Ο νέος νόμος περί αλιείας, γνωστός και ως «νόμος Λονγκέιρα» (από το όνομα του νυν υπουργού Οικονομικών), βρίσκεται εδώ και αρκετό καιρό στο μάτι του κυκλώνα. Γνωρίζουμε ήδη ότι στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση της θάλασσας, αλλά αυτό αποτελεί μονάχα την κορυφή του παγόβουνου, μιας και ο εν λόγω νόμος συντάχτηκε κατά παραγγελία των μεγάλων αστικών οικογενειών της Χιλής, με σκοπό την καταστροφή της δουλειάς των παραδοσιακών ψαράδων, αποκαλύπτοντας τον πόλεμο του κράτους για τη συντριβή της «πλέμπας» και την καθυπόταξή της στην εξαθλίωση.
Ο όμιλος Angelini, ο οποίος διευθύνει τη βιομηχανική αλιεία μέσω των εταιρειών Corpesca και SPK, εξήγαγε το 24% της παγκόσμιας αλίευσης σαυριδιών για το 2009. Τέτοιες στατιστικές θεωρούνται επιτυχημένες από την μπουρζουάδικη χιλιανή κυβέρνηση, η οποία επιδιώκει να τις βελτιώσει ακόμα περισσότερο.
Ο νέος νόμος, που εισήγαγε αρχικά ο Χουάν Αντρές Φονταίν, υπουργός Οικονομίας της κυβέρνησης Μπατσελέτ, και προσάρμοσε ο Λονγκέιρα, ιδιωτικοποιεί τη θάλασσα, υποχρεώνοντας τους παραδοσιακούς ψαράδες να περιορίσουν τις δραστηριότητές τους εντός 1 ναυτικού μιλίου από τις ακτές, ενώ το όριο για τις μεγάλες βιομηχανίες είναι τα 5 μίλια, ζώνη δηλαδή όπου βρίσκονται σε αφθονία τα θαλάσσια είδη.
Επιπλέον, οι παραδοσιακοί ψαράδες δεν θα μπορούν να δουλέψουν σε άλλη περιοχή, ενώ οι βιομηχανίες θα μπορούν να κινούνται ελεύθερα σε όλο τον Ειρηνικό, μιας και δεν υπάρχει κάποιος σχετικός περιορισμός. Άλλο ζήτημα που προκύπτει με το νέο νόμο είναι ότι οι εκχωρήσεις στους βιομηχάνους έχουν χαρακτήρα δεκαετιών, ώστε η μπουρζουαζία να κάνει κουμάντο στη θάλασσα ες αεί.
Ας αναφέρουμε ενδεικτικά σημεία από τις παραγράφους του νόμου με τον οποίο επιδιώκεται η φτωχοποίηση των κοινοτήτων των ψαράδων: Στο πλαίσιο του ελέγχου της τήρησης του νέου νόμου, οι παραδοσιακοί ψαράδες υποχρεώνονται να εφοδιάσουν τις βάρκες τους με ένα σύστημα εντοπισμού, πολύ ακριβότερο από ένα GPS. Υπερβαίνοντας την τιμή του ενός εκατομμυρίου πέσος (περισσότερα από 1.600 ευρώ), η αγορά ενός τέτοιου μηχανισμού καθίσταται αδύνατη για τους παραδοσιακούς ψαράδες, ενώ το κράτος επεκτείνει ακόμη περισσότερο τον έλεγχό του επί των αλιευτικών δραστηριοτήτων τους, επιβάλλοντας φόρο για κάθε τετραγωνικό μέτρο φορτίου ψαριών. Ως συνήθως, έτσι κι αυτός ο νόμος ευνοεί μονάχα κάποιους λίγους.
Οι αλιείς εξακολουθούν να αγωνίζονται, ελπίζοντας ότι ο νόμος δεν θα περάσει. Η πολεμική που έχει ξεσπάσει γύρω από το θέμα συνεχίζεται, ενώ στο κογκρέσο προσπαθούν να βρουν φόρμουλες για να τσακίσουν ακόμη περισσότερο τους παραδοσιακούς ψαράδες. Ας είμαστε σε επιφυλακή, γιατί τους μήνες που ακολουθούν οι κινητοποιήσεις θα κλιμακωθούν, ιδίως στα λιμάνια και στους κολπίσκους του νότιου Ειρηνικού.
Από το τεύχος Νοέμβρη του αναρχικού περιοδικού El Sol Ácrata