Λα Πας, Βολιβία: Ανάληψη ευθύνης για εμπρηστική επίθεση ενάντια στην αντιπροσωπεία αυτοκινήτων Imcruz

«Σε μια κοινωνία που έχει καταστρέψει κάθε δυνατή περιπέτεια, η μόνη δυνατή περιπέτεια είναι η καταστροφή της (ίδιας) κοινωνίας».

Το Κεφάλαιο είναι παγκόσμιο, επεκτείνεται σε όλο τον πλανήτη, κι αν κάποτε υπήρχε μια διέξοδος, σήμερα δεν απομένει ούτε η πιο απομακρυσμένη πιθανότητα κάποιας απόπειρας αυτοεξορίας, εκτός απ’ αυτήν της απάθειας και της παραίτησης. Είναι ξεκάθαρο ότι η εξάπλωση του Κεφαλαίου υπερβαίνει μια απλή γεωγραφική υπόθεση ή τη χωρική αντίληψή του· απεναντίας, η γενίκευσή του έρχεται ως δεδομένη, πάνω απ’ όλα, μέσω και της αναπαράστασης και της αναπαραγωγής του σε κάθε πτυχή της «ζωής» ή του περιορισμού (καταναγκασμού) της· σε κάθε σχέση μεταξύ ανθρώπων ή σε κάθε σχέση των ανθρώπων με τον περίγυρό τους και/ή άλλα είδη, το Κεφάλαιο είναι παρόν (καταναλώνεται) ως αιτία και ως αποτέλεσμα, την ίδια στιγμή, με τρόπο ιδεολογικό και/ή υλικό. Το Κεφάλαιο και το κράτος μέσα στη διαδικασία/πρόοδο του πολιτισμού συνιστούν το απαύγασμα και το απόγειο όλων των συστημάτων καταπίεσης, κυριαρχίας και εκμετάλλευσης· εντός αυτών έχουν τελειοποιηθεί, προσαρμοστεί και ενσωματωθεί, και το ιστορικό αδιαχώριστο θέατρο όλων αυτών των μορφών εξουσίας (τάξης, φύλου, φυλής, είδους κ.τ.λ.) δεν ήταν ούτε θα είναι άλλο από την κοινωνία.

Από τις απαρχές του πολιτισμού, δηλαδή απ’ το σχηματισμό των πρώτων κοινωνιών, όταν η βία οργανώθηκε και συστηματοποιήθηκε, πρέπει να ξεκίνησαν οι πρώτες εμπειρίες αντίστασης και ανυποταξίας. Πλάι στην ανάπτυξη της «οικουμενικής/επίσημης» Ιστορίας –που υπηρετεί την εξουσία ως στοιχείο κανονικοποίησης, κοινωνικού και προπαγανδιστικού ελέγχου– υπάρχει μια μνήμη, η Ιστορία που μεγαλώνει (στο βαθμό που εμείς οι ίδιοι το φροντίζουμε αυτό) και που επιχειρείται να φιμωθεί, καθώς είναι μια Ιστορία ζωντανή, της δράσης που δεν είναι ουδέτερη αλλά λειτουργεί ως εργαλείο ανάλυσης και εκμάθησης, που τροφοδοτεί και δίνει κίνητρο σ’ εκείνους που μισούν γιατί βλέπουν/νιώθουν την εγγενή δυναμική της εξουσίας και της εξημέρωσης –την οποία η πρόοδος και η δημοκρατία επιχειρούν να αποκρύψουν–, σ’ εκείνους που αμφισβητούν αυτή την πραγματικότητα και δεν επιβιώνουν στην αδράνεια της εργασίας και της κατανάλωσης, σ’ εκείνους που δεν ανέχονται την καθημερινή βία του συστήματος και αντιλαμβάνονται την εγκυρότητα, αναγκαιότητα, μέχρι και το επείγον μιας απελευθερωτικής βίας ενάντια στην ηγεμονική βία της εξουσίας. Αυτοί οι αντάρτες/αντάρτισσες που επιμένουν να προπαγανδίζουν ιδέες και πρακτικές, οι οποίες αμφισβητούν, αρνούνται και καταστρέφουν αυτή την πραγματικότητα, πάντα ήταν και θα συνεχίσουν να ’ναι επικίνδυνοι/-ες για όσους διαιωνίζουν τις υπάρχουσες συνθήκες διαβίωσης.

Είμαστε παντού, κι όσο το Κεφάλαιο θα συνεχίζει να εξαπλώνεται στις πιο μακρινές γωνιές του κόσμου, εμείς θα το χτυπάμε. Στην πράξη, ενόσω οι ιδιοκτήτες των πολυεθνικών εταιρειών μπορούν να εκμεταλλεύονται ζωντανά πλάσματα και να καταστρέφουν τη φύση χωρίς να είναι καν παρόντες αυτοπροσώπως, μπορούμε με τη σειρά μας να επιτεθούμε απευθείας στα συμφέροντά τους. Ο αγώνας μας είναι διεθνής, μας θρέφουν παρελθοντικές εμπειρίες απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, και σήμερα δε στέκουμε αδιάφοροι σε ό,τι συμβαίνει σε άλλους τόπους, είτε όταν φυλακίζουν τα συντρόφια μας στην Ελλάδα, στην Καταλονία, στην Ιταλία, στη Χιλή, στην Ινδονησία, είτε όταν σκοτώνουν εκατοντάδες κρατουμένους στην Ονδούρα.

Παρομοίως απορρίπτουμε με πλήρη απέχθεια τις εκλογές που διενεργήθηκαν στη Γαλλία την περασμένη βδομάδα (και αυτές που πρόκειται να γίνουν οπουδήποτε αλλού), όταν οι πολίτες πήγαν να ψηφίσουν το σοσιαλιστή υποψήφιο [για την προεδρία], νιώθοντας οι ίδιοι κομμάτι της μεγάλης «διαδικασίας της αλλαγής», ενώ στην πραγματικότητα το γεγονός ότι πήγαν να ψηφίσουν αντικατοπτρίζει μονάχα τη θέληση να διαιωνίσουν τις σχέσεις εκμετάλλευσης/κυριαρχίας. Η δημοκρατία είναι η ψευδαίσθηση μέσω της οποίας οι πολίτες μπορούν να αισθανθούν εμπλεκόμενοι στα πολιτικά δρώμενα, διατηρώντας όμως τις λογικές της εξουσίας και της αντιπροσώπευσης ανέπαφες. Αυτές οι διαπιστώσεις δεν είναι καινούργιες, και αν οι πολίτες συνεχίζουν να ψηφίζουν και «να ζουν δημοκρατικά» είναι γιατί τους πέφτει πολύ πιο βολικό να αναπαράγουν αυτές τις σχέσεις εξουσίας· ακόμη κι αν υπό αυτή την έννοια «εκμεταλλεύονται εαυτούς», απεμπολώντας τις ευθύνες τους και παραδίνοντας τα ηνία της ζωής τους στη γραφειοκρατία και στους θεσμούς της εξουσίας.

Υπό αυτή την έννοια, το να αυτοκαθοριστούμε ως αναρχικοί σημαίνει να ξεκινήσουμε μια ατομική εξέγερση, σημαίνει να αμφισβητήσουμε και να αναγνωρίσουμε τις διακριτές πτυχές της καθημερινότητας, άδηλες ή πρόδηλες, που μας καταπιέζουν και να δράσουμε για να τις καταστρέψουμε, σημαίνει να είμαστε στην τσίτα και να επιτεθούμε στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει, με κάθε εύκαιρο μέσο, καθώς δε μας μένουν άλλες επιλογές παρά να κηρύξουμε πόλεμο ενάντια στην κοινωνία ή να αφήσουμε τα πάντα να συνεχίσουν ως έχουν. Ως αναρχικοί σε πόλεμο δράττουμε την επιθυμία και την αναγκαιότητα να δημιουργήσουμε καταστάσεις έντασης που διακόπτουν τη βαρετή και πνιγηρή κανονικότητα της εξουσίας, να δικαιώσουμε και να προπαγανδίσουμε τις αξίες και τις θέσεις μας, όπως είναι ο διεθνισμός και η επαναστατική αλληλεγγύη, χωρίς την πρόθεση να κατασκευάσουμε «ενσυνείδητες» μάζες, ούτε και να μεταρρυθμίσουμε ή να βελτιώσουμε αυτή την πραγματικότητα, αλλά από κοινού με τους δικούς μας να της επιτεθούμε αδιάκοπα από όλα τα χαρακώματα που μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε η δική μας φαντασία.

Σήμερα αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την επίθεση [της 14ης Μάη] μ’ έναν εκρηκτικό μηχανισμό αποτελούμενο από δύο μασούρια δυναμίτη, φιτίλι και χημικό πυροκροτητή ενάντια στην αντιπροσωπεία αυτοκινήτων Imcruz –που εισάγει γαλλικά αυτοκίνητα Renault– επί της λεωφόρου 20 Ντε Οκτούμπρε στην πόλη Λα Πας της Βολιβίας.

Με την πράξη μας αυτή θέλουμε να στείλουμε ένα θερμό κι αδελφικό χαιρετισμό στα συντρόφια μέλη της Ε.Ο. ΣΠΦ, Χρήστο και Γεράσιμο Τσάκαλο, Παναγιώτη Αργυρού, Χάρη Χατζημιχελάκη, Δαμιανό Μπολάνο, Γιώργο Πολύδωρο, Γιώργο και Μιχάλη Νικολόπουλο, Όλγα Οικονομίδου, και στους αναρχικούς Θεόφιλο Μαυρόπουλο και Ράμι Συριανό, κρατουμένους στις φυλακές της Ελλάδας. Δύναμη επίσης στη συντρόφισσα Στέλλα Αντωνίου!

Δεν παραλείπουμε να χαιρετίσουμε το σύντροφο Λουσιάνο Πιτρονέγιο και τους αντάρτες στο Περού, στη Χιλή, στην Ινδονησία, στην Καταλονία και στην Ιταλία.

Αναρχικός Πυρήνας για την Επαναστατική Αλληλεγγύη
FAI/FRI Βολιβίας

πηγή: culmine

Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (ΣΠΦ/FAI-IRF)

Σημείωση του Contra Info: Σύντομα θα μεταφραστεί επίσης μια δεύτερη προκήρυξη του ίδιου πυρήνα της FAI/FRI Βολιβίας, που ανέλαβε τη βομβιστική επίθεση εναντίον ενός ΑTM στο ιστορικό «Μεγάλο Στρατόπεδο του Μιραφλόρες», στην επέτειο των τριών χρόνων από το θάνατο του πάνκη Μάουρι. Όπως σημειώνεται στην ανάληψη ευθύνης, το ίδιο στρατόπεδο είχε δεχτεί επίθεση από μέλη της Ελευθεριακής Εργατικής Ομοσπονδίας (FOL) τον Σεπτέμβρη του 1931, όταν αναρχοσυνδικαλιστές επιβαίνοντας σ’ ένα αμάξι είχαν πυροβολήσει και χτυπήσει με δυναμίτες, με τη συνενοχή μερικών ανταρτών εφήβων στρατιωτών μέσα απ’ το στρατώνα.

Μεταξύ άλλων άμεσων δράσεων στη Βολιβία, τα δύο αυτά τελευταία πετυχημένα χτυπήματα της FAI/FRI σήμαναν συναγερμό στις Αρχές, που εξαπέλυσαν τρομοκυνηγητό στη Λα Πας. Συγκεκριμένα, ο μιντιακός συρφετός προλείανε το έδαφος για τις άγριες επιδρομές σε σπίτια νεολαίων και τη στοχοποίηση αναρχικών/ελευθεριακών. Στις αστυνομικές αυτές επιχειρήσεις συνελήφθησαν τέσσερα νεαρά άτομα, οι Νίνα, Χένρυ, Βίκο και Ρενάττο, αντιμετωπίζοντας κατηγορίες «διεθνούς τρομοκρατίας». Συντροφικές τους συλλογικότητες καθώς και άτομα (π.χ. από την Κοτσαμπάμπα) εξέδωσαν ανακοινώσεις απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση και απαλλαγή των συλληφθέντων, υποστηρίζοντας επιπλέον ότι διώκονται για λόγους πολιτικού «παραδειγματισμού» και πως δεν είναι μέλη της FAI/FRI. Από την άλλη, με αφορμή το νέο αυτό κύμα καταστολής, η λεγόμενη «Αναρχική Οργάνωση για την Κοινωνική Επανάσταση» έσπευσε να δηλώσει νομιμοφροσύνη ενώπιον της κυβέρνησης Μοράλες και να κατακρίνει κάθε αναρχική εξεγερτική έκφανση, διαχωρίζοντας τη θέση της με οποιονδήποτε «τρομοκρατικό πυρήνα», όπως γράφει.

Ήδη διατάχτηκε η προφυλάκιση της Νίνα και του Χένρυ σε βολιβιανά κολαστήρια. Οι άλλοι δύο συλληφθέντες τέθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό, αφού –κατά δήλωση της αρμόδιας εισαγγελέως– συνεργάστηκαν με τις ανακριτικές αρχές, δίνοντας ονόματα στους μπάτσους.