40 χρόνια χτυπημάτων γέννησαν τη σπαρακτική κραυγή της εξέγερσης
Θα θέλαμε να αφιερώσουμε αυτό το βίντεο και επικοινωνηθέν στα συντρόφια που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της 11ης Σεπτέμβρη 2013 στη συνοικία της Βίγια Φράνσια του Σαντιάγο και να τους στείλουμε όλη μας τη δύναμη και στοργή, ώστε να συνεχίσουν αδάμαστοι όσο χρόνο κρατήσει αυτή η δύσκολη διαδικασία. Στο μονοπάτι του αγώνα που διαλέξαμε κανένας δε λησμονείται και κανένας απ’ όσους πέφτουν στα νύχια της εξουσίας δεν είναι μόνος. Απεναντίας, κάθε χτύπημα που καταφέρνει εναντίον μας ο εχθρός μάς κάνει να εφορμούμε δέκα φορές πιο άγρια και να σείουμε τις αλυσίδες της εξουσίας. Θερμούς χαιρετισμούς και ένα κάλεσμα σε επιφυλακή για ό,τι πρόκειται να συμβεί στα συντρόφια μας, για να βαστήξουμε ακμαία την αγκιτάτσια ενάντια στην κοινωνία φυλακή. Υγεία κι αναρχία.
http://www.youtube.com/watch?v=a_VhUWhd34U
Περάσανε 40 χρόνια από το πραξικόπημα του Πινοτσέτ στη Χιλή, 40 χρόνια φόβου να επισκιάζουν έναν πληθυσμό που με την απειλή της βίας και της αποξένωσης συνήθισε να παραμένει σιωπηλός και να υπακούει. Κάθε χρόνο, κάθε μέρα, κάθε ώρα κάτω απ’ αυτό το καθεστώς σκλαβιάς και κυριαρχίας έπεσε σαν κόλαφος πάνω σε όσους κι όσες μεγαλώσαμε βιώνοντας το υποκριτικό χαμόγελο της δημοκρατίας.
Δε θα χρησιμοποιήσουμε το ξεφτισμένο σύνθημα περί «Κάλπικης Δημοκρατίας», όχι, γιατί όλα όσα έχουμε ζήσει είναι αληθινά κι ανταποκρίνονται σε μοτίβα πολύ εύκολα αναγνωρίσιμα: κάθε μορφή διακυβέρνησης είναι μια δικτατορία, κάθε μορφή κυριαρχίας θα μας βιάζει, θα δολοφονεί και θα πλήττει όσους είναι πολύ ανήσυχοι και αναποδογυρίζουν τη στατική επιφάνεια της κοινωνίας. Όσο υπάρχει κράτος, θα υπάρχουν χούντες.
Αμέτρητες είναι οι δολοφονίες εξεγερμένων νεολαίων κάτω απ’ αυτό το σύστημα κυριαρχίας, αμέτρητα τα χτυπήματα, και δίχως τελειωμό η προσβολή που κάποιοι αποκαλούν καθημερινότητα. Είναι γι’ αυτόν το λόγο που βγήκαμε αυτό το βράδυ στο δρόμο να ζεστάνουμε τα χέρια μας με τη φωτιά και τον έρωτα της εξέγερσης, που ξεμυτίσαμε για να αγκαλιάσουμε τη σκοτεινιά και την ανωνυμία που ενώνει όλους όσους τούτη την ημερομηνία πυρπολούμε αυτήν τη γαμημένη πόλη.
Μνημονεύουμε την Κλάουντια Λόπες, τον Ματίας Κατριλέο, τον Ροδρίγο Σιστέρνας, τον Άλεξ Λεμούν, τον Τζόννυ Καρικέο, τον Χοσέ Ουενάντε, τον Χάιμε Μεντόζα Κογίο, τον Ντανιέλ Μένκο, τον Μαουρίσιο Μοράλες, τον Ροδρίγο Μελινάο και όλες κι όλους που σκοτώθηκαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κατά την περίοδο της Δημοκρατίας. Μνημονεύουμε επίσης όσους κι όσες βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν την περίοδο της Δικτατορίας, αλλά δεν πρόκειται να χάσουμε χρόνο ανάβοντας κεράκια, μιας κι όπως αποδεικνύουν τα προαναφερθέντα ονόματα ο πόλεμος συνεχίζεται και η ανατρεπτική ιστορία προχωρά κατά την απελευθέρωση, ολάκερη ή τίποτα.
«40 χρόνια χτυπημάτων γέννησαν τη σπαρακτική κραυγή της εξέγερσης» –όπως γράφει και στο πανό– γιατί όσο υπάρχει εξουσία δεν πρόκειται να ξαποστάσουμε, γιατί καμιά δημοκρατία δε θα μας θαμπώσει με τα πολιτικά της τσαλίμια και τις κωλοτούμπες της, γιατί πολλοί από τους επιζήσαντες της χούντας είναι τώρα στην εξουσία, διαιωνίζοντας την αδικία, γιατί στο ’να χέρι κρατάμε το μίσος και στ’ άλλο την εμπρηστική μας αγάπη.
Ζήτω η αναρχία.