ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ 4Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ Σ.Π.Φ
«ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΠΙΑΣΤΕΙΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ, ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣ»
Το «Σχέδιο Φοίνικας», για το οποίο δικαζόμαστε σε αυτήν τη δίκη, ήταν μια διεθνής πρόταση συντονισμού αναρχικών επιθέσεων που ξεκίνησε το 2013.
Ως αναρχικοί αντάρτες πόλεων, έχουμε μία διεθνιστική αντίληψη για την αναρχία. Από τις εκρήξεις και τις φωτιές στην Αθήνα, μέχρι τα οδοφράγματα και τις μολότωφ στο Σαντιάγο, ανιχνεύουμε αυθεντικές στιγμές του αναρχικού πολέμου.
Το «Σχέδιο Φοίνικας», οι προτάσεις της FAI (Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας), όπως και το πρόσφατο κάλεσμα του «Μαύρου Δεκέμβρη» εκφράζουν την επιθυμία να ενώσουμε αυτές τις στιγμές, να τις συντονίσουμε και να τις κάνουμε πιο οργανωμένες, πιο επικίνδυνες, πιο βίαιες, πιο απελευθερωτικές…
Γιατί η δυναμική προοπτική του αναρχικού αγώνα βρίσκεται στην οργάνωση και στη διεθνοποίησή του.
Εκεί που σύντροφοι και συντρόφισσες, που μιλάνε άλλες γλώσσες και έχουν διαφορετικά βιώματα και εμπειρίες, μοιράζονται το ίδιο πάθος για την ένοπλη καταστροφή της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της εξουσίας.
Εκεί θέλουμε να βρεθούμε, στον πυρήνα της αναρχικής πράξης που η συνείδηση συναντά την πράξη, η ζωή το συναίσθημα και η ελευθερία τον άνθρωπο.
Η ονομασία του «Σχεδίου Φοίνικας» προήλθε από την επιθυμία να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της καταστολής το αναρχικό αντάρτικο πόλης στην Ελλάδα. Είναι η αντίστροφη πορεία της φωτιάς προς τη στάχτη που εκφράστηκε με επιθέσεις στο Μεξικό, στη Χιλή, στην Αγγλία, στη Γερμανία, στην Ιταλία, στην Τσεχία, στη Ρωσία, στην Ινδονησία…
Στην Ελλάδα η Σ.Π.Φ και η F.A.I χτύπησαν με βόμβες τη διευθύντρια των φυλακών Κορυδαλλού, τον αρχιφύλακα των φυλακών Ναυπλίου, τον πρώην διοικητή της Αντιτρομοκρατικής, τον Ειδικό Εφέτη Ανακριτή κατά της Τρομοκρατίας.
Για τις 3 πρώτες ενέργειες δικαζόμαστε σε αυτό το δικαστήριο. Αυτή είναι η 4η κατά σειρά δίκη εναντίον της Σ.Π.Φ.
Με μία βασική διαφορά. Οι τρεις προηγούμενες δίκες ήταν για δράσεις της οργάνωσης πριν τη σύλληψή μας. Τώρα αυτό το δικαστήριο διεκδικεί την πρωτοτυπία να μας δικάζει για αναρχικές δράσεις που πραγματοποιήθηκαν ενώ εμείς ήμασταν ήδη στη φυλακή.
Σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο της δίκης παρέλασαν ως μάρτυρες κατηγορίας μπάτσοι, πυροτεχνουργοί, στελέχη της αντιτρομοκρατικής, «θύματα» των αναρχικών επιθέσεων, διαβάστηκαν εκθέσεις πραγματογνωμοσύνης, επιδείχθηκαν βίντεο από την έκρηξη παγιδευμένου φακέλου, όμως νομικά κανείς δεν μπόρεσε να συνδέσει ή έστω να κατασκευάσει ένα στοιχείο που να δείχνει τον ρόλο του πυρήνα φυλακής της Σ.Π.Φ με το Σχέδιο Φοίνικας…
Αν ο ρόλος της δικαιοσύνης και των δικαστών είναι να προστατεύουν την εξουσία, ο ρόλος των αντάρτικων οργανώσεων είναι να διατηρούν τη συνωμοτικότητά τους και να μη δίνουν καμία πληροφορία στον εχθρό.
Έτσι, εισαγγελείς και ανακριτές έφτιαξαν το κατηγορητήριο για αυτήν τη δίκη με βάση ένα συλλογικό κείμενο της οργάνωσης από τη φυλακή που χαιρέτιζε και στήριζε την πρώτη βομβιστική επίθεση εναντίον της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού από τον πυρήνα της Σ.Π.Φ Sole – Baleno/Συμμορίες Συνείδησης.
Στο κείμενο αυτό, μάλιστα, μιλήσαμε με το συλλογικό «εμείς», γράφοντας «οργανώσαμε, σχεδιάσαμε, συνεχίζουμε», τονίζοντας το αδιαίρετο της οργάνωσης και της αμετανόητης επιθυμίας μας να στηρίξουμε και να συνεχίσουμε το αναρχικό αντάρτικο πόλης.
Οι εισαγγελείς και οι ανακριτές θέλησαν με έναν αλχημιστικό τρόπο να αποδώσουν κυριολεκτικά το συλλογικό «εμείς» που χρησιμοποιήσαμε και, με οδηγό αυτό το κείμενο, έστησαν όλη τη δίκη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η δικαιοσύνη δοκιμάζει να μας λογοκρίνει και να μας δικάσει με βάση τα κείμενα που έχουμε δημοσιεύσει. Έχουν προηγηθεί άλλα δύο δικαστήρια για δύο κείμενά μας με την κατηγορία για προτροπή σε τέλεση βίαιων ενεργειών.
Δεν θα σταθώ όμως στο νομικό κομμάτι… αναρχικοί είμαστε και όχι δικηγόροι… Όλα αυτά αναφέρονται για να αποκρυπτογραφηθούν οι πραγματικές προθέσεις της εξουσίας.
Γιατί αυτό που επιδιώκουν δικαστές και μπάτσοι είναι να φορέσουν φίμωτρο στην οργάνωση, να καταστείλουν την παρουσία μας μέσα στη φυλακή, να απαγορεύσουν τα κείμενα που δημοσιεύουμε από τα κελιά μας, να λογοκρίνουν την πολεμική που εκτοξεύουμε ενάντια στο σύστημα, να κόψουν τις γέφυρες επικοινωνίας με τους συντρόφους μας έξω, να μας απομονώσουν και να κάνουν τον φόβο να κυβερνήσει, καθώς κάθε κείμενο θα σημαίνει επιπλέον χρόνια φυλακής.
Βέβαια, εξαιτίας των ήδη μακροχρόνιων ποινών μας (από 25 έως 80 έτη), αυτές οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις με μία πρώτη ματιά δεν φαίνεται να έχουν καμία ιδιαίτερη αξία (που βέβαια, και να είχαν, αυτό δεν θα άλλαζε τη στάση μας και δεν θα υποχωρούσαμε ούτε ένα χιλιοστό απέναντι στους δικαστικούς εκβιασμούς).
Με εξαίρεση τις περιπτώσεις του Γεράσιμου Τσάκαλου, της Όλγας Οικονομίδου, του Γιώργου Πολύδωρου και του Θεόφιλου Μαυρόπουλου, που οι νέες υποδικίες χρησιμοποιήθηκαν για να παρατείνουν την προφυλάκισή τους και να μην αποφυλακιστούν λόγω λήξης 18μήνου, για τους υπόλοιπους από εμάς δεν υπήρχε καμία διαφορά καθώς τα επιπλέον χρόνια φυλακής συγχωνεύονται όλα στα 25 χρόνια. Όμως ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Εφαρμόζοντας εναντίον της Σ.Π.Φ τις πρώτες διώξεις για πολιτικά κείμενα, οι δικαστές εισάγουν καμουφλαρισμένα την αστυνομία σκέψης και σε άλλες περιπτώσεις αναρχικών.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του αναρχικού Παναγιώτη Μιχαλάκογλου, που ο ανακριτής απέρριψε την αίτηση αποφυλάκισής του εξαιτίας ενός αναρχικού κειμένου που είχε γράψει και είχε αναρτηθεί στο διαδίκτυο. Και αυτή δεν είναι η μοναδική περίπτωση.
Προφανώς μου είναι τελείως άχαρο να μιλάω για μεθοδεύσεις του κράτους τη στιγμή που το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η συνέχιση του αναρχικού αντάρτικου πόλης.
Όμως η ανάλυση των σχεδιασμών του εχθρού, του κράτους, της αστυνομίας, των δικαστών, είναι απαραίτητη για όποιον προετοιμάζεται να τους πολεμήσει.
Όπως οι πρώτοι περιοριστικοί όροι που επεβλήθησαν σε κατηγορούμενους για τη Σ.Π.Φ, με απαγόρευση επικοινωνίας μεταξύ τους και εισόδου τους σε σχολές, έστρωσαν το έδαφος για την επιβολή εξορίας και τον μετρητή του ενός χιλιομέτρου ελευθερίας σε συγγενείς μου, έτσι και τώρα οι διώξεις πολιτικών κειμένων είναι ο πρόλογος για τις δηλώσεις μεταμέλειας και τη δημόσια αποκήρυξη του ένοπλου αγώνα που θα ζητηθούν στο μέλλον.
Ακολουθώντας το παράδειγμα της Ιταλίας από τα μολυβένια χρόνια, η εξουσία γνωρίζει πως η πραγματική ήττα για το αντάρτικο πόλης δεν έρχεται με τις συλλήψεις αλλά με την παράδοση, με την ανακωχή από τη μεριά μας. Όπως έλεγε κι ο στίχος από ένα ποίημα:«Δεν είναι το ζήτημα να πιαστείς αιχμάλωτος, το ζήτημα είναι να μην παραδοθείς…».
Διώκοντας στην αρχή τα κείμενα, στήνοντας δικαστήρια όπως αυτό εδώ για μια πολιτική δήλωση, είναι σίγουρο ότι στη συνέχεια θα δοκιμαστεί η δημόσια δήλωση αποκήρυξης του αντάρτικου πόλης ως προϋπόθεση για άδειες και αποφυλακίσεις πολιτικών κρατουμένων.
Φυσικά, η πανούκλα των νόμων που εφαρμόζεται αρχικά εναντίον της Σ.Π.Φ δεν πρόκειται να περιοριστεί. Αντίθετα, θα εξαπλωθεί ως επιδημία και θα επιδιώξει να χτυπήσει κάθε πτυχή της αναρχικής δράσης με ποινικές διώξεις για ανατρεπτικό περιεχόμενο εντύπων, αφισών, εκδηλώσεων… Όλα αυτά στα πλαίσια της προτροπής σε βίαιες ενέργειες.
Ήδη ο αντιτρομοκρατικός νόμος έχει στήσει το δόκανο… Με τις διατάξεις του, προκαλεί μία ομίχλη καταστολής, αναφέροντας «όποιος στηρίζει ηθικά τις τρομοκρατικές οργανώσεις, μπορεί να εκδιωχθεί και ο ίδιος…». Ποιο είναι το κριτήριο της ηθικής στήριξης; Για τους εκπροσώπους του νόμου και της τάξης ίσως και μια αφίσα ή μια εκδήλωση μπορεί να θεωρηθεί ηθική υποστήριξη στους «τρομοκράτες». Κι αν αυτά φαίνονται εικόνες από ένα μακρινό μέλλον, αντιστοιχούν στην πραγματικότητα που βιώνουν τώρα πολιτικοί κρατούμενοι.
Στις Η.Π.Α ο ακτιβιστής Έρικ ΜακΝτέιβιντ καταδικάσθηκε σε 20 χρόνια φυλακής, όταν συνελήφθη εξαιτίας πληροφοριοδότριας του FBI. Ο Έρικ δεν κατηγορήθηκε ποτέ για κάποια πράξη αλλά για την πρόθεσή του, σύμφωνα με την πληροφοριοδότρια, να σαμποτάρει υποδομές του συστήματος λεηλασίας της φύσης. Η κατηγορία που του κόστισε 20 χρόνια φυλακής ήταν «η σκέψη τέλεσης κακουργήματος».
Στη Γερμανία ο Thomas Meyer-Falk, που καταδικάστηκε για ανατρεπτικές πράξεις, παραμένει στη φυλακή για πολλά χρόνια μετά τη λήξη της ποινής του, καθώς η σωφρονιστική υπηρεσία έκρινε ότι δεν έχει μετανιώσει για τις επαναστατικές του ιδέες και εφάρμοσε εναντίον του την «αόριστη παράταση της κράτησής του».
Με το ίδιο πρόσχημα απορρίπτουν την αποφυλάκιση του αναρχικού Marco Camenisch, που κρατείται πάνω από 20 χρόνια στη φυλακή για αναρχική δράση.
Στην Ιταλία, πριν λίγα χρόνια, οι αστυνομικο-δικαστικές αρχές πραγματοποίησαν την κατασταλτική επιχείρηση με το ευφάνταστο όνομα «ευτολμία» (Ardire) εναντίον της αναρχικής ιστοσελίδας Culmine, επειδή δημοσίευε αναρχικά κείμενα και προκηρύξεις (ανάμεσά τους και αναλήψεις ευθύνης της FAI και της Σ.Π.Φ).
Στην Ελλάδα το Συμβούλιο της Φυλακής αρνήθηκε να χορηγήσει την άδεια που δικαιούνταν ο αντάρτης πόλης της 17Ν Δημήτρης Κουφοντίνας, γράφοντας στο αιτιολογικό της απόρριψης, ανάμεσα στα άλλα, ότι έχει υποστηρίξει δημόσια με δηλώσεις και κείμενά του τη Σ.Π.Φ και τον Επαναστατικό Αγώνα (στο έγγραφο γράφουν ΕΛΑ, αλλά πιθανότατα εννοούν τον ΕΑ).
Στη δημοκρατία η ελευθερία του λόγου φτάνει ως εκεί που δεν αμφισβητείται η εξουσία. Όμως ελευθερία με μέτρο δεν υπάρχει…
Επέλεξα να μιλήσω για τη στρατηγική του κράτους, των δικαστών και της αστυνομίας γιατί θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να μπορούμε να αναλύουμε τον εχθρό, να αντιλαμβανόμαστε τις κινήσεις του, να εκτιμάμε τις προθέσεις του για να τον χτυπάμε όσο πιο δυνατά μπορούμε. Ζούμε στον καιρό των διαπιστώσεων. Όλοι γνωρίζουν, αλλά λίγοι αντιδρούν. Οι αλχημείες της καταστολής και της δικαιοσύνης δεν αναφέρονται εδώ για να δημιουργήσουν φόβο στους νέους συντρόφους. Ούτε για να εφευρεθούν υπερασπιστικές γραμμές που εξαντλούνται στην καταγγελία της αυθαιρεσίας των διωκτικών μηχανισμών. Ούτε για να εφαρμοστούν οι τακτικές της πολιτικής οπισθοχώρησης.
Το αντίθετο.
Όλα αυτά που αναφέρθηκαν δεν είναι κάποιο βραχυκύκλωμα του συστήματος. Είναι οι δομικές λειτουργίες του και ο πυρήνας του, που διατάζει την εξόντωση των εχθρών του καθεστώτος. Δεν υπάρχουν ελιγμοί, αλλά και να υπήρχαν δεν θα τους διαλέγαμε.
Όποιος θέλει να είναι αναρχικός, πρέπει να κάψει τις γέφυρες πίσω του και να μην περιμένει καμία επιείκεια από τον αντίπαλο. Όπως δεν δείχνουμε και εμείς καμία μεταμέλεια απέναντι στην εξουσία ακόμα κι όταν φυλακίζει τα χρόνια μας.
Εγκαταλείποντας τη νομική άμυνα της «αθωότητας» ή της «ανυπαρξίας στοιχείων» διαλύουμε τις ψευδαισθήσεις…
Στον αγώνα για την ελευθερία δεν υπάρχουν ημίμετρα ούτε η μέση οδός… Στον αγώνα για την ελευθερία ούτε ο θάνατος ούτε η φυλακή πρέπει να μπαίνουν εμπόδιο…
Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο…
«Ή στην επίθεση ή στον καναπέ…»
Τσάκαλος Χρήστος
Μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI
08/01/2016