Μπρίξτον, Λονδίνο, 31 Δεκέμβρη 2012. Κοντεύουνε μεσάνυχτα…
Το γρηγοριανό ημερολόγιο οδεύει προς το επόμενο κεφάλαιο της ύπαρξης όσων μετρούν το χρόνο με την πλήξη ενός τελετουργικού… Ξαφνικά εμφανίζονται απ’ το πουθενά μερικοί άνθρωποι εκτός προγράμματος, μαυροφορεμένοι. Ξετυλίγουν πανό με μια παράξενη λάμψη στο βλέμμα, και χωρίς βιάση πατάνε την αστική λεωφόρο βαδίζοντας προς τη φυλακή του Μπρίξτον.
Έκπληξη – μια αυθόρμητη ακολουθία αναγνώρισης – κόρνες, φωνές, σφιγμένες γροθιές από διερχόμενα αυτοκίνητα και λεωφορεία. Πολύτιμες στιγμές συναισθημάτων ανταπόδοσης:
ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΓΑΜΗΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ!
Επιτέλους μιλάμε την ίδια γλώσσα· μια σπίθα ζωντάνιας. Κι ύστερα σκορπάμε σε μικροσκοπικά σωματίδια, ώσπου μια μέρα να συναντηθούμε ξανά· για να προσελκύσουμε, ν’ αποκρούσουμε, ν’ αγκαλιάσουμε και να διαφθείρουμε ο ένας τον άλλον για μία ακόμη φορά…
Μετά ζυγώνουμε στο ζοφερό προορισμό· 800 αόρατες ψυχές ενταφιασμένες μέσα σ’ αυτό το τερατώδες οικοδόμημα. Μια κραυγή στο σκοτάδι: Ελευθερία! Και πάλι: Ελευθερία! Απόκριση απ’ τα σπλάχνα του κρατικού ανθρωποφάγου: Λευτεριά! Αντηχήσεις μες στη σκοτεινιά… Λευτεριά! Λευτεριά! Ανόμοια πυροτεχνήματα εκτοξεύονται ψηλά. Καιόμενες, μερικές πλαστικές σακούλες ανεμίζουν την απόκριση από μέσα. Κυκλώνουμε μα η ογκώδης πύλη αντέχει στην επέλασή μας από κλοτσίδια και μπουνίδια. Άγρια ουρλιαχτά σκίζουν τη σιωπή με την οποία τα ντουβάρια αυτά έχουνε πνίξει την περιρρέουσα νύχτα για σχεδόν 200 χρόνια.
Λίγο πριν καταφτάσουν οι θεματοφύλακες της τάξης, καθένας έχει πάρει το δρόμο του. Καθένας με τις προσωπικές του σκέψεις… Οι καρδιές και η συνείδηση εκτείνονται σ’ όλες τις γωνιές του νησιωτικού σύμπαντος, πλάι σ’ εκείνους που μάχονται για ν’ ανατρέψουν το υπάρχον. Απ’ το εσωτερικό των κελιών ή στ’ ανοιχτό γκουλάγκ κάτω από αδιόρατα αστέρια· με το δικό του τρόπο, ο καθένας τους έλεγε: «Είμαι εδώ!»
Στ’ αφεντικά αυτού του κόσμου και σ’ όσους προασπίζουν τα συμφέροντά τους: Καλή Νέα Τρομάρα!