Είμαστε μια συλλογικότητα αναρχικών με βάση το Μόντρεαλ που, υπό το φως των πρόσφατων ανησυχητικών εξελίξεων στη βορειοαμερικανική αναρχική κοινότητα, αποφασίσαμε πως δεν μπορούμε άλλο να καθόμαστε άπραγοι και να μην κάνουμε τίποτα. Σηκώνοντας λοιπόν το γάντι, ανακοινώνουμε με υπερηφάνεια ότι στο εξής θα συνεχίσουμε να μην κάνουμε τίποτα υπερηφάνως, σκοπίμως, λανσάροντας μιαν εκστρατεία για να καταγγείλουμε και να εξοστρακίσουμε εκείνους που, παρά τις προειδοποιήσεις μας, αποφασίζουνε να κάνουν κάτι.
Αισθανόμαστε υποχρεωμένοι εκ των περιστάσεων να ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδεμα επαναστατικού ναρκισσισμού καθ’ όσον βλέπουμε τους συντρόφους μας να αρχίζουν να εμπλέκονται και να αλληλεπιδρούν με τον κόσμο έξω από τα στενά όρια των διαδηλώσεων, των συνελεύσεων, του υπόγειου ακτιβισμού, των συζητήσεων ασφαλών χώρων και της ψυχολογικής άρνησης.
Καταρχήν, καταγγέλλουμε όλους όσοι με οιονδήποτε τρόπο ασπάζονται ή ενθαρρύνουν τη διακριτική ή αδιάκριτη βία. Αυτή η στάση μας δεν στηρίζεται σε 150 χρόνια επαναστατικής βίας, αρχής γενομένης από εκτελέσεις, επιθέσεις και βόμβες που χρησιμοποίησαν οι αναρχικοί τερροριστές. Μήτε στηρίζεται στην ατομικιστική πρόκληση ή στις προ-μαχνοβίτικες bezmotivny (‘άνευ ειδικού κινήτρου’) εκτελέσεις. Ούτε και στα καθιερωμένα επιχειρήματα τύπου «προπαγάνδα της πράξης». Απεναντίας, πιστεύουμε ότι ο αναρχισμός, στα καλύτερά του, είναι απλώς επέκταση του πολιτικού φιλελευθερισμού. Κι ότι η καταγγελία οιασδήποτε βίας μάς γλυτώνει από το ζόρι να στεκόμαστε στο πλευρό συντρόφων που παραβαίνουν τον νόμο, ή που μπορεί να διαφωνούμε μαζί τους, ή που με κάποιον άλλον τρόπο μάς ρεζιλεύουνε. Το λοιπόν, επισημαίνουμε πως, ενώ υπάρχει ένα ιστορικό συμπαράστασης προς συντρόφους ‘ό,τι και να γίνει’, υπάρχει επίσης μια παράδοση καταγγελίας εκείνων που χρειάζονται την υποστήριξή μας περισσότερο – ακριβώς όταν την έχουνε ανάγκη. Στην ουσία, για κάθε Έμμα Γκόλντμαν που στήριξε λίγο πολύ μονάχη της τον Τσόλγκος, υπάρχει ένας Γιόχαν Μοστ που κατήγγειλε τον Μπέρκμαν. Για εμάς, ο Μοστ έδωσε τα ρέστα του. Επιπλέον, διαπιστώνουμε ότι ξεμπερδεύοντας μ’ ενάμιση αιώνα ιστορίας κάνουμε λίγο πολύ ό,τι γουστάρουμε και το λέμε αναρχισμό.
Οι δράσεις μας θα είναι ατρόμητες, σαρωτικές, κι η αναρχική κοινότητα θα ξέρει πως το λέει η καρδούλα μας. Στην πιο εξωφρενική μας κίνηση ως τα σήμερα, καταγγείλαμε –ανωνύμως– κάποιον που μας τσατάλιασε τα νεύρα. Επίσης, κυκλοφορήσαμε μια κεκαλυμμένη (κι ανώνυμη) απειλή, ότι το εν λόγω πρόσωπο καλά θα κάνει να μην πατήσει ξανά το πόδι του στο Μόντρεαλ για να μην έχουμε άλλα. Κάτι που μπορεί να φαίνεται εντελώς υποκριτικό τη στιγμή που διεκδικούμε το ηθικό πλεονέκτημα της μη βίας – κι αφού είμαστε αναρχικοί, η ιδέα του περιορισμού των κινήσεων οποιουδήποτε φαίνεται κομματάκι εξουσιαστική. Αλλά πιστέψτε μας, όσο περισσότερο καταγγέλλεις συντρόφους που χρησιμοποιούν βία για να εκπληρώσουν τους στόχους τους (ή υιοθετούν οτιδήποτε άλλο σού τη δίνει), όσο περισσότερο εφαρμόζεις τον αναρχισμό μ’ έναν εξουσιαστικό βούρδουλα, τόσο ευκολότερα τα πράγματα για σένα. Τουλάχιστον, εμείς σ’ αυτό έχουμε καταλήξει.
Σύντομα θα δημοσιοποιήσουμε κατευθυντήριες γραμμές για αναρχικούς ομιλητές, ακτιβιστές κι όσους είναι να επισκέπτονται το Μόντρεαλ, για να εξασφαλίσουμε ότι θα ’ναι εξαιρετικά μειωμένη η πιθανότητα να συμβεί τέτοιο ατυχές ενδεχόμενο. Όπερ μας γλυτώνει απ’ τη βορειοαμερικανική αναρχική σπαζοκεφαλιά της συνέπειας μιας σεχταριστικής καταγγελίας σ’ ένα μέρος όπου ουδείς ανήκει σε κάποια σέχτα. Όπως όμως προαναφέραμε, το χάσιμο 150 χρόνων ιστορίας πάει πολύ μπροστά την απελευθέρωση της αναρχίας απ’ τον ίδιο της τον εαυτό.
Πώς θα ξέρετε ότι υπήρξαμε ενεργοί; Εύκολο. Αφού η κύρια επαναστατική μας δραστηριότητα είναι να μην κάνουμε τίποτα –άντε και ολίγες απρόσωπες απειλές και ρηχή θεωρία–, αν διαπιστώσετε ότι δεν συνέβη τίποτα στο Μόντρεαλ το τελευταίο 24ωρο, να ’στε σίγουροι ότι ήμασταν εμείς, κάνοντας αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα.
Επίσης, σημειώσατε ότι μόλις γίναμε δεκτοί κι είμαστε υπερήφανοι που ενταχθήκαμε στην Ομοσπονδία Αναρχικών-Μαλακιστηριών (FAP-U).
Είμαστε ATM. Να μην περιμένετε τίποτα.