«Ανθρώπινη απεργία, σήμερα, σημαίνει
να αρνούμαστε να παίξουμε το ρόλο του θύματος.
Να εφορμούμε εναντίον του.
Να επανοικειοποιούμαστε τη βία.
Να υιοθετούμε για τους εαυτούς μας την ατιμωρησία.
Να κάνουμε τους παραλυμένους πολίτες να καταλάβουν
πως, είτε πάνε στον πόλεμο είτε όχι, είναι ούτως ή άλλως σε πόλεμο.
Πως, όταν μας λένε ή το κάνεις ή πεθαίνεις, είναι πάντοτε
στην πραγματικότητα
κάν’ το και πέθανε».
Tiqqun, «Πώς πρέπει να γίνει;»
Αφού διαβάσαμε την ανάληψη ευθύνης για τις βομβιστικές επιθέσεις στο σταθμό του μετρό Λος Ντομίνικος και στον υποσταθμό του μετρό Εσκουέλα Μιλιτάρ, μπορούμε να αναστοχαστούμε τα παρακάτω.
Το είχαμε ήδη υποψιαστεί από την επίσημη πληροφόρηση, γι’ αυτό και δεν θελήσαμε να συμμετάσχουμε στο κοινωνικό δικαστήριο και στην κατασκευή του διωκτικού μιντιακού θεάματος, παρά τις χλεύεις και προσβολές των οποίων υπήρξαμε στόχος. Λυπούμαστε για το γεγονός πως διάφοροι αναρχικοί έγιναν τυφλά και εθελοντικά μέρος αυτής της κατάστασης, βασιζόμενοι στα όσα βλέπανε στην τηλεόρασή τους –δεν ήρθε απ’ το πουθενά ο χαρακτηρισμός τηλε-αναρχικοί, που τους απέδωσαν κάποιες φιλενάδες–, καταλήγοντας να επιδεικνύουν μονάχα απελπισία.
Σε άλλες χώρες έχουν υπάρξει ήδη περιπτώσεις όπου άτομα τραυματίστηκαν σε επιθέσεις για τις οποίες είχε παίξει προηγουμένως προειδοποίηση, κάτι που τα εξουσιοδοτημένα κανάλια πληροφόρησης δεν λένε (ακόμα κι αν κάποιοι περίμεναν κάτι αλλιώτικο) για προφανείς λόγους. Αυτό είναι κάτι για το οποίο κάποιος μπορεί να λυπάται, αλλά να το αποτάσσει, να το καταδικάζει ή να θέτει νηπιακές θεωρίες τόσο γρήγορα είναι πέρα για πέρα λαθεμένο· το μόνο που αποδεικνύει είναι πόσο μιντιοποιημένος έχει καταλήξει να είναι ο χιλιανός αναρχισμός(-οί).
Οι εκτελεστές των διαφόρων πράξεων πολέμου ενάντια στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων δεν ανησυχούν εκ των προτέρων –σε σχέση με τις ίδιες τις ενέργειες– για την επακόλουθη βελτίωση των μηχανισμών ελέγχου που είναι ίδιον του πανοπτισμού· όχι γιατί δεν κηρύσσεται ο πόλεμος ενάντια στους άγρυπνους θεσμούς και πράκτορες, αλλά επειδή η βίαιη δράση γίνεται αντιληπτή ως κάτι πλήρως δικαιολογημένο και ως το μόνο πράγμα που κάνει τις δυνάμεις της εξουσίας να τρέμουν, κι επομένως η κατασταλτική τους όξυνση διόλου δεν εκπλήσσει.
Χαιρετίζουμε τους διωκόμενους και απαχθέντες.
Αλληλεγγύη στον κοινωνικό πόλεμο.
Πηγή: El Amanecer (18 Σεπτέμβρη 2014)