Ελληνικές φυλακές: Τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη σε εκδήλωση του στεκιού Άτακτον στην Πάτρα (7/12/2015)

Τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη σε εκδήλωση του Αναρχικού-Αντιεξουσιαστικού Στεκιού Άτακτον στην Πάτρα για τις δίκες του Επαναστατικού Αγώνα:

Χαιρετίζω τις συντρόφισσες και τους συντρόφους. Η ομιλία μου θα είναι ένα είδος ιστορικής ανασκόπησης.

Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια ένοπλη αναρχική οργάνωση. Είναι μία οργάνωση ένοπλης προπαγάνδας ή αγκιτάτσιας που προπαγανδίζει μέσω των στοχευμένων ενεργειών της την κοινωνική επανάσταση, την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους και την αντικατάστασή του από μια αταξική ακρατική κοινωνία.

Το 2003, όταν ξεκίνησε τη δράση της η οργάνωση, ήταν μια εποχή που ο νεοφιλελευθερισμός επέλαυνε ανεμπόδιστα, ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» μαινόταν από το 2001, ο καπιταλισμός και η οικονομία της αγοράς θριάμβευαν, το σύστημα φάνταζε ανίκητο, επικρατούσε μια φαινομενική ευημερία.

Το καθεστώς του «αν-ύπαρκτου σοσιαλισμού» είχε καταρρεύσει για πάνω από μια δεκαετία, οι επαναστατικές ένοπλες οργανώσεις στη Δ. Ευρώπη είχαν παρακμάσει ή είχαν εξαρθρωθεί από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, δεν υπήρχε οποιοδήποτε αντίπαλο δέος στο σύστημα, η Δύση με αιχμή του δόρατος τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ έμοιαζε αλώβητη.

Στην Ελλάδα, οι πολιτικοοικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που συντελούνταν στην Ευρώπη ήρθαν ως συνήθως με κάποια καθυστέρηση.

Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις σταθεροποιήθηκαν την οκταετία 1996-2004 επί κυβερνήσεως Σημίτη, η ελληνική οικονομία το 1999 μέσω του «σκανδάλου» του χρηματιστηρίου πέρασε στον έλεγχο των διεθνών αγορών και της νέας υπερεθνικής οικονομικής ελίτ που αναδύθηκε μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ, ενώ το 2002-2003 είχαμε την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη και τις συλλήψεις για τον ΕΛΑ λίγο πριν την διοργάνωση της μεγάλης καπιταλιστικής φιέστας των ολυμπιακών αγώνων του 2004.

Σε μια εποχή λοιπόν που το σύστημα φάνταζε παντοδύναμο, όταν υπήρχε η νεοφιλελεύθερη συναίνεση, όταν η καπιταλιστική οικονομία αναπτυσσόταν και η παγκοσμιοποίηση βρισκόταν σε έξαρση, όταν η επαναστατική αριστερά είχε καταρρεύσει και στην Ελλάδα αυτό έγινε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, το 2002-2003 με την 17Ν και τον ΕΛΑ λόγω της στάσης των περισσοτέρων από τους συλληφθέντες, με την συνεργασία και τις αποκηρύξεις, όταν η έννοια της επανάστασης είχε εξοβελιστεί και λοιδορηθεί όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, ο Επαναστατικός Αγώνας πήρε τη σκυτάλη και το νήμα του αγώνα και όχι μόνο του ένοπλου αγώνα και με τη δράση του διακήρυξε ότι τίποτα δεν τελείωσε, ότι ο επαναστατικός αγώνας συνεχίζεται, ο αγώνας για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους συνεχίζεται μέσα σε νέες, διαφορετικές και πιο δύσκολες συνθήκες.

Σε αντίθεση με τον εναλλακτισμό και την ηττοπάθεια που επικρατούσαν ως ένα μεγάλο βαθμό στα κινήματα στην Ευρώπη που ήταν φυσικό επακόλουθο της ήττας των παλιών επαναστατικών κινημάτων των δεκαετιών του 1970 και ’80 και του δυτικοευρωπαϊκού αντάρτικου και σε αντίθεση με την επικρατούσα πεποίθηση των πιο «προωθημένων» κομματιών του ελληνικού α/α χώρου που μιλούσαν εκείνη την εποχή για εξέγερση, ο Επαναστατικός Αγώνας το 2003-2004 έθεσε το ζήτημα της επανάστασης ξανά.

Ακριβώς γιατί θέσαμε το ζήτημα της επανάστασης, γι’ αυτό το όνομά μας, η ταυτότητα της ένοπλης συλλογικότητάς μας είναι Επαναστατικός Αγώνας.

Η επανάσταση προϋποθέτει πέραν των άλλων μορφών δράσης απαραίτητα και τον ένοπλο αγώνα στη σύγκρουση με την κεντρική εξουσία. Η επανάσταση είναι στην ουσία εμφύλιος πόλεμος και προϋποθέτει την ένοπλη αναμέτρηση με το καθεστώς.

Ο Επαναστατικός Αγώνας με τα δικά του αναλυτικά και ερμηνευτικά εργαλεία από αναρχική και αντιεξουσιαστική σκοπιά, ανέλυσε πιστεύω την εποχή μας αρκετά εύστοχα, την εποχή της έξαρσης της παγκοσμιοποίησης των αρχών και των μέσων της δεκαετίας του 2000, όταν ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» είχε κηρυχτεί, όταν οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις σταθεροποιούνταν, όταν η δικτατορία των αγορών επεκτεινόταν αλλά και όταν εμφανίστηκε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση από το 2008 και μετά, όταν αρχικά ήταν κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα, δηλαδή των τραπεζών και εξελίχτηκε σε κρίση χρέους, ιδιαίτερα επώδυνη για χώρες με υψηλό χρέος όπως η Ελλάδα και αποτέλεσε την αφορμή για μια πρωτοφανή επίθεση που ενορχηστρώθηκε από τους υπερεθνικούς οργανισμούς, ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ.

Ο Επαναστατικός Αγώνας πέρα από τις στοχευμένες ενέργειες εναντίον δομών της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, διάβασε καλά την εποχή μας και έπεσε μέσα σε πολλές από τις προβλέψεις του.

Το 2005 όταν επιτέθηκε στα υπουργεία Απασχόλησης και Οικονομίας, σε μια εποχή που το καθεστώς κόμπαζε για την «ισχυρή Ελλάδα» και την «ισχυρή ελληνική οικονομία», ο Επαναστατικός Αγώνας στις προκηρύξεις για αυτές τις επιθέσεις αναφερόταν στο ήδη τεράστιο ελληνικό δημόσιο χρέος που έχει δημιουργηθεί από την αμέριστη οικονομική στήριξη του ελληνικού κράτους προς το κεφάλαιο, μεμφόταν τον μύθο της «ισχυρής ελληνικής οικονομίας» προστατευμένης στην ζώνη του ευρώ και υποστήριξε ότι αν ξεσπούσε οικονομική κρίση, η Ελλάδα λόγω του υπέρογκου χρέους της θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, πράγμα που επιβεβαιώθηκε λίγα χρόνια αργότερα όταν ξέσπασε η κρίση και φάνηκαν οι συνέπειες στη χώρα.

Το 2009, όταν ο Επαναστατικός Αγώνας επιτέθηκε στους αστυνομικούς των ΜΑΤ ως απάντηση για την δολοφονία Γρηγορόπουλου και όταν ξεκίνησε να εφαρμόζει μια στρατηγική χτυπημάτων με αφορμή την κρίση, με τις επιθέσεις σε Citibank, Eurobank και Χρηματιστήριο, μία στρατηγική που αποσκοπεί να χτυπηθούν στόχοι, δομές, μηχανισμοί ή και πρόσωπα που είναι υπεύθυνοι για την κρίση και υπεύθυνοι για την αντιλαϊκή επίθεση που άρχισε να εφαρμόζεται, η οργάνωση ακριβώς λίγο μετά την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008, μιλούσε στις προκηρύξεις της για την μεγάλη ευκαιρία που παρουσιάζεται για μια επανάσταση στην Ελλάδα, αφού λόγω των πολιτικών που θα εφαρμόζονταν από την εξουσία, το πολιτικοοικονομικό σύστημα θα απαξιωνόταν και θα απονομιμοποιούνταν στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας, πράγμα που επιβεβαιώθηκε την διετία 2010-2012 όταν είχε ψηφιστεί το Α’ Μνημόνιο.

Με την εμφάνιση της κρίσης και τις συνέπειες που ακολούθησαν, η νεοφιλελεύθερη συναίνεση που υπήρχε στα χρόνια της δεκαετίας του 1990 και στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000, κατέρρευσε ολοκληρωτικά.

Στην προκήρυξη με την οποία ο Επαναστατικός Αγώνας είχε αναλάβει την ευθύνη για την επίθεση στο Χρηματιστήριο στις 2 Σεπτεμβρίου 2009, την ίδια μέρα που είχε προκηρύξει πρόωρα εκλογές η τότε κυβέρνηση Καραμανλή και φαινόταν η πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, η οργάνωση προβλέποντας τις κοινωνικές εκρήξεις λόγω της κρίσης, ισχυρίστηκε ότι το ΠΑΣΟΚ θα επιβάλλει τις επιταγές της δημοσιονομικής προσαρμογής που υπαγόρευαν τα επιτελεία της υπερεθνικής ελίτ (Βρυξέλλες, ΔΝΤ).

Στην τελευταία προκήρυξη πριν τις συλλήψεις του 2010, τον Νοέμβρη του 2009, ο Επαναστατικός Αγώνας έλεγε για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που μόλις είχε αναρριχηθεί στην εξουσία, ότι, «με το σύνθημα να σώσουμε τη χώρα από τη χρεοκοπία, ο Παπανδρέου θα εξαπολύσει την μεγαλύτερη μεταπολεμικά ταξική και κοινωνική επίθεση, έτσι όπως είχε σχεδιαστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και επιβάλλεται από τα όργανά της με το καθεστώς της ασφυκτικής δημοσιονομικής επιτήρησης. Η σημερινή κυβέρνηση (για την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εννοούσαμε) θα είναι η πρώτη που θα χρεοκοπήσει πολιτικά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ τα πελατειακής φύσης κοινωνικά στηρίγματα που διατηρεί –σ’ αυτά συμπεριλαμβάνονται και οι ελεγχόμενες από το ΠΑΣΟΚ συνδικαλιστικές ηγεσίες– δεν θα τη βοηθήσουν να διατηρήσει την κοινωνική νομιμοποίησή της».

Ουσιαστικά τότε προβλέπαμε τις πολιτικές που θα επέβαλλαν τα μνημόνια και ότι η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα κατέρρεε πολύ σύντομα ακριβώς λόγω της εφαρμογής αυτών των πολιτικών που θα προκαλούσαν κοινωνικές εκρήξεις, κάτι που επιβεβαιώθηκε την διετία του 2010-2012 με τις μεγάλες κινητοποιήσεις, τις ταραχές και την πολιορκία του κοινοβουλίου από χιλιάδες λαού.

Επίσης, στις προκηρύξεις μας του 2009 με τις οποίες είχαμε αναλάβει την ευθύνη για τις επιθέσεις στη Citibank, τη Eurobank και το Χρηματιστήριο, όχι μόνο μιλούσαμε για την ευκαιρία της επανάστασης στην Ελλάδα, μιλούσαμε για την ανάγκη δημιουργίας ενός επαναστατικού κινήματος, ενός πολιτικοστρατιωτικού φορέα που θα είχε ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις και θα έχει ως στόχο την ένοπλη αναμέτρηση με το καθεστώς για να το ανατρέψει.

Μιλήσαμε για τις ιστορικές ευθύνες του α/α χώρου στο να συγκροτηθεί πολιτικά και να οργανωθεί προς αυτή τη κατεύθυνση.

Αυτό ήταν κάτι που εξακολουθούσαμε να το λέμε μέσα από τα κείμενά μας, μετά τις συλλήψεις μας μέσα από τη φυλακή όταν ήμασταν προφυλακισμένοι το 2010-2011, για τον ρόλο δηλαδή που θα έπρεπε να παίξει ο α/α χώρος.

Δυστυχώς όμως ο α/α χώρος δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

Όταν συλληφθήκαμε τον Απρίλιο του 2010, αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μας στον Επαναστατικό Αγώνα.

Αυτή είναι η μοναδική αξιοπρεπής πολιτική στάση που θα μπορούσαμε να έχουμε ως αγωνιστές. Αυτή η στάση για μας ήταν μονόδρομος για να υπερασπίσουμε την ίδια μας την ιστορία και τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα, που σκοτώθηκε στη Δάφνη στις 10 Μαρτίου του 2010 σε ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς σε απόπειρα απαλλοτρίωσης αυτοκινήτου που θα χρησιμοποιούσε η οργάνωση σε βομβιστική επίθεση.

Φυσική συνέπεια της στάσης μας να αναλάβουμε την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μας στον Επαναστατικό Αγώνα ήταν και η στάση που κρατήσαμε στη δίκη μας που άρχισε τον Οκτώβριο του 2011 όταν αποφυλακιστήκαμε λόγω της παρέλευσης του δεκαοκτάμηνου.

Χρησιμοποιήσαμε το δικαστήριο ως ένα πολιτικό βήμα υπεράσπισης του Επαναστατικού Αγώνα, του ένοπλου αγώνα και της επανάστασης, υπερασπίσαμε –η συντρόφισσα Ρούπα και εγώ– όλες τις ενέργειες της οργάνωσης από το 2003 ως το 2010 και όλα αυτά μέσα στα ιστορικά πλαίσια της εποχής μας από το 2003 και μετά, την εποχή ξεσπάσματος της κρίσης και του μνημονίου που ψηφίστηκε τον Μάιο του 2010.

Μέχρι τον Ιούνιο του 2012, η συντρόφισσα Ρούπα και εγώ τοποθετηθήκαμε πολιτικά στο δικαστήριο για όλες τις ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα.

Ακολούθως, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι είχαμε αποφυλακιστεί λόγω παρέλευσης του δεκαοκτάμηνου, σπάσαμε τους περιοριστικούς όρους και περάσαμε στην παρανομία για να συνεχίσουμε τον ένοπλο αγώνα και να επαναδραστηριοποιήσουμε τον Επαναστατικό Αγώνα μέσα στις νέες συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί από την ψήφιση του μνημονίου το 2010.

Να σημειώσω εδώ ότι η πρώτη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα ήταν μια ιστορική πολιτική δίκη στα χρονικά των πολιτικών δικών όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς λόγω του χαρακτήρα που η συντρόφισσα Ρούπα και εγώ της προσδώσαμε με το σύνολο των πολιτικών τοποθετήσεών μας μέχρι του σημείου που βγήκαμε στην παρανομία, και λόγω της πολιτικής κατάθεσης συντροφισσών και συντρόφων από την Ευρώπη, κάποιοι εκ των οποίων ήταν μέλη οργανώσεων αντάρτικου όπως στη RAF και στους Μαχόμενους Κομμουνιστικούς Πυρήνες.

Επίσης κατέθεσαν ως πολιτικοί μάρτυρες υπεράσπισης μία συντρόφισσα αναρχική από Αγγλία και ένας σύντροφος αναρχικός από Ισπανία όπως επίσης και σύντροφοι που συμμετείχαν στο ελληνικό αντάρτικο πόλης, στον ΕΛΑ και στην 17Ν, αλλά και συντρόφισσες-οι από τον α/α χώρο.

Γενικότερα ήταν μια πολιτική δίκη-ορόσημο στην ιστορία και είχε διεθνιστικό χαρακτήρα με την πολιτική κατάθεση συντροφισσών και συντρόφων από την Ευρώπη που είχαν ανταποκριθεί θετικά στο διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης που είχαμε απευθύνει όταν ήμασταν κρατούμενοι τον Δεκέμβριο του 2010.

Η δίκη όπως είναι γνωστό τελείωσε στις 3 Απρίλιου του 2013 όπου η συντρόφισσα Ρούπα και εγώ καταδικαστήκαμε ερήμην αφού ήμασταν στην παρανομία σε 50 χρόνια κάθειρξη ενώ τον Ιανουάριο του 2014 επικηρυχτήκαμε από το ελληνικό κράτος με 1 εκατομμύριο ευρώ έκαστος. Πρόσφατα επίσης να υπενθυμίσω, την άνοιξη του 2015 το State Department με έβαλε στη λίστα «διεθνών τρομοκρατών».

Στα πλαίσια λοιπόν της επιλογής μας να συνεχίσουμε τη δράση ως Επαναστατικός Αγώνας έγινε η επίθεση στις 10 Απριλίου 2014 με αυτοκίνητο-βόμβα με 75 κιλά εκρηκτικά στο κτήριο της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος στο Σύνταγμα όπου στεγαζόταν και το γραφείο του τότε μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ στην Ελλάδα.

Η ενέργεια αυτή αφιερώθηκε στον σύντροφο Λάμπρο Φούντα, που σκοτώθηκε στη συμπλοκή της Δάφνης το 2010, γι’ αυτό και είχε την υπογραφή Επαναστατικός Αγώνας – Κομάντο Λάμπρος Φούντας.

Η επίθεση αυτή ήταν μια απάντηση στην πολιτική των μνημονίων, μια απάντηση στην πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας που εφαρμόζεται από το 2010 και μετά, μια πολιτική που έχει ως αποτέλεσμα μέχρι στιγμής χιλιάδες νεκρούς απελπισμένους ανθρώπους από αυτοκτονίες, κακουχίες και στερήσεις, εκατομμύρια ανέργους, άπορους, φτωχούς, εξαθλιωμένους, μια κοινωνία υπό κατάρρευση.

Η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος ήταν συνέχεια της στρατηγικής που είχαμε χαράξει το 2009 όταν χτυπήσαμε δομές και μηχανισμούς (Citibank, Eurobank, Χρηματιστήριο) υπεύθυνους για την κρίση και για την πολιτική που άρχισε να εφαρμόζεται για την αντιμετώπιση της κρίσης και οδήγησε το 2010 στο μνημόνιο.

Η επίθεση αυτή αποδεικνύει το αδιαίρετο της δράσης της οργάνωσης αφού ήταν συνέχεια της στρατηγικής που έχουμε από το 2009 και διαψεύδει άποψη πρώην μέλους της οργάνωσης που υπόγραψε κείμενο ως «μέλος του Επαναστατικού Αγώνα α’ περιόδου», ο οποίος διαφωνούσε με τη συνέχιση της δράσης της οργάνωσης και εκ των υστέρων και με την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος θέλοντας απλά να εκτίσει την ποινή του και να γυρίσει οριστικά σελίδα.

Η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος ως στοχοθεσία ήταν από τις πιο επιτυχημένες του αντάρτικου πόλης στην Ελλάδα, ειδικά την εποχή των μνημονίων, γιατί η Τράπεζα της Ελλάδος είναι παράρτημα της ΕΚΤ και στο συγκεκριμένο κτήριο της οδού Αμερικής στεγαζόταν και το γραφείο του τότε μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ στην Ελλάδα.

Πλήτταμε έτσι τους 2 από τους 3 οργανισμούς που επέβαλαν τις μνημονιακές συμβάσεις στην Ελλάδα και, όπως έχω ήδη πει στη δίκη που διεξάγεται αυτή την περίοδο για την επίθεση αυτή, δεν υπάρχουν πιο μισητοί μηχανισμοί στον ελληνικό λαό από αυτούς του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ.

Επίσης απέναντι από το κτήριο-παράρτημα της Τράπεζας της Ελλάδος, υπάρχουν και τα κεντρικά γραφεία της Τράπεζα Πειραιώς, μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές συστημικές τράπεζες, αν όχι η μεγαλύτερη, που έχει επωφεληθεί από τα προγράμματα διάσωσης, δηλαδή τα μνημόνια, έχοντας προχωρήσει στην εξαγορά της Αγροτικής και των ελληνικών παραρτημάτων της Λαϊκής, της γνωστής κυπριακής τράπεζας που κατέρρευσε στην κρίση της Κύπρου το 2013.

Το ότι πέρα από τις ζημιές στο κτήριο της Τράπεζας της Ελλάδος και στο γραφείο των αξιωματούχων του ΔΝΤ, έπαθαν ζημιές και τα κεντρικά γραφεία της Πειραιώς, εκεί που εδρεύει ο μεγαλομέτοχος της Πειραιώς Σάλλας, και λαμβάνοντας υπ’ όψιν την συγκυρία, ότι την ίδια μέρα βγήκε η Ελλάδα μετά από 4 χρόνια στις αγορές και ότι ήταν παραμονή της επίσκεψης της γερμανίδας καγκελάριου Α. Μέρκελ, κάνει την ενέργεια ακόμα πιο επιτυχημένη.

Στην προκήρυξη με την οποία ο Επαναστατικός Αγώνας ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος, η οργάνωση αποδομώντας το αντιφατικό, ανέφικτο και μη ρεαλιστικό σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα του Σύριζα που ήταν τότε στην αντιπολίτευση και φαινόταν να έχει τις προοπτικές να αναλάβει την εξουσία, προέβλεψε την μετεξέλιξή του σε ένα καθαρά νεοφιλελεύθερο κόμμα που θα εφαρμόσει πιστά τις επιταγές της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ όπως έκαναν και οι προκάτοχοί του.

Χρειάστηκαν εφτά μήνες διακυβέρνησης του Σύριζα από τον Ιανουάριο ως τον Αύγουστο του 2015 όπου ο Σύριζα ψήφισε το Γ’ Μνημόνιο για να επιβεβαιωθεί αυτό και παρά τη θέληση του 62% όσων ψήφισαν στο δημοψήφισμα που διοργάνωσε η κυβέρνηση (5 Ιουλίου) και είπαν ΟΧΙ στις απαιτήσεις των δανειστών.

Στην ίδια προκήρυξη και προς την κατεύθυνση της συγκρότησης ενός επαναστατικού κινήματος με ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις και προτάσεις, διατυπώσαμε ένα είδος επαναστατικής πλατφόρμας με θέσεις για την μη αναγνώριση και μονομερή διαγραφή συνολικά του χρέους, την έξοδο από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, την απαλλοτρίωση της καπιταλιστικής και κρατικής περιουσίας και την κοινωνικοποίησή της, την κατάργηση του Κράτους και την αντικατάστασή του από μια συνομοσπονδία λαϊκών συνελεύσεων, εργατικών συμβουλίων που θα διαχειρίζονται τα πάντα, την παραγωγή και διακίνηση των αγαθών, την υγεία, την εκπαίδευση, την άμυνα, την ασφάλεια των πολιτών και προτείναμε έναν διάλογο στον α/α χώρο για τις θέσεις αυτές.

Αυτήν την περίοδο διεξάγεται η δεύτερη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα που αφορά την συγκεκριμένη επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος, τη συμπλοκή στο Μοναστηράκι με τους αστυνομικούς όπου συνελήφθηκα τον Ιούλιο του 2014 και δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών που έγιναν την περίοδο που ήμουν στην παρανομία.

Από τότε που συνελήφθηκα, έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την επίθεση της οργάνωσης στην Τράπεζα της Ελλάδος και τώρα στη δίκη έχω ήδη τοποθετηθεί και για την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος και για την συμπλοκή στο Μοναστηράκι και έχω πάρει την ευθύνη για τις δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών σε Μέθανα και Κλειτορία, όπου στην τελευταία τραυμάτισα έναν αστυνομικό και τον αφόπλισα.

Όσον αφορά το εφετείο της πρώτης δίκης της οργάνωσης που και αυτό γίνεται αυτή την περίοδο, δεν περιμένω καμία αλλαγή σε σχέση με την ποινή ούτε και με ενδιαφέρει.

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στην εποχή που διανύουμε και στις προοπτικές που υπάρχουν.

Όπως έχω ήδη τοποθετηθεί και με αφορμή και άλλες εκδηλώσεις, την περίοδο 2010-2012 χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία για τον α/α χώρο γιατί δεν συγκροτήθηκε πολιτικά σε ένα κίνημα, σε ένα ρεύμα με σαφείς πολιτικές θέσεις και προτάσεις με στόχο την σύγκρουση με την κεντρική εξουσία για την ανατροπή και την επανάσταση.

Αυτό οφείλεται στις σοβαρές πολιτικές ελλείψεις του και στην πολιτική ανεπάρκειά του.

Αυτή η πολιτική ανεπάρκεια συνίσταται στην έλλειψη συνεκτικών θέσεων και προτάσεων για τον ίδιο τον αγώνα εναντίον του κεφαλαίου και του κράτους, στο ότι δεν κατανόησε την σημασία της κρίσης, την εποχή που ζούμε, τις πολιτικές του καθεστώτος, το ρόλο του κράτους και αυτό οδήγησε με τη σειρά του στην έλλειψη προτάσεων για έναν επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό και στο να μην έχει κοινωνικό και λαϊκό έρεισμα πέρα από κομμάτια της νεολαίας.

Ο χώρος διαχρονικά απαξίωνε να ασχοληθεί με οικονομικά θέματα –αυτά θεωρούνται λανθασμένα ότι είναι αποκλειστικά για μαρξιστές–, δεν κατανόησε την ίδια την φύση και την λειτουργία του ίδιου του καπιταλισμού που είναι το κατεξοχήν οικονομοκεντρικό σύστημα ενώ η αγαπημένη ενασχόληση με την πολιτική εξουσία, δηλαδή το κράτος ή ακόμα και την εξουσία περιοριζόταν σε απλή συνθηματολογία χωρίς βάθος και γνώση του εχθρού που υποτίθεται θέλουμε να ανατρέψουμε.

Όμως η λειτουργία του Κεφαλαίου και ο ρόλος του Κράτους στη σημερινή εποχή μεταξύ τους είναι αδιαχώριστα.

Για χρόνια, οι βασικοί άξονες της δράσης του α/α χώρου συνίστανται στο τρίπτυχο Αντίσταση – Αλληλεγγύη – Εξέγερση.

Έτσι όταν παρουσιάστηκαν οι συνθήκες για μια επαναστατική προοπτική στην Ελλάδα λόγω της κρίσης μετά το 2009 και μέχρι το 2012 που ήταν η περίοδος των μεγάλων κινητοποιήσεων εναντίον του μνημονίου, ο α/α χώρος βρέθηκε απροετοίμαστος και πολιτικά αφοπλισμένος σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Έτσι τη διετία 2010-2012 όταν έγιναν οι μεγάλες κινητοποιήσεις εναντίον του μνημονίου με τις συγκρούσεις και την συνεχή πολιορκία του κοινοβουλίου από χιλιάδες λαού, η ευκαιρία για ανατροπή πέρασε ανεκμετάλλευτη. Μετά την πλημμυρίδα των κινητοποιήσεων αυτών με τελευταία αυτή του Φεβρουαρίου του 2012, κινητοποιήσεις οι οποίες δεν κατάφεραν να φρενάρουν στο ελάχιστο την καθεστωτική επίθεση ακριβώς γιατί είχαν αμυντικό χαρακτήρα και δεν έβαζαν μια ανατρεπτική προοπτική, ήρθε η άμπωτη των κοινωνικών αγώνων, η παραίτηση, η ηττοπάθεια ενώ πολλοί –και δεν ισχύει αυτό μόνο για την κοινωνία αλλά και για τον α/α χώρο– εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στον Σύριζα πηγαίνοντας στις κάλπες και το 2012 και το 2015. Έτσι γίνεται πάντα στην ιστορία, όταν αποσύρεται ο λαός από τους δρόμους, τον λόγο παίρνουν οι απατεώνες επαγγελματίες πολιτικοί και το αστικό κοινοβούλιο.

Μετά τον Φεβρουάριο του 2012, έχουμε μια γενική καθίζηση των κοινωνικών αντιστάσεων, των αγώνων και των απεργιών.

Όλες οι απεργίες που έγιναν και στα 2,5 χρόνια της κυβέρνησης Σαμαρά και μέσα στο 2015 επί κυβέρνησης Σύριζα που ψήφισε το καλοκαίρι που μας πέρασε το Γ’ Μνημόνιο ήταν λιγοστές και απομαζικοποιημένες.

Τίποτα πια δεν εμπνέει τον λαό, τους εργαζόμενους, την νεολαία να κατέβουν στους δρόμους αφού οι μέθοδοι αγώνα, οι 24ωρες ειρηνικές απεργίες που ελέγχονται από τα καθεστωτικά συνδικάτα και κόμματα δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα και δεν ιδρώνει το αυτί των κυβερνήσεων.

Παράλληλα ο α/α χώρος, μαζί με την κοινωνική καθίζηση, την παραίτηση και την ήττα, βιώνει την δική του πολιτική καθίζηση και ήττα, αδυνατώντας να δώσει απαντήσεις στα θεμελιώδη προβλήματα της εποχής μας, βιώνοντας μια νοσηρή κατάσταση εσωστρέφειας, με παγιωμένους πια τους διαχωρισμούς στο εσωτερικό του.

Η μεγάλη τομή που απογύμνωσε ακόμα περισσότερο τις διαχρονικές ελλείψεις του α/α χώρου ήταν η ανάληψη της εξουσίας από τον Σύριζα και η πολιτική επένδυση κομματιών του χώρου στο «πρώτη φορά αριστερά».

Και τώρα που οι τελευταίες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν με την ψήφιση του Γ’ Μνημονίου, φαίνεται να εξακολουθεί να μην υπάρχει προοπτική στον ορίζοντα να ανατραπεί η πρωτοφανής αυτή κοινωνική και ταξική επίθεση που συνεχίζεται από το 2010. Αν όμως πρέπει να βρούμε τους υπεύθυνους για αυτή την αδυναμία, ας κοιτάξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό γιατί ενώ η εποχή μας είναι από τις πιο κατάλληλες για δράση, για ανατροπή, για επανάσταση, γιατί οι αντικειμενικές συνθήκες είναι καλές επειδή το σύστημα βρίσκεται σε κρίση και είναι απαξιωμένο, εμείς αδυνατούμε ως αγωνιστικά υποκείμενα να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.

Όμως η αδυναμία μας είναι αποτέλεσμα μιας πιο βαθιάς κοινωνικής κρίσης που έχει προκαλέσει με την πάροδο ετών ο καπιταλισμός.

Δεκαετίες τώρα καπιταλιστικής ανάπτυξης και νεοφιλελευθερισμού τελευταία, έχουν διαφθείρει τις δυτικές κοινωνίες, ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί, το συλλογικό πνεύμα έχει χαθεί, η αλληλεγγύη ως βασικός πυλώνας οικοδόμησης των ανθρώπινων κοινωνιών έχει υπονομευτεί, η αυτοθυσία για το συλλογικό καλό δεν υπάρχει πια.

Οι αξίες της Δύσης, ο ατομικισμός, ο μέχρι πριν την κρίση καταναλωτισμός, η κυριαρχία της τεχνολογίας έχουν διαφθείρει τον δυτικό άνθρωπο απογυμνώνοντάς τον πνευματικά.

Έτσι τώρα με την επίθεση του υπερεθνικού κεφαλαίου μετά το 2010, ως αποτέλεσμα της κρίσης, σε χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και όχι μόνο, όπως η Ελλάδα, οι κοινωνίες δείχνουν να αδυνατούν να αντισταθούν αφού η αποπολιτικοποίηση και ο ατομικισμός ως αποτέλεσμα της δυτικής κουλτούρας έχουν υπονομεύσει τα συλλογικά κοινωνικά οράματα και τις ελπίδες, άρα και τις αντιστάσεις. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι αυτοκτονούν μέσα στην απελπισία και στην μοναξιά. Γι’ αυτό και τα αγωνιστικά υποκείμενα αδυνατούν να εξυψωθούν πάνω από την κοινωνική ήττα, να προτείνουν λύσεις, να δράσουν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία αποτελεσματικά ενάντια στο καθεστώς και όχι μέσα στην ασφάλεια, την αυτάρκεια και την εσωστρέφεια των πολιτικών μικρομάγαζών τους.

Σε άλλες εποχές όπως στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και πιο πριν στην Ευρώπη, οι άνθρωποι, τα αγωνιστικά υποκείμενα θυσίαζαν τη ζωή τους μέσα σε ίσως πολύ πιο δύσκολες συνθήκες απ’ ό,τι σήμερα, σε συνθήκες πολέμου, κτηνώδους κρατικής βίας, φτώχεια και εκμετάλλευση για ένα καλύτερο συλλογικό αύριο. Ήταν τότε που οι κοινωνικές επαναστάσεις, ως κινητήριος διαδικασία ανθρώπινης προόδου έπαιρναν σάρκα και δεν ήταν μια λέξη κενού περιεχομένου, όπως ισχύει σήμερα.

Σήμερα, η κοινωνία, ο λαός, οι άνθρωποι χρειάζονται νίκες για να αναπτερωθεί το ηθικό τους μετά από τόσα χρόνια χτυπημάτων και ήττας από το καθεστώς.

Για να έρθουν οι νίκες όμως, πρέπει να κάνουμε πόλεμο κανονικό, να κάνουμε θυσίες και να ματώσουμε, να αντεπιτεθούμε και να πληρώσουν οι εξουσιαστές για τα εγκλήματά τους, για όλους όσους πέθαναν λόγω των πολιτικών που εφάρμοσαν, για όλους όσους ζουν από τα σκουπίδια, για όλους όσους ζουν στη φτώχεια και την ανέχεια. Πρέπει να έχουμε προτάσεις για μια δικαιότερη κοινωνία. Πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε θυσίες, να ρισκάρουμε την ίδια μας τη ζωή, να χύσουμε το ίδιο το αίμα μας για τον αγώνα, έναν αγώνα που δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο τον εαυτό μας αλλά μια καλύτερη ανθρωπότητα.

Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα