Ακολουθεί ένα από τα κείμενα που μοιράστηκαν κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης της 27ης Ιούλη 2013 ενάντια στην κυβέρνηση και στον πρόεδρο του Περού, Ογιάντα Ουμάλα, που έλαβε χώρα στο ιστορικό κέντρο της Λίμας καταλήγοντας σε συγκρούσεις ανάμεσα σε διαδηλωτές και στις κατασταλτικές δυνάμεις.
Εσύ, που διαβάζεις αυτό το φυλλάδιο, ξέρουμε ότι συμφωνείς μαζί μας όταν βεβαιώνουμε ότι κάθε πολιτικός που ανέρχεται στην κρατική εξουσία είναι μια μαριονέτα του οικονομικού συστήματος. Μερικές φορές ακούμε συγγενείς και φίλους να λένε ότι όλοι είναι κλέφτες, ότι όλοι είναι διεφθαρμένοι, ότι πάντοτε μας λένε ψέματα και πάντα μας πουλάνε.
Αυτές οι διαπιστώσεις, ή μικρές στιγμές διαύγειας, μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε –κοιτώντας πέρα από τις τηλεοπτικές οθόνες και βγάζοντας τις παρωπίδες– ότι οι κυβερνώντες (όποιο κι αν είναι το πόστο τους, ή το χρώμα της σημαίας τους, ή οι ιδέες τους) υπερασπίζονται πάντοτε τα συμφέροντα των μπλοκ της εξουσίας τα οποία ελέγχουν προς όφελός τους αυτή την περιοχή του κόσμου που ονομάζεται Περού.
Όσο δεξιά ή αριστερά και να τοποθετείται το κόμμα που καταλαμβάνει τον κυβερνητικό θώκο, η μοναδική λειτουργία του είναι να φροντίσει το νταραβέρι των μονοπωλίων και των εταιρειών που υπάρχουν εις βάρος μας, να βελτιώσει τη διακίνηση των εμπορευμάτων, να ρίξει τα μεροκάματα, να φτιάξει νόμους για το ελεύθερο εμπόριο κ.τ.λ. Αν συνταχτούμε μαζί τους, το μόνο που μας περιμένει είναι η καταστολή σε κάθε της μορφή. Μήπως όμως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που έχουμε για να υπερασπιστούμε το δίκιο μας; Μήπως μόνο μέσα από τα κόμματα μπορούμε να οργανωθούμε;
Τα πολιτικά κόμματα, πέρα από τις όποιες αγνές προθέσεις και την ανιδιοτέλεια που έχουν μερικές φορές πολλά από τα μέλη τους, μετατρέπονται σε γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η ίδια η εξουσία τους, κι έτσι αναπόδραστα τα συμφέροντα της γκρούπας τους μπαίνουν πάνω από αυτά των μη εχόντων, των εκμεταλλευόμενων, των αγανακτισμένων, των αποκλεισμένων ή όπως τέλος πάντων θέλει κανείς να τους ονομάσει.
Πολλοί εργάτες και φοιτητές προοδευτικών πεποιθήσεων που βλέπουν απ’ την απέξω τα κόμματα της αριστεράς, τα οποία ισχυρίζονται πως είναι υπέρ της χειραφέτησης της εργατικής τάξης και ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση, διερωτούνται: «Γιατί δεν ενώνονται αν είναι για την ίδια υπόθεση; Γιατί τσακώνονται με κόμματα και τελείες; Ο εχθρός είναι πανίσχυρος και οργανωμένος· με μια ενωμένη και δυνατή αριστερά θα μπορούσαμε να τον αντιμετωπίσουμε καλύτερα».
Η αλήθεια όμως είναι ότι οι κατευθύνσεις και οι στόχοι αυτών των κομμάτων (γιατί τα κόμματα λειτουργούν όπως και οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις, με τους από πάνω και τους από κάτω, με αυτούς που σκέφτονται και διατάσσουν και μ’ αυτούς που εκτελούν και υπακούουν) δεν αποσκοπούν στο ίδιο πράγμα. Γι’ αυτό αντιπαλεύουνε, και τ’ αληθινά τους κίνητρα δεν ενυπάρχουν στα ιδεώδη που προβάλλουν ή στις προγραμματικές τους θέσεις. Ανταγωνίζονται για την εξουσία επί της «λαϊκής μάζας» (όπως μας αποκαλούν), θέτοντας αυτήν τη διαπάλη αναμεταξύ τους ως προτεραιότητα μπροστά σε οτιδήποτε άλλο.
Οι εργάτες, φοιτητές, αγρότες, νοικοκυρές, οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι εν γένει, δεν έχουμε ανάγκη απ’ αυτές τις δομές για να ενωθούμε, μιας και πρόκειται για δομές εξαιρετικά συνυφασμένες με αυτόν τον εμπορευματοποιημένο και εξουσιαστικό κόσμο, που δεν εξυπηρετούν το στόχο της χειραφέτησής μας. Πώς θα κατακτήσεις τη λευτεριά σου αν υπόκεισαι σε κάποιον κουμανταδόρο; Σαν να μην έφταναν οι εργοδότες, οι διευθυντές, οι επιτηρητές, οι καθηγητάδες και οι λοιποί ιεράρχες, θα βάλουμε κι άλλους αφέντες πάνω απ’ το κεφάλι μας;
Οι εκμεταλλευόμενοι δεν είναι αδύναμοι γιατί είναι διασπασμένοι, αλλά είναι διασπασμένοι γιατί είναι αδύναμοι, κι είναι αδύναμοι γιατί συνεχίζουν να αποδέχονται την αντιπροσώπευση, είτε από πολιτικούς της μπουρζουαζίας είτε από πολιτικούς της ίδιας τους της κοινωνικής τάξης. Στα μικράτα μας εκείνοι που μας αντιπροσωπεύουν είναι οι γονείς μας, στο δικαστήριο είναι οι δικηγόροι. Μας αντιπροσωπεύουν άλλοι (αντι-πρόσωποι) σε καταστάσεις όπου δεν μπορούμε να παρουσιαστούμε εμείς οι ίδιοι, όπου έχουμε την ανάγκη της παρουσίας κάποιου άλλου στη θέση τη δικιά μας.
Αν θέλουμε να απελευθερωθούμε, τι τη θέλουμε την αντιπροσώπευση; Τι μας χρειάζονται οι δομές που χωρίζουν τους ανθρώπους σε αντιπροσώπους και αντιπροσωπευόμενους, εντολείς κι εντολοδόχους; Ε όχι, δε μας χρειάζονται. Κι αν πάψουμε να γοητευόμαστε απ’ τις σειρήνες της αριστεράς και τις ψεύτικες υποσχέσεις για ελευθερία, ούτε καρφάκι δε θα μας καίγεται για την ενότητά της. Ας κάνουμε τα πράγματα μεταξύ μας, χωρίς τζίφρες, μήτε επικεφαλής.
Δεν αγωνιζόμαστε για να εξανθρωπίσουμε τον καπιταλισμό, αλλά για να τελειώνουμε με δαύτον.
Δεν τασσόμαστε μονάχα ενάντια στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο· τασσόμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε έκφραση του καπιταλισμού.
Δεν είμαστε μονάχα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, είμαστε ενάντια σε καθετί που χαρακτηρίζει αυτό το παρηκμασμένο σύστημα.
Δεν είμαστε μονάχα ενάντια στην επισφαλή εργασία, είμαστε ενάντια στη μισθωτή εργασία.
Δεν είμαστε μονάχα ενάντια στη δικτατορία, είμαστε ενάντια στη δημοκρατία.
Δεν είμαστε μονάχα κόντρα στο νόμο περί αλλοδαπών, είμαστε ενάντια στις πατρίδες και στα σύνορα.
Δεν αγωνιζόμαστε μονάχα για να μπορούν τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο, αγωνιζόμαστε ώστε το σχολείο κι όλο το εκπαιδευτικό σύστημα να μην αποτελεί τον υποχρεωτικό άμβωνα εξημέρωσης για τον κόσμο της εργασίας.
Δεν αγωνιζόμαστε για την αναδιανομή του πλούτου και την ισορροπία ανάμεσα στον πρώτο και στον τρίτο κόσμο, αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία δίχως χρήμα.
Δε θέλουμε να ακούμε ούτε κουβέντα για την αριστερά, για το μικρότερο κακό, για κοινωνική ειρήνη, για εκλογές. Δεν επιθυμούμε μιαν άλλη διαχείριση του θανάτου.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!
Δεν έχουμε φιξαρισμένες ημερομηνίες για να βγούμε στο δρόμο, δεν περιμένουμε τίποτα ούτε έχουμε τίποτα να χάσουμε. Μόνο σ’ εμάς τους ίδιους μπορούμε να στηριχτούμε. Ο κοινωνικός μετασχηματισμός δεν μπορεί να έρθει από τα πάνω, από κείνους που κρατάνε την εξουσία στα χέρια τους και μας επιβάλλουν έναν κόσμο που δε μας ανήκει αλλά μας κατατρώει τη ζωή.
Γράψτε μας εδώ ataquecreaxionista@gmail.com για να ανταλλάξουμε πληροφορίες και να ενεργήσουμε από κοινού, κι όχι για να κερδίσουμε υποστηρικτές ή περισσότερες ψήφους, αλλά απεναντίας για να οργανώσουμε την απελευθέρωσή μας. Ως οργάνωση δεν έχουμε κάτι να πουλήσουμε στα ταξικά μας αδέρφια, δεν έχουμε κάτι για να τ’ αποπλανήσουμε. Δεν είμαστε μια μικρή ομάδα η οποία ανταγωνίζεται σε κύρος κι επιρροή άλλες φράξιες και κομματικές παρατάξεις που διατείνονται πως εκπροσωπούνε «το λαό», τους «εργαζομένους», «το προλεταριάτο» ενώ επιδιώκουν να κυβερνήσουν και να ηγηθούν. Είμαστε προλετάριοι που αγωνιζόμαστε για την αυτο-χειραφέτηση με τα μέσα που έχει ο καθένας στη διάθεσή του, και τίποτε άλλο.