Στη μνήμη του Slieman Hamade
Πριν από ένα χρόνο, την 1η Μάρτη 2010, ο 33χρονος Ζλήμαν Χαμάντε, κάτοικος του Σαίνεμπεργκ Βερολίνου, σκοτώθηκε λόγω βάναυσης αστυνομικής επιχείρησης. «Ακούσαμε τις κραυγές του. Ξαφνικά έπεσε σιγή», ανέφεραν οι γονείς του νεκρού. Τι είχε συμβεί; Τα ξημερώματα της 28ης Φλεβάρη 2010 οι γονείς του Ζλήμαν κάλεσαν την αστυνομία ζητώντας βοήθεια: Οι γείτονες είχαν βάλει πολύ δυνατά τη μουσική, και ο γιος τους ήταν εξοργισμένος επειδή δεν είχε καταφέρει να κοιμηθεί. Η οικογένεια φοβόταν ότι θα ξεσπούσε καβγάς. Η αστυνομία δεν επιτρεπόταν να τον απομακρύνει παρά τη θέλησή του. Όταν όμως ο πατέρας είπε πως ο Ζλήμαν δε θα μπορούσε να κρατηθεί μες στο διαμέρισμα, τον έσυραν στο κλιμακοστάσιο και τον τραυμάτισαν επιχειρώντας να τον ακινητοποιήσουν για να του περάσουν χειροπέδες. Άρχισε να αιμορραγεί στο πρόσωπο. Αστυνομικός έριξε δακρυγόνα σε όλο το διάδρομο και με γκλομπ ξυλοκόπησε άγρια τον Ζλήμαν στο πόδι. Το χημικό είχε εξαπλωθεί παντού, κανείς δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι του, να τρέξει για βοήθεια. Ακούστηκαν τα ουρλιαχτά και οι κραυγές του Ζλήμαν, αλλά αμέσως μετά έπεσε απότομη σιωπή. Το προσωπικό πρώτων βοηθειών προσπάθησε να ανανήψει τον Ζλήμαν όσο διακομιζόταν ακόμη με ασθενοφόρο, αλλά υπέκυψε στα τραύματά του μες στο νοσοκομείο.
Η κατηγορούσα αρχή έκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες, στις 30 Απρίλη 2010, την έρευνα που διεξήγε εναντίον της αστυνομίας. Ωστόσο, τώρα συγγενείς και φίλοι του Ζλήμαν απαιτούν να αποσαφηνιστούν οι περιστάσεις του θανάτου και να δοθεί οριστικό τέλος στη ρατσιστική αστυνομική βία που μαστίζει το Βερολίνο. Καλούν λοιπόν σε διαδήλωση την 5η Μάρτη, στις 5 η ώρα το απόγευμα, στο σταθμό του μετρό Μπύλοστρασσε, στην περιοχή Νόυκελν του Βερολίνου.
Τα τελευταία χρόνια, ο Ζλήμαν Χαμάντε δεν είναι ο μόνος που πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή μια συνάντηση με τη βερολινέζικη αστυνομία. Ας θυμηθούμε, μεταξύ πολλών άλλων θυμάτων αστυνομικής βίας, τον 26χρονο Dennis J, ο οποίος δολοφονήθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς (31 Δεκέμβρη 2008) αφού ο Ράινχαρτ Ρότερ, όργανο της πολιτικής αστυνομίας του Βερολίνου, πυροβόλησε εναντίον του 8 φορές (περισσότερες πληροφορίες στα γερμανικά).
Καμιά ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη!
Καμιά ειρήνη με το γερμανικό αστυνομικό κράτος!
Η σύντροφος του Ζλήμαν έγραψε ένα κείμενο όπου περιγράφει αναμνήσεις, σκέψεις και συναισθήματά της για τη δολοφονία του. Ακριβώς όπως κι ο Ντέννις, ο Ζλήμαν σκοτώθηκε από χέρια της βερολινέζικης αστυνομίας. (Το arab.blogsport.de ευχαριστεί για αυτό το κείμενο και εκφράζει συλλυπητήρια στους οικείους του Ζλήμαν.)
«Για το τίποτα, το απόλυτο τίποτα, οι μπάτσοι τον σταμπάρουν σαν “ταραξία” και τον σέρνουν έξω απ’ το σπίτι. Καθένας/καθεμία θα ένιωθε ότι υποβάλλεται σε άδικη διαδικασία και θ’ αντιστεκόταν. Ο Ζλήμαν θέλει να γυρίσει στο διαμέρισμά του, μα αυτό οι μπάτσοι το παίρνουν σαν απειλή, απειλή για την πληγωμένη περηφάνια τους, και κινούνται απειλητικά προς το μέρος του. Τον δένουν και τον κλοτσάνε, κι αυτός αντιστέκεται. Μόλις έρχονται κι οι ενισχύσεις που έχουν καλέσει, επιτίθενται χωρίς καμιά προειδοποίηση απευθείας με δακρυγόνα (σπρέι πιπεριού), τα οποία ψεκάζουν στους αεραγωγούς, αλλά και κατευθείαν στο πρόσωπο του Ζλήμαν, που ’ναι ήδη πεσμένος και δεμένος με χειροπέδες, και μάλιστα πιέζεται κι από έναν ένστολο που κάθεται πάνω του.
Ο Ζλήμαν μετά βίας παίρνει ανάσα ως εκείνο το σημείο, ύστερα αναπνέει ολοένα και δυσκολότερα, ώσπου σύντομα παθαίνει ασφυξία. Δεν έχει καμιά πιθανότητα να ζήσει, οι χτύποι της καρδιάς του σταματάνε. Οι μπάτσοι τον τραβάνε βάναυσα ως κάτω στα σκαλιά και επιμένουν να μην προσέχουν πως δεν αναπνέει πια. Λίγα λεπτά αργότερα, του κάνουν ανάνηψη και καλούν διασώστες (πρώτων βοηθειών). Ο Ζλήμαν δεν έχει καμιά πιθανότητα να ζήσει, αφού είναι ήδη σε κώμα και έχει χάσει πάρα πολύ αίμα. Πέθανε αγωνιζόμενος να επιβιώσει – όμως, πώς να επιβιώσει ένα άτομο μόνο του εναντίον πέντε ένστολων ανδρών…
Ο Ζλήμαν ξεψύχησε πριν καν κλείσει τα 33, με “αφύσικο θάνατο”. Οι γιατροί δεν μπορούν ή μάλλον δε θέλουν να εξηγήσουν ότι η υπερβολική βιαιότητα των μπάτσων ευθύνεται που η μητέρα και ο πατέρας του δεν έχουν πλέον ένα γιο, που οι αδελφές του δεν έχουν έναν αδελφό, που δεν έχω πια το σύντροφό μου… Το κενό και ο πόνος μας δύσκολα μπορούν να περιγραφούν με λέξεις.
Κατέθεσα τις σκέψεις μου μέσα απ’ την καρδιά μου, ό,τι έρχεται στο μυαλό μου όταν αναγκάζομαι να σκεφτώ τα βράδια. Ξέρω ότι φαίνεται σκληρό, αλλά η ίδια η πραγματικότητα είναι σκληρότερη, και δεν προσπαθώ καθόλου να την εξωραΐσω. Το να υπομένουμε τον πόνο, κι αυτό μας κάνει ό,τι είμαστε. Δυστυχώς, όλη η θλίψη και η οργή μου ξεχειλίζουν».