Τα λόγια φτάνουν από μακριά, μεταφρασμένα στο μόνο ιδίωμα που καταλαβαίνουμε όλοι: αυτό του αγώνα για τη λευτεριά. Κανένας φόβος, καμιά προσωπικότητα, όνομα ή υπογραφή δεν μετασχηματίζεται σε φετίχ· στην αντεξουσιαστική γλώσσα απλά δεν υπάρχει αυτή η πιθανότητα, πόσω μάλλον το ενδεχόμενο αρχηγών, ειδημόνων ή Αρχών.
Σήμερα, επί της παρούσης, δεν βλέπω πια το γκρίζο του τσιμέντου που κυκλώνει τα πάντα σε εκείνους τους τάφους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ή λήθη συσκοτίζει το παρόν. Τα κλουβιά, τα κελιά, οι δεσμοφύλακες και οι κρατούμενοι συνεχίζουν εκεί… μερικά μέτρα απόσταση ή ίσως χιλιόμετρα.
Γιατί οι δεσμοφύλακες εδώ ίσως να μοιάζουν πολύ με τους δεσμοφύλακες εκεί, αφού ο ήχος από τα κάγκελα και τα λουκέτα δεν πρέπει να ‘ναι πολύ διαφορετικός, ίσως οι συνθήκες και τα εσωτερικά καθεστώτα να διαφέρουν (FIES στην Ισπανία, TIPO-F στην Τουρκία, Μονάδες Μέγιστης Ασφαλείας στη Χιλή), αλλά μοιράζονται μια κοινή δομή και έναν κοινό στόχο. Χωρίς αμφιβολία, οι καταπιεστές μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον.
Η αλληλεγγύη ανάμεσα στους κρατούμενους συντρόφους –ανάμεσα σε αυτούς τους ίδιους, ξεπερνώντας κελιά, μονάδες, απαγορεύσεις, φυλακές, σύνορα– είναι η επείγουσα ανάγκη που προκύπτει από την καθημερινή και μόνιμη καταστολή.
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ
Σπάνια βλέπουμε κουκούλες ή οδοφράγματα και συγκρούσεις όπως στους δρόμους, οι ανταρσίες σπανίζουν (ίσως η πιο συχνή αντιπαράθεση συμβαίνει ανάμεσα στους ίδιους τους κρατουμένους, που την υποδαυλίζουν και τη γλεντάνε οι ανθρωποφύλακες).
Η αντιπαράθεση είναι καθημερινή, ημερήσια, λεπτό το λεπτό, οι χώροι και οι τοποθετήσεις αντιπαλεύουν διαρκώς, μερικές φορές συμβολικά, άλλες φορές πάλι εντελώς ωμά. Η άρνηση μιας απαγόρευσης, η ρήξη με κάποιον πειθαρχικό κώδικα, η διατήρηση δεσμών μακριά από το βλέμμα του δεσμοφύλακα, η διατήρηση της αξιοπρέπειας στις κοινωνικές σχέσεις. Αλλά αυτή η άσκηση της καθημερινής εξέγερσης, πλήρους αλληλεγγύης και ανταρσίας, που εμπλουτίζει το πνεύμα, έχει επίσης ένα κόστος· πέφτει καταστολή: απειλές, καθυστερήσεις στο ξεκλείδωμα των κελιών, παρακώλυση πρόσβασης στην αλληλογραφία, ξυλοδαρμοί, απομόνωση, μεταγωγές, και άλλες απειλές, διαχωρισμοί, περιορισμοί, απαγορεύσεις ή σκλήρυνση της πειθαρχίας αποτελούν ένα μικρό δείγμα της σωφρονιστικής τρομοκρατίας.
Εντός των τειχών, ίσως με τρόπο πιο ευκρινή απ’ ό,τι στο δρόμο, οι συμπεριφορές των κρατουμένων και των δεσμοφυλάκων σηματοδοτούν μια σύγκρουση στάσεων μες στις φυλακές. Δεν αφορά τη βελτίωσή τους ούτε την απόκτηση προνομίων, αλλά το να διασχίσουμε το μονοπάτι της αντάρτικης αξιοπρέπειας όπου και να βρισκόμαστε, να μπορούμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη την επόμενη μέρα και να μην αντικρίσουμε σκλάβους, να μην υποστηρίξουμε ούτε να ανεχτούμε την εξημέρωση.
Στα συντρόφια που έχουν καταφέρει να αποφύγουν αυτή την απεχθή τύχη, στους φυγόδικους που έπρεπε να κάνουν τις επιλογές τους βάσει των κινήσεων της εξουσίας και των ενταλμάτων που έχουν εκδοθεί εναντίον τους: Ακόμη κι όταν δεν διασχίζουν τα ζοφερά μονοπάτια των φυλακών ή τους λαβύρινθους της δικαιοσύνης, ο δρόμος τους δεν είναι ακριβώς ο πιο άνετος, και χαράσσεται ανάμεσα στα βλέμματα πιθανών ρουφιάνων, με την ύποπτη περατζάδα των περιπολιών των μπάτσων και τη συνεχή επανεφεύρεση των εαυτών τους. Σύντροφοι από διαφορετικά μήκη και πλάτη, γνωστοί ή όχι, στο άγνωστο διάβα τους δεν είναι μόνοι.
Η διεθνιστική αλληλεγγύη, η αλληλεγγύη από φυλακή σε φυλακή και η ρέουσα επικοινωνία των κραυγών ανάμεσα στους διάφορους ομήρους σε όλες τις επικράτειες, δεν μπορεί να περιμένει ούτε λεπτό.
Εξ αποστάσεως. Δεν πρέπει να ‘ναι αδιαφορία η αίσθηση που νιώθει κανείς κατά τη διάρκεια των τελετουργιών της τιμωρίας που εξασκεί η δικαστική εξουσία εναντίον όσων αντιστέκονται. Οι δίκες δεν συνιστούν απλώς διεκπεραιώσεις —συν του ότι αποτελούν δημόσιο βήμα, είναι επίσης χώροι όπου η εξουσία αποκαλύπτεται με βαρβαρότητα, όπου θεμελιώνεται και επιχειρείται να επικυρωθεί και να νομιμοποιηθεί η τάξη της, ο κόσμος της. Σε αυτές τις δίκες, εκτός από το να σταθεί κανείς αλληλέγγυος σε συντρόφους που θέλουν να τους πετροβολήσουν, είναι δυνατό να διαχύσει και να προτάξει μια πλήρη κριτική στην αρμαθιά της δικαιοσύνης, στην ίδια τη νομιμότητα της τάξης τους και στα λυσσαλέα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν για να υπερασπίσουν την εξουσία τους. Η βαρβαρότητα της ειδικής μεταχείρισής τους είναι ένα γόνιμο πεδίο για να εξαπλωθεί η συνολική κριτική εναντίον του κόσμου τους, είναι μια συνεχής ευκαιρία που δεν μπορούμε να την αφήσουμε να περάσει.
Φυλακισμένοι σύντροφοι της ΣΠΦ, διασκορπισμένοι στις διάφορες φυλακές της ελληνικής επικράτειας, που επιχειρούν ανεπιτυχώς να σας καθυποτάξουν στο ρυθμό της φυλακής: Παναγιώτη Αργυρού, Μιχάλη Νικολόπουλε, Γιώργο Νικολόπουλε, Γεράσιμε Τσάκαλε, Χρήστο Τσάκαλε, Γιώργο Πολύδωρε, Δαμιανέ Μπολάνο, Χάρη Χατζημιχελάκη, Όλγα Οικονομίδου – τα αδάμαστα και ανυπότακτα πνεύματα δεν κατευνάζονται με μερικά κάγκελα, κάμερες και δεσμοφύλακες. Ούτε με τελετουργίες θυσίας εναντίον της λευτεριάς στα δικαστήρια – κι ακόμα περισσότερο, αυτές οι απόπειρες τιμωρίας δικαιώνουν χίλιες και μία φορές το λόγο που αντιμαχόμαστε τον κόσμο τους. Μια γιγάντια αγκαλιά για τον καθέναν σας, γεμάτη δύναμη για τις στιγμές που έρχονται.
Σε αυτόν τον τόπο, την 28η Νοέμβρη 2011, ξεκινάει η πολιτική δίκη που βασίζεται σε ψεύδη και επινοημένα γεγονότα, με μόνο στόχο την ποινικοποίηση και τον εγκλεισμό όσων εκφράζουμε την ολοκληρωτική μας ρήξη με τις αξίες και τους κώδικες της ηθικής τους.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι, οι αιχμάλωτοι πολέμου, οι κρατούμενοι επαναστάτες… μια δυνατή και ειλικρινή αγκαλιά για τον καθέναν σας, παρά τις διαφορές μας, η στοργή για τους απαχθέντες επαναστάτες παραμένει αμείωτη.
Με ακέραιη τη μνήμη όλων των πεσόντων!
Μαουρίσιο Μοράλες, Κλαούντια Λόπες, Τζόννυ Καρικέο, Λάμπρος Φούντας
Ένας από τους κατηγορούμενους για την «υπόθεση βόμβες»
σε αναμονή δίκης
[15 Νοέμβρη 2011]
πηγή: culmine
ενημερώσεις για τη δίκη της «υπόθεσης βόμβες», στα ισπανικά και στ’ αγγλικά