“Οι τίγρεις της οργής είναι σοφότερες απ’ τ’ άλογα της διδαχής”
Ουίλιαμ Μπλέικ
Στις 3.30 τα ξημερώματα της 13ης Σεπτέμβρη τοποθετήσαμε 2 εμπρηστικούς-εκρηκτικούς μηχανισμούς σε 2 περιπολικά που ανήκαν στο αστυνομικό τμήμα της συνοικίας “Ρίο ντε Λους” στο Εκατεπέκ ντε Μορέλος, στην Πολιτεία του Μεξικού. Μπλα, μπλα, μπλα, γιατί ρωτάς το γιατί αφού το ξέρεις ήδη;
Θεωρούμε πως το θέαμα του υποτιθέμενου “αναρχικού κινήματος στο Μεξικό” είναι τα μάλα επικεντρωμένο στην αισθητική, στον ναρκισισμό, την ποζεριά και την απομίμηση και ελάχιστα αφοσιωμένο στη δικαίωση ενός πολέμου με υλικούς όρους ενάντια στο υπάρχον. Πολύ κακό για το τίποτα δηλαδή, κι ακόμα κι αν γνωρίζουμε πως οι τρόποι κατανόησης της πραγματικότητας είναι εξολοκλήρου διαφορετικοί και πως δεν υπάρχει καμιά ηθική Αρχή για να κρίνει κάποιους απ’ αυτούς έναντι κάποιων άλλων, έχουμε ωστόσο κάποια πράγματα που θέλουμε να σχολιάσουμε:
1. Η απαστράπτουσα επισημότητα και ο μεσιανικός χαρακτήρας πολλών “ακρατικών” τοποθετήσεων δεν μπορούν παρά να προξενούν γέλια, μιας και φαινομενικά υποτίθεται πως υπάρχει μεγάλη δέσμευση στον “σκοπό” αλλά πολύ μικρή επιθυμία για να ρισκάρει κανείς την καθημερινή του άνεση, με αποτέλεσμα οι δράσεις να είναι μέτριες μόνο και μόνο για την αυτοϊκανοποίηση του εγώ και κάποιοι ν’ αποκτούν πρωταγωνιστικό ρόλο χωρίς να έχουν καταφέρει ούτε ένα σημαντικό πλήγμα στο σύστημα.
2. Για μας η βία μπορεί και πρέπει να απομυθοποιηθεί και να γίνει του συρμού, να γίνει προσβάσιμη από οποιαδήποτε ατομικότητα, χωρίς να πέφτουμε σε επαγγελματισμούς ή επαναστατικούς ηρωισμούς. Δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στη φιγούρα του αντάρτη πόλης, ή του ανώνυμου εκδικητή, κ.τ.λ.
3. Ποσώς μας ενδιαφέρει η ουτοπία και η επανάσταση, αυτό που αποζητάμε είναι η εκδίκηση. Δεν έχουμε ούτε κάποιο πρόγραμμα, ούτε καμιά ιδεολογία, το μόνο που έχουμε είναι τα σπλάχνα μας, τα ντελίριά μας, οι εγωιστικές επιθυμίες μας, τα καπρίτσια, η οργή μας κ.τ.λ.
4. Δεν θέλουμε να συνεισφέρουμε στη μετριότητα του να σκέφτεται κανείς πως ένα απλό σαμποτάζ αποτελεί πλήγμα για την κολοσιαία μηχανή που μας δολοφονεί καθημερινά. Το ξέρουμε πως οι απώλειες που τους προκαλέσαμε είναι ελάχιστες σε σύγκριση με την ατέρμονη ζωή που καταστρέφει αυτή η γαμωκανονικότητα στην οποία ζούμε.
5. Ακόμα λιγότερη σημασία δίνουμε στην ενέργεια που σπαταλάται σε εκδηλώσεις, συναυλίες, πάρτυ και λοιπές χαζομάρες που απλά φουσκώνουν το θλιβερό εγώ των συμμετεχόντων κι αλαφραίνουν τους διοργανωτές τους απ’ τις ευθύνες τους. Το ξέρουμε από τα πριν πως πολλές από αυτές τις εκδηλώσεις γίνονται καλή τη πίστει με στόχο την οικονομική ενίσχυση του τάδε ή δείνα εγχειρήματος, για έγκλειστα συντρόφια κ.τ.λ. Το να εγκλωβίζει όμως κανείς όλη του την ενέργεια σε τέτοιες εκδηλώσεις, προσομοιάζοντας και παραπέμποντας σε έναν επίπλαστο πόλεμο ενάντια στο σύστημα, μένοντας στη θεωρία, στα λόγια, στη φλυαρία, στα τραγούδια και στις γιορτές είναι αυτό που μας σπάει τις ωοθήκες/τ’ αρχίδια· η εκδίκησή μας δεν θα είναι να “είμαστε χαρούμενοι”, η εκδίκησή μας είναι υλική και σχετικά άμεση, δεν υπάρχει ελπίδα για καλύτερους ή πιο “ώριμους” καιρούς.
6. Στα τσακίδια να πάνε οι μάζες.
7. Θέλουμε να εμψυχώσουμε τα αλάνια να οπλιστούν και να το διασκεδάσουν πραγματοποιώντας τις δικές τους επιθέσεις, στην καθημερινότητά τους, στη γειτονιά τους, στο σχολείο τους, ή όπου αλλού λάχει. Απαξιώνουμε και τις τυπικούρες και τις επισημότητες που το μόνο που κάνουν είναι να ενισχύουν το μικρόνοο εγώ δίχως να προκαλούν καμιά ζημιά, κι ως εκ τούτου είναι ακίνδυνες.
8. Εντάξει, και για να μη μακρηγορούμε, δεν θέλαμε παρά να γελάσουμε λιγάκι χωρίς πολλές “εξεγερσιακές” θριαμβολογίες, χωρίς τόση ελευθεριακή ηθικολογία κι επισημότητα, απλά κάναμε μια πλάκα που δεν έχει και πολλή σημασία, ακριβώς όπως ολάκερη η υποτιθέμενη εξέγερση/πόλεμος που λένε πως φέρουν εις πέρας οι αριστεροί, οι κόκκινοι, οι ανάρχες και οι λοιποί εξεγερμένοι.
9. Δεν υπάρχουν άλλα κίνητρα πλην του τώρα, το μόνο που “έχουμε” είναι το άμεσο.
10. Να σπείρουμε το χάος, συνεχίστε τα μπάχαλα αλάνια, περισσότερη δράση και λιγότερο αραλίκι.
Ψυχή στην παραβατικότητα!
Υγ. Χι χι, χο χο!