Μήπως νομίζατε ότι ο Μάης θα περνούσε χωρίς άμεσες δράσεις;
Απαντήσαμε για άλλη μια φορά με τη φωτιά.
Ενθυμούμενοι τον πολεμιστή Μαουρίσιο Μοράλες και στεκόμενοι σε αλληλεγγύη με τα φυλακισμένα συντρόφια στο Τεμούκο, πυρπολήσαμε την είσοδο της Εθνικής Ένωσης Σωφρονιστικών Υπαλλήλων (ANFUP) επί της οδού Σάντα Μόνικα και λίγα μόνο μέτρα από την οδό Κούμινγκ, στο κέντρο του Σαντιάγο, την Κυριακή 12 Μάη. Αυτή η ενέργεια προστίθεται σε όσες έχουν ήδη αναληφθεί από άλλες ομάδες σε «εναλλακτικά» μέσα, αλλά αποσιωπήθηκαν από τον «επίσημο Τύπο».
Το είπαμε και στην προηγούμενη προκήρυξή μας, όταν επιτεθήκαμε σε εγκαταστάσεις των χιλιάνων δεσμοφυλάκων τον Γενάρη του 2013, ότι δεν θα αφήσουμε τους βασανιστές να ησυχάσουν στα καταφύγιά τους. Η κριτική απέναντι στο εξουσιαστικό σύστημα και στις σωφρονιστικές δομές του δεν μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από την άμεση επίθεση εναντίον όσων επιχειρούν να κάμψουν το εξεγερτικό σθένος των φυλακισμένων μας συντρόφων. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι έχουν επιλέξει εθελοντικά να ζήσουν ως εχθροί της λευτεριάς και ως ενεργοί συνεργάτες της κυριαρχίας, με αντάλλαγμα το μερτικό της εξουσίας που βρίσκει την υλική του έκφραση στον εγκλεισμό και στον εξευτελισμό των κρατουμένων και των οικογενειών τους.
Τον μήνα Απρίλη η αντεξουσιάστρια συντρόφισσα Αριάδνα Τόρρες, που βρίσκεται έγκλειστη στο Σωφρονιστικό Κέντρο Γυναικών του Τεμούκο, τιμωρήθηκε από την αρχιφύλακα με παρακράτηση ενός κειμένου που έγραψε προς δημοσιοποίηση, επειδή προσέβαλε ένα δικαστή. Στείλαμε διπλότυπο αυτού του μηνύματος στους χιλιάνους δεσμοφυλάκους, έτσι ώστε να γνωρίζουν ότι οι αναρχικοί, αντεξουσιαστές και επαναστάτες σύντροφοι που κρατούνται σε όλη την επικράτεια δεν είναι βορά στα εξουσιαστικά παιχνιδάκια τους, κι ότι για κάθε επίθεση η απάντηση θα είναι ξανά φωτιά, εκρήξεις και θραύσματα.
Θέλουμε να ρωτήσουμε τα συντρόφια της δράσης, γιατί έχει περιοριστεί η βίαιη δραστηριότητα εναντίον του εχθρού; Ένα πράγμα είναι η αγκιτάτσια των οδομαχιών, αλλά πριν από το Μάη είδαμε λίγες μονάχα άμεσες και σχεδιασμένες επιθέσεις, βόμβες, εμπρησμούς και σαμποτάζ εναντίον των κυριάρχων και του συστήματός τους της μιζέριας. Το να έχουν διάρκεια στο χρόνο οι αντεξουσιαστικές επιθέσεις και να μην καταλήξουν αστυνομικό ανέκδοτο εξαρτάται από εμάς. Το να μην καθίσταται μονάχα μια νεανική μόδα η επιλογή της επαναστατικής βίας και της σύνδεσής της με τον αντεξουσιαστικό αγώνα (και τις διάφορες μορφές με τις οποίες αυτός γίνεται πράξη) εξαρτάται επίσης από εμάς. Η ενδυνάμωση και ο πολλαπλασιασμός σε ποσότητα και ποιότητα των άμεσων δράσεων εξαρτάται μονάχα από τη βούλησή μας.
Το Μάη θυμόμαστε τους συντρόφους που δολοφονήθηκαν από το κράτος στο Σικάγο το 1886. Θυμόμαστε τον Ντανιέλ Μένκο, νεολαίο που δολοφονήθηκε σε μια διαδήλωση το 1999. Θυμόμαστε τον νεαρό εργάτη Ροδρίγο Σιστέρνας, που δολοφονήθηκε από μπάτσους στη Χιλή το 2007, αφού συνέτριψε ένα αστυνομικό όχημα με ένα γερανό. Σκεφτόμαστε το σύντροφο Χένρυ, φυλακισμένο από τον περασμένο Μάη στη Βολιβία [επί της παρούσης σε κατ’ οίκον περιορισμό], όπως και τους συντρόφους Νικόλα Γκάι και Αλφρέντο Κόσπιτο, φυλακισμένους στην Ιταλία ένα χρόνο μετά τον πυροβολισμό στο πόδι ενός μεγαλοστελέχους εταιρείας πυρηνικών, δράση για την οποία κατηγορούνται.
Χαιρετισμούς σε όλα τα φυλακισμένα και φυγόδικα συντρόφια ανά τον κόσμο.
Μαουρίσιο Μοράλες, ζεις μέσα από την άμεση δράση.
Εξεγερσιακός αντεξουσιαστικός πυρήνας Παναγιώτης Αργυρού-ΑΑΟ/ΔΕΜ