22.9.2012 (δέκα μέρες μετά την εκκένωση της κατάληψης ΔέΛΤΑ)
τώρα είμαστε όλοι κι όλες περσόνα νον γκράτα
«Ποτέ δεν είδα άνθρωπο να κοιτάει
με βλέμμα τόσο νοσταλγικό
το μικρό αντίσκηνο του γαλανού
που οι φυλακισμένοι ονομάζουν ουρανό»
—Όσκαρ Ουάιλντ, Μπαλάντα της φυλακής του Ρήντινγκ
Συντρόφια, τι θα μπορούσα άραγε να πω γι’ αυτές τις τελευταίες μέρες εκτός του ότι πρόκειται για θέατρο παραλόγου; Χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω; Από την πρώτη μέρα μιας καφκικής δίκης μέχρι την κοινωνία του θεάματος μπροστά στην εξώπορτά μας. Κανείς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η χούντα δεν τελείωσε ποτέ αν δε νιώσει πώς είναι να του χώνουν τα ξημερώματα ένα όπλο στα μούτρα, να τον κολλάνε με το πρόσωπο στον τοίχο, να τον πετάνε στο πάτωμα και να τον κλοτσάνε ομαδικά με τ’ άρβυλά τους, σε μια χολλυγουντιανή παρωδία, που έριξε τις μάσκες της ελληνικής δημοκρατίας αποκαλύπτοντας το πραγματικό φασιστικό της πρόσωπο. Ποιους θαρρούσαν πως είχαν βρει, και μπούκαραν στο κτήριο τσιτωμένοι, με τα δάχτυλα στη σκανδάλη; Τρομοκράτες; Όχι, οι αληθινοί τρομοκράτες είναι εκείνοι που βρίσκονται στη βουλή και έδωσαν την εντολή.
Αυτό που υπήρχε στη ΔέΛΤΑ δεν ήταν κάποια τρομοκρατική πράξη· ήταν μια προσπάθεια να δημιουργήσουμε έναν κόσμο διαφορετικό απ’ αυτόν του κράτους και του Κεφαλαίου, να πάρουμε τον έλεγχο των ζωών μας, να εναντιωθούμε στην αργή δολοφονία κάθε πλάσματος μέσα στο σύστημά τους, να απελευθερώσουμε ένα χώρο ώστε να υπάρχουμε έξω από καταναγκασμούς, να ζούμε στ’ αλήθεια. Δεν το κάναμε μόνο για τους εαυτούς μας, αλλά ήμασταν ανοιχτοί και στην κοινότητα γύρω μας, σε βαθμό που κανένας πολιτικός ποτέ δε θα μπορέσει.
Μέσα στις αίθουσες του νόμου και της ηθικής, υπομείναμε το βασανιστήριο της κοινωνίας-φυλακής του κράτους σε συγκεντρωτική μορφή, που σκοπό είχε να μας σπάσει ώσπου να ουρλιάξουμε έλεος. Ωστόσο, το μόνο που απέσπασαν ήταν η άρνησή μας. Δε μασήσαμε ακόμη κι όταν μας εξανάγκασαν να δώσουμε δακτυλικά αποτυπώματα, με 20 ματατζήδες στο δωμάτιο, που μας είχαν βάλει το όπλο στο κεφάλι και μας ασκούσαν σωματική βία με τέτοιον τρόπο ώστε να μην προκαλέσουν μόνιμες βλάβες, για να μην ακυρωθούν οι αναφορές των μπάτσων ενώπιον του δικαστηρίου.
Μέσα στα κελιά, διαχωρίστηκαν οι άντρες από τις γυναίκες· στις γυναίκες επιτράπηκε να βγουν απ’ το κελί τους, καθώς δε θεωρήθηκαν απειλή όπως το άλλο φύλο – λες κι ο σεξισμός δεν προκαλεί έκπληξη, έστω κι όταν μιλάμε για το σύστημα του εγκλεισμού. Κρατηθήκαμε απομονωμένοι για ατελείωτες ώρες απ’ τους κοινωνικούς κρατουμένους, σαν να ήμασταν καμιά επιδημία έτοιμη να εξαπλωθεί. Όπως όμως ήταν φυσικό, αποκτήσαμε νέους συντρόφους στα κρατητήρια της Ασφάλειας, μιας κι όλοι εμείς είμαστε ο ιός ενός άρρωστου συστήματος. Έφτασαν στ’ αυτιά μας ιστορίες αστυνομικής βαρβαρότητας, που έχουν υποστεί όλοι οι κρατούμενοι, ή καταγγελίες για ομολογίες που πάρθηκαν κατόπιν βασανισμών. Παρ’ όλα αυτά, αισθανθήκαμε πραγματικά τη χαρά της αλληλεγγύης μονάχα όταν ακούσαμε συντρόφια μας να φωνάζουν δυνατά απ’ έξω, κι εμείς βαλθήκαμε να φωνάζουμε με όση δύναμη είχαμε στα πνευμόνια, νιώθοντας την ενέργεια μες στα κελιά να ζωντανεύει σε κάθε σύνθημα.
Για το κάτι παραπάνω, τα γουρούνια αποφάσισαν να ρίξουν έτσι, για επιπλέον σπάσιμο, στα κελιά μας δυο ρουφιανοπρεζέμπορους. Έχουμε δει τις ίδιες φάτσες με μια γύρα στη Ροτόντα, στο λεγόμενο νικηφόρο πεδίο μάχης που οι μπάτσοι έχουν γεμίσει με πρεζοεξαρτημένους και λίτες σε κάθε γωνιά. Περιττεύει να πω ότι πήραμε αμέσως τις αποστάσεις μας, χωρίς μεσολάβηση των ανθρωποφυλάκων, ώστε να μη βουτήξουμε τα χέρια μας στο αίμα τους ή, χειρότερα, να μην πάρουνε γραμμή τι λέμε μεταξύ μας. Ας ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα: Το κράτος μπορεί να ανακαταλάβει οποιαδήποτε πλατεία ή περιοχή επιθυμεί, αλλά αυτά τα μέρη δεν είναι παρά σύμβολα, φυσικοί τόποι. Η άρνησή μας πάει πολύ πιο πέρα απ’ όλο αυτό. Δεν πά’ να κόβει ο αρχηγός των μπάτσων κορδωτός βόλτες τριγύρω στη Ροτόντα με τη συνοδεία δεκάδων ματατζήδων, δεν πά’ να την αποικίσει με ρουφιάνους. Είμαστε κάτι πολύ περισσότερο απ’ όλο αυτό.
Ο τρόπος με τον οποίο εξελίχτηκε η δίκη έφερνε περισσότερο με στρατοδικείο, αλλά ακόμη κι ένα στρατοδικείο θα ήταν πιο προσεκτικό στην αξιολόγηση των αποδείξεων του κατηγορητηρίου. Οι δικαστές είχαν προειλημμένη την απόφαση μες στ’ αστικό τους μυαλό, κι οι άνωθεν εντολές είχαν δοθεί: κανένα έλεος, όπως απαιτούσαν οι υπουργοί Προ.Πο. και Δικαιοσύνης, αλλά δεν περιμέναμε και κάτι λιγότερο ούτε ζητήσαμε ποτέ την επιείκειά τους. Αυτή είναι η δημοκρατία· δεν έλαβε ποτέ υπόψη ότι το διαβατήριο ενός Κολομβιανού συντρόφου χαρακτηρίστηκε πλαστό απ’ τους μπάτσους, χωρίς καν να στέκει αυτή η κατηγορία. Σύμφωνα με τα πραγματικά στοιχεία, το ίδιο αυτό διαβατήριο είχε θεωρηθεί έγκυρο στο παρελθόν. Ήθελαν απλά έναν όμηρο, να τον πάρουν μακριά μας λίγο πριν το τέλος χωρίς να ξέρουμε τίποτα. Έτσι δουλεύει η ευλογητή δημοκρατία, μα δεν περιμέναμε τίποτε λιγότερο απ’ αυτό.
Το χειρότερο δυνατό που μπορεί να μας κάνει αυτό το θέαμα είναι να μας διασπάσει.
Πέρα από τις όποιες διαφωνίες μπορεί να είχαμε, ο εγκλεισμός μάς έφερε όλους πιο κοντά. Όταν η μπότα της καταστολής έρχεται και ποδοπατά άγρια όλα τα συντρόφια, τότε όλες οι τάσεις, αντιπαλότητες, εσωτερικές συγκρούσεις –και απευθύνομαι σε όλους– παύουν να έχουν νόημα, δεν είναι εποικοδομητικές αλλά κάνουν ζημιά. Τα χειρότερα έρχονται, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, καθώς το κράτος αποπειράται να μας επιβάλει μεγαλύτερη μιζέρια, να μας υποδουλώσει περισσότερο στο ομοίωμά του.
Μόνο αυτοί επωφελούνται από τη διχόνοιά μας, και το ξέρουν. Στο παρελθόν θα είχα δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα σε κάποια τάση, αλλά πλέον κοιτάζοντας τα πράγματα απ’ έξω μπορώ να κάνω την αυτοκριτική μου. Αυτό που έχει νόημα τώρα είναι η ενότητα, η αντίσταση και η οργάνωσή μας με όποιον τρόπο επιλέξουμε· όχι απλώς κάνοντας τη μία συνέλευση μετά την άλλη ή βγάζοντας απανωτά κείμενα, αλλά απαντώντας με ειλικρινή πράξη, πράξη, πράξη ενάντια σε αυτό που επελαύνει.
Για τον Κολομβιανό σύντροφό μου, όμηρο του κράτους
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΑΣ
Για τους άλλους αιχμαλώτους του κράτους που γνωρίσαμε στα κελιά
ΦΩΤΙΑ Σ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ, Σ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
Η ΔέΛΤΑ είναι παντού. Είναι ακόμη μέσα μας ζωντανή!
Διαδώστε τις τελευταίες ενημερώσεις για την υπόθεση, i, ii, ii, iv, και δώστε τρόπο στην οργή.
Μετά την εκκένωση και την επακόλουθη δίκη-φάρσα, όπου οι δέκα συλληφθέντες έλαβαν ποινές από 3 έως 16 μήνες φυλάκισης με τριετή αναστολή, κι επιπλέον, εγγύηση ύψους 7.950 ευρώ, το ελληνικό κράτος συνέχισε να εξαπολύει όλη την εκδικητική του μανία εις βάρος των συντρόφων της κατάληψης ΔέΛΤΑ.
Έκτοτε παρέμενε έγκλειστος ένας εκ των διωκόμενων, ο αναρχικός μετανάστης Γκουστάβο Κιρόγα, ώσπου στις 4 Νοέμβρη απελάθηκε στην Κολομβία.
Πρόσφατα ξέσπασε νέος γύρος διώξεων εναντίον ορισμένων εκ των συλληφθέντων της 12ης Σεπτέμβρη, στους οποίους στάλθηκαν δικαστικές κλητεύσεις με την κατηγορία της διακεκριμένης φθοράς αναφορικά με το κτήριο της κατάληψης ΔέΛΤΑ.
Οι καταλήψεις είναι κέντρα αγώνα και ζυμώσεων, κινηματικά εργαλεία, αλλά και σύμβολα αντίστασης στην επέλαση κράτους/Κεφαλαίου. Ως τέτοιες θα τις υπερασπιστούμε. Θα γυρίσει ο τροχός και θα σας πάρει ο διάολος!