Δίκη για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, 16η συνεδρίαση, φυλακές Κορυδαλλού 28.12.2012
Μόλις τελείωσε η πρόεδρος του δικαστηρίου την ανάγνωση των ονομάτων των κατηγορουμένων (κατά την οποία μέλη της ΣΠΦ, θέλοντας να απαξιώσουν τη διαδικασία αρνούνται να απαντήσουν) τα συντρόφια της Συνωμοσίας διέκοψαν τη διαδικασία, κι ένα από τα μέλη έκανε προφορικά την ακόλουθη δήλωση:
«Όλες αυτές τις μέρες ακούσαμε δικηγόρους και εισαγγελείς να παραθέτουν νομικά επιχειρήματα πάνω στο ζήτημα της “πολιτικής δίκης”. Ακούσαμε μια γλώσσα που μας είναι ξένη, γιατί εμείς δεν είμαστε νομικοί, είμαστε αναρχικοί αντάρτες πόλης. Γι’ αυτό θα μιλήσουμε στη δική μας γλώσσα.
Η ΣΠΦ είναι μία ένοπλη, εξεγερσιακή, αναρχική αντάρτικη ομάδα. Η δράση της ήταν, είναι και θα είναι ανατρεπτική. Αυτό είναι αυτονόητο, και φαίνεται ακόμα και στη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο εχθρός εναντίον μας. Θεσπίσατε ειδικά για εμάς ειδικές νομοθεσίες, ειδικές διαδικασίες, ειδικές συνθήκες κρατήσεων, ειδικά δικαστήρια, όπως είναι και αυτό εδώ. Το ίδιο το κατηγορητήριο που έχετε συντάξει γράφει ότι απειλήσαμε τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές δομές του πολιτεύματος. Όμως, στην απόφαση που θα εκδώσετε –ή μάλλον στην απόφαση που οι προϊστάμενοί σας σας έδωσαν να μεταφέρετε– θα λέτε ότι η Συνωμοσία δεν είναι μία αναρχική αντάρτικη ομάδα.
Αυτό γίνεται για δύο λόγους. Πρώτον γιατί το καθεστώς ακολουθεί τη ναζιστική αρχή σύμφωνα με την οποία “ο καλύτερος τρόπος για να χτυπήσεις τον αντίπαλό σου είναι να του αρνηθείς την πολιτική του ταυτότητα, να τον απαξιώσεις και να τον υποβιβάσεις…” Ο δεύτερος λόγος είναι ότι με την παραδοχή της εξουσίας ότι εμείς, τα μέλη της ΣΠΦ, είμαστε αναρχικοί αντάρτες πόλης θα αναγνωριστεί ταυτόχρονα ότι είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου. Έτσι, η εξουσία θα αναγκαζόταν να παραδεχτεί την ύπαρξη του εσωτερικού εχθρού, την ύπαρξη της αναρχικής εξέγερσης, την ύπαρξη του αναρχικού αντάρτικου πόλης. Αυτό θα σήμαινε πως το κράτος θα ομολογούσε ότι στο εσωτερικό της δημοκρατίας υπάρχει ένας εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στο καθεστώς και στις μειοψηφικές αναρχικές δυνάμεις. Δείτε όμως πόσο “όμορφα” η εξουσία αντικαθιστά τις λέξεις και μεταμφιέζει τα νοήματα. Το αντάρτικο πόλης ονομάζεται “τρομοκρατία”, η καταστολή “προστασία του πολίτη” και οι νόμοι “ελευθερία”.
Κοιτάξτε όμως να δείτε: Εμείς εδώ δεν ήρθαμε να διεκδικήσουμε κάποιο “δίκιο” ούτε να κερδίσουμε κάποιου είδους “πολιτική αναγνώριση”. Ο μόνος που μπορεί να μας κρίνει είναι ο εαυτός μας και οι σύντροφοί μας. Επίσης, δεν πρόκειται να το παίξουμε “καλά παιδιά” και να γονατίσουμε απέναντι στην εξουσία για να ζητιανέψουμε “επιείκεια”. Επειδή όμως διάφοροι αυτόκλητοι υπερασπιστές του “κινήματος” μιλούν κατά διαστήματα για την ευαισθησία των αναρχικών, θέλουμε να πούμε κάτι. Η πραγματική ευαισθησία απέναντι στην ασχήμια αυτού του κόσμου είναι η ευαισθησία που μας έκανε να γεμίσουμε τους γεμιστήρες μας με σφαίρες και να ναρκοθετήσουμε το έδαφος του εχθρού με δεκάδες βόμβες. Και για να τελειώνουμε με τις ρεφορμιστικές δικαιολογίες, η πραγματική ελευθερία βρίσκεται στην κάννη ενός όπλου, στο φιτίλι του δυναμίτη, στα καθαρά λόγια και στις δύσκολες αποφάσεις, κι όχι στα μισόλογα για δικαστική επιείκεια και στις νόμιμες διαδηλώσεις-κηδείες.
Αυτή η ευαισθησία είναι που μας έκανε να αναλάβουμε την πολιτική ευθύνη για τη Συνωμοσία και ν’ αρνηθούμε τα νομικά σας ελαφρυντικά. Ξέρουμε πως διαλέγουμε το δύσκολο και μοναχικό δρόμο. Όπως ξέρουμε πως στις επιτυχίες και στις νίκες μιας αναρχικής ομάδας υπάρχουν πολλοί “πατεράδες”, όμως στη δυσκολία της καταστολής και στο φόβο της φυλακής η ομάδα μένει ορφανή. Εμείς ποτέ δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Γιατί η πραγματική ευαισθησία δεν δακρύζει, οπλίζεται.
Ξέρουμε πως η δημοκρατία σας είναι μια βελούδινη δικτατορία, που επιβάλλεται μέσα απ’ τους νόμους της. Νόμοι που φτιάχτηκαν για να προστατεύουν αυτούς που τους έφτιαξαν και να τιμωρούν όσους αμφισβητούν την τυραννία της εξουσίας. Νόμοι που εκδικούνται όσους όρθωσαν το ανάστημά τους και βάδισαν ενάντια στις επιλογές και στη σιωπή ενός άβουλου πλήθους.
Πριν λίγες μέρες, στις 18 Δεκέμβρη 2012, εκδικαζόταν στο δικαστήριο του Πειραιά η αίτηση αποφυλάκισης του πολιτικού αιχμαλώτου Σάββα Ξηρού για την υπόθεση της 17Ν. Είναι γνωστή η υπόθεση του Σάββα, που τραυματίστηκε πολύ βαριά όταν πριν από δέκα χρόνια εξερράγη η βόμβα που μετέφερε. Δέκα χρόνια βρίσκεται σε ειδικές συνθήκες κράτησης, που όμως δε φτάνουν για να ικανοποιήσουν την εκδικητική μανία της εξουσίας. Η αίτηση του Σάββα απορρίφθηκε. Ο πραγματικός λόγος απόρριψης είναι ότι ο Σάββας δεν αποκήρυξε ποτέ τον αγώνα.
Παράλληλα η εξουσία, όσα χιλιόμετρα κι αν μεσολαβούν, παραμένει το ίδιο εκδικητική. Στην Ελβετία κρατείται αιχμάλωτος ο σύντροφος και αδερφός μας Marco Camenisch. Ο Μάρκο είναι ένας αναρχικός της πράξης που έχει κατηγορηθεί για σαμποτάζ ενάντια σε βιομηχανικές μονάδες παραγωγής ενέργειας, για συμμετοχή σε απόδραση με τραυματισμό δεσμοφυλάκων και για ένοπλη συμπλοκή με στρατιώτες σε μπλόκο των καραμπινιέρων στην Ιταλία. Ο Μάρκο είχε περάσει δέκα χρόνια στη μαχητική παρανομία και, όταν συνελήφθη το 1991, φυλακίστηκε αρχικά στην Ιταλία και στη συνέχεια το 2002 μεταφέρθηκε στις ελβετικές φυλακές. Σήμερα, βρίσκεται πάνω από είκοσι χρόνια στις κρατικές φυλακές. Όλα αυτά τα χρόνια δεν αναγνώρισε ποτέ την εξουσία των δικαστικών αρχών, κι αντίθετα, παρέμεινε ορκισμένος εχθρός του κράτους. Για αντίποινα, πρόσφατα το κράτος απέρριψε την αίτηση αναστολής του, παρατείνοντας το βασανισμό του εγκλεισμού του.
Φυσικά, δεν περιμένουμε ούτε ένα χιλιοστό επιείκειας από τον εχθρό, ούτε και παρακαλάμε για μία “χαρισμένη” ελευθερία. Άλλωστε, η ελευθερία δε χαρίζεται, κατακτιέται. Λέμε ό,τι λέμε για να μεταφέρουμε ένα μήνυμα στους συντρόφους έξω από τα τείχη των φυλακών. Η ελευθερία του Μάρκο Καμένις δε θα πραγματωθεί ούτε με λόγια ούτε με προσευχές. Χρειάζονται πράξεις. Το κράτος δείχνει ότι δεν ξεχνάει ποτέ τους εχθρούς του· το ζήτημα είναι αν οι αναρχικοί θυμούνται τους συντρόφους τους. Γιατί πολλοί είναι σήμερα αυτοί που μιλάνε για την αναρχία, αλλά λίγοι είναι αυτοί που ζουν ως αναρχικοί…»
Στη συνέχεια πήρε το λόγο άλλος σύντροφος της ΣΠΦ και διάβασε την παρακάτω ανακοίνωση της Συνωμοσίας:
«Από τις 15 Δεκέμβρη 2012 αναρχικοί σύντροφοί μας διεξάγουν συμβολική απεργία πείνας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον Μάρκο Καμένις. Αρχικά ο αναρχικός Gabriel Pombo Da Silva απ’ τις φυλακές της Γερμανίας και στη συνέχεια η αναρχική Elisa Di Bernardo απ’ τις ιταλικές φυλακές δείχνουν με αυτήν τους την κίνηση ότι οι αναρχικοί της πράξης δεν ξεχνάνε… Αποδεικνύουν ότι η μνήμη δεν είναι σκουπίδι. Εμείς, απ’ την Ελλάδα, στεκόμαστε ολόψυχα δίπλα τους και σαν ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στον αδερφό μας Μάρκο Καμένις διακόπτουμε τη δίκη και αποχωρούμε. Αυτός είναι ο δικός μας τρόπος να συμμετάσχουμε στη διεθνή εκστρατεία αλληλεγγύης που ξεκίνησε απ’ τη Γερμανία και συνεχίστηκε στην Ιταλία. Επειδή η αλληλεγγύη μεταξύ των αναρχικών δεν είναι μόνο λόγια».
Στη συνέχεια τα συντρόφια της ΣΠΦ μαζί με τον αναρχικό Θεόφιλο Μαυρόπουλο αποχώρησαν απ’ το δικαστήριο, με χειροπέδες και συνοδεία μπάτσων. Οι άλλοι «κατηγορούμενοι» παρέμειναν στην αίθουσα. Τελικά η έδρα αναγκάστηκε να διακόψει, φανερά ενοχλημένη απ’ τη στάση των συντρόφων της ΣΠΦ και του Θ. Μαυρόπουλου, και όρισε νέα συνεδρίαση στις 4 Γενάρη 2013.