Προς όλους κι όλες που θέλουνε να δείξουν συντονισμένα και αυθόρμητα την αλληλεγγύη τους στις μαχητικές καταλήψεις και στ’ αυτοοργανωμένα εγχειρήματα που διατρέχουν κίνδυνο. Προς όλους κι όλες που βλέπουνε ξεκάθαρα στα όσα συμβαίνουν στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, τόσο στην Ελλάδα όσο και εδώ, τη λογική μιας παράλληλης καταστολής. Προς όλους κι όλες που μπορούν να δουν ξεκάθαρα την τρέχουσα αναβάθμιση και συντονισμένη επίθεση των ευρωφασιστικών κρατών ενάντια σε κάθε ανατρεπτική συμπεριφορά που δεν συμμορφώνεται με τις δημοκρατικές τους επιταγές, μέσω της βίαιης και άμεσης επέμβασης ενάντια στους χώρους μας, στους ανθρώπους μας, στην καθημερινή μας δραστηριότητα, ενάντια στη βιωσιμότητα της αυτοδιαχείρισης του ίδιου μας του αγώνα.
Γίνεται προφανές ότι αυτή η έφοδος από πλευράς των διαφόρων κρατών, παρ’ ότι υπήρξε, είναι και θα συνεχίσει να ’ναι αέναη, εμφανίζεται αυτήν τη στιγμή εξόφθαλμα συντονισμένη και κατευθυνόμενη προς την περικύκλωση, τη διάσπαση και το ρήμαγμα κάθε φυσικής πράξης κατάληψης από εδώ μέχρι την Ελλάδα, μιας πράξης που αποτελεί το λόγο δραστηριότητας και επιβίωσής μας, και για πολλούς/-ές το λόγο δράσης τους.
Αυτήν τη στιγμή, μέσω των μηχανισμών εκφασισμού που διαθέτουν, τα κράτη ενεργοποιούν και εντατικοποιούν ένα επικεντρωμένο θέατρο καταστολής με τις ιεραρχικές δομές τους, τη μιντιακή και δικαστική αυτονομιμοποίησή τους, και την πραγματιστική-καπιταλιστική γραφειοκρατία τους.
Συντονίζονται μεταξύ τους διεθνώς πάνω στην κοινή κατασταλτική στόχευση του βιομηχανικού, στρατιωτικού και καπιταλιστικού κολοσσού της ευρωφασιστικής ένωσης, δηλαδή πάνω στην εξόντωση κάθε πρακτικής ανατροπής που εναντιώνεται στη δομική τους μεταρρύθμιση (την κρίση τους) και που κινεί τις συνειδήσεις για επιβίωση της καταπιεσμένης μάζας.
Τόσο στην Αθήνα όσο και στη Βαρκελώνη, μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες είναι αυτή του μαζικού τουρισμού, η οποία μέσω της δυνατότητας καταστροφής του κοινωνικού ιστού που διαθέτει κατακερματίζει τον πληθυσμό ανάλογα με το οικονομικό του επίπεδο, εξοστρακίζοντας όσους κι όσες δεν αντεπεξέρχονται στα σχέδια αυτά κι υποχρεώνοντάς τους σε έξοδο προς πόλεις-φαντάσματα ή στο δρόμο.
Συνεπώς η κατάληψη, όντας ένα αποκορύφωμα της πράξης άρνησης της έννοιας της ιδιοκτησίας, αποτελεί το φυσικό εχθρό της τάξης των ιδιοκτητών, που περιλαμβάνει το κράτος και τις μεσιτικές εταιρείες του. Εν μέσω της αυτοκρατορίας του τσιμέντου, η κατάληψη σημαίνει την άμεση απονομιμοποίηση ολόκληρου αυτού του σχεδίου, έναν κίνδυνο για τις μεγαλύτερες βιομηχανίες τους και μια βάση για τη δημιουργία δεσμών εγγύτητας και οργάνωσης που συνενώνουν όσους κι όσες το κράτος θέλει να διασπάσει.
Με αφετηρία λοιπόν αυτό το περιβάλλον αυτοματοποιημένης σύγκρουσης συμφερόντων, ιδεών και επιβίωσης, ποιον τύπο δράσης αναπτύσσουμε κόντρα στην ωμή επίθεση όλων των κατασταλτικών σωμάτων που μας κυκλώνουν ασφυκτικά;
Εδώ προτείνεται η αυθόρμητη, συνεπής και άμεση δράση ενάντια σε κάθε κατασταλτική ενέργεια, κάτι που δεν σημαίνει βέβαια την ανοργανωσιά ή την απροετοιμασία, αλλά την αυτονόμηση και αποκέντρωσή των δικών μας ενεργειών, έτσι ώστε η εμπιστοσύνη, η επικοινωνία και η ίδια η πράξη κι ευθύνη να διατηρήσουν το χαρακτήρα πολιτικής συγγένειας, και η αλληλεγγύη να μην εστιάσει μονάχα στις ιδιαίτερες εμπειρίες μας και στους προσωπικούς εχθρούς μας, αλλά αντίθετα να γενικευτεί σε όλο το εύρος του σκοπού της αυτοδιεύθυνσης, πέρα από τα του οίκου μας, της γειτονιάς ή της πόλης μας.
Αν όλοι κι όλες εκφράσουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας αυτόν τον Μαύρο Φλεβάρη, απ’ τις 2 έως τις 12, απ’ το Πόρτο μέχρι την Αθήνα, και καταφέρουμε ένα συμπαγές συλλογικό χτύπημα, τότε θα στείλουμε στα φυλακισμένα συντρόφια μας το μήνυμα ότι εδώ τίποτα δεν έχει ξεχαστεί, και στα κράτη το μήνυμα ότι οι κατασταλτικές τους εξορμήσεις μπορεί να γίνουν ο τάφος τους, με την παραμικρή σπίθα.
Είναι η στιγμή να παρουσιάσουμε μια μαζική, συντονισμένη και αποκεντρωμένη αντεπίθεση για να υπερασπιστούμε τους χώρους μας και τα έγκλειστα συντρόφια μας, σε ολόκληρο το άστυ και σε ολάκερο τον κόσμο.
Έχοντας στη διάθεσή μας κάθε μέσο, ας δράσουμε για να αντιπαλέψουμε την επέλασή τους με τις νίκες μας, κι όχι με εκχωρήσεις.
Για να τους φύγουν τρέχοντας οι τουρίστες τους, και για να καούν οι μπουλντόζες τους. Τ’ άδεια σπίτια να πάρουνε ζωή και να τσακίσουν την έννοια της ιδιοκτησίας, που θέλουμε να τη δούμε να φλέγεται σπιθαμή τη σπιθαμή, κάτω από τη μύτη τους.
Για όλα αυτά, απ’ τις 2 έως τις 12 του μήνα,