με αφορμή την πρόσφατη απελευθέρωση με εγγύηση του Μάριο Λόπες απ’ τις μεξικανικές φυλακές
Στον αδερφό μου Μάριο,
Έξι μήνες έχουν περάσει από τότε που σ’ απήγαγαν κείνη τη νύχτα εξαιτίας μιας κακοτυχίας, από τότε που σε βασάνισαν και σε απείλησαν, από τότε που παρενόχλησαν την οικογένειά σου και τα φιλικά σου πρόσωπα. Επί έξι μήνες προσπάθησαν να κάνουν τα πάντα ώστε να σου σπάσουν το ακρατικό ηθικό – φυλάκισαν το κορμί σου μέσα σε τέσσερις τοίχους και αναρίθμητα κάγκελα, μακριά απ’ τ’ άγρια δάση όπου ανήκεις, αλλά δεν μπόρεσαν να διεισδύσουν στο μυαλό σου όλες εκείνες τις στιγμές που βρισκόσουν κοντά στα συγγενικά σου συντρόφια ανά τον κόσμο. Σ’ έκαναν να υπομείνεις πόνο, όμως η θέλησή σου να παλέψεις πάντοτε υπερνικούσε.
Αποπειράθηκαν να παρεμποδίσουν όσους συνηγόρους ήταν προσκείμενοι σ’ εσένα, για να πάψουν να εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στο πρόσωπό σου, χωρίς να συνειδητοποιούν πως ένας δυο άγνωστοι άνδρες που παραμόνευαν κρυμμένοι στις σκιές τα ξημερώματα και κάμποσες κενές απειλές θανάτου δε θα κατάφερναν να αναχαιτίσουν όσους είχαν εξαρχής την πρόθεση να πολεμήσουν στο πλευρό σου. Έστειλαν τους φυλακισμένους-ρουφιάνους τους να σου κάνουνε ζημιά, αλλά ο σπόρος της αλληλεγγύης ήτανε πάντοτε πιο δυνατός. Στη διάρκεια αυτών των μηνών περιγέλασες τον εχθρό, υπομένοντας τον πόνο, την αβεβαιότητα και το βασανισμό του εγκλεισμού μιας άγριας ατομικότητας, και κάθε μακρόσυρτο δευτερόλεπτο που περνούσε επέμενες με σθένος στις πεποιθήσεις σου. Χρησιμοποίησες όλη σου την εκρηκτική ενέργεια για να προπαγανδίσεις τη λευτεριά σε κάθε βήμα, κατορθώνοντας ακόμα και κλεισμένος σ’ ένα τόσο στείρο μέρος να εξακολουθήσεις την ανάλυση του εξεγερσιακού μας αγώνα, δίχως ποτέ να σταματάς τη μάχη, ούτε για ένα δευτερόλεπτο, για τη λευτεριά και την αναρχία.
Σήμερα, όταν θα βγεις στους δρόμους και πάλι, θα πρέπει να γνωρίζεις πως ποτέ δε στερήθηκες πραγματικά τη λευτεριά σου – όλο αυτόν τον καιρό ήσουν λεύτερος, γιατί όσο κι αν προσπάθησαν δεν μπόρεσαν κι ούτε θα μπορέσουν να πάρουνε τη λευτεριά που κυλά στις φλέβες σου, στις δικές μας φλέβες. Ξέρω πολύ καλά πως δεν τελείωσε τίποτε ακόμη –όλοι κι όλες μας έχουμε υπόψη τις εξαπατήσεις και την εκδικητικότητα που συνιστούν την ίδια την ουσία του κράτους– μα ξέρω πως τα συντρόφια σου βρίσκονται στο πλευρό σου, κι ότι το ακαταδάμαστό σου πνεύμα της αναρχίας μπορεί μονάχα να γίνει ακόμα δυνατότερο.
Όπως κι εσύ, εύχομαι όλα τα συντρόφια μας σε Μεξικό, Ιταλία, Χιλή, Ελλάδα, Βολιβία, Γερμανία, Ισπανία, Ελβετία και παντού στον κόσμο, είτε είναι αιχμάλωτα είτε φυγόδικα, να μπορέσουν σήμερα κιόλας να κατέβουνε στο δρόμο, να μπούνε στα σπίτια τους και ν’ αγκαλιάσουν τ’ αγαπημένα τους πρόσωπα. Και παρ’ ότι υπομένουν με περηφάνια τον εγκλεισμό και την αβεβαιότητα, βρίσκονται επίσης μαζί μας κάθε στιγμή.
Εμπρός, σύντροφε, υπάρχουν ακόμη πολλά να γίνουν…
Η πολιτικά συγγενής αδερφή σου,
Φελίσιτυ
29.12.2012