Ανάληψη ευθύνης από τον αντάρτικο πυρήνα Sole-Baleno των CARI-PGG
Ως αντάρτικος πυρήνας Σόλε-Μπαλένο των Αυτόνομων Πυρήνων της Άμεσης Επανάστασης / Praxedis G. Guerrero (CARI-PGG) ανακοινώνουμε πως τις βδομάδες από 1η έως 15η Νοέμβρη του τρέχοντος 2011 στείλαμε ένα δέμα-βόμβα προς τα γενικά γραφεία της Γενικής Εισαγγελίας (PGR). Συγκεκριμένα, το πακέτο προοριζόταν για το γενικό εισαγγελέα Μιγκέλ Μανσέρα (Miguel Ángel Mancera). Αν και ο σκοπός μας ήταν να τραυματίσουμε τα κεφάλια ή τα φαινομενικά κεφάλια του αστυνομικού συστήματος, το δέμα τάχα «απεστάλη» από τα γενικά γραφεία της μεγαλύτερης εταιρείας τηλεπικοινωνιών Telmex, συγκεκριμένα «από την Κονσεπσιόν Ριβέρα Ρομέρο» (Concepción Rivera Romero), αρμόδια του προγράμματος Ασφαλής Πόλη μες στην Telmex, υποδιευθύντρια του τομέα Κοινωνικής Δικτύωσης, στην οποία το πακέτο θα επιστρεφόταν σε περίπτωση που δεν παραδιδόταν στον παραλήπτη. Το δέμα-βόμβα αποτελούνταν από ένα γαλβανιζέ μεταλλικό σωλήνα, δυναμίτη, έναν ηλεκτρικό γλόμπο των 2,5 βολτ, σπίρτα, καλώδια, μία μπαταρία των 9 βολτ, και μεταλλικά θραύσματα.
Ο σούπερ μπάτσος Μαρσέλο Εμπράδ (Marcelo Ebrad), ο οποίος έχει εμμονή με τον έλεγχο και την τάξη, σε συνέργεια με την εταιρεία Telmex, παράγει και θέτει σε λειτουργία μια στρατηγική κοινωνικού ελέγχου βασισμένη στο φόβο και στον έλεγχο του ατόμου επί του εαυτού του, τον πολίτη ως μπάτσο του εαυτού του και μπάτσο του γείτονα, έναν αστυνομικό ρόλο τον οποίο η κοινωνία των πολιτών αποδέχεται χωρίς αντιρρήσεις, μερικές φορές από φόβο και άλλες φορές από την προσωπική ευχαρίστηση του να υπηρετούν με κάποιον τρόπο το σύστημα, την πατρίδα. Βλέπουμε πως, για να λειτουργήσει αυτός ο έλεγχος, είναι απαραίτητη η επιστράτευση της πιο προηγμένης τεχνολογίας, η οποία αποτελεί το σημείο-αποκορύφωμα όχι μόνο για τον κοινωνικό έλεγχο, αλλά επίσης για τον ολικό έλεγχο της φύσης, για τον ολικό και απόλυτο έλεγχο των σκεπτόμενων και υπεύθυνων ατόμων που είναι ικανά να διαχειρίζονται την ίδια τους τη ζωή. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να επιτεθούμε στον τεχνολογικό μηχανισμό, μολονότι ο αγώνας, ο δικός μας αγώνας, εστιάζει στην επίθεση ενάντια στο σύστημα της κυριαρχίας στο σύνολό του.
Από την άλλη, η αστυνομία ως θεσμός, οι υπολογιστές τους, τα συστήματά τους για την επιτήρηση, οι περιπολίες τους, οι εγκληματολόγοι τους, οι εμπειρογνώμονες και οι χωροφύλακές τους προορίζονται επίσης για τον πλήρη έλεγχο, για την προστασία των συμφερόντων όσων κατέχουν την υπάρχουσα εξουσία, για την προστασία της «κοινωνικής τάξης», τόσο αγαπητής στους σοσιαλδημοκράτες.
Οι νέες δημοκρατικές αστυνομίες είναι 100% ενήμερες για το καταστατικό τους και τη δουλειά που κάνουν ως προστάτες του Κεφαλαίου, της κοινωνικής ειρήνης, της κοινωνίας των πολιτών και του τεχνοσυστήματος, γι’ αυτό οι επιθέσεις ενάντια σε αυτούς τους εχθρούς της ελευθερίας, αδιακρίτως, είναι πλήρως δικαιολογημένες, αντικειμενικά στοχευμένες, από τη στιγμή που ένας ομοσπονδιακός μπάτσος, που βιάζει και δολοφονεί, δεν έχει ούτε αντιπροσωπεύει μεγαλύτερη ευθύνη από έναν κρατικό ή δημοτικό αστυνομικό, ο οποίος για τους ίδιους λόγους ή με διαφορετικά κίνητρα αποτελεί επίσης κομμάτι του ελέγχου και της τάξης, κι είναι διατεθειμένος να σκοτώνει, εν μέρει ξεφορτώνοντας από πάνω του τις δικές του ματαιώσεις – αν και πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι απαραίτητο πάνω απ’ όλα να χτυπάμε την κεφαλή του αστυνομικού μηχανισμού. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι, από τα δέματα-βόμβες έως τις απευθείας εκτελέσεις, αλλά πάντα σύμφωνα με τη γραμμή και τις αρχές μας, από τη στιγμή που δε γυρεύουμε να ξεφορτωθούμε συναισθηματική βία από πάνω μας, αλλά, αντίθετα, να αξιοποιήσουμε την επιθετική αυτοάμυνα στη μορφή της ορθολογικής κι αντικειμενικά στοχευμένης βίας· μία σφαίρα στο κεφάλι είναι παραπάνω από αρκετή για να σβήσει ένα δυνάστη από το χάρτη, κι αν κάποιος θέλει να κάνει μόνο μία μικρή προειδοποίηση ή ένα μάθημα-πάθημα, πρέπει να ρίξει μερικές σφαίρες στα πόδια, αποζητώντας να προκαλέσει όσο λιγότερο κιτρινισμό γίνεται και φροντίζοντας ώστε η επίθεση να παραμείνει εντός του ορθολογισμού που υπαγορεύει η ανταγωνιστική βία. Η βία δεν είναι το πρόβλημα, είναι τόσο φυσική όσο ο φόβος, είναι το αίσθημα της άμεσης αυτοάμυνάς μας, που Κράτος/Κεφάλαιο/Εκκλησία επιχειρούν να αποσπάσουν από το άτομο μέσα από τον έλεγχό τους, τη θρησκεία και –στην περίπτωση των κοινωνικών κι αναρχικών κινημάτων– μέσα από τα «πασιφιστικά» τους φιλτραρίσματα· το πρόβλημα δεν είναι η βία, το ζήτημα έγκειται στην εστίαση και στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται –και καθημερινά–, έγκειται στη στρατηγική.
Να εξαπλώσουμε τις επιθέσεις ενάντια στον αστυνομικό μηχανισμό!
Να εξαπλώσουμε και να προπαγανδίσουμε τις επιθέσεις ενάντια στο σύστημα της κυριαρχίας!
Να εξαπλώσουμε την αλληλεγγύη στους συντρόφους μας που είναι αιχμάλωτοι πολέμου!
Σε πόλεμο με Κράτος/Κεφάλαιο και για την Ολική Απελευθέρωση:
Αυτόνομοι Πυρήνες της Άμεσης Επανάστασης / Praxedis G. Guerrero
Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία
Πηγή: Culmine (24 Νοέμβρη 2011) / Από το σημείωμα της αγγλικής μετάφρασης: Προφανώς, ο εκρηκτικός μηχανισμός δεν εξερράγη καθώς εντοπίστηκε και απενεργοποιήθηκε από πυροτεχνουργούς (War on Society)
Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς
Núcleo insurrecto Sole-Baleno: Μνεία στην αναρχική και καταληψία Maria Soledad Rosas, γνωστή ως Sole, από την Αργεντινή, καθώς και στον αναρχικό και καταληψία Edoardo Massari, γνωστό ως Baleno, από την Ιβρέα (κοντά στο Τορίνο).
Στις 5 Μάρτη 1998 η ιταλική αστυνομία συνέλαβε τρεις αναρχικούς με βαριές κατηγορίες περί «ανατρεπτικού συνδέσμου με σκοπό σύστασης ένοπλης συμμορίας». Είχαν επίσης κατηγορηθεί για διάφορες άμεσες δράσεις που σχετίζονταν με το λαϊκό αγώνα ενάντια στην κατασκευή σιδηροδρομικού δικτύου υπερταχείας TAV μέσω της Βαλ ντι Σούζα στο Πιεμόντε.
Στις 28 Μάρτη 1998 ο Μπαλένο (38 ετών) βρέθηκε νεκρός στη φυλακή Βαλλέττε του Τορίνου. Οι Αρχές ισχυρίστηκαν πως είχε κρεμαστεί μόνος του μ’ ένα σεντόνι. Λίγους μήνες μετά, στις 11 Ιούλη, η Σόλε (22 ετών) απαγχονίστηκε – επιλέγοντας να πεθάνει την ίδια μέρα και ώρα με το σύντροφό της. Εκείνη την περίοδο βρισκόταν υπό καθεστώς κατ’ οίκον περιορισμού, υποχρεωμένη να μένει φρουρούμενη σ’ ένα σπίτι εντός της περιφέρειας του Τορίνου. Ο επιζών τρίτος κρατούμενος Silvano Pelissero διεξήγαγε απεργία πείνας για ένα μήνα στη φυλακή υψίστης ασφαλείας της Νοβάρα.
Αλληλέγγυοι, οι περισσότεροι από αναρχικές συλλογικότητες και κινήματα από τα κάτω, απάντησαν στους δυο θανάτους οργισμένα και δυναμικά. Στις 4 Απρίλη, την επομένη της κηδείας του Μπαλένο, χιλιάδες διαδηλωτών κατέκλυσαν τους δρόμους του Τορίνου, την επομένη του θανάτου της Σόλε απέκλεισαν τους δρόμους της πόλης, ενώ στις 18 Ιούλη διαμαρτυρήθηκαν έξω από το κολαστήριο της Νοβάρα απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση του Σιλβάνο, ο οποίος στις 22 Ιούλη αποφυλακίστηκε και τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό εντός της περιφέρειας του Τορίνου.
Ο απόηχος των διαμαρτυριών και δράσεων αλληλεγγύης δεν άργησε να φτάσει στην Ελλάδα. Στην Αθήνα, στις 28 Ιούλη του ίδιου έτους, τυλίχτηκαν στις φλόγες περίπου δέκα οχήματα στην ιταλική πρεσβεία και σε αντιπροσωπείες της Fiat και της Alfa Romeo, ενέργειες αφιερωμένες στη μνήμη των Μπαλένο και Σόλε, που δολοφονήθηκαν από το κράτος και το Κεφάλαιο, και σε ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης με όλους τους φυλακισμένους και διωκόμενους αναρχικούς στην Ιταλία και παντού.