Χιλή: Αν ρισκάρουμε τις ζωές μας είναι γιατί ξέρουμε πως μονάχα έτσι θα μπορέσουμε να τις κάνουμε δικές μας

Κατά τη διάρκεια των πρώτων δυο εβδομάδων του Μάη 2014 τοποθετήθηκαν, σύμφωνα με τον Τύπο, δέκα εκρηκτικοί και εμπρηστικοί μηχανισμοί.

Γράφουμε το παρόν για ν’ αναλάβουμε την ευθύνη για έναν απ’ αυτούς τους μηχανισμούς. Για λόγους ασφαλείας δε θα υποδείξουμε ποιος απ’ όλους ήταν, αλλά μας φαντάζει αναγκαίο, δύο μήνες μετά τη ματαιωμένη ενέργειά μας, να υπογραμμίσουμε την ύπαρξη διαφόρων ομάδων με τη διάθεση και δέσμευση να επιτεθούν.

Πιστεύουμε πως αν δεν επικοινωνήσουμε χάνεται η ευκαιρία να μοιραστούμε ιδέες και εμπειρίες που μπορεί να τεθούν υπό συζήτηση και με τη σειρά τους να χρησιμεύσουν σε άλλες ομάδες και συντρόφια.

Λέγοντας το παραπάνω δεν παριστάνουμε πως αυτή είναι η σωστή γραμμή, αλλά μάλλον πως καταλήγει απαραίτητο να αναλύουμε και να καλλιεργούμε την αμοιβαία ανταλλαγή απόψεων που συνεισφέρει στο ακόνισμα των δράσεων.

Αν το θέμα ήταν να γράφουμε μόνο για ν’ αναλάβουμε επιτυχημένα χτυπήματα, θα έπρεπε να ’χουμε αποκρύψει κι άλλες ενέργειες που απέτυχαν, με αποτέλεσμα να απαξιώνουμε το θάρρος και την απόφαση ατόμων έτοιμων για επίθεση.

Η δικιά μας η δράση δεν υπήρξε κάνας θρίαμβος, αλλά ούτε και νιώθουμε ηττημένοι – όλο δαύτο μας παρακινεί να ψάξουμε για βελτιώσεις που θα μας οδηγήσουν στην πραγμάτωση των στόχων μας.

Μέσα απ’ το κείμενο αυτό θέλουμε να συνεισφέρουμε στο διάλογο σχετικά με την αναγκαιότητα του να πετυχαίνει κανείς μια ισορροπία ανάμεσα στη διαθεσιμότητα για επίθεση και στην αποτελεσματικότητα της επίθεσής μας – πάει να πει, ανάμεσα στην υλικότητα της δράσης και στις ιδέες που τη στηρίζουνε.

Η χρήση οπλισμού και/ή βίαιες ενέργειες δεν έχουν από μόνες τους πολιτικό περιεχόμενο, οι ιδέες στις οποίες βασίζονται είναι αυτές που τους δίνουν τέτοιο χαρακτήρα.

Αναγνωρίζουμε τη σημασία της δικαίωσης της μνήμης και της μαχητικής αλληλεγγύης, νιώθοντας πολύ κοντά στη δράση του συντρόφου Μαουρίσιο Mοράλες και στους συντρόφους της υπόθεσης σεκιούριτι, και ποτέ δεν πρόκειται να μείνουμε ατάραχοι μπροστά στις καταδίκες που επιβάλλει η κοινωνία στ’ αδέρφια μας.

Μέχρι την επόμενη φορά
Ομάδα Δράσης Νίκος Ρωμανός