Σήμερα, 13 Ιούλη 2014, επιτεθήκαμε μ’ ένα πυροτεχνικό φορτίο στην έδρα της Coca-Cola Ελληνική Εταιρεία Εμφιαλώσεως (HBC) επί της Τουρμστράσσε 30 στο Τσουγκ (6300). Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα των φυλακισμένων στην Ελλάδα ενάντια σ’ ένα «μνημόνιο για τους κρατούμενους» (βλ. επιστολή του Κώστα Γουρνά –Επαναστατικός Αγώνας– και του Δημήτρη Κουφοντίνα – 17 Νοέμβρη). Το μνημόνιο των φυλακών συγκαταλέγεται στα διάφορα στάδια της πλήρους αναδιάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας στη διάρκεια της καπιταλιστικής διαχείρισης της κρίσης, περίπου από το 2008. Με το γνώμονα αυτόν, οι απαιτήσεις της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ και Ευρωπαϊκή Επιτροπή), οι οποίες συνδέονται με τα δάνεια προς την Ελλάδα, δε σταματούν μπροστά σε τίποτα. Υγειονομική περίθαλψη, κοινωνική μέριμνα, δημόσιες υποδομές – τα πάντα πετσοκόβονται καταπώς τους αρέσει, ό,τι υπόσχεται κέρδη ιδιωτικοποιείται σε μεγάλο βαθμό ή πωλείται σε άλλες χώρες (εκπρόσωποι της κινεζικής κυβέρνησης βρεθήκαν πρόσφατα στην Ελλάδα σε ταξίδι για ψώνια, και μεταξύ άλλων τους πλασάρανε αεροδρόμια και λιμάνια), θέσεις εργασίας καταργούνται, κι ό,τι δεν είναι και τόσο κερδοφόρο πετιέται μια και καλή με συνοπτικές διαδικασίες στα σκουπίδια.
Έτσι ανοικοδομεί την ελληνική κοινωνία η τρόικα, μαζί με την ελληνική μπουρζουαζία, και προσπαθεί να κουμαντάρει τη χώρα ώστε να μπορεί να επανεισαχθεί εκθαμβωτική στην καπιταλιστική διαδικασία παραγωγής. Τώρα αυτή η αναδιάρθρωση της κοινωνίας επεκτείνεται επίσης στις φυλακές· ακόμη κι εδώ πρέπει να επιτευχθεί μια προσαρμογή στα ευρωπαϊκά πρότυπα – που πάει να πει περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης των κρατουμένων. Υπό την πίεση της κυβέρνησης των ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και προ των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004, η ελληνική κυβέρνηση γύρευε να επιδείξει την πυγμή της στον τομέα της καταστολής, κι εκεί που είχε να το λέει πως εξάρθρωσε τον Επαναστατικό Αγώνα, να που βλέπει πάλι τον ενδιάμεσο απολογισμό της σε κακά χάλια: Ο ένοπλος αγώνας συνεχίστηκε (απ’ τον Επαναστατικό Αγώνα, αλλά κι από άλλες ομάδες), και αγωνιστές που δικάστηκαν ή φυλακίστηκαν πέρασαν στην παρανομία, απ’ όπου κοινοποίησαν την ανάληψη νέων δράσεων.
Έτσι, η ελληνική κυβέρνηση (πιθανότατα κάτω από διεθνή πίεση και πάλι) ξαναβάζει μπρος ένα έργο που πριν από 12 χρόνια είχε ανακοπεί απ’ την τότε αντίσταση: τη μεταρρύθμιση του σωφρονιστικού συστήματος σε ευθυγράμμιση με τα ευρωπαϊκά «στάνταρ». Κορυφαία επιδίωξη: η απομόνωση των πολιτικών κρατουμένων καθώς και όσων αντεπιτίθενται στα δεινά του εγκλεισμού, η κατάργηση προσωρινών αδειών αλλά και επισκεπτηρίων, η ανάθεση αρμοδιοτήτων σε διευθυντές φυλακών πάνω σε ζητήματα σαν τη χορήγηση υφ’ όρον απόλυσης κ.λπ., η εξουσιοδότηση στην αστυνομία για εγκατάσταση ειδικών μονάδων σε χώρους φυλακών… Υπάρχει μια πλούσια απαρίθμηση των επιπτώσεων της μεταρρύθμισης αυτής σε σχετικές ιστοσελίδες.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/-ες στον αγώνα των φυλακισμένων στην Ελλάδα κατά της μεταρρύθμισης αυτής. Περισσότεροι από 4.000 κρατούμενοι ξεκίνησαν έναν κύκλο μαχητικών κινητοποιήσεων, αρχής γενομένης απ’ την προσωρινή αποχή τους από το συσσίτιο, και απεύθυναν κάλεσμα στήριξής τους με πολλά και διάφορα μέσα. Εμείς επιλέξαμε να εφορμήσουμε κατά της Coca-Cola HBC, μια και αντιπροσωπεύει τη δολιότητα τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης (εδώ πρόκειται για την οικογένεια Λεβέντη), που σκιάχτηκε μήπως της επιβληθούν αυξημένοι φόροι (στην πορεία των μεταρρυθμίσεων υπό την πίεση της τρόικας) και την έκανε μ’ ελαφρά στη φορολογική όαση του Τσουγκ (άλλες ιστορίες ελληνικής διαφυγής κεφαλαίων αφορούν επίσης τα 200 δισεκατομμύρια ευρώ από την Ελλάδα σε ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς ή τη φυγή της ΦΑΓΕ –μια απ’ τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον κλάδο της ελληνικής γαλακτοβιομηχανίας– στο Λουξεμβούργο). Πρόσφατα λοιπόν η αρχικά μεγαλύτερη φίρμα στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών εγκαταστάθηκε στο Τσουγκ. Μα το θράσος της δεν έχει τελειωμό: ως ένδειξη εναντίωσης στην αναθεώρηση του νόμου περί καρτέλ στην Ελβετία, η Coca-Cola HBC συζητά να αναστείλει την παραγωγή στη μονάδα του Μπρύττιζελλεν (στο καντόνι της Ζυρίχης) – 900 θέσεις εργασίας πρόκειται να παυτούν άμα συμβεί αυτό.
Είχαμε αρκετούς λόγους λοιπόν για να τους ρίξουμε μια επισκεψούλα και να τους θυμίσουμε πως ούτε εδώ υπάρχει ήσυχη ενδοχώρα για δαύτους. Η καλύτερη μορφή επαναστατικής διεθνούς αλληλεγγύης είναι να χτυπάει καθένας τον κοινό εχθρό, το διεθνές Κεφάλαιο, στον τόπο του.