Την Πέμπτη, 9 Ιούνη 2016, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση με πανό, συνθήματα, κείμενα και τρικάκια στα διοικητικά δικαστήρια Θεσσαλονίκης, ενόψει τόσο της 11ης Ιούνη (μέρας αλληλεγγύης σε αναρχικούς αιχμαλώτους με μακροχρόνιες ποινές), αλλά και της δίκης των 21 κατοίκων από τις Σκουριές που κατηγορούνται για τον εμπρησμό του εργοταξίου της Ελληνικός Χρυσός. Η παρέμβαση τελείωσε στα Δικαστήρια, όπου και υπήρχε συγκέντρωση αλληλεγγύης στους κατηγορούμενους.
[Η δίκη αναβλήθηκε για τον Μάρτη του 2017.]
Ακολουθούν τα κείμενα που μοιράστηκαν:
Με αφορμή τις διώξεις των 21 κατηγορουμένων για τον εμπρησμό του εργοταξίου της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές
Η υπόθεση των Σκουριών αποτέλεσε κεντρικό ζήτημα για τα πολιτικά παιχνίδια των εκάστοτε κυβερνήσεων. Η ΝΔ ήταν αυτή που επέβαλε το στρατό κατοχής στα χωριά και τη βίαιη καταστολή του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία, με μοναδικό σκοπό την κάμψη των αντιστάσεων των αγωνιζόμενων ώστε να συνεχίσει ομαλά το κερδοφόρο, γι’αυτούς, έργο. Ο Σύριζα τότε, από θέση αντιπολίτευσης, τάσσονταν ξεκάθαρα κατά του έργου και με το μέρος των αγωνιζόμενων για τους δικούς του ψηφοθηρικούς σκοπούς, όπως φάνηκε και στη συνέχεια. Οι προεκλογικές υποσχέσεις του για παύση κάθε εξορυκτικής δραστηριότητας στις Σκουριές, αποδείχτηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, ψεύτικες. Ο Σύριζα ως κυβέρνηση χρησιμοποίησε την εμπιστοσύνη του κόσμου και εκμεταλλευόμενος τον αφομοιωτικό του ρόλο στα κινήματα, κατάφερε να φρενάρει τον αγώνα. Μεγάλη μερίδα των αγωνιζόμενων, πιστεύοντας στις εξαγγελίες του για παύση του έργου, σταμάτησαν τις δράσεις αντίστασης. Στην πραγματικότητα όμως το έργο μέχρι και σήμερα, ποτέ δε σταμάτησε στο σύνολό του.
Η επέλαση του τεχνοβιομηχανικού συστήματος και η αντίσταση στη μεγα-μηχανή
Βασικός πυλώνας του πολιτισμού εδώ και αιώνες, είναι η λεηλασία του φυσικού κόσμου με σκοπό το κέρδος και την ανθρώπινη ευημερία. Εκεί ακριβώς έχει δομηθεί και το κυρίαρχο ιδεολόγημα του ανθρωποκεντρισμού. Ο άνθρωπος τοποθετώντας τον εαυτό του στην κορυφή του κόσμου, εκμεταλλεύεται όπως επιθυμεί την γη και τα άλλα είδη προς όφελός του. Με την βιομηχανική εξάπλωση και την τεχνολογική λαίλαπα, το παγκοσμιοποιημένο πλέον κεφάλαιο κατέχει και απομυζεί τη φύση και τα μη-ανθρώπινα ζώα ως «φυσικούς πόρους», για την διαιώνιση της κυριαρχίας και του εξουσιαστικού πολιτισμικού οικοδομήματος. Η εξάπλωση αυτή έχει δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες εξάρτησης ανάμεσα σε αυτό και τον σύγχρονο τρόπο ζωής, μην αφήνοντας καμία διέξοδο για μια ζωή ελευθερίας, παρά μόνο μέσω του διαρκή πολέμου για την καταστροφή της κυριαρχίας σε κάθε μορφή της.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ολόκληρη η γη αποτελεί μια τράπεζα κέρδους για τους κυρίαρχους, με κάθε τρόπο. Από την ιδιοκτησία γης και την εντατική και βιομηχανική γεωργία, στις αποψιλώσεις δασικών εκτάσεων για βοσκοτόπια και μονοκαλλιέργειες. Από τις διάφορες εξορυκτικές διαδικασίες και εγκαταστάσεις για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, στο παγκόσμιο οδικό δίκτυο για την διακίνηση των εμπορευμάτων και του εργατικού και καταναλωτικού δυναμικού, ο κοινός παρανομαστής θα είναι πάντα οι περιβαλλοντικές καταστροφές.
Ως αναρχικοί αναγνωρίζουμε τον αγώνα ενάντια στην εξόρυξη στις Σκουριές Χαλκιδικής σαν ένα κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την ολική απελευθέρωση των ζώων -συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου- και της γης. Εκεί που η θεωρία μας μπορεί να πραγματώσει στιγμές δράσης, στην προσπάθεια να απορυθμίσουμε το σύστημα της κυριαρχίας και να σπάσουμε ολότελα τα σύγχρονα τείχη της σκλαβιάς. Εκεί που ο αναρχικός αγώνας για την ολική απελευθέρωση ανάβει την σπίθα για το ολοκαύτωμα του τεχνοβιομηχανικού πολιτισμού.
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ
ΩΣ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο
mavroprasinothess@espiv.net | mavroprasino.espivblogs.net
*
ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΘΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
Στο πέρας των αιώνων και κατά τη διαμόρφωση των ανθρώπινων κοινωνιών ως το υπάρχον κοινωνικό σύστημα, αν είναι ένα το κοινωνικό ιδεολόγημα που έστρωνε κάθε φορά το δρόμο για την ανθρώπινη εκμετάλλευση, αυτό δεν ήταν άλλο από το συντηρητισμό. Έναν συντηρητισμό, όμως, βαθύτερο από αυτή τη “σχολή” που επιθυμεί τη διατήρηση του τάδε ή του δείνα οικονομικού μοντέλου. Ένα συντηρητισμό που επεδίωκε τη διαιώνιση της συνθήκης της εκμετάλλευσης ως δομικό συστατικό των κοινωνιών.
Για να επιτευχθεί, όμως, ο εν λόγω στόχο ήταν “επιβεβλημένη” η διαμόρφωση ενός θεσμού που δε θα επέτρεπε να θιχθεί ούτε στο ελάχιστο το κοινωνικό status quo. Ο θεσμός αυτός αφορούσε ένα σύνολο κωδίκων ηθικής και αποτέλεσε τη “δικλίδα ασφαλείας” των καθεστώτων κοινωνικής οργάνωσης.
Η κοινωνική ηθική, αποτέλεσε κι αποτελεί μία μέθοδο κατάταξης κάθε ανθρώπινης ενέργειας (από τις προσωπικές σχέσεις μέχρι τις ατομικές πράξεις) κάπου μεταξύ των δύο πόλων, του “ηθικού” και του “ανήθικου”. Και αυτή η μέθοδος δεν ορίζεται καθόλου αυθαίρετα. Αντιθέτως, διαμορφώνεται με βάση τα κυρίαρχα κοινωνικά ιδεολογήματα, και έχει στόχο τη διατήρηση της κοινωνικής ομαλότητας. Μπορεί, λοιπόν, κατά τα φαινόμενα να αποτελεί απότοκο ενός συλλογικού κοινωνικού “αλτρουισμού” για να επιτευχθεί η “αρμονική συμβίωση με τους άλλους”, αλλά η πραγματικότητα δείχνει πως αυτός ο φερόμενος ηθικός αλτρουισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από το συμβόλαιο υποταγής καθενός και καθεμίας στο υπάρχον εξουσιαστικό σύστημα. Είναι ο “εσωτερικός κανονισμός” της κοινωνίας-φυλακής.
Προφανώς, το πρώτο οξύμωρο στοιχείο είναι πως οι ηθικοί κώδικες προσδιορίζονται ως οικουμενικοί. Ωστόσο, σαφώς αρκετοί είναι οι υποταγμένοι αυτού του κόσμου που αν “ρωτόντουσαν”, δε θα υπέγραφαν συνθηκολόγηση με τους δυνάστες τους, ούτε θα σκλαβώνονταν οικειοθελώς κάτω από τον αξιακό κώδικα που ως ύψιστο ιδανικό, για παράδειγμα, ανάγει την ατομική ιδιοκτησία. Ακόμη πιο οξύμωρο βέβαια είναι, το γεγονός πως αν και αυτό το κοινωνικό δηλητήριο άλλαξε σύσταση και μορφή σε τόσο μεγάλο βαθμό ανά τους αιώνες και ανά τόπους για να φτάσει εδώ και τώρα (ανάλογα με τις απαιτήσεις της εκάστοτε εξουσιαστικής πραγματικότητας αρχαϊκά πολιτειακά συστήματα, μεσαιωνική χριστιανική εκκλησία, ISIS κλπ). Εντούτοις, οι φορείς του, αντιλαμβάνονται το περιεχόμενό του όχι απλά ως ατομικά απαράβατο εγχειρίδιο διαβίωσης στον κόσμο, αλλά ως μία συνθήκη που οφείλει να επιβληθεί καθολικά στην ανθρωπότητα (και ενίοτε στη φύση), και ως μία παγκόσμιας εμβέλειας “αλήθεια”. Η μετεγκατάσταση των ηθικών κανόνων στην πράξη, βέβαια, αποτέλεσε κι αποτελεί μία πολύ περισσότερο περίπλοκη διαδικασία από την απλή διαμόρφωση των ατομικών συνειδήσεων των υπηκόων. Η διαδικασία αυτή είναι χρέος του δικαστικού συστήματος, του συστήματος δικαιοσύνης, του οποίου η σχέση με τη διαμόρφωση μιας διάχυτης κοινωνικής ηθικής είναι δυναμική και πολυεπίπεδη. Απ’ τη μία, λοιπόν, το σύστημα δικαιοσύνης είναι η μέθοδος με την οποία θα εκφραστεί η ισχύουσα “άγραφη” κοινωνική ηθική σε τυπικούς και έγγραφους νόμους, είναι αυτό το σύστημα το οποίο θα καθορίσει τη νομική πραγματικότητα, την τιμωρία και καμία φορά την επιβράβευση για τους παραβατικούς ή τους ευυπόληπτους πολίτες αντίστοιχα. Απ’ την άλλη, αποτελεί το μέσο για τη σταδιακή αφομοίωση των νόμων που θα διαμορφώσουν και θα παγιώσουν την κοινωνική ηθική και τέλος, θα αποτελέσουν το μηχανισμό μέσα από τον οποίο οι νόμοι κάποιες φορές θα εκφράσουν πραξικοπηματικά την επιβολή της κυριαρχίας για τα δικά της συμφέροντα.
Ο θεσμός αυτός της δικαιοσύνης, λοιπόν, αποτυπώνεται διαφορετικά ανάλογα με τα εκάστοτε κοινωνικά συστήματα οργάνωσης. Έτσι, στην αστική δημοκρατία, εκφράζεται μέσω των δικαστικών και νομοθετικών θεσμών, που αποτελούν και τους βασικούς πυλώνες τους κράτους. Το δικαστικό σύστημα δεν πρόκειται μόνο για μια αφηρημένη έννοια (π.χ. αίσθημα δικαίου) αλλά πολύ περισσότερο έχει να κάνει με την έκφραση της κρατικής και καπιταλιστικής καταστολής.
Η δικαστική εξουσία, είναι η κύρια υπεύθυνη για την “απονομή δικαιοσύνης” σε οποίον/α ξεπερνάει τα όρια που έχει ορίσει η κυριαρχία. Σε όλο αυτό το εξουσιαστικό σύμπλεγμα, το δικαστήριο αποτελεί το χώρο όπου αποκτά υλική μορφή η δικαιοσύνη: με τους εισαγγελείς που σα “σοφοί” και σαν “φύλακές” της προτείνουν χρόνια σε δικαστήρια και εκδίδουν εντάλματα πάσης φύσεως και τους δικαστές που σα σύγχρονοι ιεροεξεταστές επικυρώνουν τις ποινές με γνώμονα πάντα, και για τους δύο, την ισορροπία και την ασφάλεια τους συστήματος. Από όλο αυτό δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν και οι δικηγόροι που αποτελούν το συνδετικό κομμάτι του δικαστικού συστήματος με τα “θύματά” του, εκπροσωπώντας τους σα να δίνουν παράσταση σε θέατρο, παζαρεύοντας ποινές και πιέζοντας δικαστές και εισαγγελείς για να δείξουν επιείκεια. Όλοι αυτοί συνθέτουν το και ανεξάρτητο δικαστικό σύστημα και δείχνουν σε κάθε δίκη το πραγματικό πρόσωπο της δημοκρατίας: διάφοροι φτωχοδιάβολοι έρχονται αντιμέτωποι με βαρύτατες ποινές, ενώ για τους συνειδητά εχθρούς της δημοκρατίας επιφυλάσσονται εκδικητικές φυλακίσεις και μακροχρόνιες ποινές για αυτούς και για τα φιλικά και συγγενικά τους πρόσωπα.
Το δικαστικό σύστημα, όμως, πέρα από μηχανισμό καταστολής αποτελεί “καταφύγιο’’ για τους καταπιεσμένους που έρχονται αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο του κράτους που δε θα διστάσει να καταπατήσει δικαιώματα να συγκαλύψει περιστατικά εργοδοτικής τρομοκρατίας, αστυνομικής και σωφρονιστικής βίας, δολοφονίες μεταναστών από φασίστες. Η δικαστική εξουσία, λοιπόν, έρχεται να μπαλώσει τα όποια ατοπήματα στα οποία πέφτουν το κράτος και τα αφεντικά για να αποδυναμώσει τους αγώνες των καταπιεσμένων, αφενός περιορίζοντας τις αντιστάσεις τους σε θεσμικές και αφομοιωτικές διεξόδους, αφετέρου προωθώντας τις ατομικές λύσεις στα συλλογικά μας προβλήματα. Τέλος, το δικαστικό σύστημα θα αποτελέσει τον εκφραστή των ανθρώπινων συναισθημάτων, το διαμεσολαβητή στην επισφράγιση των ανθρώπινων σχέσεων, το διαχειριστή των ανθρώπινων ζωών. Έτσι, η αγάπη και ο χωρισμός, η ζωή και ο θάνατος καλούνται να λογοδοτήσουν στο θεσμό της δικαιοσύνης, ο οποίος θα εγκρίνει τη γνησιότητά τους, θα εγκρίνει την ύπαρξή τους, θα τη νομιμοποιήσει ηθικά και κοινωνικά.
Φυσικά, το δικαστικό σύστημα δε στοχεύει ούτε μονάχα στη διαμόρφωση της κυρίαρχης ηθικής, της ηθικής της κανονικότητας, της ηθικής της υποταγής. Θα ’μασταν αφελείς αν δε βλέπαμε πως το δικαστικό σύστημα αποτελεί με τη σειρά του μια κερδοφόρα επιχείρηση για το κράτος, που μετρά εκατομμύρια ευρώ από τα πρόστιμα, τις εγγυήσεις, την εξαγορά των ποινών, τα περιοριστικά μέτρα, τα παράβολα, αλλά και μια κερδοφόρα επιχείρηση για τους δικηγόρους που απολαμβάνουν υπέρογκα ποσά για να παζαρέψουν χρόνια ελευθερίας. Έτσι διαμορφώνεται -με δικούς της κανόνες- η μικροοικονομία του δικαστικού συστήματος
Η θεσμοθέτηση των νόμων ανέκαθεν διασφάλιζε την επιβίωση του κράτους. Κράτος και κεφάλαιο ανανεώνουν συνεχώς το συμβόλαιο καθολικής επιβολής μέσα από την απονομή μιας υποτιθέμενης αντικειμενικής και καθολικής δικαιοσύνης, μέσα από τη συνεχή αναβάθμιση του νομικού τους οπλοστασίου, μέσα από την εφεύρεση του ’’εγκλήματος’’, αλλά και της “τιμωρίας’’, και της επακόλουθης κοινωνικής τους νομιμοποίησης, μέσα από την παγίωση του δόγματος της κοινωνικής ειρήνης, σε έναν κόσμο που βράζει στις αντιθέσεις του, σε έναν κόσμο που ο πόλεμος από κράτος και αφεντικά έχει κηρυχθεί προ πολλού και το μόνο που μένει είναι να πάρουμε θέση μάχης απέναντι στους δυνάστες των ζωών μας.
Μέσα από τους νόμους, κράτος και καπιταλισμός νομιμοποιούνται τόσο ηθικά, όσο και πρακτικά. Οι νόμοι που στις ανθρώπινες συνειδήσεις εμπνέουν κάτι το καθολικό, το δεδομένο, το αναγκαίο και το αναλλοίωτο είναι αυτοί που ανάμεσα σε άλλα, φροντίζουν να κατασκευάσουν την εικόνα ενός κράτους που είναι “παντοδύναμο’’. Απ’ την άλλη, εμπνέοντας το φόβο στους καταπιεσμένους, δημιουργούν την ψευδαίσθηση πως είναι ανήμποροι και αδύναμοι να αντιπαρατεθούν μαζί τους, άρα και με την εξουσία, να αντιπαρατεθούν με την εκμετάλλευση, την καταπίεση, σπέρνοντας τη ματαιότητα και την υποταγή.
Για όσους και όσες φοβούνται στην ιδέα της καταστροφής των νόμων και της κυρίαρχης ηθικής που φέρουν… Αρκεί να αμφισβητήσουμε τους νόμους ως θέσφατα της ανθρώπινης συμπεριφοράς και σκέψης, το σύστημα δικαιοσύνης ως το υπέρτατο μηχανισμό εξασφάλισης της “καλής λειτουργίας” της καθημερινότητας και των ζωών μας και τελικά το δίκαιο και το άδικο ως δίπολο αυθαίρετα και αλλότρια ορισμένο όχι μόνο για να οριοθετεί και να διαχωρίζει τις δυνατότητες κίνησής μας, αλλά και για να επιβάλει “σωστή απάντηση’’ στην ελευθερία επιλογής. Αρκεί να πάρουμε θέση μάχης στον αέναο κοινωνικό πόλεμο, οξύνοντας τις εχθροπραξίες με όλα τα μέσα, τόσο ενάντια στο υπάρχον, στο σύστημα εξουσίας και καταπίεσης, όσο και ενάντια στην ίδια την αυταπάτη της κοινωνικής ειρήνης που συντηρεί ο θεσμός της δικαιοσύνης και το νομικό του οπλοστάσιο. Αρκεί να πάρουμε αυτά που μας ανήκουν με αγώνες όχι απλά πέρα από τα θεσμικά του πλαίσια αλλά και εξεγερμένοι/-ες εναντίον του.
Γιατί κανένα δίκαιο δεν προϋπάρχει για να διεκδικήσουμε. Το δίκαιο που κατασκευάζεται από τους καταπιεστές για να δυναστεύουν, γκρεμίζεται από τους καταπιεσμένους όταν επαναστατούν.
Αρκεί να οπλιστούμε με τη συνείδηση που συλλογικά χτίζει το αναρχικό επαναστατικό πρόταγμα. Να εμπιστευτούμε τον αντιιεραρχικό τρόπο οργάνωσής μας, την αδιαμεσολάβητη και συλλογική ζωή, την ελευθερία. Αρκεί να πολεμήσουμε κράτος και καπιταλισμό.
Ως την αναρχία
Συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στην κοινωνία φυλακή
sasta.espivblogs.net | sasta@riseup.net
*
ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΛΕΗΛΑΣΙΑ
Το 2006 η πολυεθνική Eldorado αγοράζει από το κράτος σε εξευτελιστική τιμή μια μεγάλη έκταση στην περιοχή των Σκουριών, που βρίσκεται στο όρος Κάκαβος Χαλκιδικής. Στόχος της εταιρείας είναι η εξόρυξη χρυσού η οποία θα καταστρέψει τόσο το περιβάλλον στη γύρω περιοχή (με την αποψίλωση των δασών, την αποστράγγιση του βουνού, την υφαλμύρωση των νερών κ.ά.), όσο και τις ζωές των ανθρώπων που μένουν εκεί. Από την πρώτη στιγμή, κάτοικοι των γύρω περιοχών αντιδρούν σε αυτό το έργο, δημιουργούν επιτροπές και χτίζουν ένα φυλάκιο πάνω στο βουνό στο σημείο που είναι να γίνει η εξόρυξη. Κομβικό σημείο στον αγώνα είναι η 20ή Μαρτίου 2012, όταν η εταιρεία βάζει τους εργαζόμενους να ανέβουν στο βουνό και να διαλύσουν το φυλάκιο. Η κίνηση αυτή πυροδοτεί έναν πολύμορφο αγώνα ο οποίος περιέχει από εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες ως μπλοκαρίσματα δρόμου, δυναμικές συγκρουσιακές πορείες μέχρι και ανεβασμένες επιθετικές ενέργειες. Αποκορύφωμα αυτών ήταν ο εμπρησμός μέρους του εργοταξίου το βράδυ της 16/2/2013.
Η ένταση και τα χαρακτηριστικά που είχε λάβει ο αγώνας, κυρίως μετά τον εμπρησμό, απειλούσε σε μεγάλο βαθμό την υλοποίηση του έργου, καθώς ήταν ένας απρόβλεπτος αγώνας ο οποίος είχε αντιιεραρχικά χαρακτηριστικά, πραγματοποιώντας βίαιες και μη άμεσες ενέργειες.
Για να προστατέψει τα συμφέροντά της εταιρείας, το κράτος δημιούργησε έναν πρωτοφανή μηχανισμό καταστολής για έναν κοινωνικό αγώνα, ο οποίος περιλαμβάνει τη δημιουργία μεγάλου αριθμού δικογραφιών, μαζικές διώξεις (450 διωκόμενοι), τις μαζικές λήψεις DNA, τη χρήση του 187Α (περί εγκληματικής οργάνωσης), προφυλακίσεις, εισβολές σε σπίτια, άρση του τηλεφωνικού απορρήτου, απελάσεις, επιβολή περιοριστικών όρων (απαγόρευση παρουσίας στο βουνό, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα) κ.ά.
Συγκεκριμένα, για την υπόθεση του εμπρησμού του εργοταξίου, η οποία εκδικάζεται στις 9/6 στα Δικαστήρια Θεσσαλονίκης, κατηγορούνται 21 άτομα με κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα όπως σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, απόπειρα ανθρωποκτονίας, ληστεία, έκρηξη, κατοχή εκρηκτικών κ.ά. Αποκορύφωμα της κατασταλτικής αυτής εκστρατείας ήταν η προφυλάκιση δύο εκ των διωκόμενων για 4 μήνες και άλλων δύο για 6 μήνες.
Οι προφυλακίσεις κατάφεραν να κάμψουν τον αγώνα δημιουργώντας ένα κλίμα φόβου και απογοήτευσης και άνοιξαν το δρόμο για την καταστολή του αγώνα μέσω της ανάθεσης. Έτσι λοιπόν, από άτομα που συμμετείχαν στον αγώνα άρχισε να προωθείται η λογική ότι η λύση θα δοθεί μέσω των εκλογών (δημοτικών ή εθνικών). Αυτό ξεκίνησε από την εκλογή «του δημάρχου του κινήματος» και ολοκληρώθηκε με την ανάδειξη του Σύριζα στις βουλευτικές εκλογές.
Οι εκλογές το μόνο που κατάφεραν ήταν να δημιουργήσουν ένα πλήγμα στον αγώνα κάνοντας ακόμα πιο εύκολη τη διεξαγωγή του έργου, το οποίο πλέον έχει σχεδόν ολοκληρωθεί.
Οι εξελίξεις στην υπόθεση των Σκουριών τα τελευταία 10 χρόνια έδειξε για ακόμα μια φορά ότι ο ρόλος του κράτους όσο και αν αλλάζει διαχειριστή ή κατασταλτική στρατηγική είναι να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και να φοράει το κατάλληλο προσωπείο ώστε να επιτυγχάνει τους στόχους του.
Ο δρόμος προς την ελευθερία δεν περνά μέσα από τις εκλογικές ή άλλες εξουσιαστικές διαδικασίες αλλά μέσα από πολύμορφους αγώνες που αμφισβητούν το μονοπώλιο της βίας από το κράτος, που δομούνται αντιιεραρχικά βασίζονται στην αλληλεγγύη, πράττουν με άμεσες δράσεις και στοχεύουν στην καταστροφή κάθε εξουσίας, στην καταστροφή κράτους και κεφαλαίου.
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ 21 ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ 9/6 ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΠΡΗΣΜΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΤΑΞΙΟΥ ΣΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Σύντροφοι / συντρόφισσες