Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως, αν σοβαρολογούμε σχετικά με την καταστροφή της καταπίεσης στις ποικίλες μορφές της, οι φυλακές είναι το σημείο απ’ όπου πρέπει να ξεκινήσουμε, ειδικά από τη στιγμή που οι διάφορες μορφές καταπίεσης απαντώνται συμπυκνωμένες στη φυλακή περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού στην κοινωνία και οι κρατούμενοι είναι οι πλέον ευάλωτοι στόχοι αυτών των μορφών καταπίεσης. Πολλοί άνθρωποι επιχειρούν να διαχωρίσουν τους αγώνες στη φυλακή από τον συνολικό αγώνα για τη λευτεριά, και τους αποκαλούν «Το κίνημα των φυλακών». Το λάθος αυτό το έχω διαπράξει κι εγώ κατά καιρούς, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να κάνουμε αυτήν τη διάζευξη από τον συνολικότερο αγώνα. Ως αναρχικοί/-ές εφορμούμε εναντίον όλων των μορφών καταπίεσης ταυτόχρονα. Προσπαθούμε να κατανοήσουμε το σύμπλεγμα των πολλών μορφών καταπίεσης ώστε να μπορέσουμε να τις υπερκεράσουμε, όπως και να βρούμε έναν τρόπο να κάνουμε πράξη την ελευθερία ΤΩΡΑ, αντί να την παραπέμπουμε σε κάποιο μακρινό μέλλον.
Η φυλακή έχει καταπιεί εκατομμύρια ανθρώπων. Αυτοί που στάθηκαν τυχεροί να επιβιώσουν των φυλακών έχουν προβλήματα στέγασης, δουλειάς και μόρφωσης, ανάμεσα σε πολλά άλλα προβλήματα που απορρέουν απ’ την αιχμαλωσία τους από το κράτος. Άπαξ και το κράτος χωνέψει κάποιον μέσα στις φυλακές του, αυτός θα μπαίνει πάντοτε όλο και περισσότερο στο στόχαστρο διακρίσεων και περαιτέρω καταπίεσης από την κοινωνία. Οι φυλακές πρέπει να καταργηθούν, και ο μόνος τρόπος για να τελειώνουμε με αυτές είναι να καταστρέψουμε το κράτος. Το μόνο απότοκο των «Κινημάτων των φυλακών» είναι οι μεταρρυθμίσεις. Πρέπει να ανεβάσουμε τον πήχη. Να κάνουμε τούτο το μπουρδέλο ακυβέρνητο.
“Μας λένε εγκληματίες και πράγματι είμαστε εγκληματίες όταν ενεργούμε εκτός των νόμων που φτιάχνει το κράτος. Είμαστε ελεύθεροι μονάχα όταν ενεργούμε εκτός των νόμων που φτιάχνει το κράτος.”