το κείμενο παρουσίασής μας, όπου εκφράστηκαν με γενικό τρόπο οι βασικές μας αρχές και η στατηγική μας μέθοδος. Ύστερα συζητήσαμε και πήραμε αποφάσεις σχετικά με τα βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου που διανύουμε, την γενική στρατηγική μας κατεύθυνση καθώς και τις μεθόδους μας στο κοινωνικό, πολιτικό και εργατικό πλαίσιο δράσης.
Αυτή η καινούργια οργάνωση, και το πολιτικό πρόγραμμα που προέκυψε απο αυτό το Συνέδριο, σέβεται την ιστορία και τη συνέχεια των διαφόρων αναρχοκομμουνιστικών οργανωτικών σχεδίων που έχουν υπάρξει στο Χιλιανό κράτος.
Σε πολιτική βάση βλέπουμε ως πρωταρχική πρόκληση, με την οποία καλούμαστε να αναμετρηθούμε στο παρόν, την προσπάθεια δημιουργίας μιας αναρχικής οργάνωσης σε εθνικό επίπεδο, ενώ παράλληλα στο κοινωνικό είναι η ισχυροποίηση της λαϊκής παρουσίας της οργάνωσής μας. Αυτά είναι τα εργαλεία τα οποία ελπίζουμε ότι θα μας επιτρέψουν να ασκήσουμε επιρροή, με συνεπή και αποφασιστικό τρόπο, έτσι ώστε η ελευθεριακή πρόταση να είναι κυρίαρχη στις κοινωνικές αλλαγές που ο λαός χτίζει και ελπίζει.
Για τον Σοσιαλισμό και την Ελευθερία!
Ζήτω αυτοί και αυτές που αγωνίζονται!
Ελευθεριακή Κομμουνιστική Ομοσπονδία – Χιλή
Κάρτα Παρουσίασης
1. Είμαστε μία αναρχική επαναστατική οργάνωση ενταγμένη στην αναρχοκομουνιστική τάση. Αυτό σημαίνει ότι μάς αναγνωρίζουμε μέσα στην ιστορικη εμπειρία του κοινωνικού αναρχισμού, ο οποίος ώς κριτική απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο, αναζητά δια μέσου της άμεσης δράσης του αγωνιζόμενου προλεταριάτου, την ανατροπή του ισχύων συστήματος το οποίο βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για να ενθαρρύνουμε και να προωθήσουμε αυτόν τον χειραφετικό σκοπό, ομαδοποιούμαστε ως αναρχικοί, και με αφετηρία μία κοινή πολιτική βάση, συμμετέχουμε σε όλους τους κοινωνικούς χωρους όπου είναι δυνατός ο αγώνας.
2. Ο σκοπός τον οποίο προωθούμε, δεν είναι το αποτέλεσμα μίας επιφανειακής ανησυχίας, βγαλμένη απο τα κεφάλια κάποιων πεφωτισμένων, αλλά το αποτέλεσμα της αναζήτησης των εκμεταλλευόμενων για την πραγμάτωση της κοινωνικής τους απελευθέρωσης. Γι’αυτό, αν ο αναρχισμός έχει συστηματοποιηθεί –σε θεωρητικό επίπεδο- απο επαναστάτες όπως ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν, ο Μαλατέστα, η ομάδα Dielo Truda (Σ.τ.Μ. αναρχική έκδοση, 1925 – 1928, απο εξόριστους Ρώσους αναρχικούς μετά την Επανάσταση του 1917) ανάμεσα σε άλλες, ο μεγαλύτερος πλούτος του βρίσκεται σε συγκεκριμένους αγώνες οι οποίοι τον έχουν καταστήσει ως μία εφικτή πρόταση, για το ξεπέρασμα της τωρινής κοινωνίας των τάξεων.
Υπο αυτή την έννοια, παίρνουμε ως πρωταρχικά σημεία αναφοράς μας τις εμπειρίες της Παρισινής Κομμούνας, τον επαναστατικό συνδικαλισμό του XIX και XX αιώνα, τα ελεύθερα σοβιέτ της Ρώσικης Επανάστασης και το Μαχνοβίτικο στρατό, τις κολλεκτίβες του ’36 στην Ισπανία, τις ποικίλες λατινοαμερικάνικες εμπειρίες ελευθεριακού χαρακτήρα όπως υπήρξε το έργο των αδερφών Φλόρες Μαγκόν στη μεξικάνικη Επανάσταση ή η Αναρχική Ομοσπονδία της Ουρουγουάης.
Επίσης, είναι και ο “χιλιανός” αναρχισμός, ο οποίος κατέλαβε σημαντική θέση μέσα στο εργατικό κίνημα, απο τον οποίο “τρεφόμαστε” και προσπαθούμε να συνεχίσουμε. Μιλάμε για το έργο που άφησαν προσωπικότητες όπως οι Μάγνο Εσπινόσα και ο Λουίς Ολέα στους κοινωνικούς αγώνες της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, καθώς και για το έργο ελευθεριακών, συνδικαλιστικών και φοιτητικών οργανώσεων (IWW, FECH, CGT κ.τ.λ) κατα τη διάρκεια των δεκαετιών του ’20 και του ’30. Αναφοράς χρίζει το ελευθεριακό κίνημα που αναπήδησε τη δεκαετάι του ’50 (με προσωπικότητες όπως ο Ερνέστο Μιράντα, Κλοτάριο Μπλέστ και συνδικαλιστικές οργανώσεις των συντεχνιών των τσαγκάρηδων, σχεδιαστών και των χτιστών), το οποίο αν και δεν κατάφερε εδραιώσει το σχέδιο της κοινωνίας την οποία οραματιζόταν, ωστόσο κατάφερε να διαπωτίσει με τις αρχές του το χιλιανό εργατικό κίνημα. Παράδειγμα αποτελεί στο Συστατικό Συνέδριο της CUT (Κεντρικό Συνδικάτο της Χιλής) το 1953, υιοθετώντας αρχές ξεκάθαρα αντικαπιταλιστικές και προωθώντας την άμεση δράση ώς μέθοδο αγώνα.
Οι ιδέες μας εμπνέονται επίσης απο την ιστορική εμπειρία του χιλιανού προλεταριάτου, όπως τα Cordones Industriales (Σ.τ.Μ. Eργατικές επιτροπές βάσεις στις βιομηχανικές ζώνες), τα Comandos Comunales (Σ.τ.Μ Όργανα μαχητικού συντονισμού με βάση τα Cordones) και την αντίσταση ενάντια στην Δικτατορία, όπου αν και την εποχή εκείνη δεν είχαν κάποια αναφορά στον αναρχισμό, παρ’όλα αυτά σήμερα διαμορφώνουν ένα σημαντικό σημείο αναφοράς σε σχέση με το βαθμό τη ριζοσπαστική τους κριτικής σε κράτος και Κεφάλαιο.
Υπό τη αυτή την έννοια, η ελευθερία βασιζόμενη στην ισότητα, η κατάργηση του Κράτους και της προσωπικής ιδιοκτησίας, ο αντικοινοβουλευτισμός, η άμεση δράση, η μη συνεργασία και πολιτική εξάρτηση, η αυτοδιαχείριση, η αλληλεγγύη και ο διεθνισμός, απο πάντα έχουν υπάρξει οι αρχές και οι συστατικές πρακτικές αυτής της ιστορικής παράδοσης, οι οποίες προσανατολίζουν στο παρόν τη δική μας πολιτική πρακτική.
3. Η οργάνωσή μας, ως φυσικό επακόλουθο, αγωνίζεται για την ανάπτυξη της Λαϊκής Εξουσίας, νοούμενη ως η διαδικασία κατα την οποία η τάξη μας παράγει ζωτικούς χώρους και συγκεκριμένες φόρμες αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης, οι οποίες θα μας φέρουν σε άμεση αντιπαράθεση με την εχθρική τάξη, απειλώντας με άμεσο τρόπο την επιβίωση της αστικής τάξης, υπερβαίνοντας και ξεπερνώντας τα πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, και κάθε μορφή ελέγχου, είτε αυτός είναι εσωτερικός είτε εξωτερικός. Καθιστώντας δυνατό το επαναστατικό ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κοινωνίας, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την κατάργηση της πολιτικής εξουσίας, συγκεντρωμένης στα χέρια μιας μικροσκοπικής εκμεταλλευτικής μειοψηφίας.
Αυτές είναι για εμάς οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την δημιουργία μιας κοινωνίας οργανωμένης σε ομοσπονδιακές βάσεις, από τα κάτω, απο τις πιο απλές έως τις πιο σύνθετες μονάδες, με τρόπο που να μπορέσουμε να ξαναγίνουμε κυρίαρχοι των ζωών μας, παύοντας να είμαστε εκτελεστές εξωτερικών επιθυμιών. Αυτή είναι η ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία, ο αναρχικός κομμουνισμός, ο ελευθεριακός σοσιαλισμός.
4. Αυτοί οι στόχοι, τελικοί ή στρατηγικοί –ιδεώδοι που ενστερνίζοντε και άλλα επαναστατικά ρεύματα- δεν μπορούν να επιτευχθούν απο τη μία στιγμή στην άλλη. Γι’αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να ορίσουμε ένα μονοπάτι μέσω του οποίου το προλεταριάτο θα κατανοήσει και θα αναγνωρίσει, ποιές είναι οι αιτίες των κακών που το πλήττουν και ποια είναι τα εργαλεία με τα οποία θα απελευθερωθεί απο αυτά.
Επιπλέον της ομαδοποίησης μας ως αναρχικοί, ομαδοποιούμαστε ώς εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι. Οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε με αφετηρία τους ζωτικούς μας χώρους, για να συσσωρεύσουμε τις εμπειρίες εκείνες οι οποίες θα συμβάλλουν στην αύξηση της ικανότητας του προλεταριάτου για να οργανωθεί, και να κατακτήσει όλο και περισσότερη ελευθερία και ευημερία για όλους.
Γι’αυτό, δίνουμε αξία στις μεθόδους δράσης που επιτρέουν της οριζόντια και συμμετοχική δημοκρατία των ίδιων των εργατών, καθώς και άλλων λαϊκών τομέων που ψάχνουν λύση στα προβλήματά τους. Αυτό είναι το οποίο συλλογικά έχουμε θεωρήσει περισσότερο κατάλληλο για την οργάνωση και της ισχυροποίηση των οργανώσεων, στις οποίες το προλεταριάτο θα μπορεί να οργανωθεί και να φτιάξει τα προγράμματά του.
5. Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό δεν είναι αρκετό, μιάς και ο αγώνας με άμεσες απαιτήσεις, οικονομικές, διεκδικητικές, θα αγγίξουν αργά ή γρήγορα μία κορυφή, ένα όριο όπου το Κράτος και το Κεφάλαιο δε θα δώσουν χέρι συμφιλίωσης. Αυτή ακριβώς τη στιγμή το προλεταριάτο θα πρέπει να περάσει στην αντεπίθεση, και εμείς ως αναρχικοί επιδιώκουμε να φέρει εις πέρας το “προσωπικό του συμφέρον” του να ζήσει ελεύθερο. Φυσικό είναι ότι αυτό το τεράστιο έργο δε θα είναι ειρηνικό, μιας και θα πρέπει να επανακτήσουμε δια της βίας απο τα χέρια της αστικής τάξης, όλο τον αρπαγμένο κοινωνικό πλούτο. Έχοντας ξεκάθαρο ότι η άσκηση αντιβίας δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο του ενός ή του άλλου κόμματος ή οργάνωσης, αλλά ολόκληρου του λαού ο οποίος είναι συνειδητά δοσμένος στην οργάνωση μίας νέας κοινωνίας.
Αναφέρουμε αυτό, το οποίο πρέπει να διευκρυνιστεί, μιάς και η πρόθεσή μας δέν είναι να μετατραπούμε σε “οδηγούς” της επανάστασης. Δεν αγωνιζόμαστε για να κυβερνήσει κάποια μέρα η οργάνωσή μας, μήτε για να επανεγκαθυδρίσουμε –μετά απο ατελείωτες θυσίες- την κυβέρνηση κάποιων λίγων πάνω στο σύνολο της κοινωνίας. Αντιθέτως αγωνιζόμαστε για μία κοινωνία ελεύθερων και ίσων.
6. Αυτά τα καθήκοντα τα οποία αναφέρουμε, και ο ρόλος τον οποίο εναποθέτουμε στην πολιτική οργάνωση των αναρχικών, οφείλει να κατανοηθεί σε ένα πλαίσιο συγκεκριμένο ώστε να έχει μία σημασία και μία εφαρμογή συγκεκριμένη και συνεπή. Δίνοντας προσοχή στην κατανόηση και μάθηση της εμπειρίας που προσφέρει ο κάθε αγώνας, πράγμα το οποίο θα μας επιτρέψει να κατανοήσουμε τα διαφορετικά επίπεδα, τα μέγιστα και τα ελάχιστα τα οποία μπορεί να “αγγίξει” στο παρόν, ο βαθμός ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος.
Κατανοούμε λοιπόν, ότι στο παρόν είναι αναγκαίο να κατασκευάσουμε ευρύς και σε βάθος χρόνου προγραμματικές προτάσεις, που θα τροφοδοτούντε απο τους αγώνες, και όπου ο αναρχισμός θα είναι ικανός να εκφράσει και να προσανατολίσει μια εναλλακτική αγώνα.
Με άλλα λόγια, η επιλογή μας ως αναρχικοί, είναι να πράττουμε ταυτοχρόνως σε δύο μονοπάτια: απο τη μία μεριά, να είμαστε ικανοί να ισχυροποιήσουμε την κοινωνική οργάνωση, να αναπτύξουμε μία διαπεραστική ματιά που να διαλύει τον μικροπρεπή συντεχνιασμό και να στοχεύει σε μία κοινή προγραμματική προοπτική των αγωνιζόμενων τομέων, όλο αυτό σε ένα πλαίσιο κατανόησης, μάθησης και “εξοπλισμού” του χιλιανού προλεταριάτου. Απο την άλλη μεριά, η ισχυροποίηση της πολιτικής οργάνωσης των αναρχοκομμουνιστών θα προσφέρει στον αγώνα έναν ελευθεριακό ορίζοντα ο οποίος θα είναι ικανός να ξεπεράσει με ριζοσπαστικό τρόπο την ταξική κοινωνία.
Με αυτές τις φιλοδοξίες συμβαδίζουν οι δυνάμεις μας, περιμένοντας να συναντηθούμε με όλους αυτούς που αγωνίζονται με ειλικρίνεια και αφοσίωση.
Ζήτω αυτοί που αγωνίζονται!
Ελευθεριακή Κομμουνιστική Ομοσπονδία – Χιλή