Ιταλία: Μικρή συνεισφορά του Φεντερίκο Μπουόνο στα μέλη της ΣΠΦ, στη σφαίρα της αλληλεγγύης

Η επανάσταση λοιπόν είναι ένας υπαρξιακός αγώνας
Παναγιώτης Αργυρού, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Το μονοπάτι από τους σπινθήρες στις φλόγες…

Μέσα από τη σκοτεινιά της κοινωνικής ειρήνευσης αναδύεται μια νέα κινητήρια δύναμη που καταστρέφει και ισοπεδώνει τα πάντα – χωρίς να λογαριάζει τίποτα: Όπως μια μαύρη προέλαση, στην άρνηση ενός λήθαργου που προκαλείται από τα «κάλπικα» φώτα των σταθερών βεβαιοτήτων, η κανονική καθημερινή ζωή γίνεται κομμάτια και ανατρέπεται.

Στην εγκατάλειψη ενός κόσμου ανυπόφορου και μιας πραγματικότητας αμετακίνητης, από ένα βίο απάθειας που τον καθορίζουν επίπλαστοι μηχανισμοί.

Δεν υπάρχει σιωπηρή συναίνεση με τη συμμόρφωση στους κανόνες τιμής που καθορίζουν την ανθρώπινη ζωή, σε μια συνεχή επανάληψη μηχανικών χειρονομιών που είναι ουσιαστικά κατασκευασμένες και περιορίζουν το ίδιο τους το «είναι» σε ένα κενό απόγνωσης.

Η θεωρία γίνεται πράξη και η πράξη θεωρητικοποιείται χωρίς να ανακόπτεται από τους συμβιβασμούς ούτε από το «συλλογικό όχι», που καθορίζει η επιβεβλημένη σιωπή ώστε να μη χάνεται η «βεβαιότητα στη ζωή»

Όταν σε μια μανιασμένη ρήξη της ελεύθερης γνώσης και της ελεύθερης βούλησης, τα χέρια και το ίδιο το μυαλό σείονται σε συμφωνία, πάει να πει πως από τα μέσα της συνείδησής μας εκρήγνυται το όνειρο, μεταμορφωμένο σε αληθινή ανάγκη να μεταποιήσουμε τον αέρα που ανασαίνουμε σε καταστροφική φωτιά και να τσακίσουμε την τάξη που βασιλεύει μέχρι σήμερα – η ρήξη με όλα τα δεσμά.

Η εμπειρία της «αδιάκοπης επίθεσης» της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς –μακριά από το σύμπαν των νόμων των «μπουρζουάδων»– χωρίς καβάτζα καμιά, καταστρέφει όλα όσα «επιτρέπουν» στον πολίτη να ζει μια ζωή κλειστοφοβικής κανονικότητας.

Το να επικεντρώνεσαι στην ιδέα του ομαλού και του ανώμαλου εμβαθύνει την εμπειρία εκείνου που απαιτεί από τον εαυτό του και τους γύρω του μια ρητή άρνηση και εναντίωση σε μια ζωή «μη ύπαρξης».

Το να επικεντρώνεσαι στην απαραίτητη καταστροφή και να την πραγματώνεις απαιτεί μια προσπάθεια υπεράνω των ίδιων των προσδοκιών. Προσδοκίες που καθορίζουν την κατάσταση μόνιμης ακινησίας και μειώνουν την ίδια την επιθυμία της εξέγερσης, σε μια απλή αναπαράσταση της ίδιας καθημερινής εμπειρίας.

Η ένταση των επιλογών που απορρίπτουν κάθε συμβιβασμό και επιτίθενται στην ευνομούμενη κοινωνία, στους κώδικες και στις αξίες της, στις στολές της ορντινάντσας και στους υποτακτικούς της, έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τους εχθρούς μας, στην άρνηση της επιβεβλημένης νόρμας της πολιτικής συνύπαρξης.

Αυτό υπονομεύει ολοκληρωτικά εκείνες τις περιπτώσεις ειρήνευσης που στοχεύουν σε μια προσαρμογή των υπαρχόντων νόμων, επιλέγοντας πάντοτε και μονάχα την αμυντική αντίδραση.

Το να πάρουμε ξανά τη ζωή μας στα χέρια μας έχει μια βαθιά σημασία στην πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα: είναι ο πειραματισμός μορφών επίθεσης που απελευθερώνουν το άτομο από μία ηθική έμφυτη εντός μας, καταργώντας εντελώς την εξουσία, η οποία δεν είναι μια αρχή αφηρημένη αλλά φτιαγμένη από «σάρκα και οστά». Για να καταστρέψουμε αυτή την εξουσία, πρέπει να «αρνηθούμε» κάθε εφησυχασμό γι’ αυτό που δεν αισθανόμαστε ως δικό μας. Μια άρνηση που διαπερνά τον τοίχο τον φτιαγμένο από κοινωνικές συμβάσεις, πειθαρχία, ιερό σεβασμό για τη φιλία και τη ζωή, που απορρίπτει την πάλη της διαλεκτικής και του υλισμού, και δημιουργεί τη βάση για την αψήφηση της Εξουσίας και όλων των παρατρεχάμενών της!

Με την επαναστατική συμβολή της άρνησης των κυρίαρχων αξιών, η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς συνεισφέρει με τις ενέργειές της, αλλά και με τις προκηρύξεις της σε έναν καινούργιο τρόπο κατανόησης της μεθοδολογίας της δράσης, ο οποίος δεν βασίζεται πλέον στη διαφορά ανάμεσα στις τάξεις, αλλά στην εναντίωση στις «τάξεις».

Οι δράσεις όπως οι προκηρύξεις που φτάνουν στον προορισμό τους δίνουν μια «καταστροφική ώθηση» σε καθετί που ’ναι σε εξέγερση στον κόσμο, ανανεώνοντας κάθε φορά και ταρακουνώντας την ακινησία εκείνη που γεννά το φόβο της αντίδρασης και, αενάως, την αντίδραση των ίδιων των ιδεών σε μια κύρια εγκατάλειψη της επαναστατικής σκοπιάς!

«Δε χωρέσαμε ποτέ στα στενά όρια ενός ορθόδοξου κοινωνικού αγώνα που μιλάει σχεδόν αποκλειστικά τη γλώσσα των οικονομικών αναλύσεων και του μετώπου της ταξικής πάλης, αγνοώντας επιδεικτικά την ατομική ευθύνη των υπηκόων της εξουσίας. Είμαστε εχθρικοί τόσο στο χέρι που κρατάει το μαστίγιο, όσο και στις πλάτες που το δέχονται παθητικά πάνω τους.
Για αυτό μιλάμε για την επανάσταση της καθημερινής ζωής, για την ανατροπή των συμβιβασμών, για την αδάμαστη ελευθερία, για την απληστία των επιθυμιών, για τη μοναδικότητα του ατόμου.»
(Μέλη του πυρήνα φυλακισμένων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς)

Προκαλεί αποσταθεροποίηση ο τρόπος με τον οποίο τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς δίνουν δύναμη σε αυτό που βίωσαν χωρίς να υποτάσσονται στα προαπαιτούμενα της νομοθεσίας των δημοκρατικών θεσμών και του σεβασμού απέναντι σ’ αυτόν, που γεννημένος φτωχός, «φτωχός» θέλει να παραμείνει στη ζωή του, σε μια συνεχή αναζήτηση καμωμένη από επιφανειακότητα και υποτακτικότητα: Η μάζα –μια παρουσία άμορφη– προχωρά σαν μια θάλασσα λάσπης, έτοιμη να σαρώσει οτιδήποτε δεν της «αντιστέκεται».

O Αλμπέρ Καρακό [Albert Caraco] έγραψε «Ο κόσμος που μας φιλοξενεί είναι η κόλαση μετριασμένη από το τίποτα, όπου ο άνθρωπος που αρνείται να γνωρίζει τον εαυτό του προτιμά να θυσιαστεί».

Τα μεγαλύτερα εμπόδια, όταν κάποιος πρέπει να αντιπαρατεθεί με το σύνολο της πραγματικότητας που βιώνει, είναι μεγαλύτερης πολυπλοκότητας απ’ όσο σκέφτεται.

Ο καθένας επιλέγει με την ελεύθερη βούληση, τη φτιαγμένη από τα εμπόδια που πρέπει να υπερβεί ή από τους συμβιβασμούς που πρέπει να κάνει.

Χωρίς να περιορίζεται από οποιοδήποτε «κοινωνικό σκεύος», η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς διακόπτει και αποσταθεροποιεί την ύπαρξη της αντιδραστικής εθελούσιας υποταγής (κιετισμός). Και το πράττει επίσης εντός του λεγόμενου αναρχικού κινήματος, δείχνοντας το «δρόμο», αλλά χωρίς να διδάσκει τίποτα, γιατί «δε θέλει τίποτα»…

Ανακύπτει έτσι μια νέα μορφή αντικοινωνικού και μηδενιστικού αντάρτικου, που δε δέχεται να καταχωρηθεί σε ένα στερεότυπο κάλπικου επαναστατικού συναισθήματος, από τους ξερόλες ακαδημαϊκούς προφέσορες του επίσημου αναρχισμού και από τους λάτρεις της μαχητικότητας-αυτοσκοπού. Ένα αντάρτικο που καθορίζει εντός του επαναστατικού πλαισίου την ίδια του την καταστροφική ώθηση, «γκρεμίζοντας» κάθε έννοια κοινωνισμού.

Ο άτυπος χαρακτήρας μετατρέπει το ίδιο του το «είναι» σε μια μηδενιστική επίθεση, αρνούμενος κάθε οικουμενική αξία που κυκλώνει τον περιβάλλοντα κόσμο των μαζών, στον οποίο υπάρχει το παρακάτω δίκαιο:

«Το δίκαιο είναι το πνεύμα της κοινωνίας. Εάν η κοινωνία έχει μια βούληση, αυτό ακριβώς είναι το δίκαιο: κοινωνία υπάρχει μόνο χάρη στο δίκαιο».
Μαξ Στίρνερ [Max Stirner]

Σε αυτό, ο εχθρός που στέκεται μπροστά σου έχει την ίδια όψη: είτε πρόκειται για τον μπάτσο που έχει το δικαίωμα να σε συλλάβει, είτε για το δημοκρατικό πολίτη που θέλει να σε καταγγείλει (έχοντας αποκτήσει αυτό το δικαίωμα), δίνεται στον αντάρτη το «δικαίωμα» να χτυπήσει τον εχθρό του, αρνούμενος κάθε ταξικό προαπαιτούμενο ή γνώρισμα.

Όσο τα δικαστήρια της καθεστηκυίας τάξης επιτίθενται και σαρώνουν δίχως να ανοίγουν πυρ, τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς βιώνουν μέσω της «δράσης» και του «θέλω» τους την ολότητά τους, και ανατρέπουν την εξουσιαστική/αυταρχική αντίληψη.

Η αντίληψη αυτή προκαλεί οπισθοδρόμηση, γιατί ντύνει ομοιόμορφα καθετί ζωντανό και ακινητοποιεί με τρόπο διεισδυτικό κάθε «ατομικότητα» που, κάνοντας κτήμα της το περιεχόμενο αυτών των εμπειριών, τις έχει εσωτερικεύσει σε κρίσιμο σημείο.

Όπως το διαβρωτικό οξύ, η εξουσία «λιώνει» κάθε στοιχείο αλληλεγγύης και τοποθετεί τα πάντα στη σφαίρα της «επιβεβλημένης γνώσης». Το βασικό στοιχείο που διευρύνει το χάσμα ανάμεσα σε αυτόν που επιβάλλει και σε αυτόν που υπόκειται στην επιβολή, είναι η άρνηση της πράξης της «ανάληψης προσωπικής ευθύνης» εκ μέρους του ατόμου που κυριαρχείται. Το να μην αναλαμβάνει κανείς τις ευθύνες του, ώσπου να κοιμηθεί ήσυχα, επιβάλλει μια ύφεση προς ένα όραμα που μπορεί να οδηγήσει μόνο στη στείρα άμυνα. Τα σκεπτόμενα υποκείμενα γίνονται υποκείμενα βουβά, που συνειδητοποιώντας την απραξία τους προσαρμόζουν τη σκέψη τους στη σκέψη όσων, αντίθετα με αυτούς, έχουν περισσότερη εμπειρία, ζωτικότητα, χαρακτήρα (αλλά σύμφωνα με μια προδιάθεση ιεραρχική), όσων μέσω της έκφρασης της ίδιας τους της ύπαρξης καθορίζουν οι ίδιοι τη δική τους γραμμή με κανόνες που τους βολεύουν.

Σε αυτό, η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς αυτοκαθορίζεται ανατρέποντας το ρόλο της ειδίκευσης και το ρόλο του αρχηγού, γιατί «Η δύναμη είναι του ανθρώπου, ο κόσμος είναι του ανθρώπου, εγώ είμαι του ανθρώπου» (Μαξ Στίρνερ)

Η εκρηκτική δράση ενάντια σε ένα σύμπαν φτιαγμένο από σχέσεις επιβεβλημένες, χωρίς το ταρακούνημα της ελεύθερης βούλησης, αποτελεί τη βάση για την καταστροφή όλων των αξιών που η ανθρωπότητα των «υπνοβατών» προσδίδει στην ίδια τη ζωή.

Το να μη δοθούν ελαφρυντικά σε όποιον πιστεύει στην καθεστηκυία τάξη της κυριαρχίας είναι θεμελιώδες, γιατί έτσι γκρεμίζονται τα εμπόδια της κοινής ηθικής, που βλέπει στον «καταπιεσμένο» ένα υποκείμενο σκεπτόμενο το οποίο μετατρέπει τις αξίες του σε μια άρνησή τους, αλλά τις περισσότερες φορές, κι εντός της μαζικοποιημένης κυρίαρχης κοινωνίας, τις αποδέχεται και τις εφαρμόζει σαν να ήταν κομμάτι της ίδιας του της ζωής.

Το να μην οξύνει κανείς τις αντιφάσεις που βιώνει δημιουργεί έναν εθισμό στην κανονικότητα. Αυτό μπορεί να εμπίπτει στις επιλογές που προτάσσονται, και αργά, αλλά με τρόπο αμείλικτο, αποκλιμακώνεται σε μια στείρα υπεράσπιση του ζωτικού μας χώρου, επικεντρώνοντας στο πρώτο σύμπτωμα της καταστολής, στην υπεράσπιση μέχρις εσχάτων. Η βασιλεύουσα κανονικότητα διεισδύει βαθιά στις επιλογές και στις θέσεις που λαμβάνονται με τρόπο κυρίαρχο.

Έτσι δημιουργούνται πνευματικά/υλικά όρια, που αναπαράγουν αυτό που στην πραγματικότητα επιβάλλεται και οριοθετείται από την κυριαρχία ως επίσημη κουλτούρα. Αυτοί οι «περιορισμοί» ανθούν σε καταπιεστικές καταστάσεις, όπου η πραγματικότητα βυθίζεται σε ένα είδος κενού μνήμης μιας αναζήτησης ολότελα αντιδιαμετρικής με όλα όσα συνιστούν την κανονικότητα.

Η ριζοσπαστικότητα εξασθενεί, κι έτσι αισθανόμαστε κύριοι της «αυλής» μας, οριοθετώντας τυπικούς «φράχτες» όπου μπορούμε ανενόχλητοι να πραγματώσουμε την κοινωνική μας ζωή. Το ίδιο μας το «βίωμα», φτιαγμένο από εμπειρίες, εκμηδενίζεται χάριν μιας τυποποίησης των ιδεών, που δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο.

Σε αυτές τις συνθήκες «νομιμοποιείται» κανείς για τα πάντα. Προκύπτει με λανθάνοντα τρόπο η ανάγκη προσαρμογής σε ό,τι προτείνει η ιστορική περίοδος, χωρίς να υπάρχει πια καθαρή προοπτική οριοθέτησης αυτής της «νομιμοποίησης».

Στην επιλογή μιας διαδρομής ορμητικής ριζοσπαστικότητας προσδιορίζεται ποιοι είναι οι αληθινοί και πραγματικοί μας εχθροί.

Η δήλωση «είσαι μια πρωτοπορία», γιατί αρνούμαι έμπρακτα ν’ αργοπεθαίνω σε μία ασιτία των ίδιων μου των επιθυμιών, είναι δήλωση του «μηδενός». Αυτός που εκφράζει σε μια καταστροφική πράξη την ίδια του την ελεύθερη βούληση, αποφασίζει για τον εαυτό του, κι όταν «πέφτει», αυτοκαθορίζεται τραβώντας μπροστά με το κεφάλι ψηλά!

«Δεν είμαστε στρατευμένοι μαχητές στο καθήκον της επανάστασης, αλλά αντάρτες της απόλαυσης που βρίσκουμε τη σύνδεση της ανταρσίας και της ζωής ως απαραίτητη προϋπόθεση για να δράσουμε. Γι’ αυτό πιστεύουμε πως δεν υπάρχει μία “σωστή γραμμή” που θα πρέπει να ακολουθηθεί».
(Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, «Ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει»)

Μία άλλη πτυχή που αναδύεται επιβλητικά σε αντίθεση με τον κόσμο που μας περιβάλλει (και που περιβάλλει το αναρχικό κίνημα) είναι αυτή της απόλυτης άρνησης να εκχωρηθεί οποιοδήποτε υποστύλωμα στην εξουσία, όχι μόνο μέσω της «σιωπής» (την οποία θα ’πρεπε να έχει κάθε αναρχικός και επαναστάτης στο DNA του), αλλά και μέσω της άρνησης να φακελωθεί ή να φωτογραφηθεί.

Η δύναμη που αναδύεται από τα γράμματα των μελών αιχμαλωτισμένων στα χέρια του εχθρού εκρήγνυται (σ’ ένα απερίγραπτο μάγμα αισθήσεων) με την εξής ένταση: με την άρνηση να υποβληθούν σε εξευτελιστικές πρακτικές υποταγής, όχι απλώς τυπικά, αλλά χωρίς να υποχωρούν ούτε χιλιοστό απ’ την ατομικότητά τους.

Για άλλη μια φορά δεν υπάρχει καμία διάθεση υπαναχώρησης μπροστά στο σεβασμό για τους επιβεβλημένους κανόνες, ούτε και διάθεση θυματοποίησης λόγω του ίδιου του βιώματος και της ατυχούς «πτώσης», κάτι που θα εξυπηρετούσε μονάχα την κυριαρχία ως προς τον καθορισμό του «δίκαιου ή άδικου», σε μια δήλωση ψυχολογικής υποταγής εκείνου που την υφίσταται.

Σε συνέχεια του ίδιου του βιώματος και χωρίς κανένα σχήμα αυταρχισμού, τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς έβγαλαν την μπροσούρα «Ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει»:

«Αγαπάμε αυτό που κάνουμε γιατί μας περιέχει με όλη μας την ουσία. Γι’ αυτό “Συνωμοσία” δεν είμαστε μόνο όλοι μαζί, αλλά και ο καθένας από μας χωριστά».

Ξεκινά η δεύτερη περίοδος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς:

Μπαίνουν στην πράξη τα γνωστικά εργαλεία που αντιτίθενται σε μία κάθετα δομημένη οργάνωση, μέσω της ελεύθερης επιλογής τού να αποδεχτείς και να αναλάβεις την ίδια την ευθύνη τη στιγμή της δράσης και την πιθανή «πτώση» στα χέρια του εχθρού.

Ο άτυπος χαρακτήρας παραμένει και αναπτύσσεται στη θεωρητική βάση της συνέχειας, χωρίς καμία επιβολή ή τυπικό καθορισμό.

Η προωθητική και καταστροφική δύναμη ενάντια σε κάθε προαπαιτούμενο των δημοκρατικών θεσμών ανακύπτει επίσης στη συνέχεια της δεύτερης περιόδου της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Έτσι, κάθε ομάδα ή άτομο, στο πλαίσιο της συνέχισης της πρώτης περιόδου της Συνωμοσίας, μπορεί να χρησιμοποιεί την υπογραφή, δίνοντας τέλος στα προαπαιτούμενα κάθε εξουσιαστικού σπόρου.

Τα εργαλεία είναι διαθέσιμα σε όλους χωρίς κανένα είδος επαγγελματισμού ή ηθικής δικτατορίας: Κάθε πυρήνας ή άτομο μπορεί να χρησιμοποιήσει το «πάθος» που απελευθερώνει η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, να αναλάβει το επαναστατικό «βίωμα» και να επιτεθεί!

Η επίθεση σε όλες της τις μορφές μπορεί να εκδηλωθεί από πέτρες έως εκρηκτικά, σε μία ακολουθία γεγονότων!

«Αντίθετα, για μας επαναστατικό υποκείμενο είναι ο καθένας που απελευθερώνεται απ’ τους καταναγκασμούς του σήμερα, αμφισβητεί την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων και συμμετέχει στο έγκλημα για την αναζήτηση της ελευθερίας».
(Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, «Ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει»)

Το να λευτερωθεί κανείς από την εμμονή οποιασδήποτε «συντήρησης» και να ζει το παρόν, να κυνηγήσει και να επιδιώξει μια διαδρομή «επίθεσης» χωρίς αμφιταλάντευση μπροστά σε μια ζωή ξοδεμένη και καμωμένη από μια ύπαρξη αδειανή, τούτο δίνει πραγματική αξία στις καταστροφικές επιθέσεις που ’φερε στο προσκήνιο η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς.

Διαβάζουμε τι έγραφε ο Σεργκέι Γκενάντιεβιτς Νετσάγεφ: «Η ανηλεής λογική εκείνων που στ’ αλήθεια εργάζονται για το σκοπό δε θα πρέπει να σταματήσει μπροστά σε τίποτε που καταλήγει στην επιτυχία του ίδιου του σκοπού, πόσω μάλλον μπροστά σε τέτοια φύσεως περιστατικά που διασώζουν και αποτρέπουν από την καταστροφή».

«Να μη σταματά κανείς», μπροστά σε αόριστες βεβαιότητες, να αποκαθιστά την εξασθενημένη του ζωή, να αρνείται να παίξει το ρόλο του θύματος του «συστήματος».

Σε αυτό, η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς συνεισφέρει την εμπειρία της. Το πεδίο του «αν» και του «αλλά» σαρώνεται μέσω των καταστροφικών πράξεων, των φτιαγμένων από μια επαναστατική ενέργεια που καθιστά άγονη κάθε λογική κοινωνικού βολέματος.

Η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς αναδύεται, εκρήγνυται και διαμορφώνει έναν «τρόπο ύπαρξης» ίδιον, για όλους εκείνους που λευτερώνονται από τις αλυσίδες μιας ζωής κανονικής και στερεότυπης, και επιλέγουν το πεδίο της δράσης και του αντάρτικου πόλης. Ο καθένας με τους τρόπους και τις μεθόδους του, αλλά με βάση την άτυπη υπαρξιακή ιδιαιτερότητα.

«“Είναι μια ωραία στιγμή εκείνη που τίθεται σε κίνηση η επίθεση κατά της τάξης του κόσμου. Στην ανεπαίσθητη, σχεδόν, αρχή, ξέραμε ήδη ότι πολύ σύντομα, κι ό,τι κι αν συμβεί, τίποτα πια δε θα είναι ίδιο με πριν. Είναι μια επέλαση που ξεκινά αργά, επιταχύνει την πορεία της, περνάει το σημείο μετά το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή και πηγαίνει αμετάκλητα να ορμήσει ενάντια σ’ αυτό που φαινόταν απόρθητο. Σε αυτό που ήταν τόσο στέρεο και τόσο οχυρωμένο και παρ’ όλα αυτά προορισμένο να υποστεί την αταξία και την ταραχή (…)”»
(Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, «Ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει»)

Ένα υστερόγραφο πρέπει να γραφτεί, έτσι ώστε ο καθένας να αποτιμήσει με το δικό του τρόπο ό,τι σχετίζεται με τις επιλογές στο πεδίο της επαναστατικής αλληλεγγύης. Ως δημοσιεύων αυτό το κείμενο, θέλω να πω ότι είμαι ο αποκλειστικός υπεύθυνος, γι’ αυτό και αναλαμβάνω την ευθύνη της συγγραφής του, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί κατά βούληση να το αποδεχτεί ή να το απορρίψει, αναπτύσσοντας το περιεχόμενό του και φτιάχνοντας το δικό του.

Σε αυτό το γραπτό γίνεται λόγος για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, γιατί στις επιλογές και στις επιθέσεις της, όπως και στα κείμενά της έχει καθορίσει ένα νέο τρόπο κατανόησης του «αντάρτικου», αλλά μνημονεύονται επίσης οι εκατοντάδες άτυπες ομάδες και μοναδικά άτομα που καταστρέφουν κάθε μέρα τη «βεβαιότητα» της μπουρζουάδικης συλλογιστικής και της κοινωνικής ειρήνευσης!

Επαναστατική αλληλεγγύη στα μέλη
της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς!

Federico Buono

στα ιταλικά / βλ. και 1, 2