Δράση προπαγάνδας στη μνήμη του Χόρχε Σαλντίβια, 3 μήνες μετά το χαμό του στη μάχη.
«Αυτός που πέφτει εξεγειρόμενος εναντίον όλων, υπερισχύει ακόμα κι όταν πέφτει»
-Ρέντσο Νοβατόρε
«Δεν αναζήτησα κοινωνική επιβεβαίωση, ούτε μια ζωή βολεμένη κι ήσυχη. Διάλεξα για μένα τον αγώνα. Το να ζεις βολεμένος δεν είναι ζωή· έτσι απλά φυτοζωείς και περιφέρεις μια μάζα από κρέας και κόκαλα. Τη ζωή πρέπει να την κερνάς τη ραφινάτη ανύψωση των χεριών και του μυαλού. Αντιμετώπισα την κοινωνία με τα ίδια της τα όπλα, δίχως να σκύψω το κεφάλι, γι’ αυτό με θεωρούν έναν άνθρωπο επικίνδυνο – και είμαι. Εβίβα η αναρχία!»
-Σεβερίνο ντι Τζοβάννι
Για ν’ αρχίσουμε να οικοδομούμε μια πρόταση που θα ’χει διαύγεια κι αντεξουσιαστικό πρόταγμα είναι απαραίτητη η ανασύνθεση και/ή η επιβεβαίωση της μαχητικής μνήμης, μιας και τα νεκρά αδέρφια μας δεν βρέθηκαν στους συγκεκριμένους τόπους και χρόνους λόγω τυχαιότητας ή σύμπτωσης, αλλά γιατί τοποθετήθηκαν στην πλευρά της δράσης, της ίδιας της πράξης, της συνύπαρξης της θεωρίας και της πρακτικής που παρήγαγαν μια ολάκερη ζωή αγώνα, εκεί όπου σφυρηλατήθηκαν στην ιδέα της σύγκρουσης ενάντια σε κυριαρχία/ Κεφάλαιο/ φυλακή/ εξουσία/ Αρχές, και ακόμη κι αν υπήρχε η βεβαιότητα πως έτσι μπορεί να έχαναν τη ζωή τους, συνέχισαν να είναι επί ποδός πολέμου.
Όπως το έχουν θέσει ήδη άλλα συντρόφια σε διάφορες επιχειρήσεις προπαγάνδας, «οι δράσεις δεν μιλάνε από μόνες τους και πρέπει να πραγματώνονται με μια σαφή πεποίθηση γιομάτη αγάπη για τα συντρόφια και γιομάτη μίσος για όσους στηρίζουνε την εξουσία». Συμμεριζόμενοι αυτόν το συλλογισμό, θεωρούμε απαραίτητη την ανάληψη της ευθύνης για την προπαγανδιστική δράση που φέραμε εις πέρας κατά τα μεσάνυχτα της Τρίτης, 6 Γενάρη 2015, στη μνήμη του συντρόφου Χόρχε Σαλντίβια, ενώ δεν ξεχνάμε βέβαια πως έχουν περάσει 7 χρόνια από τη δολοφονία του αδερφού μας Ματίας Κατριλέο και πως την ίδια μέρα έλαβε χώρα στο κέντρο του Σαντιάγο μια πορεία στη μνήμη του.
Στις 3 Οκτώβρη 2014 ο Χόρχε έπεφτε νεκρός κατά τη διάρκεια μιας ματαιωμένης απαλλοτρίωσης, πυροβολημένος από έναν σεκιουριτά της εταιρείας χρηματαποστολών Brinks που προστάτευε τα συμφέροντα του Κεφαλαίου σ’ ένα υποκατάστημα του ταμείου αποζημιώσεων Los Heroes στη συνοικία Μαϊπού.
Ο θάνατος ενός επαναστάτη δεν μπορεί λοιπόν να αφεθεί στο βούρκο της λήθης, πόσω μάλλον στα χέρια όσων αποφάσισαν να κάνουν στην άκρη και να χάψουν την παραμύθα της «δημοκρατίας» επιδιώκοντας προσωπικά οφέλη. Είναι αντιθέτως ευθύνη δικιά μας, όσων συνεχίζουν τη μάχη ενάντια στο κράτος/Κεφάλαιο, να μην αφήσουμε το πέπλο της λησμονιάς να πέσει πάνω στα συντρόφια εκείνα που επέλεξαν να ενστερνιστούν τον αγώνα στις ποικίλες κι ετερογενείς του μορφές, από την αντίσταση στη χούντα και τον πόλεμο κατά του τυράννου, νοηματοδοτώντας την επαναστατική βία ως εργαλείο επίθεσης κόντρα στην εξουσία, μέχρι την απαλλοτρίωση και την προπαγάνδα, χωρίς να υιοθετούν ως πιο σημαντική τη μια μορφή πάλης από την άλλη.
Είναι θεμελιώδους σημασίας ν’ ανανήψουμε τη μνήμη ως όπλο και να ανακτήσουμε τους χώρους όπου έπεσαν και/ή δολοφονήθηκαν τα συντρόφια μας, καθιστώντας σαφές πως δεν είναι άβατα για άλλες δράσεις και/ή φρούρια απόρθητα· είναι σε αυτά τα μέρη όπου ανθεί η μαχητική μνήμη, είναι εκεί όπου πέφτει ο σπόρος και ξεπετάγεται ένας νέος επαναστάτης, κι είναι εκεί όπου κάθε υποκείμενο, ανάλογα με τις δυνατότητές του, διαλέγει τα μέσα για να δώσει παρουσία στη μνήμη των αδερφών μας που έχασαν τη ζωή τους, είναι εκείνη ακριβώς τη στιγμή που κηρύττουμε εμπράκτως τον πόλεμο στην εξουσία και στην Αρχή, είναι τότε που εφορμούμε εναντίον του εχθρού, όταν αυτός επιδιώκει να κυριεύσει αυτόν το χώρο μονοτονίας, εκεί όπου ξανά και ξανά θ’ αντιταχθούμε στην καθεστηκυία τάξη.
Έτσι θυμόμαστε τους νεκρούς μας, αυτούς που δεν πεθαίνουν ποτέ, αυτούς που είναι παρόντες σε κάθε εξεγερσιακή δράση ενάντια στο κράτος/Κεφάλαιο, έτσι θυμόμαστε τον σύντροφο Χόρχε Σαλντίβια, ο οποίος υπήρξε μέλος του FPMR, γνώρισε τα βασανιστήρια και τη φυλακή όπως πολλά άλλα συντρόφια, αλλά χωρίς να στέκεται αυτό εμπόδιο για να συνεχίσει να επιτίθεται στο Κεφάλαιο, πλάθοντας μέρα τη μέρα μια επιλογή αλλιώτικη, χωρίς ποτέ ν’ αποποιείται το παρελθόν του, όπως έκαναν πολλοί, αλλά φέροντάς το πάντοτε μαζί του, ως επαναστατικό υποκείμενο που υπήρξε.
Αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα να δημιουργήσουμε γέφυρες που μας ενώνουν με προηγούμενες εμπειρίες· δεν πιστεύουμε σε κάποιο κόμμα ούτε σε μια κάθετη οργάνωση, πιστεύουμε στη συγγένεια και στον αφορμαλισμό. Σήμερα όμως μας γίνεται σαφές πως οι πολιτικές αποστάσεις εκμηδενίζονται όταν αυτό που μας ενώνει είναι η δράση, σήμερα αναλαμβάνουμε με ευθύνη τη δικαίωση ενός συντρόφου που δεν ήταν αναρχικός ούτε αντεξουσιαστής, αλλά αποφάσισε να συγκρουστεί με το κράτος/Κεφάλαιο μέχρι του σημείου να δώσει και τη ζωή του σε αυτήν τη μάχη.
Έχουμε πολλά να μάθουμε από άλλα ρεύματα του αντάρτικου που έδρασαν σε αυτά τα εδάφη που αποκαλούνται Χιλή, κι ακόμα περισσότερα μας απομένει να διαβούμε σ’ αυτό το μονοπάτι, ψάχνοντας πώς θα επιστρέψουμε τα χτυπήματα που μας έχουν καταφέρει, για τα συντρόφια μας, για τ’ αδέρφια μας.
Αυτήν τη φορά ήταν μια δράση προπαγάνδας που πραγματοποιήσαμε τη νύχτα της 6ης Γενάρη, ενθυμούμενοι με αυτήν τη μικρή χειρονομία τον σύντροφο Χόρχε Σαλντίβια: πηδήσαμε το φράχτη του υποκαταστήματος του ταμείου αποζημιώσεων Los Heroes, στη συμβολή των λεωφόρων Παχαρίτος με Σιμόν Μπολίβαρ στη συνοικία Μαϊπού, και πατήσαμε συνθήματα, κρεμάσαμε ένα πανό και γεμίσαμε το μέρος με φυλλάδια στη μνήμη του συντρόφου, στο ίδιο σημείο όπου πυροβολήθηκε θανάσιμα.
Σε αυτή την περίπτωση δράσαμε στη μνήμη του Χόρχε, αλλά θα μπορούσε να είχαμε ενεργήσει για οποιοδήποτε άλλο συντρόφι χάθηκε στη μάχη, γιατί στο μυαλό μας ήταν επίσης ο αδερφός μας Άνγκρυ, που κι αυτός δολοφονήθηκε από έναν σεκιουριτά κατά τη διάρκεια μιας ματαιωμένης απαλλοτρίωσης τράπεζας στη συνοικία του Πουδαουέλ· ας είναι ξεκάθαρο πως εμείς δεν ξεχνάμε, ότι διατηρούμε τη μνήμη ζωντανή σε κάθε κίνηση της ζωής μας.
Βλέπουμε ποιοι είναι εχθροί μας με μεγαλύτερη σαφήνεια απ’ ό,τι στο παρελθόν· θεωρούμε ενάντιους στις αξίες μας όσους φυλάνε τα πλούτη εκείνων που τους εκμεταλλεύονται· θα μπορούσαν να ’ναι γείτονές μας – θα μπορούσε βέβαια να ζει στο δίπλα σπίτι κι ένας μπάτσος… Απευθύνουμε ένα κάλεσμα στην παραγωγή νέων ενεργειών ενάντια σε κάθε φορέα και άτομο που υπερασπίζεται την εξουσία, που ευνοεί τις Αρχές, που διαδίδει την κυριαρχία. Παραδίπλα είναι οι τράπεζες, με το που στρίβεις στη γωνία είναι οι υπάλληλοί τους, όπως κι οι φρουροί και αστυνόμοι τους που προστατεύουν τα συμφέροντα του κράτους/Κεφαλαίου.
Κανείς δεν λησμονιέται, τίποτα δεν τελείωσε. Χόρχε Σαλντίβια παρών.
Οι σεκιουριτάδες και οι μπάτσοι είναι στόχοι μας. Είθε η επίθεση και η προπαγάνδα ενάντια σε όσους στηρίζουν και υπερασπίζονται την εξουσία να εξαπλωθεί σαν τη χειρότερη μαύρη πανώλη.
Συνεχίζουμε και θα συνεχίσουμε επί ποδός πολέμου ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.
Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ, Χόρχε Σαλντίβια, παρόντες σε κάθε απαλλοτρίωση και κάθε εξεγερσιακή πράξη ενάντια στο Κεφάλαιο.
Αντεξουσιαστές/αντεξουσιάστριες για τη μαχητική μνήμη
Γενάρης 2015
Φυλλάδιο που πετάχτηκε στη διάρκεια της δράσης:
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΙΕΤΑΙ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ
ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΗ ΜΑΧΗ
ΧΟΡΧΕ ΣΑΛΝΤΙΒΙΑ ΠΑΡΩΝ
ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
“Δεν αναζήτησα κοινωνική επιβεβαίωση, ούτε μια ζωή βολεμένη κι ήσυχη. Διάλεξα για μένα τον αγώνα” (Σεβερίνο ντι Τζοβάννι)
Το πρωί της 3ης Οκτώβρη 2014, ενόσω η ζωή όσων αποφασίζουν να ζήσουν βολεμένοι κυλούσε ως συνήθως, σ’ ένα υποκατάστημα του ταμείου αποζημιώσεων Los Heroes μια ομάδα συντρόφων που είχαν αγωνιστεί ενάντια στη δικτατορία, και σήμερα συνέχιζαν να μάχονται ενάντια στη δημοκρατία, ετοιμάζονταν να πραγματοποιήσουν μία απαλλοτρίωση σε όχημα χρηματαποστολής της εταιρείας Brinks, που φόρτωνε χρήματα από το εν λόγω υποκατάστημα στη συνοικία Μαϊπού, στο Σαντιάγο της Χιλής.
Τη στιγμή που ένας εκ των συντρόφων πλησίαζε για ν’ ακινητοποιήσει το φρουρό, ένα από τα τσιράκια τον πυροβόλησε τρεις φορές στο στήθος. Ο σύντροφος που έπεσε χτυπημένος ήταν ο Χόρχε Σαλντίβια, που επί δικτατορίας συμμετείχε στο FPMR για να καταπολεμήσει τη χούντα μέσω του ένοπλου αγώνα. Αφού γνώρισε τη φυλακή και τα βασανιστήρια, και βλέποντας πώς οι ιδέες κάποιων τα βολέψανε με την έλευση της “δημοκρατίας”, αποφάσισε να εξακολουθήσει να αγωνίζεται.
Πιστεύουμε πως το ακόνισμα της μνήμης μάς κρατά καθημερινά σε αδιάκοπο διάλογο με την ιστορία μας. Πιστεύουμε πως όλες οι μορφές επίθεσης ενάντια στην εξουσία είναι έγκυρες. Είναι αναγκαίο να εξαπλώσουμε το σπόρο της απαλλοτρίωσης, είναι απαραίτητο να παράξουμε στιγμές επίθεσης ενάντια σε κάθε πτυχή της εξουσίας.
ΧΟΡΧΕ ΣΑΛΝΤΙΒΙΑ ΠΑΡΩΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΡΑΣΗ
ΠΟΥ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΝΕΙ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ
ΠΑΝΤΑ ΕΠΙ ΠΟΔΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ