Πολλά βλέμματα πέφτουν επάνω μας αυτόν τον καιρό. Είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη, και την αναλαμβάνουμε δίχως πρόβλημα. Δεν είμαστε απ’ αυτούς που αποφεύγουν τις ευθύνες, γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε και το κάνουμε. Ποτέ δεν μας έλειψε ό,τι χρειάζεται για κάτι τέτοιο.
Αυτή την περίοδο όπου η Ευρώπη υποχωρεί απέναντι στο φόβο που παράγει η καπιταλιστική αναδιάρθρωση την οποία αποκαλούν «κρίση», κι αφήνεται στην επιστροφή προς την ακροδεξιά και στην ανάπτυξη του φασισμού, οι σύντροφοί μας βγαίνουν στους δρόμους. Στην πρώτη γραμμή συγκρούονται με το φασισμό, το ρατσισμό του και την ξενοφοβία του. Μπορεί η αριστερά να κλαψουρίζει για τη δημοκρατία της που τίθεται υπό αμφισβήτηση, αλλά είναι οι αναρχικοί και οι αναρχικές που σήκωσαν τις γροθιές τους για ν’ αντιμετωπίσουν τα παιδιά του Μουσσολίνι. Είναι οι σύντροφοί μας αυτοί που σήμερα μάχονται στο Βέλγιο, στη Γερμανία, στη Ρωσία, στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στην Ισπανία, στην Ιταλία ή στην Ελλάδα ενάντια στο ναζι-φασιστικό τέρας. Ενόσω η τάξη των πολιτικών, ο Τύπος και οι καλώς σκεπτόμενοι δημοκράτες στην Ελλάδα έκαναν τα στραβά μάτια στις δολοφονίες και στον κλοιό της «Χρυσής Αυγής», μια ομάδα αναρχικών ήταν αυτή που αποφάσισε να περάσει στη δράση. Κανένας Έλληνας φασίστας δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει αυτούς που τους χτύπησαν την πόρτα κείνη τη νύχτα.
Είναι καιροί που νικάς ή χάνεις, που επιμένεις ή χάνεσαι στη λήθη. Είναι ώρα να βρούμε την εξεγερσιακή ρωγμή ή να ζήσουμε σαν σκλάβοι.
Εμείς είμαστε ο ανθός καθετί ζωντανού, κάθε πράγματος που δεν είναι εμπόρευμα, που δεν είναι νταλαβέρι, που δεν μπορεί ν’ αγοραστεί.
Πριν από κάποιον καιρό η συντρόφισσα Σολ Βεργάρα το απέδειξε στην πράξη: όσο υπάρχει μιζέρια, θα υπάρχει εξέγερση.
Εδώ πέρα είναι το αναρχικό κίνημα, είναι οι αναρχικοί και οι αναρχικές που ποτίζουν με αντεξουσιαστικό και διεθνιστικό χαρακτήρα τον αγώνα για τη φύση και τη λευτεριά. Είμαστε και θα είμαστε πάντα ένα τείχος ενάντια σε κάθε εθνικιστική ιδέα· ο κόσμος είναι μόνο ένας, το ίδιο κι η αντίσταση. Εξ ου και η παρέμβασή μας στον αγώνα ενάντια στα μεγκαπρότζεκτ του πλάνου IIRSA και σε όσα έπονται. Εξ ου και η παρέμβασή μας στην καμπάνια για το κλείσιμο του ζωολογικού κήπου κι όλων των φυλακών και κλουβιών.
Είναι το αναρχικό κίνημα, είναι οι αναρχικοί και οι αναρχικές που κρατάνε σήμερα στο δρόμο τις πρακτικές της λευτεριάς ζωντανές. Είναι οι κουκουλωμένοι που κρατάνε τα κάρβουνα της πιθανής εξέγερσης αναμμένα. Σύντροφοι, εσείς ξέρετε για τι πράγμα μιλάμε.
Απέναντι σε τόση αφομοίωση, απέναντι σε ολόκληρη στρατιά ρεφορμιστών που θέλουν να επιδιορθώσουν το κράτος, απέναντι σε τόση ψευτιά και δειλία, η λύση συνεχίζει να είναι ο αγώνας. Σήμερα επιστρέφουν οι χαμένοι με τις παλιές τους συνταγές ολίγον τι μεταμφιεσμένες, και απέναντί τους πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι κι αποφασιστικοί: είμαστε και θα είμαστε πάντοτε ενάντια σε κάθε εξουσία κι ενάντια σε κάθε κράτος. Δεν έχει σημασία αν λέγεται «λαϊκή εξουσία» ή αν ονομάζεται «επαναστατικό κράτος». Όσο ο αυταρχισμός εξακολουθεί να προσεύχεται σ’ ένα θεό ή σ’ ένα κράτος σωτήρα, εμείς συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε τους ίδιους μας τους εαυτούς, συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε την ικανότητα των ατόμων να ζούνε και να φτιάχνουν τη ζωή τους δίχως αφεντικά, πολιτικούς, θεούς κι αφέντες.
Δοκιμάσανε πολλά εναντίον μας, παρεισφρέοντας σε πορείες, φυλακίζοντάς μας, απειλώντας μας και επιτηρώντας μας, αλλά δεν μας βαστάνε. Οι απειλούμενοι σύντροφοι είμαστε σήμερα εδώ, πιο δυνατοί από ποτέ, και συνεχίζουμε ακλόνητοι. Εδώ κανένας δεν παραδίδεται.
Τα θέλουμε όλα και δεν διαπραγματευόμαστε τίποτα.
Πηγή/Φωτογραφίες: Περιοδικό Αναρχία
[Σημ. στο πρωτότυπο:] Στην πέμπτη κι έκτη φωτογραφία φαίνονται οι μπάτσοι που φυλούσανε κι επιτηρούσανε το Ανώτατο Δικαστήριο καθ’ όλη τη διάρκεια της αναρχικής παρέμβασης την πρωτομαγιά στο Μοντεβιδέο. Παλαμάκια γι’ αυτούς που ξέρουνε να υπακούν καλά στις εντολές που παίρνουν!