Οργανωμένοι από τα πριν και με το στόχο ξεκάθαρο, τα ξημερώματα της 23ης Ιούλη 2014 επιτεθήκαμε λούζοντας με εύφλεκτο υλικό και πυρπολώντας 5 μηχανοκίνητα οχήματα: κατά τις 00:45 στη Νιουνόα του Σαντιάγο επί της οδού Λος Χαρδίνες ένα λουσάτο βανάκι Volkswagen, κατά τις 00:57 στη συνοικία Σαν Μιγκέλ επί της λεωφόρου Κίντα και επί της οδού Εδουάρδο Ρουίς Βαλεδόρ δυο πολυτελή βανάκια κι ένα σπορ αμάξι, και κατά τη 01:15 στη Βίνια ντελ Μαρ επί της οδού Ντος Πονιέντε άλλο ένα γαμοβάν πανάκριβο, αφήνοντας στον τόπο φυλλάδια που αναφέρονταν σε αιχμάλωτα ή νεκρά συντρόφια σε καθεμιά από τις επιθέσεις.
Ειλικρινά δε δίνουμε δεκάρα τσακιστή για την γκάμα του κόστους των απανθρακωμένων οχημάτων, μιας κι αυτό που αποζητάμε μέσω της συγκεκριμένης ενέργειας είναι να καταφέρουμε ένα μικρό πλήγμα στην καπιταλιστική τεχνοκρατική κοινωνία, κι όχι μονάχα στην εύπεπτη έννοια του «λεφτά ή μπουρζουά». Μια κοινωνία που με την εκπολιτισμένη της δομή καταστρέφει την ύπαρξή μας ως ατόμων, αρνούμενη την ικανότητά μας να αισθανόμαστε, να γνωρίζουμε, να ανακαλύπτουμε, να αγαπάμε και να αντιπαλεύουμε ό,τι δε μας κάθεται καλά.
Στα μηχανοκίνητα αμάξια βλέπουμε να οπτικοποιείται σε όλο του το εύρος το εξημερωτικό πατρόν του αγχογόνου αυτού συστήματος, στη διαρκή μόλυνση, στο μόνιμο ρήμαγμα του πλανήτη μας, στις καταστροφικές κι εκμεταλλευτικές φάμπρικες οχημάτων, των οποίων ιδιοκτήτες είναι οι υπερμεγιστάνες και κουμανταδόροι αυτού του τόσο πειραγμένου κόσμου, διασπείροντας την ανθρώπινη-εξημερωμένη οπτική που υπαγορεύει πως το άτομο δεν μπορεί να επιβιώσει από μόνο του, κατασκευάζοντας πλασματικές πραγματικότητες που μας κάνουν να πιστεύουμε από τα γεννοφάσκια μας πως και μόνο το γεγονός της ανθρωπινότητάς μας σημαίνει ότι πάμε πακέτο με τεχνολογικά μαραφέτια, τα οποία γίνονται σχεδόν κομμάτι του σώματός μας ωσάν μετάλλαξη, πως είμαστε ανώτεροι από άλλες κοινωνικές τάξεις, πως έχουμε κάθε δικαίωμα επί της ζωής των υπόλοιπων ζωντανών και του οικοσυστήματος.
Βλέπουμε αυτές τις αποτιμήσεις στο φέρσιμο των πολιτών που ’ναι παιδιά ακόμα, όλη μέρα με τα γαμοκινητά στο χέρι, με τις κονσόλες βιντεοπαιχνιδιών, σκοτώνοντας τους νευρώνες τους, ξεκάνοντας τη δημιουργικότητά τους, τη φαντασία τους, κατσιάζοντας τα σώματά τους τρώγοντας τροφές ταχυφαγείου, τρόφιμα από το σουπερμάρκετ, φαγητά από κονσέρβα.
Στις μηχανές αναγνωρίζουμε τον εχθρό, τάλε κουάλε σαν την μπάσταρδη την μπατσαρία, στην ηγεμονεύουσα κοινωνία διακρίνουμε το καταστροφικό απόγειο των λαθών της ανθρώπινης αδεξιότητας στο πέρας των αιώνων, εξοντώνοντας δίχως να κοιτάει καρδιές μήτε ν’ ακούει σπαραγμούς, χωρίς να νοιάζεται για τα μη ανθρώπινα ζώα που μας περιβάλλουν, σκλαβώνοντάς τα και χρησιμοποιώντας τα λες κι είναι άψυχα αντικείμενα δίχως συναίσθηση, δίχως πόνο, δίχως κεντρικό νευρικό σύστημα…
Προφανώς είμαστε με τα μπούνια για την καταστροφή του καπιταλισμού, αλλά πίσω από τον καπιταλισμό, ή ίσως στο πλευρό του, το δίχως άλλο βλέπουμε την κοινωνία και τον πολιτισμό που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει, κι αν στα μέσα επικοινωνίας της εξουσίας και στα παθητικά στρώματα των πολιτών θέλουν να μας κατηγορήσουν ως τρομοκράτες, ας το κάνουν, γιατί αν τρομοκρατία είναι το να βαστάμε τα χαλινάρια της ζωής μας και ν’ αντιδράμε ως ζώα που είμαστε με τρόπο άγριο ενάντια σε ό,τι εδώ και τόσα χρόνια μάς καταστρέφει, μας τσακίζει και μας εκμηδενίζει, ε τότε ναι, είμαστε τρομοκράτες… αν η άρνηση της νομιμότητας και της θλιβερής και α πριόρι παραιτημένης ζωής των πολιτών μάς κάνει τρομοκράτες, ε τότε ναι, είμαστε… αλλά, όπως ξέρουμε και εμείς κι εσείς, συντρόφια, το μόνο που αποζητάμε απελπισμένα είναι ένας κόσμος που δεν τον σαβανώνουν τόσες φρικαλεότητες, τόσες εκφράσεις αναισθησίας, η δίψα για εξουσία, η δίψα να ποδοπατά κανείς τους άλλους, ανθρώπους ή μη, ξέρουμε πως η θαρραλέα και πεπεισμένη αναζήτηση μιας πραγματικότητας νέας, δίχως την αποφορά σκάρτων επιθυμιών, φιλοδοξίας και εξουσίας όπως συμβαίνει στις εξημερωτικές καπιταλιστικές πόλεις, συνιστά μια αυθεντική και μακρά μάχη δίχως συνθηκολόγηση.
Ενάντια σε κάθε εξουσία, ενάντια στην κοινωνία, ενάντια στον πολιτισμό και τις μηχανές, διεθνιστική αδερφοσύνη, κάτω τα σύνορα κι όλα τα κράτη του σύμπαντος. Χανς Νιεμέγερ, Τεντ Καζύνσκι, Μόνικα Καμπαγέρο, Νίκος Μαζιώτης, Φρανσίσκο Σολάρ, Μαρσέλο Βιγιαροέλ, Χουάν Αλίστε, Φρέντυ Φουεντεβίγια λεύτεροι σε κάθε άγρια εξεγερσιακή δράση. Μαουρίσιο Μοράλες, Αλέξανδρε Γρηγορόπουλε, Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ, με θλίψη, λύσσα και θάρρος εκδικούμαστε στην καθημερινότητά μας το γενναίο σας θάνατο στη μάχη.
Χαιρετισμούς: βάνδαλο σμάρι από παιδιά ζιζάνια