Τα ξημερώματα της 23ης Οκτώβρη 2015 άνοιξα μ’ έναν μπουλονοκόφτη τον πίσω φράχτη του εκτροφείου αλεπούδων επί της οδού Χόσπιταλ στο Μπέρλινγκτον του Ουισκόνσιν.
Το πρώτο φυλακισμένο ζώο που βρήκα ήταν μια εννιάκιλη κουνέλα σ’ ένα μικρό συρμάτινο κλουβί με βάση. Είτε επρόκειτο για παραμελημένο κατοικίδιο είτε προοριζόταν για βρώση. Δεν είχα όσα χρειαζόμουν για να την πάρω μαζί μου, κι έτσι την απελευθέρωσα στο χωράφι πίσω από τ’ ακίνητο. Ήταν μια δύσκολη απόφαση, αλλά τουλάχιστον πέρασε κάποιες στιγμές στη ζωή της χοροπηδώντας ελεύθερη και νιώθοντας τη γη κάτω απ’ τα πόδια της προτού συναντήσει το τέλος της.
Βρήκα μονάχα δυο αλεπούδες στις εγκαταστάσεις. Ήτανε ψηλές, όμορφες και μαυρωπές με λαμπυρίζοντα μάτια. Σύρθηκα μέσα σ’ ένα απ’ τα κλουβιά τους, προσπαθώντας να τραβήξω τη μία έξω, αλλά εκείνη γρύλισε και οπισθοχώρησε. Ήταν διατεθειμένες να ξεμυτίσουν μονάχα αν έκανα πίσω και παρακολουθούσα από απόσταση. Με το που βγήκανε απ’ τα κλουβιά τους, κάλπασαν τριγύρω σε κύκλους γεμάτες χαρά. Ήταν το πιο όμορφο πράγμα να τις βλέπεις. Δεν περίμενα για να δω αν περάσανε μέσα απ’ τις τρύπες στην τριπλή περίφραξη που τις κρατούσε φυλακισμένες.
Εύκολα γίνεται ντου σε φάρμα γουνοφόρων ζώων από ένα μόνο άτομο, αρκεί να ’χει αρκετό θάρρος κι αγάπη για να το κάνει. Λυπάμαι που αυτή η έφοδος δεν ήτανε πιο καρποφόρα. Αυτή η ενέργεια είναι σινιάλο αλληλεγγύης στον Ουόλτερ Μποντ. Όσο τρελάρας κι αν είναι, ο Ουόλτερ είναι ήρωας για τα ζώα κι ένας σύντροφος που δεν πρέπει να ξεχαστεί.
«Η ζωή συστέλλεται ή διαστέλλεται ανάλογα με το θάρρος του καθενός»
–Αναΐς Νιν
Πηγή: NAALPO