ΟΣΟ ΖΕΙΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ!
(σύντομες σκέψεις πάνω στην εξέγερση των μεταναστών
στο Μπάρι και όχι μόνο)
Σίγουρα ακούμε αυτή την έκφραση συχνά· μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, ή και μηνών, ήρθε η ώρα να τη λάβουμε πραγματικά υπόψη.
Όπως συνέβη και τους προηγούμενους μήνες, αλλά με περισσότερη δύναμη και αποφασιστικότητα αυτήν τη φορά, πριν από λίγες μέρες (τη Δευτέρα, 1η Αυγούστου) οι μετανάστες που ζητούν άσυλο στο CARA (Κέντρο Υποδοχής Αιτούντων Ασύλου) στο Παλέζε του Μπάρι έπαψαν να ζουν στο σκοτάδι, αποκλεισμένοι από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, και διαμαρτυρήθηκαν έντονα για την κατάσταση στην οποία το ιταλικό κράτος τούς αφήνει να σαπίζουν.
Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν τουλάχιστον επτά μήνες για να τους χορηγηθεί καθεστώς πρόσφυγα (ή τουλάχιστον να πάρουν μία απάντηση). Την ίδια στιγμή, χωρίς οποιαδήποτε ενημέρωση από το κράτος σχετικά με την πρόοδο της αίτησής τους, βρίσκονται έγκλειστοι στο CARA υποκείμενοι σε αυστηρούς περιορισμούς προσωπικής ελευθερίας.
Τους προηγούμενους μήνες είχαν επανειλημμένα μπλοκάρει το σιδηροδρομικό δίκτυο Μπάρι-Παλέζε, δημιουργώντας το απαραίτητο χάος εκεί που η φωνή τους δεν μπορεί να ακουστεί.
Τη Δευτέρα, 1η Αυγούστου, η διαμαρτυρία εξαπλώνεται εισβάλλοντας, πέρα από τις σιδηροδρομικές γραμμές, και στον αυτοκινητόδρομο 16, και ακολουθούν σφοδρές συγκρούσεις στην ανταπόκριση Μπάρι-Φότζα.
Δεν μπορούμε παρά να καλωσορίσουμε με χαρά και θαυμασμό το κουράγιο και την αποφασιστικότητα των ανθρώπων αυτών: Χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα, αναγκάζονται να σαπίζουν σε στρατόπεδα που περιτειχίζονται από συρματοπλέγματα και ελέγχονται από στρατιωτικούς και αστυνομικούς.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας προς όλους τους μετανάστες που βρίσκονται έγκλειστοι σε CIE (Κέντρα Ταυτοποίησης και Απέλασης) και CARA, ώσπου ν’ απομείνουν μονάχα συντρίμμια σ’ αυτά τα μέρη.
Εκφράζουμε επίσης την αλληλεγγύη μας στους εξεγερμένους της κοιλάδας Σούζα, που συνεχίζουν να αγωνίζονται ενάντια σ’ εκείνους που θέλουν να υποτάξουν ένα λαό και τη γη του στα δικά τους συμφέροντα, καθώς και σε όλους τους εξεγερμένους αραβικούς πληθυσμούς.
Και υπό το φως όλων αυτών αναρωτιόμαστε…
για όλους αυτούς τους ανθρώπους…
δεν είναι καιρός ν’ αρχίσουμε να μαθαίνουμε;!