«Η λευτεριά δεν κατακτιέται γονυπετώντας, αλλά με υψωμένο ανάστημα, ανταποδίδοντας χτύπημα το χτύπημα, καταπατώντας πληγή την πληγή, θάνατο το θάνατο, εξευτελισμό τον εξευτελισμό, τιμωρία την τιμωρία. Ας αναβλύσει το αίμα σαν χείμαρρος, μιας και αυτό είναι το τίμημα της λευτεριάς σου».
—Ρικάρδο Φλόρες Μαγκόν
Σε όποιον θέλει να το καταλάβει:
Θα μπορούσαμε ν’ αποφασίσουμε να το βουλώσουμε, κι έτσι να καταλήξουμε να σαβανώσουμε στη λήθη τις λίγες κραυγές πολέμου που τολμάνε να υψωθούν ενάντια στη μίζερη σιωπή αυτής της επιβεβλημένης πραγματικότητας.
Θα μπορούσαμε να λακίσουμε και ν’ αφήσουμε μονάχους στο δρόμο τούς λίγους γενναίους που τολμάνε να βαδίσουν το μονοπάτι της ουτοπίας, επιχειρώντας με τον τρόπο τους να τινάξουν την ανύπαρκτη ειρήνη και την ευμάρειά της. Θα μπορούσαμε να πάρουμε άλλες διαδρομές, και να επιστρέψουμε στην ειρήνευση και στη συμφιλίωση, ή θα μπορούσαμε ακόμη να επιδιώξουμε αυτή την ειρήνευση και συμφιλίωση με τους νεκρούς και εξαφανισμένους μας. Θα μπορούσαμε να καταλήξουμε να σβήνουμε τη φωτιά της εξέγερσης και να ενωθούμε με τους πυρο-σβέστες που σήμερα καμώνονται πως είναι εμπρηστές.
Όμως όχι! Αποφασίζουμε να βάλουμε στο τραπέζι την πράξη της άρνησης αυτού του κόσμου, αποφασίζουμε να συγκρουστούμε στους δρόμους με τη βίαιη και καταπιεστική «ειρήνη» της τάξης, που κάθε φορά διαβρώνεται όλο και περισσότερο και μας καταδυναστεύει μέσω των θεσμών της, αποφασίζουμε να μετατρέψουμε την τρομοκρατία που έχουν χρησιμοποιήσει ενάντια στους δικούς μας, και φέρει μαζί της τραυματίες, συλληφθέντες, νεκρούς κι εξαφανισμένους, σε αντάρτικες φλόγες και ανατρεπτική λύσσα που υλοποιούνται μέσω άμεσων επιθέσεων και συγκρούσεων, προκαλώντας φθορές στις ιδιοκτησίες τους και στις δομές που τους υποστηρίζουν. Αποφασίζουμε να μιλήσουμε και πάλι για επανάσταση, για αναρχισμό και για δράση, όχι ως ένα όνειρο που πάντα αναβάλλουμε και αφήνουμε για το επόμενο «σχέδιο δράσης» ή τις συνθήκες που θα ’ρθουν, αλλά ως μια πραγματικότητα που τη ζει κανείς μέρα με τη μέρα ατομικά και που στοχεύει στο συλλογικό, στο εδώ και στο τώρα, ως ρήξη με την καθημερινότητα, με το πρόταγμα ενός ξεσηκωμού και μιας βίαιης εξέγερσης που θα συντρίψει κάθε μορφή εξουσίας και κυριαρχίας των ατόμων πάνω στα άτομα.
Αφήνουμε στην άκρη τα λόγια, κι αναλαμβάνουμε συγκεκριμένα την ευθύνη για την τοποθέτηση ενός εμπρηστικού μηχανισμού στη μπροστινή ζάντα ενός λεωφορείου της εταιρείας Tucdosa, που βρισκόταν ακριβώς πίσω από τις εγκαταστάσεις της εταιρείας PepsiCo, στις 00.14 τη νύχτα της 23ης Σεπτέμβρη (μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια).
Κι ο λόγος είναι ο εξής:
Δικαίωση και αλληλεγγύη για όλα τα συντρόφια που αιχμαλωτίστηκαν από τα κράτη ανά την υφήλιο· με τρόπο άμεσο, αυτή η δράση προστίθεται στις συντονισμένες επιθέσεις που έλαβαν χώρα σε όλο το εύρος της πλανητικής γεωγραφίας και συγκεκριμένα σε αυτές που ξέσπασαν στη χώρα μας. Συνεχίζουμε να παροτρύνουμε την εξάπλωση των αντάρτικων δράσεων, και μ’ αυτές συνεχίζουμε να υψώνουμε τη φωνή μας, κραδαίνοντας την αλληλεγγύη ως το καλύτερό μας όπλο (σε αυτές τις περιπτώσεις) για το σύντροφό μας Μάριο Λόπες «Τρίπα», που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται αιχμάλωτος στα νύχια των ανθρωποφυλάκων.
Να δείξουμε στους πλανημένους και ζήτουλες που μετέχουν στο «2ο Συνέδριο Ενάντια στην Επιβολή» ότι δε χρειάζονται μέρες ολόκληρες για να συζητήσουν ένα υποτιθέμενο «σχέδιο δράσης». Η ενέργειά μας πραγματοποιήθηκε σε απόσταση μικρότερη ενός χιλιομέτρου από το μέρος όπου βρέθηκαν για να «συζητήσουν» τις μορφές υπό τις οποίες είναι πρόθυμοι να συνεχίσουν να κυριαρχούνται· η συμμετοχή σε τέτοιου τύπου εκδηλώσεις σημαίνει τη συμμετοχή στην ίδια την καταπίεση, και σ’ αυτή την περίπτωση υπάρχουν δυο δρόμοι, ο πρώτος της παθητικότητας που μετατρέπεται σε συνενοχή και ο δεύτερος της τρέλας που γίνεται πραγματικότητα.
Ο πόλεμος ενάντια στο υπάρχον δεν είναι καινούργιος· αυτός ο πόλεμος, που γεννιέται απ’ τα ένστικτά μας της επιβίωσης και ξεπηδά απ’ την απόρριψη όσων μας καταπιέζουν και μας φθείρουν, έχει απλωθεί σε όλο το εύρος της Ιστορίας και της πλανητικής γεωγραφίας, ανακτώντας ως εργαλείο την αντάρτικη, ανατρεπτική και βίαιη δράση.
Τέλος, δηλώνουμε ότι αυτή δεν είναι η πρώτη αντάρτικη ενέργεια αναρχικής εξεγερσιακής κοψιάς που λαμβάνει χώρα στην πολιτεία της Οαχάκα, αλλά έχουν παίξει κι άλλες δράσεις σαμποτάζ του συστήματός τους και στιβαρής σύγκρουσης που έχουν αποβεί ζημιογόνες για τις δομές του Κεφαλαίου από τη νύχτα της 21ης Δεκέμβρη 2011 (με την τοποθέτηση άλλου εμπρηστικού μηχανισμού σ’ ένα ΑΤΜ έξω από τις εγκαταστάσεις της γραμματείας Οικονομικών) μέχρι σήμερα. Η ανάληψη ευθύνης δεν είχε κριθεί σκόπιμη από πλευράς μας, τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει, ένας αδερφός είναι φυλακισμένος και πρέπει να του δώσουμε τη σπίθα που θα του ζεστάνει τα σωθικά.
Δεν είναι της ώρας ν’ αναφερθούμε στα ποσοτικά χαρακτηριστικά των δράσεων, εκφραζόμαστε μόνο σε σχέση με την πρόσφατη ενέργεια, μιας και με αυτή δίνουμε το έναυσμα για μια σειρά προκηρύξεων που θα ακολουθήσουν, κηρύσσοντας από αυτό εδώ το χαράκωμα τον πόλεμο ενάντια σε κράτος-Κεφάλαιο.
Αλληλεγγύη στο σύντροφο Μάριο Λόπες και στη συντρόφισσα Φελίσιτυ· δύναμη, συντρόφια, είμαστε μαζί σας!
Αλληλεγγύη στους κρατουμένους των αντιαναρχικών επιχειρήσεων στην Ιταλία· δύναμη, συντρόφια, είμαστε μαζί σας!
Αλληλεγγύη στα συντρόφια που είχαν απαχθεί από το χιλιανό κράτος· το θέατρο έπεσε, συνεχίζουμε απτόητοι!
Δύναμη και αλληλεγγύη στα συντρόφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς στην Ελλάδα· δύναμη από την Οαχάκα του Μεξικού μέχρι την Ινδονησία, Ητ και Μπίλλυ!
Και άμεση αλληλεγγύη με τα απαχθέντα συντρόφια ανά τον κόσμο· αυτές οι δράσεις είναι για πάρτη σας!
Ενάντια στην ανύπαρκτη ειρήνη και ευμάρειά τους…
Σε πόλεμο ενάντια σε κάθε εξουσία…
Φωτιά σε κράτος-Κεφάλαιο!
Ζήτω ο εξεγερσιακός αγώνας!
Ζήτω η αναρχία!
Σε πόλεμο ενάντια σε κράτος-Κεφάλαιο,
Εξεγερσιακός Αναρχικός Ανταγωνιστικός Πυρήνας Εκτέλεσης – 25 Νοέμβρη – προσκείμενος στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI/FRI)