Τις πρώτες πρωινές ώρες καταφέραμε άλλο ένα μικρό πλήγμα κατά των μηχανισμών του Κεφαλαίου. Σε μια ελάχιστη χειρονομία της οργής μας, σπάσαμε και στη συνέχεια πυρπολήσαμε το ισόγειο μιας απ’ τις πολλές νεόδμητες πολυκατοικίες –στα κτηριακά συγκροτήματα που ’ναι υπό κατασκευή στην πόλη– το οποίο περιείχε οικοδομικά υλικά, καθώς και τ’ αρχιτεκτονικά σχέδια του κτηρίου. Ο θυμός μας στρέφεται τόσο προς τη συνεχιζόμενη, και περιβόητη, «αστική ανάπλαση υποβαθμισμένων ζωνών», δηλαδή ενάντια στον εξευγενισμό εντός της πόλης, καθώς και προς την ακατάπαυστη φυλάκιση αναρχικών συντρόφων ανά τον κόσμο.
Εξευγενισμός είναι ο διατυμπανισμένος θάνατος της κοινότητας σε αργή κίνηση. Η καταπάτηση υψηλά διατιμημένων εξατομικευμένων χώρων διαβίωσης μέσα σε μια κοινότητα εκτοπίζει διά της βίας ανθρώπους για τους οποίους ο μπουτίκ τρόπος ζωής είναι δυσβάσταχτος, διαλύοντας έτσι διά βίου φιλίες και προσωπικές σχέσεις. Κοντά σ’ αυτά, έρχονται και τ’ αρπακτικά των αλυσίδων καταστημάτων για να ξεδιαλέξουν τα κουφάρια των τοπικών ανεξάρτητων μαγαζιών, καθώς και ο αναπόφευκτος «καθαρισμός» ή μάλλον η εκκαθάριση της περιοχής, κατά την οποία απομακρύνονται όλα τ’ ανεπιθύμητα σημάδια ζωντάνιας ή ταλαιπώριας. Οι φιλόδοξες διαφημίσεις που συνοδεύουν αυτές τις αναπλάσεις κρύβουν το μυστικό ότι, αντί μιας αλλαγής ή αναβάθμισης του τρόπου ζωής, αυτό που πωλείται είναι ένα απομονωτιστικό και κενό κουτί με διακοσμητική επένδυση και λουστράρισμα πολυτελείας, όπως και ο ίδιος ο ρόλος του καθενός ως προς την καταστροφή της προϋπάρχουσας κοινότητας.
Με διαφορετική αλλαξιά ρούχα, εξαφανιστήκαμε μέσα στη νύχτα ανεντόπιστοι. Δεν πρόκειται για μιαν απόπειρα κομπασμού ή πανηγυρισμού, αλλά για μια προσπάθεια να καταδείξουμε πόσο εύκολα αυτές οι πράξεις μπορούν ν’ αναπαραχθούν αλλού. Ας τους κάνουμε τη ζωή όσο δύσκολη προσπαθούνε να κάνουν τη δική μας. Αυτή είναι μια κλιμάκωση της τακτικής μας, ωστόσο συνειδητοποιούμε πως τέτοιες πράξεις είναι ακόμη μικρής κλίμακας σε σχέση με τις δράσεις συντρόφων σε όλο τον κόσμο.
Λέγοντας αυτό, αναγνωρίζουμε επίσης την αναγκαιότητα να εντείνουμε τις επιθέσεις μας ενάντια στο κράτος και στο Κεφάλαιο στη Βόρεια Αμερική απέναντι στην ένταση της καταστολής και στις επιθέσεις κατά της αναρχικής και αντεξουσιαστικής κοινότητας. Με κάθε κύμα καταστολής, πρέπει ν’ ακολουθεί μια στοχευμένη, καλοζυγιασμένη κι όλο και πιο μιλιταριστική απάντηση.
Αυτή είναι μια πράξη αλληλεγγύης στους ανθρώπους των καταλήψεων Βίλα Αμαλίας και Λέλας Καραγιάννη 37 στην Αθήνα, που ζήσανε επιδρομές στα σπίτια τους από τη βάναυση, φασιστική ελληνική αστυνομία. Επιλέξαμε να στοχεύσουμε εναντίον νεόδμητων οικιστικών συγκροτημάτων, που ικανοποιούν τις ορέξεις της μπουρζουαζίας στην πόλη, καθώς βρίσκονται σε άμεση αντίθεση με τη σφύζουσα ζωή, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη που υπάρχουνε στις καταλήψεις όλου του κόσμου. Άλλη μία έντονη διαφοροποίηση είναι η φύση οικονομικού αποκλεισμού της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Εμείς δεν πολεμάμε για «προσιτή στέγαση» ή «στέγαση βάσει εισοδήματος», εμείς πολεμάμε για τη στέγαση κάθε ανθρώπινου όντος, ανεξάρτητα από την οικονομική του κατάσταση.
Στέλνουμε επίσης μια θερμή αγκαλιά αγάπης και οργής στον Παναγιώτη Αργυρού. Δύναμη, σύντροφε, ώστε να μπορέσεις να συνεχίσεις αυτήν τη μάχη.
Για την άρνηση κάθε καταπίεσης στην οποία συνεργεί αυτή η κοινωνία.
Μέχρι να καταρρεύσουν τα τείχη και της τελευταίας φυλακής…
Ο Πυρήνας Αλληλεγγύης του Τορόντο.