Μια αυτοκριτική. Θεωρώ τρομερό το σκωπτικό χιούμορ να γίνεται απολαυστικό. Γελάω σε βάρος άλλων και βρίσκω ιδιαίτερα διασκεδαστικά τα κουσούρια και τα ψεγάδια των ανταγωνιστών και πολιτικών μου αντιπάλων. Κάθομαι για ώρες, με περίσσιο ενδιαφέρον, και σκιαγραφώ λεπτομερώς ψεγάδια και ατέλειες σε άλλα άτομα – με κωμικό αποτέλεσμα, θέλω να ελπίζω. Δεν πρόκειται να επιχειρήσω να λειάνω αυτό το γνώρισμα λέγοντας ότι θα ξεπατωθώ στα γέλια ακόμα κι όταν το ελάττωμα που βγαίνει στη φόρα είναι δικό μου – αν και αυτό συμβαίνει στ’ αλήθεια. Απλώς διαπιστώνω, και δε μ’ αρέσει αυτό στον εαυτό μου, πως το σκληρό χιούμορ είναι τ’ αγαπημένο μου.
Μα δεν το παίρνω στα σοβαρά. Τα πραγματικά μου συναισθήματα απέναντι σε αντίζηλους, στον εαυτό μου ή σε κάποια ψεγαδιασμένη δραστηριότητα περιπλέκονται μέσα απ’ όλες τις ποιότητες που έχουνε συνήθως τα συναισθήματα ενός ατόμου. Έχω την τάση να χλευάσω εξίσου έναν αντίπαλο όσο κι έναν αποκαλούμενο σύμμαχο. Οι ποιότητες που μ’ αρέσουν σε άλλα άτομα δε σχετίζονται με τη δική μου ιδιαίτερη προτίμηση στη σκληρότητα.
Υπ’ αυτή την έννοια καταλαβαίνω πολλά από τα κίνητρα των τρολς και της τρολ κουλτούρας. Όταν είμαστε ανίσχυροι να επηρεάσουμε τον κόσμο με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορούμε να δούμε τον αντίκτυπο των χτυπημάτων μας, είναι λογικό να στοχεύουμε εναντίον πραγμάτων που πληγώνονται. Είμαστε περίεργα πλάσματα που επιθυμούμε κατά βάθος να δούμε τα πειράματά μας ν’ ανθούν. Η σκληρότητα που προξενούμε στον κόσμο είναι άσχετη με τους ανθρώπους στους οποίους την προκαλούμε. Αυτή η αποσύνδεση έχει προφανώς επιδεινωθεί μέσα από το Διαδίκτυο και τη φαινομενική έλλειψη συνεπειών γι’ αυτήν τη σκληρότητα, αλλά εμείς (δηλαδή οι άνθρωποι) έχουμε από καιρό αποσυνδεθεί και διαπράξει φρικαλεότητες (προς τον κόσμο και αναμεταξύ μας) ως αποτέλεσμα αυτής της κοινωνικής αποσυνδεσιμότητας.
Αν κι εξακολουθώ να αντλώ αρκετή ικανοποίηση από μια σκληρότητα παρόμοιου τύπου, πρέπει ν’ αναγνωρίσω πως διαθέτω το απίστευτο προνόμιο να μη χρειάζεται ποτέ να το κάνω αυτό διαδικτυακά. Έχω συνεχώς γύρω μου ανθρώπους που βρίσκουν αστεία τα ίδια πράγματα που βρίσκω κι εγώ. Έχω οικοδομήσει μια ζωή όπου αυτές οι απολαύσεις κατέχουν κεντρική θέση. Μα πιο σημαντική είναι η σωματική τους υλικότητα. Η σκληρότητα σε απομόνωση θα με είχε προ πολλού διαστρέψει στ’ αναποτελεσματικά αξιολύπητα πλάσματα τα οποία φιλοξενώ μέσα από διάφορες ιστοσελίδες και ιστολόγια (στο anarchyplanet.org). Καταλαβαίνω το τρολ, και το απεχθάνομαι επειδή είναι ό,τι θα μπορούσα να έχω γίνει αν δε με είχε συγκρατήσει ένας συνδυασμός τύχης, θέλησης και αρκετά προχωρημένης ηλικίας ώστε να μην παγιδευτώ στο Διαδίκτυο για την κοινωνική αυτο-αντίληψή μου.
Είναι καλό πράγμα όλες οι δημόσιες σχέσεις (PR);
Πρόσφατα μου επέστησαν την προσοχή (και τους ευχαριστώ!) στο γεγονός ότι ένα τρολ παρίστανε εμένα στην πραγματική ζωή (IRL), κι όχι εικονικά. Διόρθωση. Δεν επρόκειτο για μια σκληρή επίθεση έτσι για το χαβαλέ (ή ποιος ξέρει τι άλλο), αλλά για κάποιο άτομο που θαρρούσε πως κάνει ό,τι κάνει στ’ όνομα των απανταχού αναρχικών αγωνιστών (ως σήμα κατατεθέν, TM). Βάζοντας κατά μέρος την πολύ θλιβερή (κι αληθινή) ιστορία του εν λόγω ατόμου, η διαφορά ανάμεσα σε κάθε τέτοιο πρόσωπο και σ’ ένα τρολ, ανάμεσα στη σκληρότητα και στον ακτιβισμό, ανάμεσα στην επίθεση και στην καταγγελία, ανάγεται σε κεντρικό μέλημά μου αυτήν τη στιγμή.
Ίσως πρόκειται για μια δήλωση των καιρών μας, αλλά είναι κι ένας τρόπος να προσανατολίσουμε τη συγκρουσιακή μας ικανότητα σε πραγματικούς όρους. Δεν μπορούμε εύλογα να μιλάμε για κινήματα απελευθέρωσης των ανθρώπων ενάντια στους καταπιεστές, ή ενδεχομένως μπορούμε αλλά δεν το κάνουμε. Απεναντίας, οι μάχες μας είναι μικροσκοπικές και οι νίκες μας ακόμα μικρότερες. Μιλάμε για αφαιρέσεις στις οποίες εναντιωνόμαστε, και οι δράσεις μας αναφορικά με αυτές είναι πολύ μικρές (κοινώς: σπάω βιτρίνα, γράφω προκήρυξη). Λογομαχούμε με κάποιον μέσα σε διαδικτυακό κανάλι κουβεντούλας (IRC), και για να του μπούμε στο μάτι χακάρουμε το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο, σβήνουμε τις μνήμες του υπολογιστή του και διαδίδουμε δημόσια τη διεύθυνση του σπιτιού του (αυτό έχει συμβεί στ’ αλήθεια), κι αποκαλούμε ολοκληρωτική τη νίκη μας. Η δυνατότητά μας να βλάπτουμε άτομα είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη σημασία που ενέχει μια τέτοια πράξη. Κακόβουλοι άνθρωποι, ιδίως κακόβουλοι που δρουν ριζοσπαστικά, λίγο χολοσκάνε για τη συνθήκη του κόσμου, για τα προβλήματα της καθημερινότητας, ή την αδυναμία μας να κάνουμε κάτι για όλα αυτά. Ή ίσως ισχύει το αντίθετο, ίσως αισχροί άνθρωποι συνδέονται άμεσα με μια δυνατότητα.
Για να παραθέσω μια σχετική περίσταση, πρόσφατα είχα επαφή μ’ ένα άτομο που το έχουν τρολάρει ανοιχτά και δημόσια, και απευθύνθηκε σ’ εμένα –ως τεχνικό δικτύων– προκειμένου να μοντάρω το πρόβλημα. Πηγή ανησυχίας υπήρξε η ανάρμοστη αναφορά του ονόματός του, και φοβόταν πως η απάτη θα εκλαμβανόταν ως αλήθεια. Αυτό είναι κάτι πραγματικό. Είναι και ψευδές όμως.
Θα προσπαθήσω να το αναλύσω λιγάκι. Αν υποτεθεί το πλαίσιο ενός ανοιχτού φόρουμ στο Διαδίκτυο (που, όπως είναι κατανοητό, γίνεται όλο και λιγότερο συχνή πρακτική, ή ίσως περισσότερο αυτο-επιλεγόμενη), υπάρχουν ορισμένες ανησυχίες σχετικά με κακή πληροφόρηση. Μία απ’ αυτές είναι το γεγονός ότι ένας αναγνώστης (με δική του επιλογή) μπορεί να συγχύσει την κακή πληροφόρηση με την αλήθεια. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι ο Χ είναι εγκληματίας (ως ουδέτερος τρόπος συζήτησης επί των πάντων, από το μπαχαλάκι μέχρι τη γενοκτονία) επειδή κάποιος το λέει, υπογράφει μια ανάρτηση όπου το παραδέχεται ή κατηγορείται ότι είναι εγκληματίας μέσα από μια πειστική ιστορία. Μια δεύτερη ανησυχία είναι η συσχέτιση. Αν ο Χ τοποθετηθεί σ’ ένα πλαίσιο εγκληματικότητας, εντός ενός διαδικτυακού φόρουμ, τότε μελλοντικές συζητήσεις επί της εγκληματικότητας μπορούν κάλλιστα να συμπεριλάβουν τον Χ ως σχετικό θέμα αναφοράς. Μια τρίτη ανησυχία είναι η ιδέα πως ο Χ και η εγκληματικότητα μπορεί να έχουνε κάποια σχέση, αλλά όπως παρουσιάζεται το πράγμα είναι είτε διαστρέβλωση είτε συκοφαντία. Τέλος, είναι η ιδέα πως εκτός της ίδιας της συζήτησης απλώνεται το μέλλον. Οι μηχανές αναζήτησης είναι για πάντα. Αν ο Χ συσχετίζεται κατά οιονδήποτε τρόπο με την εγκληματικότητα (ή ένα ανοιχτό φόρουμ στο Διαδίκτυο), αυτό σημαίνει πως ο Χ δεν έχει έλεγχο πάνω στην ίδια του την ιστορία. Αυτό έχει επίπτωση στα πάντα, από νομικές υποθέσεις (ή ερευνητικά ενδιαφέροντα των κρατών) μέχρι θέσεις εργασίας.
Ενώ όλο αυτό σημαίνει πολύ κακό για το τίποτα τις περισσότερες φορές, μπορεί ωστόσο να σημαίνει κι ότι η εξουσία της εκπροσώπησης περνάει στα χέρια ανθρώπων που συνήθως δεν παίζουνε καν το δικό τους κεφάλι. Για παράδειγμα, προσωπικά δεν έχω χρησιμοποιήσει το πλήρες νόμιμο όνομά μου σε οποιαδήποτε αναρχικά πλαίσια, όμως έχω ένα φίλο απ’ τα παλιά που το χρησιμοποίησε για να διαφημίσει μια εκδήλωση όπου συμμετείχα στη δεκαετία του 1990. Αρκετές αναφορές αυτής της εκδήλωσης εξακολουθούν να εμφανίζονται στην πρώτη σελίδα αναζήτησης αποτελεσμάτων για το επίσημο ονοματεπώνυμό μου. Έχω επιχειρήσει να επικοινωνήσω, και να επιλύσω, αυτή την ανησυχία εδώ και κάμποσα χρόνια χωρίς αποτέλεσμα. Οι άνθρωποι που λαμβάνουν τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που σχετίζονται με τους τομείς ανωτάτου επιπέδου (TLD) απλώς δεν έχουν κάποιο κίνητρο ή ενδιαφέρον, ή δε γνωρίζουν κάποια διαδικασία προκειμένου να προασπίσουν την επιθυμία μου να μη συσχετίζεται η νομική μου υπόσταση με την αναρχική μου ζωή. Στην περίπτωσή μου, χρειάστηκε να ξεκινήσω την αργή, αμφιλεγόμενη, διαδικασία της αλλαγής του νομίμως κατοχυρωμένου ονόματός μου ως το μόνο πραγματικό τρόπο ώστε να αποκόψω τις μελλοντικές (εχθρικές) μου σχέσεις με εργοδότες ή καταδιώκτες από το τόσο αφελές παρελθόν μου.
Για νεότερους ανθρώπους, για τους χρήστες του Facebook, αυτό το πρόβλημα μονάχα θα επιδεινωθεί.
Μπορεί να ρωτήσετε ποια ήταν η απόφασή μου ως προς το άτομο που ’χε τρολαριστεί. Η άλλη πτυχή αυτής της συζήτησης συνδέεται για μένα με το ρόλο του δημόσιου προσώπου (ήτοι της «γνωστής προσωπικότητας»). Συνειδητοποιώ πως το να μιλάς σε ρεπόρτερ, να γράφεις ένα βιβλίο ή να κάνεις παρουσιάσεις δε θα ’πρεπε κατ’ ανάγκην να συνεπάγεται την υπογραφή ενός είδους άγραφης σύμβασης, αλλά για μένα εντέλει αυτό συνεπάγεται. Σημαίνει πως επιλέγεις να συσχετίσεις τον εαυτό σου δημοσίως με κάτι. Στην περίπτωσή μου, αυτό το κάτι είναι η αναρχία, για άλλα πρόσωπα μπορεί να είναι η ποίηση, ή τα παιχνίδια Πόκεμον, ή οτιδήποτε. Αν κάνεις κάτι δημόσια, σημαίνει πως καλείσαι ν’ αποδεχτείς την άστατη, ευμετάβλητη αγάπη που ’χει να σου προσφέρει το κοινό, η κοινή γνώμη. Για κάποιους ανθρώπους αυτή η αγάπη είναι να γίνεσαι αποδεκτός ως σεβαστός δημόσιος διανοούμενος ή ακτιβιστής, για άλλους σημαίνει να διαπομπεύεσαι και να διασύρεσαι. Όσο μου πέφτει λόγος, μια επιλογή, μια ηθελημένη πράξη σε μετακινεί από τη σφαίρα του ιδιωτικού στη σφαίρα του δημόσιου προσώπου. Βρίσκομαι στη δημόσια όψη αυτής της επιλογής, όπως και πολλοί απ’ τους φίλους μου, αλλά αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπομείνω ταπεινώσεις και προσβολές πλάι σε όποια (θετική) προσοχή και εκτίμηση. Νομίζω πως είναι ανειλικρινές εκ μέρους άλλων δημόσιων προσωπικοτήτων να θαρρούν πως θα πρέπει να κρατάνε μόνο τα συν, χωρίς κανένα μείον, γι’ αυτό αρνούμαι να χαϊδεύω αυτού του είδους τη συμπεριφορά. Πιστεύω πως καθετί μπορεί να μας φανεί πολύ χρήσιμο (βλέπε μία έως τρίτη στην παραπάνω απαρίθμηση).
Όμως –κι αυτό είναι μεγάλο «όμως»– δεν πιστεύω πως καθετί πρέπει να κρατά για πάντα. Νομίζω πως ένα σκάνδαλο, σχεδόν κάθε σκάνδαλο, θα πρέπει να διαρκεί πέντε λεπτά (ή δέκα δευτερόλεπτα) που του πρέπουν, κι ύστερα να πηγαίνουμε όλοι μας παρακάτω. Οι μηχανές αναζήτησης δεν επιτρέπουν να συμβεί κάτι τέτοιο, έτσι η απόφασή μου ως προς τον τρολαρισμένο ήταν ν’ αφαιρέσω οποιαδήποτε αναφορά στο πρόσωπό του αφότου το σκάνδαλο (ακριβώς όπως ήταν) βγήκε στη φόρα.
Όλη αυτή η κατάσταση ήτανε χρήσιμη εξάσκηση για μένα, γιατί προτιμώ μακράν περισσότερο οι αποφάσεις τακτικής μου να εξαρτώνται από ένα διαφορετικό άξονα (ή δύο άξονες, ει δυνατόν) παρά στη λογική «αυτή είναι η τακτική εδώ πέρα», επομένως με βοήθησε που έλαβα υπόψη το χρονικό άξονα σε αυτή την απόφαση. Βοήθησε επίσης το γεγονός πως ο τρολαρισμένος ήρθε με καλή πίστη ΚΑΙ ότι πήρα καλές συμβουλές από ένα σύμβουλο… αλλά κάπως έτσι μικρές αποφάσεις καταλήγουν κάποιες φορές να ’ναι μεγάλες.
Θα ολοκληρώσω ό,τι ήθελα να πω. Η γη ολοένα γεμίζει. Απ’ τις πολλές φρικαλεότητες που σιχαίνομαι στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων είναι ο έλεγχος πλήθους, από την άποψη της εξουσίας με έψιλον κεφαλαίο. Είμαστε πάρα πολλοί, είμαστε ανώνυμοι, και η αλλοτριωμένη πραγματικότητα των περισσότερων ανθρώπων είναι πως γινόμαστε αόρατοι. Το τρολάρισμα, και η σκληρότητα του τρολ, είναι κι αυτό ένα είδος φροντίδας κι ένδειξης ενδιαφέροντος. Το τρολ δίνει την προσοχή του, μπορεί να δείχνει μια αρνητική προσοχή, αλλά σάμπως φταίει κιόλας; Το τρολ είναι το πλέον διασυρμένο ανάμεσα στα πλάσματα ενός κόσμου γεμάτου με τους καταφρονεμένους, τους κατάπτυστους, τους βασανισμένους και τους μοναχικούς. Κάπως αστείος τρόπος για να κλείσω, αλλά είναι μία απ’ τις λίγες φορές που πιστεύω στη θεραπευτική δύναμη του ήλιου, και δεν εννοώ μονάχα το φρέσκο αέρα, την άσκηση και την παραμονή σε εξωτερικούς χώρους, αλλά τη φωτεινότητα ανθρώπων μέσα σ’ ένα δωμάτιο που διαφωνούν και μοιράζονται μια δυο στιγμές θηλαστικών.
πηγή: aragorn