Λάβαμε στις 21/10:
ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΜΝΗΣΤΙΑ ΓΙΑΤΙ ΟΥΤΕ ΘΕΛΟΥΜΕ, ΟΥΤΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΝΟΜΟΥΣ ΝΑ ΔΙΑΦΕΝΤΕΥΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
Ο νόμος είναι ένας μηχανισμός που ευνουχίζει τις ανθρώπινες δεξιότητες, που σκέφτεται, διευθύνει και κατασκευάζει τις ζωές μας για εμάς και ως τέτοια έννοια συνεπάγεται τον ακρωτηριασμό του πιο μοναδικού και αυθεντικού κομματιού μας.
Γι’ αυτό, όποιος αποφασίζει να πάρει τη ζωή στα χέρια του στο περιθώριο της σάπιας μηχανής αντιμετωπίζεται ως «παράξενος», «αντικοινωνικός», «εγκληματίας», κτλ.
Δεν μπορούμε να σκεφτούμε λύσεις εντός των «δημοκρατικών πλαισίων», που με τις πολιτικές εξόντωσης απειλούν τον πληθυσμό με εκτοπισμό, βία και θάνατο.
Άκουσα κάποιες φήμες σχετικά με ένα πλάνο χορήγησης αμνηστίας που προωθείται από μερικά πολιτικά κόμματα και πολιτικούς θεσμούς και θεωρώ αναγκαίο να καταθέσω εδώ την στάση απόρριψης που κρατώ απέναντι σε κάθε μορφή εργαλειοποίησης της ενέργειας του λαού προκειμένου να συντηρηθεί η τάξη. Κάποιοι πιστεύουν πως η χορήγηση αμνηστίας θα μπορούσε να ωφελήσει τα συμφέροντα του λαού, τα διαλυμένα από την επιβολή του πλούτου με το κόστος της οικονομικής σκλαβιάς. Εμείς δεν θέλουμε να «βγούμε» από μια φυλακή για να μπουμε σε μια άλλη. Θέλουμε να είμαστε πραγματικά λεύτεροι, έξω από τις εικονικές πραγματικότητές τους, κι αν αυτό συνεπάγεται να καταστρέψουμε την κοινωνία τους, θα το κάνουμε αναλογιζόμενοι πως κάτι νέο πρέπει να γεννηθεί για να πνίξει διά παντός αυτόν τον σάπιο πολιτισμό που μας υποχρεώνει να είμαστε αυτόματα και γρανάζια της μηχανής…
Αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι οι «πολιτικοί αγώνες», αλλά η διαρκής σύγκρουση που υπάρχει παντού. Μπορούν να μας φυλακίσουν, αλλά δεν θα φρενάρουν την εξέγερση. Οργισμένοι γείτονες βγαίνουν στους δρόμους για να εναντιωθούν στα μεσιτικά έργα που θα προκαλέσουν την έξωση και τον βίαιο εκτοπισμό χιλιάδων οικογενειών που δεν έχουν τους απαραίτητους πόρους για να πληρώσουν την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου. Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι επίσης ένα καταφανές σύμπτωμα που αντανακλά πως μας βλέπουν στην πραγματικότητα οι εξουσιαστές. Μοντέρνα σκλαβιά, διεστραμμένη και χρυσωμένη με πολυτέλειες, ντρόγκες, και λοιπές καπιταλιστικές προσδοκίες.…
Δεν χρειαζόμαστε αμνηστία γιατί δεν θέλουμε, ούτε χρειαζόμαστε νόμους να διεφεντεύουν τις ζωές μας. Η οφθαλμαπάτη της προόδου μας κάνει να πιστεύουμε πως το κράτος και η κυβέρνηση είναι απαραίτητα κι έτσι δεν αντιλαμβανόμαστε άμεσα τα συμπτώματα της μετατροπής μας σε συνεργούς της σφαγής των λαών μας…
Θέλουμε να δούμε να διαχέεται παντού η εξέγερση που καταστρέφει την κεντρικοποιημένη εξουσία, ζυγό κοινό που φέρουμε στις πλάτες μας όλοι οι φτωχοί.
Χαιρετίζουμε τις ενέργειες ανυπακοής στα διεθνή στάνταρ ζωής που αποζητάνε να μας μετατρέψουν σε αποτελεσματικά κομμάτια των μηχανισμών τους.
Εμείς, οι αποκλεισμένοι, είμαστε αυτοί που σηκώνουμε τα βάρη αυτής της κοινωνίας και τώρα που δεν είμαστε πια αναγκαίοι στην τεχνολογική τους κοινωνία δικαιολογούν τη σφαγή μας μέσω των άτυπων πολέμων ενάντια στις ντρόγκες σε τόπους όπου όλως περιέργως ο κόσμος έχει κοινοτικές παραδόσεις ζωής αλλιώτικες απ’ αυτές του κράτους.
Καθένας που ζει σε μια φτωχογειτονιά ξέρει από παιδί πως το ναρκεμπόριο κουμαντάρεται με παρακρατικό τρόπο, δηλαδή με την εγκαθίδρυση της μαφίας ως εταιρεία που κανονίζει τον εσωτερικό έλεγχο ενώ η μπατσαρία παίζει σε διπλό ταμπλό συνεισφέροντας με τις δυνάμεις της την εύρυθμη λειτουργία της μαφίας. Έτσι η μαφία παρουσιάζεται ως μια υπο-αστυνομία που δεν ελέγχει μονάχα την κυκλοφορία των ναρκωτικών, αλλά όλες τις επίσημες και άτυπες μπίζνες που υπάρχουν στην περιοχή. Βέβαια, αν τούτη η κατάσταση έχει φτάσει στο σημείο να μαζικοποιηθεί αυτό οφείλεται στο γεγονός πως το ναρκεμπόριο είναι απλά και μόνο άλλη μια μπίζνα της καπιταλιστικής ύδρας.
Ένας καπιταλιστής θα είναι πάντα ένα τέρας αδηφάγο κι αρπαχτικό, είτε καταπιάνεται με τις «νόμιμες» επιχειρήσεις, είτε με τις αποκαλούμενες «παράνομες». Οι καπιταλιστές έχουν ως κίνητρο την αχόρταγη επιθυμία τους για κέρδος. Θα κάνουν οτιδήποτε για τα φράγκα, γι’ αυτό και οι σχέσεις ανάμεσα στους «νόμιμους» καπιταλιστές και το «οργανωμένο έγκλημα» είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες.
Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τις ζωές μας κι αυτές των αγαπημένων μας στα χέρια του κράτους/μαφία, αυτοί είναι οι υπεύθυνοι της γενοκτονίας και της σφαγής που βιώνουμε καθημερινά. Ως αναρχικοί φέρουμε εις πέρας ένα πόλεμο ενάντια στην εξουσία, ενάντια σε όλους όσους επιχειρούν να καθορίσουν τα άτομα και να τα αποξενώσουν από τον εαυτό τους.
Είναι γι’ αυτό που πυρπολούμε τις εγκαταστάσεις τους, σαμποτάρουμε τις καταναλωτικές τους γραμμές και πραγματοποιούμε επιθέσεις εναντίον των συμβόλων των κοινωνιών τους. Εφορμούμε στις πόλεις τους γιατί η αστικοποίηση είναι ο υψηλώτερος βωμός της μαζικής αιχμαλωσίας, της ιδιωτικοποίησης των οικονομικών πόρων. Τα ίδια τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι σύμβολα που υπενθυμίζουν στον αποκλεισμένο πως δεν είναι καλοδεχούμενος στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η αύξηση της τιμής του εισιτηρίου στο μετρό, το μονοπώλιό του από την ίδια εταιρεία που επιχειρεί να κυριαρχήσει σε ολόκληρη την αγορά της κίνησης στην πόλη με το πρωτότυπο επίγειο όχημα της Metrobus είναι συμπτώματα της ολοκληρωτικής ιδιωτικοποίησης των πόλεων.
Η φυλακή είναι κοινός τόπος για όλους σ’ αυτή την τεχνολογική εποχή, γι’ αυτό οφείλουμε να παράξουμε μονοπάτια και διαδρομές που μας βοηθούν να ζήσουμε στο περιθώριο, ανακαλύπτοντας εκ νέου τη ζωή μας και ανακτώντας την.
Σε πόλεμο μέχρι να λευτερωθούμε όλες κι όλοι μας.
Φερνάντο Μπάρσενας