Εξαιτίας των συγκρούσεων που σημειώθηκαν το πρωί της Τετάρτης, 13 Μαρτίου 2013, κατά τη διάρκεια αντίστασης στην έξωση κατά του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου Sala Alberdi [που τελικά εκκενώθηκε], ένας σύντροφος της αναρχικής Βιβλιοθήκης Los Libros de la Esquina τραυματίστηκε στο πόδι από πυροβόλο όπλο. Η σφαίρα μολύβδου 9 χιλιοστών μπήκε και βγήκε απ’ το αριστερό πόδι του (κοντά στη βουβωνική χώρα), αφήνοντας ένα θραύσμα μέσα, το οποίο στη συνέχεια αφαίρεσαν στο νοσοκομείο. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι ήταν οι μπάτσοι της Μητροπολιτικής Αστυνομίας (ένστολοι ή μη) οι οποίοι πυροβόλησαν τα συντρόφια που αντιστέκονταν, αφήνοντας πίσω τρεις τραυματίες από σφαίρες μολύβδου και πάνω από τριάντα τραυματίες από σφαίρες καουτσούκ, χωρίς να προσθέσουμε τη ρίψη χημικών καθώς και τους ξυλοδαρμούς πολλών συλληφθέντων.
Θέλουμε να ανακοινώσουμε ότι όσα συντρόφια δραστηριοποιούμαστε στη Βιβλιοθήκη αποφασίσαμε να μη συμμετάσχουμε στη νομική διαδικασία καταγγελίας που θα εγκαινιάσει δικαστική έρευνα σχετικά με τα γεγονότα της νύχτας της 12ης και του πρωινού της 13ης Μαρτίου. Αυτή είναι μια συλλογική μας θέση, λόγω της απόφασης του ίδιου του συντρόφου μας που τραυματίστηκε, και θεωρεί ότι παρόλο που έτυχε σ’ εκείνον, καθένας/καθεμία απ’ όσους κι όσες βρίσκονταν εκεί τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα μπορούσε να καταλήξει τραυματίας ή νεκρός/-ή.
Φτάσαμε σ’ αυτή την απόφαση γιατί πιστεύουμε ότι είναι διαφορετικό να κατηγορούμε εμείς από το να υπερασπίζουμε τον εαυτό μας ενώπιον μιας κατηγορίας, μια θέση άμυνας στην οποία μας βάζουνε αυτοί οι ίδιοι μέσω των δικονομικών τους μέσων (αν και υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να μην τους αναγνωρίσουμε καμιά αρμοδιότητα ν’ αποφασίσουν για εμάς, καταδεικνύοντας ότι ο τρόπος που χρησιμοποιούν για να το καταφέρουν είναι μόνο μέσω της επίδειξης ισχύος και της βίας που ασκούν τα θεσμικά τους όργανα).
Από τη δική μας οπτική αγώνα, αν είμαστε αναγκασμένοι/-ες να πάμε στο δικαστήριο επιλέγουμε να το κάνουμε ως κατηγορούμενοι/-ες, ως ύποπτοι/-ες, ως εχθροί, και όχι ως κατήγοροι σαν να είμαστε αβοήθητοι/-ες απέναντι στην υποτιθέμενη παντοδυναμία τους. Δε θα καθίσουμε στις ίδιες αίθουσες όπου καταδικάζουν (στο βασανιστήριο του εγκλεισμού και στο θάνατο της λήθης πίσω απ’ τους τοίχους) τους φτωχούς, τους μαχητές, τους εξεγερμένους και τους εκμεταλλευόμενους, προκειμένου να απαιτήσουμε απ’ το δικαστικό σύστημα να επιλύσει τις αντιφάσεις του. Προτιμάμε να τις αναδεικνύουμε μέσω της προπαγάνδας, της αγκιτάτσιας και της μάχης σύμφωνα με τις δυνατότητές μας, χωρίς να προσχωρούμε στο πλαίσιο της νομιμότητάς τους. Ούτε θέλουμε, ούτε και σεβόμαστε δικαιώματα ή νόμους πάνω από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Στηριζόμαστε στις δυνάμεις τις δικές μας και των συντρόφων μας, όπως και όλων εκείνων με τους οποίους συμπορευόμαστε στον αγώνα.
Θέλουμε να σβήσουμε απ’ τη σκέψη και την πρακτική μας την έννοια της τιμωρίας, και να αναδείξουμε μια δικαιοσύνη που δε σχετίζεται καθόλου με νόμους, μπάτσους, δικαστές, εισαγγελείς και φυλακές ή με τη νοοτροπία και τις σχέσεις που όλα αυτά παράγουν.
Αυτό δε σημαίνει ότι υποτιμάμε ή απαξιώνουμε τον αγώνα που δίνουν στο νομικό επίπεδο όσα συντρόφια προσφέρουν την υποστήριξη και την αλληλεγγύη τους σε καταπιεσμένα άτομα και συντρόφια, σε πρόσωπα που έχουν βασανιστεί, δολοφονηθεί, φυλακιστεί ή διώκονται από το κράτος και τους θεσμούς του. Είναι παράδειγμα αγώνα η συνεχής και σταθερή τους στάση ενάντια στην καταστολή, εγγενή σε κάθε κράτος ή κυβέρνηση. Απλά εμείς επιλέγουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση με τις δικές μας δυνατότητες, σε συνέπεια προς τη δική μας θεώρηση και τις αξίες μας, κατανοώντας επίσης τι συνεπάγεται η επιλογή μας.
Ούτε μας αρκεί, ούτε και επιδιώκουμε να βρεθεί κάνας μπάτσος ή πολιτικός ιθύνοντας πίσω απ’ τα σίδερα. Θέλουμε να σταματήσουν να υπάρχουν οι φυλακές, η αστυνομία, τα δικαστήρια και οι δικαστές, το κράτος, το Κεφάλαιο και όλοι όσοι υπηρετούν την κυριαρχία τους, γι’ αυτό κι έχουμε δεσμευτεί υπέρ της αυτονομίας, διεκδικούμε τη λευτεριά, αρνούμαστε την εξουσία.