Λα Πας, Βολιβία: Βομβιστική επίθεση εναντίον ενός ΑTM στο ιστορικό «Μέγα Στρατόπεδο του Μιραφλόρες»

Για τα τρία χρόνια απ’ το θάνατο του πάνκη Μάουρι στη μάχη…

«Η ζωντανή μνήμη δε γεννήθηκε για να χρησιμεύει σαν μελάνι. Προορίζεται περισσότερο ως καταπέλτης. Δε θέλει να ’ναι τόπος άφιξης αλλά λιμάνι αναχώρησης. Δεν απαρνείται τη νοσταλγία, μα προτιμά την ελπίδα, τους κινδύνους της και το θυελλώδη καιρό της».
—Ζαν-Μαρκ Ρουιγιάν

Η αμείωτη επιθυμία για λευτεριά μάς οδηγεί στο να επιμένουμε στο αδιάλλακτο πάθος για την καταστροφή αυτής της κοινωνίας, στο πεισματικό μονοπάτι αυτών που αρνούνται να συναινέσουν και μάχονται για να ζήσουν, στα αλέγρα κίνητρα της οικοδόμησης, εντός της καθημερινότητας, εκείνων των ουτοπιών που τόσα βιβλία έχουν γεμίσει· σήμερα αυτό το «εμείς» δε γνωρίζει εξουσία και αντιπαλεύει τις νόρμες της φυλακής, αψηφά τα γεωγραφικά και γλωσσικά όρια, εξαπλώνεται και οξύνεται ανά τον κόσμο, σήμερα αυτό το «εμείς» εκρήγνυται κάθε φορά και πιο φορτωμένο με μνήμη, αφού έχει μάθει από τα λάθη, τις μικρές νίκες και τα περήφανα παραδείγματα κουράγιου.

Αυτήν τη νύχτα δεν υπάρχει χώρος για δισταγμούς, ο στόχος μας έχει ήδη αποφασιστεί και μελετηθεί εκ των προτέρων, επιλέγουμε τα επιμέρους στοιχεία, και η πρόθεσή μας είναι ξεκάθαρη: γυρεύουμε να καταστρέψουμε τη λήθη και να οχυρώσουμε την εξεγερτική μνήμη, συνεχίζοντας να εφορμούμε στη βασιλεύουσα κανονικότητα, από τη στιγμή που δεν υπάρχει καμία πιθανή ανακωχή με αυτόν τον κόσμο της υποταγής, κι αυτό είναι σίγουρο. Αυτήν τη νύχτα θέλουμε ν’ αγκαλιάσουμε το χάος προτού κοιμηθούμε.

Η Μνήμη είναι δράση, μελάνι, κι ίσως πάνω απ’ όλα, επιμονή. Είναι το να είσαι εδώ, ν’ αγωνίζεσαι, να ξέρεις να αντιπαλεύεις την καταστολή, ν’ αντιμετωπίζεις τη σύγκρουση παρά τους κινδύνους, είναι να εφευρίσκεις/φαντάζεσαι ίσως νέες μορφές αγώνα αλλά χωρίς ν’ απαρνείσαι την ουσία των ιδεών και των μαχών μας. Όσο αγωνιζόμαστε θα υπάρχει πάντοτε καταστολή, πάντοτε θα εντείνεται, κι είναι ευθύνη μας επίσης να προετοιμαστούμε, ν’ αναλάβουμε τις πρωτοβουλίες, να είμαστε πάντα στην αντεπίθεση, έτσι ώστε να μη μας αιφνιδιάσει ο εχθρός σε μια θέση αδυναμίας. Για μας, το να είσαι στην αντεπίθεση σημαίνει επίσης να πλάθεις μνήμη, να μνημονεύεις και να εκτιμάς τους πεσόντες, ν’ ανακαλείς τα λάθη του παρελθόντος· μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να νιώσουμε πως μεγαλώνουμε σαν παιδιά ενός παρελθόντος, προελαύνοντας προς τη δημιουργική καταστροφή.

Έχουν περάσει τρία χρόνια απ’ το χαμό ενός συντρόφου που αποφάσισε να συγκρουστεί βίαια με τα γρανάζια της εξουσίας. Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε, αλλά υπάρχουν πολλά να κάνουμε. Αυτές οι μέρες συγκεκριμένα είναι μέρες μνήμης, εκδίκησης, αναμνήσεων, επίθεσης. Ξέρουμε πολύ καλά πως σε πολλά μέρη του κόσμου διάφορες αδάμαστες καρδιές θα αναφλεγούν και θα κάνουν τις πόλεις να καούν (με όλα τα εργαλεία που τους παρέχει η φαντασία τους).

Σήμερα εμείς αποφασίσαμε να επιτεθούμε –συμβολικά και υλικά– στο ιστορικό «Μέγα Στρατόπεδο του Μιραφλόρες». Το ίδιο που είχε δεχτεί επίθεση από αναρχικούς –αναρχοσυνδικαλιστές της Ελευθεριακής Εργατικής Ομοσπονδίας (FOL)– τον Σεπτέμβρη του 1931. Είχαν επιτεθεί επιβαίνοντας σ’ ένα αμάξι, πυροβολώντας και ρίχνοντας δυναμίτες, με τη συνενοχή μερικών ανταρτών εφήβων στρατιωτών μέσα απ’ το στρατώνα.

Το κοινωνικό πλαίσιο έχει αλλάξει από τότε, η ταξική συνείδηση είναι μονάχα ένα νεκρό έρμα του μαρξισμού, και η Ιστορία μάς διδάσκει να μισούμε τα συνδικάτα, που δεν είναι κάτι άλλο παρά εργαλείο ελέγχου και κατευνασμού των ρεφορμιστικών αγώνων. Παρ’ όλα αυτά, μας φαίνεται σημαντικό να διασώσουμε και να εκτιμήσουμε τη δράση εκείνων των μεταλλωρύχων και των χωρικών που κάποια δεδομένη στιγμή πήραν τα όπλα, έχοντας συνείδηση των κινδύνων που διέτρεχαν: Μπαζίλιο Αλάγια, Κουσικάνγκι, Μαράς, Χουάν Ντε Ντιός Τσόγκε [Basilio Alaya, Cusicangui, Maraz, Juan De Dios Chogue]· οι διαφορές των συσχετισμών, λόγων και προταγμάτων δεν αρκούν για να παραλείψουμε και να λησμονήσουμε το θάρρος και την αξιοσύνη τους.

Αυτήν τη νύχτα, υπό την κάλυψη των σκιών, τοποθετήσαμε στο αυτόματο μηχάνημα ανάληψης χρημάτων σ’ ένα από τα τείχη του στρατοπέδου δύο μασούρια δυναμίτη μέσα σε δοχείο γεμάτο με ANFO και φιτίλι που άναψε μ’ ένα χημικό σύστημα πυροδότησης, στα ίδια τείχη που φυλάσσονται από στρατιώτες, και καταφέραμε να διαφύγουμε της προσοχής τους παρακολουθώντας τη συχνότητα των περιπολιών τους, χτυπώντας γύρω στις 00.50 [της 24ης Μάη 2012]. Ο μηχανισμός εξερράγη γύρω στη 01.15, καταστρέφοντας ολοκληρωτικά το ΑΤΜ, του οποίου τα απομεινάρια πετάχτηκαν αρκετά μέτρα μακριά στο δρόμο, το ωστικό κύμα κατόρθωσε να σπάσει τις τζαμαρίες του εστιατορίου «Για κάθε χοιρινό» [A Todo Chancho], που είναι στην άλλη μεριά της λεωφόρου επί της οποίας βρισκόταν το ΑΤΜ κι ο κατεστραμμένος τοίχος του στρατοπέδου, πιστοποιώντας πόσο ευάλωτοι είναι οι μηχανισμοί ασφαλείας της εξουσίας.

Αυτή η δράση πάει σ’ εσένα, Μάουρι, είναι μια κραυγή, μια κραυγή που μνημονεύει το θάνατό σου και πάνω απ’ όλα τη μαχητική σου ζωή. Μια κραυγή που θέλει να γράψει Ιστορία, είναι μια έκρηξη που θέλει να τρομάξει την κοινωνία. Αν η τελευταία έκρηξη τους φάνηκε «ένα κακόγουστο πείραγμα», αυτή εδώ έρχεται να επιβεβαιώσει άλλη μια φορά ότι τα πειραχτήρια θα χτυπάνε ξανά και ξανά, μέχρι η σάπια κοινωνία τους να γίνει συντρίμμια.

Για μια Μαχητική Μνήμη!

Μαουρίσιο Μοράλες, βρίσκεσαι σε κάθε εξεγερτική δράση ενάντια στην κοινωνία των φυλακών!

Ένα χαιρετισμό Δύναμης στον Ράμι Συριανό, απεργό πείνας στην Ελλάδα, και στο Λουσιάνο Πιτρονέγιο, αναρχικό αιχμάλωτο του χιλιανού κράτους.

Αναρχικός Πυρήνας για την Επαναστατική Αλληλεγγύη
FAI/FRI Βολιβίας

πηγή: culmine

Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (ΣΠΦ/FAI-IRF)