Παρασκευή 1η Μάη 2015, Σαντιάγο.
Για μας αυτή είναι μια μέρα μνήμης και δράσης, μια μέρα για να ξαναζωντανέψουμε τον ιστορικό ακρατικό αγώνα που έχει εξαπλωθεί σε διάφορα μέρη του κόσμου, να μνημονεύσουμε την εργατική εξέγερση του 1886 στο Σικάγο, όταν συνδικαλιστές κι αναρχικοί διεκδικούσαν το οχτάωρο. Σήμερα φέρνουμε στο παρόν την δράση του ανώνυμου που εκτέλεσε τον μπάτσο Ματίας Ντέγκαν με έναν εκρηκτικό μηχανισμό, όπως και την αντίδραση της αστυνομίας με ομοβροντία πυρών, μια υπόθεση που κορυφώθηκε αρκετό καιρό αργότερα με την καταδίκη 8 συντρόφων σε μια πολιτική δίκη που το επίδικο ήταν απλά η εξόντωση των ελευθεριακών ιδεών τους.
Το να ξαναζωντανέψουμε αυτά τα γεγονότα πέρα από την ιστορική τους διάσταση σημαίνει να φέρουμε στο παρόν τις πεποιθήσεις των συντρόφων που προτού πεθάνουν δεν λύγισαν ποτέ τους απέναντι στην εξουσία κι υπερασπίστηκαν με περηφάνια την αναρχία. Σίγουρα αυτό δεν πρόκειται ποτέ να το καταλάβουν οι εργάτες που αποζητούν απλώς αυξήσεις στους μισθούς, βολεμένοι στα πόστα εργασίας τους και σε μια ζωή ήσυχη, η οποία δεν συνιστά παρά εκμετάλλευση και μιζέρια, και εκεί έγκειται η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε όσους πάνε με το κεφάλι σκυμμένο και όσους ξεσηκώνονται για να συγκρουστούν με αυτή την τρισάθλια πραγματικότητα.
Γι’ αυτό λοιπόν, τούτη την ιστορική ημέρα ανυποταξίας λάβαμε θέση στο μαύρο χαράκωμα των οδομαχιών που ξέσπασαν στους δρόμους του Σαντιάγο, συνεισφέροντας με ένα πλαίσιο διαφορετικό, όχι με διεκδικήσεις του «κόσμου της δουλειάς», αλλά με αγκιτάτσια και προπαγάνδα για τα συντρόφια μας που δεν λυγίζουν μπροστά στην εξουσία και υπερασπίζονται με περηφάνια τις αξίες και τους δεσμούς τους.
Αυτή την Πρωτομαγιά την διαρρήξαμε σε αλληλεγγύη στα συντρόφια Χουάν Φλόρες, Νάταλυ Καζανόβα, Γκιγέρμο Ντουράν (σε απεργία πείνας από τις 14/4) και Ενρίκε Γκουσμάν, στηρίζοντας τα αιτήματά τους που είναι αποτέλεσμα μιας επιλογής διαρκούς μάχης ενάντια στην εξουσία. Θα κάνουμε χρήση κι αυτής κι οποιασδήποτε άλλης ημερομηνίας για να διαδώσουμε το σπόρο της σύγκρουσης και της επαναστατικής αλληλεγγύης, γιατί συγκρίνοντας τους τωρινούς καιρούς αγώνα με αυτούς που έλαβαν χώρα στο Σικάγο βρίσκουμε μια σύνδεση. Είναι σαφές πως η εξουσία δεν θα κρεμάσει τα συντρόφια μας, αλλά θα επιχειρήσει να τα θάψει στη φυλακή κάτω από τόνους τσιμέντου, αφού εδώ και εκατοντάδες χρόνια, όπως ακριβώς τώρα, το μόνο «έγκλημα» που καταδιώκει η εξουσία είναι η πρακτική εφαρμογή των ιδεών που μπορεί να την καταστρέψουν.