Μεταγραφή του περιεχομένου του οπτικοακουστικού υλικού, βάσει και των αγγλικών υποτίτλων:
Το βίντεο ξεκινά με τη μαρτυρία του Καρίμ: «Οι ξυλοδαρμοί δεν κάνουνε καμιά μεγάλη διαφορά. Ξυλοφορτώματα, προσβολές – ντάξει, συνεχίστε ακάθεκτοι. Αλλά κείνο το άλλο πράμα… σε κάνει να μισείς ολάκερο τον κόσμο. Σε κάνει να μισείς τον ίδιο σου τον εαυτό· να μισείς ακόμα και τη μυρωδιά του σώματός σου· τα πάντα γύρω σου. Όταν με συνέλαβαν, υπήρχανε στα κρατητήρια πολλοί άλλοι νεαροί σαν εμένα, όλοι τους σε άθλιο χάλι. Πρέπει κιόλας να ήμουνα ο μεγαλύτερος απ’ όλους εκεί πέρα. Με γδύσανε, ύστερα μου περάσανε χειροπέδες. Με υπέβαλαν στο βασανιστήριο του απαγχονισμού. Έπειτα… εμμ… να σταματήσουμε για ένα λεπτό;… Δεν υπάρχει λόγος ντροπής… κανείς δε θα ’πρεπε να ντρέπεται κι από πάνω… που προσπαθούνε να εξευτελίσουν άντρες, να τσακίσουνε την αξιοπρέπειά τους. Το πράμα αρχινά από έναν από δαύτους, που ξεκινάει να σε μπαλαμουτιάζει, με τα χέρια του. Σου βγάζει τα ρούχα. Σαν άντρας, θα κακοποιούσες σεξουαλικά έναν άλλον άντρα; Δεν ξέρω καν πώς να το περιγράψω…»
Ο Καρίμ βρισκόταν σε καθιστική διαμαρτυρία στην πλατεία Ταχρίρ, στο Κάιρο. Τον απήγαγε η αστυνομία τη στιγμή που έβγαινε απ’ το μετρό. Καταθέσεις και μαρτυρίες δείχνουν μια αύξηση της χρήσης σεξουαλικών βασανιστηρίων τα τελευταία δυο χρόνια.
Ακολουθούν στιγμιότυπα απ’ το δεύτερο αστυνομικό τμήμα της περιοχής Σούμπρα του Καΐρου, μ’ έναν αξιωματικό που την πέφτει μανιασμένα σ’ έναν πολίτη απειλώντας ότι θα τον βιάσει: «Έλα ’δώ, πιτσιρικά, να σου γαμήσω τον κώλο!»
Ο σεξουαλικός βασανισμός δεν είναι κάτι καινούργιο. Το καθεστώς τον χρησιμοποίησε συστηματικά επί ολόκληρα έτη, προκειμένου να σπάσει το πνεύμα αντίστασης που ορθώνεται ενάντια στη βία και στην τυραννία τους.
Από ομιλία του Μουμπάρακ στο κοινοβούλιο: «Είναι ευθύνη του κράτους να περιφρουρεί τα δικαιώματα των πολιτών, και δε θα επιτρέψουμε να υπόκεινται πολίτες σε βιασμούς ή επιθέσεις, ή να διασαλεύεται η αξιοπρέπειά τους». Έπονται ενθουσιώδη χειροκροτήματα πλειάδας κοινοβουλευτικών.
Επί βασιλείας Μουμπάρακ, στις 25 Μάη 2005, καθάρματα του αιγυπτιακού υπουργείου Εσωτερικών κακοποίησαν διαδηλώτριες σεξουαλικά. Επίσης, κι άλλες γυναίκες που βρέθηκαν στην ίδια περιοχή από σύμπτωση –σαν τη δημοσιογράφο Ναουάλ Άλι– υπέστησαν όμοια επίθεση.
Στη συνέχεια ανέκυψε η υπόθεση του Εμάντ αλ-Καμπίρ, η οποία έλαβε μεγάλη δημοσιότητα ύστερα απ’ τη διαρροή ενός βίντεο που κατέγραφε τη βάναυση επίθεση εις βάρος του. Πρέπει να υπάρχουνε χιλιάδες άλλοι σαν αυτόν. Ο ίδιος μαρτυρεί: «Με μεταφέρανε πάνω, στην αίθουσα ανακρίσεων. Εκεί μου είπανε να παλουκωθώ κάτω, κι εγώ πήγα και κάθισα σε μια καρέκλα. Κάνα πεντάλεπτο μετά, μπήκανε μέσα στο δωμάτιο κάποιοι τύποι, πληροφοριοδότες της αστυνομίας, κρατώντας στα χέρια ένα χοντρό σκοινί. Ένας απ’ αυτούς μου έδεσε τα χέρια πισώπλατα ενώ ήμουνα καθισμένος ακόμα. Τον ρώτησα: “Τι πας να κάνεις;” Είπε πως αυτός ακολουθούσε απλώς εντολές. Ο αναπληρωτής προϊστάμενος του τμήματος ερευνών, ονόματι Ισλάμ Ναμπί, πέρασε μέσα και πήρε παράμερα τους αξιωματικούς αξιολογώντας την κατάσταση. Κι ύστερα τους είπε: “Βαράτε του τη σφήνα”. Έτσι, μου βγάλανε τα παπούτσια, τις κάλτσες, τα παντελόνια μου, τα σώβρακα, κι έμεινα τσίτσιδος απ’ τη μέση και κάτω. Σηκώσανε ψηλά τα γυμνά μου πόδια, κι ο αναπληρωτής προϊστάμενος ερευνών έφερε ένα μαστίγιο. Βάλθηκε να με μαστιγώνει, ξανά και ξανά. Ένας που λεγότανε Ρίντα Φάτι τραβούσε με την κάμερα του κινητού του όλη την ώρα, κι έλεγε πράγματα όπως “είσαι πούστης, είσαι μια πουτάνα – δεν υπάρχει άντρας ούτε για δείγμα στη γειτονιά σου – όποιος βγάλει άχνα θα πάθει τα ίδια με του λόγου σου”. Με μαστίγωναν επί μιάμιση ώρα…» Ερώτηση δημοσιοκάφρου: «Χωρίς σταματημό;» Απάντηση: «Ναι, χωρίς σταματημό. Μετά σταματήσανε το μαστίγωμα, κι ένας βγήκε για λιγάκι κι επέστρεψε με μια χαλύβδινη ράβδο, σαν αυτές που στηρίζουν τα τεντόπανα. Μου την έβαλε στα οπίσθια προσπαθώντας να μου τη χώσει στον πρωκτό…»
Απ’ την έναρξη της επανάστασης, ο στρατός χρησιμοποίησε τις ίδιες μεθόδους εναντίον επαναστατημένων ατόμων, μέσα σε στρατιωτικές φυλακές και εντός του Αιγυπτιακού Μουσείου στο Κάιρο.
Μαρτυρία της Σαμίρα Ιμπραήμ απ’ την αιχμαλωσία της: «Μας ψεκάζανε με νερό και μας υπέβαλαν σε βασανισμό με ηλεκτροπληξία, και μας προσβάλλανε με τόσο αισχρή γλώσσα, που δεν τη βάζει ο νους. Μας φτύνανε, μας χτυπούσανε στο πρόσωπο με τα παπούτσια τους, προσπαθώντας να μας κάνουν να μετανιώσουμε για την 25η Γενάρη 2011. Η στρατιωτική ιατρός με διέταξε να βγάλω όλα μου τα ρούχα. Εγώ της είπα: “Μάλιστα, τουλάχιστον όμως κλείστε το παράθυρο και την πόρτα για να μην υπάρχουν άλλοι μπροστά”. Μου απάντησε αρνητικά, αυτή ξέρει το γιατί, κι ύστερα άρχισαν να με ξυλοφορτώνουν για να μ’ εξαναγκάσουν να γδυθώ. Η ίδια μου είπε να ξαπλώσω γιατί θα με εξέταζε τ’ αφεντικό. Ο τύπος αυτός φορούσε χακί στολή. Έβγαλα το παντελόνι μου, κι αυτή μου είπε: “Σήκωσε τα πόδια σου”. Κι είπα: “Τι πράμα; Θα μ’ εξετάσει άντρας;” Ήμουνα ξέγυμνη σε τόσα μάτια, μπροστά σε μια μεγάλη ομάδα στρατιωτών και αξιωματικών που όλοι τους έστεκαν και παρακολουθούσαν. Είπα λοιπόν: “Σας παρακαλώ, μπορούν τουλάχιστον να φύγουν κάποιοι απ’ όλους τους ανθρώπους αυτούς;” Βάλθηκαν να μου κάνουν ηλεκτροσόκ στην κοιλιά, κι έλεγαν τόσο χυδαία πράγματα, που στο τέλος παρέδωσα πνεύμα. Κι είπα κάποια στιγμή: “Μάλιστα, αφού λέτε πως αυτός ο τύπος είναι γιατρός, τι ακριβώς γυρεύει να εξετάσει;” Δεν άργησαν να μας εξευτελίσουν. Μας εξευτέλισαν. Θέλαμε να πεθάνουμε μ’ αυτό που κάνανε».
Υπό τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, οι Αρχές έχουν επιστρατεύσει τις ίδιες τακτικές, χωρίς όμως να τις εφαρμόζουν αποκλειστικά και μόνο σε κρατητήρια. Ο σεξουαλικός βασανισμός έχει γίνει μέσο κατατρομοκράτησης επαναστατημένων ατόμων και βίαιης απομάκρυνσής τους απ’ τους δρόμους. Στις 23 Νοέμβρη 2012, ύστερα από μια διαδήλωση, η Γιασμίνε αλ-Μπαρμάουι βρισκόταν στην πλατεία Ταχρίρ μαζί μ’ ένα φιλικό της πρόσωπο. Όπως η ίδια εξηγεί: «Ξαφνικά είδαμε μια ομάδα ανθρώπων να τρέχουν. Συνήθως εμείς προσπαθούμε να παραμείνουμε σε ακινησία μέσα σ’ όλο το ποδοβολητό, κι αυτό κάναμε και σε κείνη την περίσταση. Αμέσως μετά συνειδητοποιήσαμε ότι εκείνοι τρέχανε καταπάνω μας. Πρώτα περικύκλωσαν τη φίλη μου, ύστερα εμένα, κι αυτή ήτανε η τελευταία φορά που την είδα. Μας τραβήξανε μέχρι την οδό Μοχάμεντ Μαχμούτ. Εγώ βασικά ήμουνα πεσμένη στο έδαφος…» Ερώτηση δημοσιοκάφρου: «Όντας ακόμη σε κλοιό;» Απάντηση: «Ναι, με είχανε περικυκλωμένη από παντού, και τότε ήταν που αρχίσανε να σκίζουνε το παντελόνι μου με μαχαίρια, και φυσικά κόβανε μαζί και το δέρμα μου. Μου έσφιγγαν τα χέρια πίσω από την πλάτη μου και με κακοποιούσαν σεξουαλικά για ώρα».
Συνθήματα στο δρόμο με προφώνηση μιας διαδηλώτριας: «Έξω, φύγετε από ’δώ! Δεν έχει υπάρξει καμιά δικαιοσύνη ακόμα στην Αίγυπτο! Ο πρόεδρος της Αιγύπτου παραμένει ένας ψεύταρος! Οι Αδελφοί δεν έχουνε καμιά νομιμοποίηση…»
Οι δυνάμεις της αντεπανάστασης χρησιμοποιούν σεξουαλική βία για να μας κατατρομοκρατήσουνε παντού: στα δικαστήρια, στην πλατεία Ταχρίρ και στους στρατώνες της Κεντρικής Ασφάλειας.
«Με πήγανε σ’ ένα γραφείο στο κτήριο του Ανώτατου Δικαστηρίου», περιγράφει ο Αχμάτ Τάχα, πρώην αιχμάλωτος του καθεστώτος. «Ήτανε το τελευταίο γραφείο δεξιά, στον πρώτο όροφο. Με το που πάτησα το πόδι μου μέσα, με δείρανε για κάμποση ώρα. Ένας απ’ όλους είπε ξαφνικά: “Ήρθε ο αρχηγός, κάλυψέ του τα μάτια”. Γι’ αυτό, ακόμα δεν ξέρω ποιος ήτανε που με συνέλαβε και με μετέφερε εκεί πέρα. Άρχισαν να με βασανίζουνε για να με κάνουνε να ομολογήσω. Έπειτα φώναξαν κάποιον απ’ έξω, και πράγματι μπήκε ένας τύπος, και μου ’κοψε το μπλουζάκι, και μου γράπωσε το κορμί, και μου ’κανε διάφορα, κι εγώ φυσικά είχα σαστίσει ολότελα. Μετά με βίασε. Έλαβε ένα τηλεφώνημα στο γραφείο, κι είπε: “Αφεντικό, φτάσαμε στο τελικό στάδιο”, που πάει να πει ότι είχε εντολές να με βιάσει, “και δε χαμπαριάζει τίποτα, δεν έχει μιλήσει ακόμα”».
Σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω απ’ το Ανώτατο Δικαστήριο, αντηχεί ένα σύνθημα με αντιφώνηση: «Λευτεριά, λευτεριά, πού είσαι;» – «Οι στρατιωτικές φυλακές σε κρατούν μακριά μας», ενώ σ’ ένα πλακάτ διαμαρτυρίας γράφει το εξής: «Οι ιδέες δεν ηττήθηκαν ποτέ απ’ τη φυλακή, ο ερχομός τού αύριο δεν επιβραδύνθηκε ποτέ απ’ την τυραννία».
Κλιπάκι από κανάλι: «Σε εκτίμηση των προσπαθειών του στρατού, ο Μόρσι παρέδωσε το μετάλλιο του Νείλου στον αρχιστράτηγο Ταντάουι…»
Μετά την πτώση του Μουμπάρακ τον Φλεβάρη του 2011, ακολούθησε μια παρατεταμένη «προεκλογική» περίοδος απόλυτης εξουσίας του Ανώτατου Συμβουλίου των Ενόπλων Δυνάμεων (SCAF), και τον Ιούνη του 2012 κατέλαβε τον προεδρικό θώκο ο Μόρσι (ηγετικό στέλεχος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας), ώσπου καθαιρέθηκε κι αυτός πολύ πρόσφατα, το καλοκαίρι του 2013.
Διαδηλωτές λένε: «Έι, Μουμπάρακ, θα πρέπει να ’σαι ευχαριστημένος! Ο Μόρσι τελείωσε ό,τι ξεκίνησες εσύ! Κάτω το υπουργείο Εσωτερικών!» Σε άλλη σκηνή απ’ το δρόμο φωνάζεται το σύνθημα: «Ο λαός λέει πως το καθεστώς πρέπει να φύγει…»
Ακολουθεί μαρτυρία ενός άλλου νέου άντρα, του Χουσεΐν: «Βγήκαμε απ’ την καφετέρια και μπήκαμε στ’ αμάξι. Έξι από δαύτους, με πιστόλια, ξεπήδησαν μπροστά στ’ αυτοκίνητο. Μετά, απ’ το πουθενά, εμφανίστηκαν ακόμα περισσότεροι, τέσσερις για κάθε έναν από μας, και άνοιξαν όλες τις πόρτες του αμαξιού και μας σύρανε έξω. Εγώ ρώτησα έναν απ’ όλους να μας πει τι συνέβαινε, κι αυτός μου ’πε να το βουλώσω. Με τραμπούκισε και με χτύπησε με τ’ όπλο του. Με πήρανε μέσα στο τεθωρακισμένο όχημα. Κάθε φορά που έλεγα οτιδήποτε, εκείνοι λέγανε “βούλωσ’ το, πουτάνας γιε” και μας χτυπούσαν με τα κλομπ τους. Ο ίδιος τύπος μου επιτέθηκε σεξουαλικά με τα χέρια του κάμποσες φορές. Κάθε φορά που έλεγα “Τι κάνεις;!” με ξυλοφόρτωνε. Μας κάνανε ξανά το ίδιο πράμα στη φυλακή».
«Τη νύχτα, οι αξιωματικοί της Κεντρικής Ασφάλειας μας ξυλοκοπούσανε ανελέητα», καταθέτει ο αποφυλακισμένος Αϋμάν Μεαννά, με χαμηλωμένο το βλέμμα. «Μας περιγελούσαν λέγοντας “Ορίστε πόσο σας χρησίμευσε η επανάστασή σας!” Φέρνανε παλούκια. Κι ήμασταν δεμένοι με χειροπέδες, εννοείται… Στο μεταξύ, τα ηλεκτροσόκ συνεχίζονταν με αμείωτη ένταση, όπως κι οι ξυλοδαρμοί. Δεν μπορούσα καν να κοιτάξω κατάματα τον ίδιο μου το γιο, μετά απ’ αυτό. Υποτίθεται πως πρέπει να ’ναι περήφανος που ο πατέρας του έκανε φυλακή, αλλά πώς μπορεί να νιώθει περηφάνια για έναν πατέρα που δεν έχει τη δύναμη να υπερασπιστεί τον εαυτό του ή τα δικαιώματά του, που δεν είναι σε θέση να κάνει τίποτε απολύτως; Αυτό από μόνο του είναι πολύ άσχημο πράμα. Δεν μπορώ να ζήσω. Δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν έχω όρεξη να φάω, δεν είμαι σε θέση να κάνω οτιδήποτε. Αν έχει μείνει όρθιος οποιοσδήποτε νόμος σ’ αυτήν τη χώρα, τότε ναι, ζητώ δικαιοσύνη. Ο κόσμος διεκδικεί ψωμί, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Εγώ, ως πολίτης, αυτό που επιζητώ είναι ψωμί, ελευθερία και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτό είναι που θέλουμε τούτη την ώρα: αξιοπρέπεια. Γιατί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει βιαστεί, ακριβώς όπως βιάστηκα εγώ».
Μηνύματα σε πλακάτ διαδηλωτών: «Έξω, ψεύταρε!» – «Δεύτερος γύρος Μουμπάρακ: Οι Αδελφοί δολοφονούν επαναστάτες».
Ο Καρίμ συνεχίζει τη διήγησή του: «Αν πάθαινες εσύ το ίδιο πράμα, δε θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να σπάσω πλάκα μαζί σου. Δεν μπορείς καν να διανοηθείς πώς αισθάνομαι. Άρα, δεν υφίσταται το να με χλευάσεις κι από πάνω για ό,τι μου συνέβη, ή να με θεωρήσεις παρακατιανό…»
Άλλο ένα πλακάτ στο δρόμο αναγράφει: «Κάτω ο Μόρσι–Μουμπάρακ».
Η Σαμίρα καταλήγει συγκινημένη: «Αν τα παρατούσα κι έμενα σιωπηλή, όπως κάνανε άλλοι άνθρωποι, θα συνέβαινε το ίδιο σε κάθε κορίτσι στην Αίγυπτο. Ο ίδιος ο λαός της Αιγύπτου είναι που θα με κρατήσει ασφαλή και θα μου φέρει δικαιοσύνη. Ο απλός κοσμάκης. Κι όχι μια υπόθεση στα δικαστήρια, κάποιος δικαστής ή ο εισαγγελέας. Ποτέ δε θα ομολογήσουνε αυτά που κάνανε ώστε ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη. Ο απλός κόσμος θα μου δώσει τα δίκια μου».
Ακολουθεί μια σχετική ανακοίνωση, μεταφρασμένη από τ’ αγγλικά (εδώ στα τούρκικα):
«Ο απλός κόσμος θα μου δώσει τα δίκια μου»
–Σαμίρα Ιμπραήμ, ακτιβίστρια που επιβίωσε του εξαναγκαστικού «ελέγχου παρθενίας» τον Μάρτη του 2011
Τα πρόσωπα έχουν αλλάξει, αλλά το σύστημα είναι το ίδιο κι απαράλλακτο. Καταπιεστικό. Αυταρχικό. Δικτατορικό. Στηρίζει την επιβίωσή του σε μια ασφαλίτικη δομή κτηνωδίας κι ασυδοσίας που δε γνωρίζει όρια. Ο τρόμος είναι η στρατηγική του, κι ο βασανισμός το πιο τρομερό όπλο του: από ξυλοδαρμούς, κρέμασμα απ’ τα χέρια και τα πόδια, μέχρι τη χρήση ηλεκτρικών εκκενώσεων και την προμελετημένη σεξουαλική κακοποίηση. Τα βασανιστήρια είναι ευρέως διαδεδομένα κι εκτελούνται σε πολλά διαφορετικά σκηνικά: στα αστυνομικά τμήματα, στα κελιά των φυλακών, έξω στο δρόμο, κι ακόμη, σε ορισμένες περιπτώσεις, μες στο «Μέγαρο Δικαιοσύνης» της Αιγύπτου, το Ανώτατο Δικαστήριο.
Κατόπιν μιας επανάστασης η οποία ξεκίνησε ως κύμα οργής ενάντια στην κτηνωδία του υπουργείου Εσωτερικών κατά την Εθνική Ημέρα της Αστυνομίας (ετήσια επέτειος της 25ης Γενάρη) και έληξε με την ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ, η Αίγυπτος απέκτησε έναν «πολιτικό» πρόεδρο, τον Μοχάμεντ Μόρσι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Ενώ η Μουσουλμανική Αδελφότητα παριστάνει πως υπηρετεί με αφοσίωση τις θρησκευτικές έννοιες της ηθικής, στην πραγματικότητα συνεχίζει την παρακαταθήκη της συστηματικής χρήσης βασανισμών ως οπλοστασίου του αιγυπτιακού κράτους, μοιάζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ με τη στρατιωτική χούντα του SCAF, που προηγήθηκε τους δεκαοκτώ μήνες αμέσως μετά την πτώση του Μουμπάρακ. Το αποτέλεσμα αυτής της ανεπίσημης κρατικής πολιτικής είναι ο θάνατος και ο αποτρόπαιος τραυματισμός ενός αγνώστου αριθμού αιγυπτίων σε αστυνομικά τμήματα και φυλακές όλης της χώρας.
Από τον Μουμπάρακ έως τη στρατιωτική χούντα κι ύστερα επί Μουσουλμανικής Αδελφότητας τα βασανιστήρια, και ιδίως οι σεξουαλικοί βασανισμοί, αποτέλεσαν διαρκή απειλή εις βάρος αιγύπτιων πολιτών. Υπάρχουν διάφορα παραδείγματα που πιστοποιούν αυτό το γεγονός, απ’ την περίπτωση του Εμάντ αλ-Καμπίρ υπό το καθεστώς Μουμπάρακ, μέχρι εκείνη του Αχμέτ Ρασάντ υπό τη στρατιωτική δικτατορία του SCAF, και την υπόθεση του Αϋμάν Μεαννά υπό το ζυγό της Αδελφότητας. Από τη σεξουαλική κακοποίηση γυναικών, διαδηλωτριών και δημοσιογράφων, υπό τον Μουμπάρακ το 2005 μέχρι τη χρήση των λεγόμενων «τεστ παρθενίας» από τα όργανα του SCAF σε κρατούμενες ακτιβίστριες τον Μάρτιο του 2011, έως και την πιο πρόσφατη οργανωμένη σεξουαλική επίθεση ενάντια στη Γιασμίνε αλ-Μπαρμάουι και σ’ άλλα πρόσωπα που βρέθηκαν σε χώρους διαμαρτυρίας επί κυριαρχίας της Αδελφότητας, ο οργανωμένος σεξουαλικός βασανισμός εξακολουθεί να χρησιμοποιείται από το κράτος ως όπλο εναντίον των αντιπάλων του.
Ο απώτερος στόχος του σεξουαλικού αυτού βασανισμού δεν είναι η απόσπαση ομολογιών ή πληροφοριών αλλά η ταπείνωση, τρομοκράτηση και φίμωση των διαφωνούντων. Τα σεξουαλικά βασανιστήρια δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ αντρών και γυναικών, μεταξύ μεγαλύτερων ή νεότερων ατόμων. Διαπράττονται σε πολλούς τόπους ανά την επικράτεια, τόσο εντός των φυλακών και των αστυνομικών κελιών όσο και εκτός των τειχών. Τα σεξουαλικά βασανιστήρια φτάσανε ακόμη και στο κτήριο του Ανώτατου Δικαστηρίου, όπου βιάσανε τον Αχμάτ Τάχα λίγα μέτρα μακριά απ’ τους δικαστές που υποτίθεται ότι προστάτευαν τα δικαιώματά του.
Το παραπάνω βίντεο, με τίτλο «Ο σεξουαλικός βασανισμός είναι συστηματικός: από τον Μουμπάρακ και το SCAF έως τη Μουσουλμανική Αδελφότητα», συγκεντρώνει μαρτυρίες μερικών από τους επιζώντες του σεξουαλικού βασανισμού, που αρνούνται να φιμωθούν απ’ τους βασανιστές τους. Έχουν επιλέξει να υπερβούν τον εξευτελισμό προκειμένου να καταθέσουν τις εμπειρίες τους εναντίον της δειλίας και της εγκληματικότητας των ανθρώπων που διοικούν τη χώρα. Αυτό το οπτικοακουστικό υλικό είναι μια έκφραση της άνευ όρων αλληλεγγύης μας προς όλους τους επιζήσαντες των βασανιστηρίων και ειδικότερα του σεξουαλικού βασανισμού. Σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας εκστρατείας ενημέρωσης κατά του σεξουαλικού βασανισμού στις φυλακές, στα αστυνομικά τμήματα και στους δρόμους μας, διεκδικώντας με αυτό το μήνυμα να παραμείνουμε συνεπείς σε μιαν επανάσταση που απαιτούσε «ανθρώπινη αξιοπρέπεια» και «δικαιοσύνη» ενώπιον της κρατικής βαρβαρότητας.
Κέντρο αποκατάστασης θυμάτων βίας El Nadeem
Αιγυπτιακή πρωτοβουλία για τα προσωπικά δικαιώματα
Συλλογικότητα πολυμέσων Mosireen
[ 24 Ιούνη 2013 ]