Η πιο κοντινή σε μας πρόθεση είναι αναμφίβολα η καταστροφή. Το να περιμένουμε τις Κοινωνικές συνθήκες της εξέγερσης, δεν θα ’ναι ποτέ ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε την Ανατρεπτική πρακτική.
Πώς γίνεται να μην επιτεθούμε με φωτιά, μπαρούτι και μολύβι;
Πώς γίνεται να συνεχίσουμε τη «ζωή» όταν αυτό το σύστημα εκμετάλλευσης και ανισότητας συνεχίζει να μας καταδυναστεύει;
Με την πρόσφατη φωτιά της νύχτας της τελευταίας Δευτέρας του Ιούλη. Με τρία μπουκάλια εύφλεκτο υλικό. Στη διασταύρωση των οδών Μανσίγια και Παραγουάη της γειτονιάς Νόρτε, κάψαμε ένα όχημα του άμεσου εχθρού μας (τύπου Wolsvagen golf GT, χρώματος γκρι, στην υπηρεσία του 19ου αστυνομικού τμήματος).
Αναλαμβάνουμε επίσης την πυρπόληση των κάδων σκουπιδιών στο πάρκινγκ των μηχανών της ομοσπονδιακής αστυνομίας, επί της συμβολής των λεωφόρων Χουάν Β. Χούστο και Σάντα Φε.
Στηριζόμαστε στη χαρά της φωτιάς, γιγαντωνόμαστε και χορεύουμε στην αντάρτικη και αδάμαστη πυροστιά της καρδιάς μας. Γελάμε, αναστενάζουμε, ονειρευόμαστε.