Αυτούς τους καιρούς που αντηχεί το τραγούδι του πολέμου και του θανάτου, κι οι νεκροί επισκέπτονται τους ζωντανούς, τα συντρόφια μας –που δεν αναπαύονται εν ειρήνη, μα συνεχίζουν να ’ναι επί ποδός πολέμου– κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Σε κάποια λεωφόρο του Πόρτο Αλέγκρε, με τ’ αμάξια να πηγαινόρχονται και καλούς πολίτες στην ίδια κι απαράλλαχτη ρουτίνα, μερικοί/ές κουκουλωμένοι/ες σπάγαμε την κανονικότητα μ’ ένα πύρινο οδόφραγμα. Συνοδεύοντας τούτη τη χειρονομία, σε διαφορετικό σημείο της πόλης, άλλες/οι κουκουλωμένες/οι κολλάγαμε ένα μακρύ χαρτοπανό.
Μέσα απ’ αυτές τις δράσεις, η μνήμη του Πάνκη Μάουρι και του Πελάο Άνγκρυ φανερώνει την τρέχουσα κι έμπρακτη μαχητικότητά της. Δεν είναι μονάχα πως τους δίνουμε ένα αγκάλιασμα, σηκώνουμε ένα οδόφραγμα, κολλάμε κάποια αφίσα και συνωμοτούμε από κοινού για υλικές επιθέσεις ενάντια σε συγκεκριμένους φυσικούς στόχους, θρέφοντας το λόγο με την πράξη· είναι κιόλας ότι φροντίζουμε τα συντρόφια μας να συνεχίσουν να βαδίζουν στο πλευρό μας.
Πρόσφατα, στη Βραζιλία, εγκρίθηκε ο αντιτρομοκρατικός νόμος όπως κι ένας ακόμη νόμος, που επιτρέπει στους μπάτσους να μπουκάρουν σε οποιοδήποτε σπίτι χωρίς κανενός είδους ένταλμα… Μ’ όλες αυτές τις πολιτικές τρόμου, το κράτος επιδιώκει να μας ειρηνεύσει διά του εκφοβισμού… το γνωρίζουμε καλά πως η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο είναι η αντεπίθεση με την εφόρμησή μας…
Γιατί τη νύχτα αυτήν, όπως και κάθε μέρα, οι εξεγερμένοι/ες γινόμαστε ένα στις καρδιές, στις δράσεις μας.
Ας ανάψουνε τούτα τα λόγια κι άλλες φλόγες ανταρσίας…
στα πορτογαλικά