Γουαγιακίλ, Εκουαδόρ: Ανάληψη ευθύνης πυρήνα της FAI/FRI για τη βομβιστική επίθεση σε φάμπρικα της Coca-Cola

«Θα ’θελα να ξαπλώσω σ’ ένα μαλακό ευωδιαστό κρεβάτι από ρόδα…»
«Το νου σου στ’ αγκάθια», μου λένε.
«Και τι με νοιάζει; Μιας και τ’ αγκάθια περισσεύουν στη ζωή,
προτιμώ εκείνα των ρόδων που δίνουνε χαρά πλάι στην οδύνη».
Bruno Filippi, Η ελεύθερη τέχνη του ελεύθερου πνεύματος

Την Τρίτη, 22 Μάη, κατά τις τρεις τα ξημερώματα, τοποθετήσαμε έναν εκρηκτικό μηχανισμό από τρία μασούρια δυναμίτη στην πηγή ηλεκτροδότησης ενός απ’ τους στυλοβάτες του καπιταλιστικού συστήματος: τη φάμπρικα εμφιάλωσης της Coca-Cola, στα 4,5 χιλιόμετρα επί της λεωφόρου Χουάν Τάνγκα Μαρένγκο, στην πόλη του Γουαγιακίλ. Μια φράση που είχαμε ακούσει και διαβάσει αντηχούσε κάθε φορά πιο δυνατά μες στα κεφάλια μας, και σ’ αυτή την περίπτωση όπως και σε μελλοντικές ούτε φανταζόμαστε, ούτε επιδιώκουμε, ούτε έχουμε τρόπο να παραμείνουμε άπραγοι· αυτήν τη φορά λοιπόν ενώνουμε με αποφασιστικότητα, περηφάνια κι αξιοπρέπεια την αγριεμένη μας κραυγή με αυτές των αδάμαστων ψυχών: «ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΧΗΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ».

Κανείς μαχητής να μη μείνει μόνος, η αλληλεγγύη ανάμεσα στους ακρατιστές να μη μείνει στα λόγια, να μη ξεθωριάσει ποτέ η μνήμη! Βαράμε στο σκοπό που τρυπώνουν μέσα μας τούτες οι λέξεις, γιατί είναι η φωνή των αδερφών μας που μας καλεί, είναι το αίμα που ζητά τη λευτεριά του, κραυγάζοντας εκδίκηση με οργή και μένος, και γι’ άλλη μια φορά δε θέλουμε κι ούτε μπορούμε να στέκουμε κουφοί μπρος σ’ εκείνη τη φωνή.

Απ’ το 2009, η 22η Μάη δε θα ’ναι ποτέ πια μια μέρα κανονική, δεν μπορεί να ’ναι μια μέρα κανονική για όσους κηρύσσουν το μόνιμο πόλεμο στο σύστημα, για όσους νιώθουν κοντά σε αυτόν που τη ζωή του έπλασε με επίθεση, για όσους νιώθουν κοντά στην αδάμαστη αντίφαση: στον ΜΑΟΥΡΙΣΙΟ ΜΟΡΑΛΕΣ ΝΤΟΥΑΡΤΕ, τον Πάνκη Μάουρι, ο οποίος γνώριζε –καθώς γνωρίζει ο καθένας κι η καθεμιά μας που βυθίζεται στην επίθεση ενάντια στην εξουσία– ποια είναι η μοίρα που παραμονεύει· εδώ δυο δρόμοι υπάρχουν σίγουροι: «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ Ή Η ΦΥΛΑΚΗ». Κι έτσι, ανέλαβε το ριζικό του, ως αναπόδραστο, χωρίς να χαμηλώσει το βλέμμα, δίχως αμφιβολίες, χωρίς να το εγκαταλείψει στην τύχη του. Με τον ίδιο τρόπο που κι εμείς έχουμε την ψυχή μας γιομάτη τατουάζ με τις αρχές μας.

Όμορφο και λαίμαργο είναι το μονοπάτι αυτού του πολέμου, όμορφο και λαίμαργο σε κάθε παρακλάδι και κάθε τακτική του, απροσπέλαστο στους μαλθακούς στο πνεύμα και στις ιδέες. Σ’ αυτούς απομένει μόνο η «κριτική της ελίτ», ο οικουμενικός ορθολογισμός, η μη ζωή του πολίτη, η συνεργασία με τον εχθρό.

Θα υπάρξουν κάποια άτομα ή πυρήνες που θα πουν με δυνατή φωνή: «εμείς δε χρειαζόμαστε φιξαρισμένες ημερομηνίες», «εμείς είμαστε οι αρνητές του νοήματος» ή άλλα συναφή. Λοιπόν, μας κάνει το ίδιο, άσχετα με το τι πιστεύει κάθε πυρήνας ή άτομο, εμείς δε θα μείνουμε ήσυχοι σ’ αυτήν εδώ ή σ’ άλλες ημερομηνίες που έπεσαν τ’ αδέρφια μας, μέρες που το μπαρούτι, ο δυναμίτης, οι εκρηκτικές ύλες ANFO, τα βιβλία και οι σφαίρες δε μας αρκούν, γιατί αυτοί οι πεσόντες είναι κομμάτι δικό μας και γιατί με τη σειρά μας όλοι/όλες μας αποτελούμε κομμάτι μιας παρακαταθήκης αδάμαστων και ανηλεών πνευμάτων που αντιμετώπισαν με τρόπο αποφασιστικό την εξουσία.

Σ’ αυτή την περίσταση θέλουμε να χαιρετίσουμε επίσης τα συντρόφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, τους Ητ και Μπίλλυ, τον Ράμι Συριανό, το σύντροφο Τορτούγα και τα συντρόφια στη Χιλή, τους πυρήνες που δε συνθηκολογούν σε Χιλή, Ελλάδα, Βολιβία, Περού και Ιταλία, όλους τους φυλακισμένους κι όλες τις φυλακισμένες όπου και αν βρίσκονται, και όσους κι όσες έχουν περάσει στην παρανομία· δύναμη σε όλους κι όλες σας!

Πάνκη Μάουρι, η επιθυμία σου για λευτεριά
είναι βόμβα μεταδοτική!

Νυχτοπερπατάμε
μ’ έναν ήλιο στο μυαλό
και με δυο μεγάλα αστέρια από χρυσό
στα πυρακτωμένα μας τα μάτια.

Πυρήνας Εικονοκλαστών Ατομικοτήτων Μπρούνο Φιλίππι
Πολύ αγέρωχα μέλη της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας/
Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου (FAI/FRI)

Λίγα πράγματα είναι γνωστά για τον Μπρούνο Φιλίππι. Γεννήθηκε το 1900 στο Λιβόρνο της Ιταλίας. Όταν ήταν ακόμα παιδί, η οικογένειά του μετακόμισε στο Μιλάνο. Το 1915 ήταν ήδη γνωστός στους μπάτσους, που τον περιέγραφαν ως «επικίνδυνο στοιχείο». Την ίδια χρονιά συνελήφθη σε μία αντιμιλιταριστική διαδήλωση έχοντας στην κατοχή του ένα όπλο χωρίς σφαίρες (με την κάννη του να ’ναι ακόμη ζεστή). Πέρασε κάμποσο καιρό στη φυλακή. Μετά τον πόλεμο, το 1919, ξέσπασε κοινωνική αναταραχή σχεδόν σε όλη τη χώρα. Στο Μιλάνο γίνονταν συχνά πυκνά συγκρούσεις με την αστυνομία, και ο Φιλίππι ήταν ανάμεσα στους εξεγερμένους. Το ίδιο καλοκαίρι αρκετοί νέοι αναρχικοί, μαζί με τον Φιλίππι, ξεκίνησαν να επιτίθενται στους εχθρούς τους. Μία βόμβα εξερράγη στο δικαστικό μέγαρο της πόλης. Επίσης, έγινε απόπειρα τραυματισμού ενός απ’ τους πιο ισχυρούς Ιταλούς καπιταλιστές της εποχής, του βιομήχανου Τζοβάννι Μπρέντα [Giovanni Breda], στον οποίο έριξαν βιτριόλι, ενώ εξερράγη επίσης βόμβα στην οικία του. Άλλη μία βόμβα εξερράγη στο σπίτι ενός πλούσιου γερουσιαστή. Στις 7 Σεπτέμβρη 1919, ο 19χρονος τότε Μπρούνο ανέβαινε τα σκαλοπάτια του κτηρίου όπου στεγαζόταν η «λέσχη ευγενών». Μετέφερε πάνω του μια βόμβα, επιδιώκοντας να τινάξει στον αέρα τον τόπο αυτόν συνεύρεσης των πλουσιότερων καθαρμάτων του Μιλάνου. Ξαφνικά όμως η βόμβα εξερράγη, σκοτώνοντας τον νεαρό αναρχικό ατομικιστή. Ο ίδιος είχε συνεισφέρει κείμενά του στην αναρχική εφημερίδα Iconoclasta! (όπως και ο Ρέντσο Νοβατόρε). Το 1920 η συντακτική ομάδα της εφημερίδας τύπωσε μια μπροσούρα με τίτλο Μεταθανάτια γραπτά του Μπρούνο Φιλίππι.

βλ. και υποσημείωση στις σ. 29-30 εδώ